De zaterdag met mijn vader was vandaag weer heel bijzonder! Zo was hij erg blij dat ik er was, want hij had volgens de zusters zich de hele week druk gemaakt over mij. Want vorige week hadden Emmy, Reynaud en Annemarie mijn bezoekje aan Pa van mij overgenomen. En hij had meegekregen dat ik moe was, dus had hij zich veel zorgen gemaakt over mij. En toen ik binnenkwam moest hij huilen en zei hij 'kus' hij wilde een kus van me. En vervolgens zij wij samen naar de Lukas kapel gegaan, want er was een rommelmarkt in het tehuis en er waren dus veel bezoekers. En toen wij daar zo samen aan de appelsap zaten, kwamen er regelmatig mensen aan ons tafeltje zitten om even bij te praten. En hij genoot, hij genoot zo enorm. Een dame kwam bij ons, wat ouder, met een bril met een zwart glas, en een gewoon glas...en hij moest lachen. Het bijzonder van mijn vader is, dat hij na deze twee infarcten eigenlijk alles zegt wat hij denkt. Niet altijd even charmant, dat geef ik toe....maar soms wel hilarisch, omdat hij zomaar zegt 'zo die is lelijk' of als hij een leuke mevrouw ziet, zegt hij 'rij me daar eens naar toe' want hij is in zijn gedachten nog steeds die Adonis, die van vrouwen houdt, en zijn charme in de strijd kan gooien. Dus hij kan helemaal opleven van een mooie vrouw en hij flirt er nog lustig op los. Meer dan hij ooit gedaan heeft, zonder gene...en ik, ik zit in stilte naar hem en geniet....want mijn vader leeft eigenlijk wel zijn leven tot de laatste snik. Zijn oude 'kameraad' die ook in de Samaritaan woonde, 'oom Jaap' is overleden. Mijn vader en oom Jaap waren boeren, die elkaar hielpen bij de aardappeloogst. En aan het einde van hun leven, zaten zij beiden in hetzelfde tehuis, de een jaloers op de ander. Oom Jaap was dementerend, maar kon nog lopen. Mijn vader is nog redelijk helder, maar kan niet meer lopen. En als zij elkaar zagen, zwaaiden ze en herkenden ze elkaar. En oom Jaap wist mij altijd te vertellen, dat mijn vader ondeugend was...en vervolgens at hij zijn ijsje. Bijzonder die ouderdom, bijzonder het einde van een volwassen leven...die aftakeling, of het nu geestelijk, of lichamelijk is...ik zie op zaterdag hele bijzondere zaken. En vandaag was weer zo'n dag, met mijn vader, een mooie dag...genieten, zomaar samen.
Voor de rest nog een citaat uit een prachtig boek 'Spoedcursus Verlichting'een mooi kado van onze vriendinnen, Lineke en Carine, 'je kunt alleen vergeven vanuit het diepste zielsniveau'....zie ik zomaar staan. Dank jullie wel. Prachtig. Voor nu, een mooie avond. Anita
