En vandaag was weer een dagje zomaar thuis, omdat ik een PET-scan kreeg, op een onmogelijk tijdstip. Vanmorgen ben ik even met Ada naar haar huis gegaan, voor een gesprek met de aannemer. Ada's huis wordt van top tot teen verbouwd en mooi gemaakt, maar ondertussen is de relatie tussen Ada en haar aannemer ernstig verslechterd. En het ging vandaag over de laatste afwerkingen. En omdat deze meneer de hoorn erop gooit, Ada in huilen uitbarst, hadden we afgesproken dat ik mee zou gaan om het gesprek in goede banen te sturen. En uiteindelijk was het goed dat ik er bij was, zodat er afspraken gemaakt zijn en Ada vanaf vrijdag weer in haar eigen huis kan slapen, na maanden rondzwerven. Een ingewikkeld proces, waarbij vriendschap en zakelijkheid niet te verenigen blijken. Moeilijk. En nadat ik Ada bij het Vredespaleis uit de auto heb gezet, ben ik naar het Bronovo Ziekenhuis gereden. En zo stom...ik had geen enkel papier bij me. Alleen het kaartje van mijn zorgverzekeraar. Maar ik mocht toch de behandelkamer in, nadat ik eerst een liter water gedronken had. En toen was het weer zover, prikken...in mijn linkerhand, het mislukte, in mijn linkerarm en weer ging het mis en uiteindelijk de derde keer lukte het in mijn rechterhand. Ik kreeg radio-actieve stof, een soort glucose, FDG genaamd, ingespoten en moest toen een uur heel erg stil blijven liggen in een donkere kamer. Ik viel prompt in slaap. Lekker...weet je wat een PET-scan is. Een Positron Emissie Tomografie is een onderzoeksmethode om foto's te maken van het functioneren van de te onderzoeken organen en weefsels. Door de radio-actieve stof in je lichaam, wat via een infuus inloopt, worden alle organen en weefsels via de scan zichtbaar. En iedere afwijking is zichtbaar. Het is het meest ultieme op het gebied van scanning.
Nadat ik een uurtje heerlijk had liggen slapen, kwam een broeder me halen, en moesten we met de lift naar beneden. Hij liep ongeveer anderhalve meter voor me uit, omdat ik radio-actief was...gek hoor. En toen gingen we via de achteruitgang naar buiten, en daar stond een mobiel PET-scan in een hele grote vrachtwagen en daar moest ik mijn geboortedatum zeggen en moest ik via een trapje op een bed klimmen. Mijn armen werden boven mijn hoofd met een band vastgebonden. Ook om mijn hoofd en benen kreeg ik een band en toen ging ik voor ca. 30 minuten een tunnel in. Het lijkt op een MRI, heel benauwd, heel krap, maar het maakt minder herrie. Op een gegeven moment moet je 20 seconden niet ademen, dan maken ze foto's van je longen, dit vertellen ze je dan. Grappig was dat die meneer zei dat als er iets was, ik heel hard moest roepen, dan zouden ze me wel horen...volgens mij is dit voor iemand die claustrofobie heeft, wel heel heftig denk ik.
Dinsdag de 13e mag ik naar het LUMC bellen voor de uitslag, wel weer even zo'n spannend moment.
Welnu en daarna ben ik even naar Schutter gegaan. Leuk, even kijken naar de kunst van Annemarie. Zo af en toe druppelt er nog iemand binnen zegt hij, die de opening gemist heeft en komt kijken naar de kunst van Annemarie. En na Schutter ben ik bij Annemarie langs gereden in haar appartement, ongelooflijk daar staat me toch weer een prachtig werk...ik zou gewoonweg willen dat mijn huis groter is, dan kunnen al die doeken hier hangen.
Gisterenavond is het laatste werk van Annemarie wat ze verkocht heeft opgehaald. Een van haar borsten....mooi hoor. Het komt terecht bij een mooi stel mensen, die veel van elkaar houden en dan is het goed voor Annemarie....dit doek is een doek wat zij gemaakt heeft, toen wij elkaar net kenden. Dus het werk is verbonden met een intensiteit, die veel voor An betekent. Het heeft nog lange tijd in het huis waar zij vroeger woonde met haar ex gehangen, voordat het hierheen kwam. Ook dat was intensief en nu is dit werk verkocht...volgens mij is dat wel moeilijk, als je heel mooie dingen maakt, en die worden dan verkocht. Dat is nog eens loslaten, maar als je weet waar je werk komt te hangen, dan is het goed. En zeker als je ziet dat twee van haar werken bij vrienden van ons komen te hangen, vrienden met een mooi liefdesverhaal, dan is het goed!
Nu wat oefenen met de presentatie voor morgenavond, de Kamer van Koophandel en lekker vroeg naar bed. Ik ben moe van alles, van deze dag. Van de PET-scan.
Een dikke zoen.
Anita
