En zomaar is het de laatste zaterdag van 2018, 29 december 2018, een rustige dag. Hier aan tafel bij het ronde raam schrijf ik deze laatste blog in dit kalenderjaar. Annemarie een beetje grieperig, lekker onder een dekentje op de bank. Ik aan tafel, en heerlijk de tijd voor de krant, de gebruikelijke kop koffie, een verse boterham met roomboter en ham. Hoe lekker kan het leven zijn. Simpel, eenvoudig, de top 2000 aan. Mooie films op tv. Vanavond Tonio. Mooie muziekprogramma's, documentaires over muzikale helden, denk aan Elton John, Queen. Kortom, echt tijd om het hele leven langs te zien komen. Ondertussen zijn Ellen en Meindert, druk bezig met hun boerderij in Ter Apelkanaal, TAK genaamd. Zij lopen op ons vooruit en maken hun droom waar, vanaf 1 februari wonen zij in het hoge Noorden. Nog verder weg, dan Drenthe. Heerlijk, de rust. Wakker worden en ganzen over zien vliegen, de stilte om je heen voelen. Kortom, het pure leven dient zich aan. Afgelopen week dronk ik een kop koffie met een collega. Weet je zo'n bijzonder mens, jong, puur en eerlijk. En we hadden het over het 'volle leven'. Het leven met een super gevulde avond, de verhalen, over wat je allemaal doet en hebt gedaan, hoe je eigenlijk iedere dag bezig bent, met musea te bezoeken, concerten, chique diners, uitgaan en wat al nog niet meer. En gek, hoe ik eigenlijk in een fase beland ben, waarvan ik denk, 'fijn, zomaar thuis, muziek beluisteren, op tijd naar bed...'. Saai? Ouderdom? Niet meer dynamisch? Het kan zo zijn, het is wat het is. Het is wie ik ben. Ik merk het aan mezelf op heel veel fronten. Ik hoef niet meer zo nodig vol op het podium te staan. Ik vind het wel lekker een beetje aan de zijlijn. Wil er wel toe doen, maar minder prominent dan vroeger. Fijn gevoel. Ik ben weer aan het coachen, in het land, voor Yarden. Mooi, oprecht, klein en dichtbij. Ik geniet ervan. En vind het fijn, als het mensen helpt. Als zij verder kunnen. Met wat het leven voor hen in petto heeft. Gisterenavond een klein afscheid in het team van Arnold Klok, in de winkel in Amstelveen. En ook op zo'n moment voelt het goed. Rustig op afstand observerend, een paar mensen, met wie je echte verbinding voelt. En ach, het is goed zoals het is. Een hoofdstuk, dat voorbij is. En ook dat is goed. En zoals ik al eerder schreef, soms blijven er wat mensen bij je, soms ook niet. En het leven gaat verder, en het allerbelangrijkste is, dat je probeert het leven te leven, dat bij jou past.
En met dit soort mooie gedachten eindigt geleidelijk aan dit kalenderjaar. Een jaar, waar veel is afgesloten. Een jaar waar nieuwe vriendschappen zich verdiept hebben. Een jaar met prachtige mensen om ons heen. Een jaar met mooi werk. Een jaar waarin mijn eigen bedrijfje voorzichtig is opgestart. En hierop volgt de lancering van de website, ergens in het eerste kwartaal van 2019. Het afscheid nemen van prachtige collega's. Het nadenken over een andere loopbaan. Met een andere balans. Het voelen aan mijn rug, dat ik fysiek achteruit ga. Het merken, dat ik geen energie meer heb, zoals ik die ooit had. Dit heet simpelweg ouder worden. En ook dit is een prachtige fase in het leven.
Op LinkedIn zie ik soms van die prachtige foto's met een citaat, en deze deel ik graag met jullie. Simpelweg omdat het waar is. Omdat het is zoals het is. Als ik terug denk aan dit jaar, dan ben ik ongelooflijk dankbaar voor de verdieping van sommige vriendschappen. Voor de mooie waardevolle momenten met mensen in de privé sfeer, maar ook daarbuiten. Voor al die dingen die ik heb mogen leren het afgelopen jaar. Voor mijn eerste opdrachten. Voor de woorden die ik heb mogen ontvangen en uitspreken. Voor de intensiteit van mijn gevoelens. Maar vooral voor het feit, dat ik het leven weer heb mogen leven. Dat ik gezond ben, dat ik dromen heb, die klein zijn, maar o zo intens. Dat ik tevreden ben met minder. Dat ik liefde mag ervaren. Dat ik je vriendin ben, je collega, of je vertrouwenspersoon. En ik wens iedereen een jaarwissel op de manier die bij jou past. Volop feestend, of juist heel stil. Op tijd naar bed, of juist de hele nacht doorhalend, met veel champagne of juist helemaal niet. Ik wens jullie in ieder geval toe, dat je elkaar vast zult houden. Op al die momenten dat het nodig is. Dat je heerlijk kunt lachen, plezier hebt, liefde voelt en mag ervaren. Dat je vrienden hebt en goed voor elkaar zorgt. En ik wil jullie bedanken, dat jullie er zijn. Ieder op zijn eigen wijze. Het raakt me en maakt me tot wie ik ben. Dag, alle goeds voor 2019. Dat je dromen uit mogen komen. Dat je nieuwe baan je zal bevallen. Dat je geniet, dat je leeft!
En zomaar is het de laatste zaterdag van 2018, 29 december 2018, een rustige dag. Hier aan tafel bij het ronde raam schrijf ik deze laatste blog in dit kalenderjaar. Annemarie een beetje grieperig, lekker onder een dekentje op de bank. Ik aan tafel, en heerlijk de tijd voor de krant, de gebruikelijke kop koffie, een verse boterham met roomboter en ham. Hoe lekker kan het leven zijn. Simpel, eenvoudig, de top 2000 aan. Mooie films op tv. Vanavond Tonio. Mooie muziekprogramma's, documentaires over muzikale helden, denk aan Elton John, Queen. Kortom, echt tijd om het hele leven langs te zien komen. Ondertussen zijn Ellen en Meindert, druk bezig met hun boerderij in Ter Apelkanaal, TAK genaamd. Zij lopen op ons vooruit en maken hun droom waar, vanaf 1 februari wonen zij in het hoge Noorden. Nog verder weg, dan Drenthe. Heerlijk, de rust. Wakker worden en ganzen over zien vliegen, de stilte om je heen voelen. Kortom, het pure leven dient zich aan. Afgelopen week dronk ik een kop koffie met een collega. Weet je zo'n bijzonder mens, jong, puur en eerlijk. En we hadden het over het 'volle leven'. Het leven met een super gevulde avond, de verhalen, over wat je allemaal doet en hebt gedaan, hoe je eigenlijk iedere dag bezig bent, met musea te bezoeken, concerten, chique diners, uitgaan en wat al nog niet meer. En gek, hoe ik eigenlijk in een fase beland ben, waarvan ik denk, 'fijn, zomaar thuis, muziek beluisteren, op tijd naar bed...'. Saai? Ouderdom? Niet meer dynamisch? Het kan zo zijn, het is wat het is. Het is wie ik ben. Ik merk het aan mezelf op heel veel fronten. Ik hoef niet meer zo nodig vol op het podium te staan. Ik vind het wel lekker een beetje aan de zijlijn. Wil er wel toe doen, maar minder prominent dan vroeger. Fijn gevoel. Ik ben weer aan het coachen, in het land, voor Yarden. Mooi, oprecht, klein en dichtbij. Ik geniet ervan. En vind het fijn, als het mensen helpt. Als zij verder kunnen. Met wat het leven voor hen in petto heeft. Gisterenavond een klein afscheid in het team van Arnold Klok, in de winkel in Amstelveen. En ook op zo'n moment voelt het goed. Rustig op afstand observerend, een paar mensen, met wie je echte verbinding voelt. En ach, het is goed zoals het is. Een hoofdstuk, dat voorbij is. En ook dat is goed. En zoals ik al eerder schreef, soms blijven er wat mensen bij je, soms ook niet. En het leven gaat verder, en het allerbelangrijkste is, dat je probeert het leven te leven, dat bij jou past.
En met dit soort mooie gedachten eindigt geleidelijk aan dit kalenderjaar. Een jaar, waar veel is afgesloten. Een jaar waar nieuwe vriendschappen zich verdiept hebben. Een jaar met prachtige mensen om ons heen. Een jaar met mooi werk. Een jaar waarin mijn eigen bedrijfje voorzichtig is opgestart. En hierop volgt de lancering van de website, ergens in het eerste kwartaal van 2019. Het afscheid nemen van prachtige collega's. Het nadenken over een andere loopbaan. Met een andere balans. Het voelen aan mijn rug, dat ik fysiek achteruit ga. Het merken, dat ik geen energie meer heb, zoals ik die ooit had. Dit heet simpelweg ouder worden. En ook dit is een prachtige fase in het leven. 
Op LinkedIn zie ik soms van die prachtige foto's met een citaat, en deze deel ik graag met jullie. Simpelweg omdat het waar is. Omdat het is zoals het is. Als ik terug denk aan dit jaar, dan ben ik ongelooflijk dankbaar voor de verdieping van sommige vriendschappen. Voor de mooie waardevolle momenten met mensen in de privé sfeer, maar ook daarbuiten. Voor al die dingen die ik heb mogen leren het afgelopen jaar. Voor mijn eerste opdrachten. Voor de woorden die ik heb mogen ontvangen en uitspreken. Voor de intensiteit van mijn gevoelens. Maar vooral voor het feit, dat ik het leven weer heb mogen leven. Dat ik gezond ben, dat ik dromen heb, die klein zijn, maar o zo intens. Dat ik tevreden ben met minder. Dat ik liefde mag ervaren. Dat ik je vriendin ben, je collega, of je vertrouwenspersoon. En ik wens iedereen een jaarwissel op de manier die bij jou past. Volop feestend, of juist heel stil. Op tijd naar bed, of juist de hele nacht doorhalend, met veel champagne of juist helemaal niet. Ik wens jullie in ieder geval toe, dat je elkaar vast zult houden. Op al die momenten dat het nodig is. Dat je heerlijk kunt lachen, plezier hebt, liefde voelt en mag ervaren. Dat je vrienden hebt en goed voor elkaar zorgt. En ik wil jullie bedanken, dat jullie er zijn. Ieder op zijn eigen wijze. Het raakt me en maakt me tot wie ik ben. Dag, alle goeds voor 2019. Dat je dromen uit mogen komen. Dat je nieuwe baan je zal bevallen. Dat je geniet, dat je leeft! 
