Heb jij dat ook....dat je je zorgen maakt, over wat er nu allemaal aan de hand is. En hoeveel mensen we nu verliezen, door dit virus. En heb jij dat dan ook in je, dat je hoe dan ook je bijdrage wilt leveren. Dat je er alles aan wilt doen, om misschien dat ene steentje te verleggen in de rivier op deze aarde. Dat je wilt, dat het zal stoppen. Dat ons leven, met een flinke blauwe plek op onze ziel, weer door kan gaan. En hoop jij dan ook, dat we hiervan leren met elkaar. En dat al die mooie dingen, die we nu, zonder winstoogmerk, voor die ander doen, kunnen blijven. Dat we niet terugvallen in hebzucht, materie, en onderlinge verschillen. Heb jij dat ook? En als ik om me heen kijk, en denk aan die handkus in de lucht van die uitvaartleidster gisterenavond, aan die groet van die anders zo boze mevrouw achter het raam, aan de inzet van al die mooie mensen om me heen. Op dit soort momenten denk ik, dat we het nog kunnen - omzien naar elkaar. Elkaar de hand reiken, het oude liedje uit de kerk - kinderen van een vader, reikt elkaar de hand. En nu ik spreek over de kerk, ben ik toch wel een beetje verdrietig. Want in de zorginstelling waar mijn vader gewoond heeft de laatste jaren van zijn leven, is een ernstige uitbraak van het Coronavirus ontstaan en zijn al een aantal ouderen overleden. Want er is gewoon nog een kerkdienst geweest, dus die kerk, en sommige gelovigen, die denken dat er nog een hogere macht is, dan dit virus nu, daar heb ik wel moeite mee. En nu, alleen nu, ben ik blij dat mijn vader niet meer leeft. Dat hij dit alles niet mee heeft moeten maken. In een isolement zijn en leven, geen bezoek ontvangen, nergens meer naar toe kunnen, wat een toestand. En hoe mooi is dan, dat een rockband in de tuin van een tehuis gaat staan spelen. En dat ouderen in hun handen klappen en die ene dame die zegt 'je heel leuk, niet mijn smaak van muziek, maar heel leuk...'. Dus ook de humor is er nog. We lachen met elkaar, we genieten met elkaar. We zien de schoonheid van de bloemen, de bomen, en we waarderen al die kleine dingen die eigenlijk heel gewoon zijn, er altijd wel waren, maar we zien ze weer.
Dus hoe rot het nu ook is, hoe beangstigend het nu ook is, er zijn ook lichtpuntjes. Er zijn ook mooie dingen. Zo kreeg ik gisteren een bericht van een dame, voor wie ik een plekje reserveer op mijn natuurbegraafplaats in Hilversum. 'mevrouw van Loon zorgt u er wel voor, dat er een paar leuke mensen naast me en om me heen komen te liggen tzt, anders wordt het zo saai'. Geweldig toch. Ook nadat het leven hier op aarde voorbij is, in goed gezelschap verkeren. Mooie levenshouding. En veel mensen vragen nu naar mijn werk. En het enige dat ik hier kan en wil zeggen, is dat het team van Uitvaartstichting Hilversum, er werkelijk alles aan doet, om een afscheid, ook in zeer kleine kring waardevol te maken. En hoe mooi als mensen in een kring buiten rondom de kist zitten, zelf muziek maken, of in een erehaag staan met de juiste afstand van 1,5 meter er steeds tussen. Hoe mooi, maar soms ook hoe beangstigend, omdat mensen juist bij verdriet, toch naar elkaar toe willen kruipen, elkaar willen vasthouden en dan moet je mensen erop attenderen, dit niet te doen. Hoe mooi dat vrijwilligers ons helpen, hele lange dagen meelopen, en hulp bieden, waar nodig. Dus ook hier zie ik de rijkdom van deze tijd. En natuurlijk zou ik willen dat alles snel voorbij is. En dat ik gewoon weer in het Wagenhuis zelf kan gaan eten, en het niet af hoef te halen. Maar weet je, als we met elkaar gewoon dit eten blijven bestellen, dan kan ooit dit Wagenhuis weer de deuren openen, dan brandt er weer licht, dan hangen de bloembakken weer buiten, en glimlacht deze plek je tegemoet. Het hart van het dorp, en hoe mooi dat we met elkaar ervoor zorgen, dat dit hart kan blijven kloppen. Die symboliek vind ik wel mooi. Met elkaar kunnen we die dingen die waardevol zijn in leven houden. Jij en ik. Het vasthouden aan elkaar, ook al kun je dat nu even niet fysiek. Dat telefoontje, dat kaartje, dat berichtje 'he Aniet, nog gezond en wel?'. Of zomaar dat leuke gekke filmpje, waardoor je even glimlacht. En natuurlijk mis ik mijn schoonouders, omdat ik zo graag samen met hen, die ene hele mooie fles wijn zou drinken nu. Vond ik het heel leuk om bij mijn zwager verjaardag te gaan vieren en kan dit nu niet doorgaan. En zo kan ik nog wel doorgaan. En nu is alles anders. En is mijn achtertuin mijn wereld als ik vrij ben.
En is de natuur, de begraafplaatsen mijn wereld als ik werk. Twee hele mooie werelden die ergens in mijn leven zijn samengekomen, waarvan ik intens kan genieten. En waardoor ik ook nu, in deze ingewikkelde tijd in ons leven, mijn bijdrage kan leveren. Vanuit dit cruciale beroep, of vitale beroep - werken in de uitvaart, kun je nu je bijdrage leveren en blijven leveren. Als het wat betreft gezondheid zo kan natuurlijk. Als ik zelf niet ziek ga worden. En geloof me, ik word niet ziek, die kracht van een echte van Loon, laat zich nu zien. Vier keer per week, straks vijf keer per week, rijd ik naar Hilversum, met een gemiddelde van 1 op 18 (haha die Mercedes kan het..)en heel gestaag in 1 uur en 22 minuten, omdat er geen files zijn, omdat ook op de weg over het algemeen iedereen zich anders gedraagt. En daar in Hilversum daar hebben we het goed.
Een ontmoeting met een meneer of mevrouw, die naar zijn dierbare toegaat. De vogels, de natuur, de mannen van het groen, de vragen aan de telefoon, de rondleiding over de Bosdrift met een jong stel, die aan deze begraafplaats wonen. Die boomschijf die ik even langsbreng met de weduwe, kortom, het werk is uniek en anders. Het past, als een jas.
En op deze mooie zonnige zaterdag, waarbij ik me niet kan voorstellen, dat het weer morgen weer anders wordt, want zon en deze temperatuur, het went zo snel he...op deze mooie zaterdag wens ik iedereen een prachtige dag toe. Met je geliefde, je man, je vrouw, je kinderen, en als je iemand heel erg mist, stuur dan iets op, laat iets van je horen. Vergeet elkaar niet. Heb jij dat ook...dat missen soms. Dat zomaar even spontaan willen bedenken 'ben je thuis...ik kom even langs'. Welnu, nu kom ik anders bij je langs, in gedachten, in je hoofd en in je hart. Want ja, ik mis je soms. En soms heel erg, en weet dat ik je niet vergeet! Ik mail, ik schrijf, ik bel, en ooit dan kom ik langs, en glimlach ik weer gewoon face to face en ja ik ben niet van het facetimen, ik ga gekke bekken trekken. Ik ben ook niet zo van het bellen, maar ik doe mijn best om heel dichtbij te blijven. En geniet van de momenten hier thuis. Met Annemarie in de tuin. Dat wijntje, erbij...tja, het zijn de kleine dingen die het doen...
