Even stil staan....

De stille dagen komen eraan tijd om even stil te staan overdenken en bezinnen afsluiten en opnieuw beginnen wat te doen met wensen of dromen dingen die jou zijn overkomen laat ze zijn en laat ze achter de ergste worden zachter de mooiste krijgen een plaats in je hart maak ieder jaar een nieuwe start begin aan je oude of nieuwe dromen laat het leven op je af komen onthaast, beleef en geniet meer dan dit leven heb je niet!! Dit gedicht las ik op Facebook en wil ik graag met jullie delen Omdat het zoveel zegt. Ook ik realiseer me in deze tijd van het jaar, wat geweest is, wat ooit was, maar zeer zeker ook, waar ik nu sta, waar wij staan, wat mijn leven me nu brengt, vandaag, morgen en ook weer in 2018. Wat mijn dromen zijn, mijn grote wensen, mijn verwachtingen, of juist mijn onzekerheden. Maar dat ik wil onthaasten leven beleven en genieten, dat moge duidelijk zijn. Volgens mij, doe ik dit al lang. Al een heel leven lang. En steeds weer, mag je iets bijschrijven op je lijstje van het leven. Zo heb ik deze week na bijna 2 jaar, de tweede groep van de leergang 'succesvol leiderschap' mogen afsluiten met een formele certificering, en ondertekening door Ron Bavelaar, onze voorzitter van de directieraad. Een plechtig moment, een feestelijk moment. Met mooie woorden, presentaties, vrolijke en emotievolle woorden. Geraakt, door alle lieve aandacht, geschenken, mooie flessen wijn. Dank je wel is dan te weinig. Want soms word ik zo genadeloos verwend, met kaartjes, woorden, liefdevolle aandacht. En dan kom ik thuis met een auto vol, mooie wijnen, maar vooral prachtige indrukken. Tja, en op dit soort momenten, dan geniet ik gewoon intens. En op dit moment luister ik naar Donna Hightower 'this world today is a mess'. Muziek die ik al draaide op mijn zolderkamertje op de boerderij. Heerlijk, zo'n vrolijke grote donkere dame, die erop los swingt...en nu hoor ik haar weer. Hoe fijn is dat, dat je al die muziek van vroeger zo maar kunt terugvinden en beluisteren, zo hoorde ik afgelopen week in de auto 'Ramona' van the Blue Diamonds, muziek waar mijn ouders vroeger op dansten. Ik was denk ik 5 of 6 jaar, want we hadden nog een oppas en zij draaide altijd dit singeltje op de pick up als ze kwam oppassen. En ik vond dat prachtig die muziek. En dan rijd je door Nederland in je prachtige Mercedes en dan hoor je opeens dit nummer en dan mijmer ik lekker weg. Ik weet niet of jullie dit doen, maar ik vraag me regelmatig af, waar ik sta in mijn leven. Op de ladder van mijn onafhankelijkheid, op de ladder die ik mijzelf heb opgelegd. Sta ik stil, beweeg ik voort, ga ik erop of eraf, of blijf ik staan. Op dit moment, staat er best veel te gebeuren. Schoonhoven is weg. Dat is een hele mooie aantekening op mijn lijstje van het leven. Met een stip en een hartje erbij. Dat zal nooit anders zijn. Betekent dus financieel meer ruimte, en dit betekent dat de ladder van onze onafhankelijkheid groter wordt. Doorgaan met coachen, mooi, niet te veel, niet te vaak maar heel rustig naast mijn baan bij Yarden. Annemarie heeft een nieuwe baan, hier in Wassenaar. Ze gaat 1 maart a.s. beginnen. Onze Roos, ja de jongste, hoe groot alweer, gaat ook op zichzelf wonen, dichtbij, dat is wel fijn, zodat mama nog regelmatig even binnen kan stappen bij haar. In Voorschoten, de plek van haar hart. Ja en dan betekent dit, dat wij samen ook weer een nieuwe fase ingaan. Een fase samen, met vakanties buiten het seizoen, met ruimte om zomaar eens in de auto te stappen en ergens naar toe te rijden. Met voor Annemarie misschien weer meer tijd voor creatie, voor kunst, een schilderij, of iets anders. Voor mij betekent dit alles, wat meer thuiswerken, wat meer rust inbouwen voor mijzelf. Wat meer fietsen in het voorjaar, tijd voor mijn vriendschappen, meer dan dit jaar. Want nu zie ik mijn vriendinnen te weinig en dat staat ook op mijn lijstje voor 2018. Mijn werk bij Yarden, met andere mensen om mij heen, veranderingen, vernieuwing, en dat zal nog wel even zo doorgaan. Mijn team, mijn contacten met het hoofdbestuur en met Ron, het is goed zoals het is. Ik vind er mijn weg, ik voel me hier wel onafhankelijk en vrij. Wat oprecht niet weg neemt, dat ik mensen ongekend kan missen. Dat dingen anders worden, maar waar geldt dit niet voor. Dus ook dit hoort bij 2018 alles zal weer anders worden. Het komt goed... Mijn leergang Corporate Antropologie, een geweldige ervaring rijker denk ik, nu al, maar ook dit loopt nog door in het nieuwe jaar. Ik geniet ervan...van de contacten, de mensen, de gesprekken, het zijn met elkaar. Fraai. Mijn intervisie groepje Marije, Ine en Kor. Fijn! Nu klinkt Dire Straits door de speaker, fijn, ook zo'n gevoel van vroeger, hoe intiem, hoe lekker als ik dit soort muziek draaide op Flakkee, op mijn kleine kamertje op de boerderij. Leuk, ja de herinnering is leuk. Een week of twee geleden was ik nog op Flakkee, champagne halen, koffie drinken bij de bakker waar je kruukplaetjes kunt kopen. Even sfeer proeven, even langs de grafstenen van mijn opa en oma. En natuurlijk even stil staan bij mijn ouders, bij Jan Roos, bij Gerrit, en zo heb ik nog wat mensen, waar ik stil sta en uiteindelijk weer verder ga. Het is op deze begraafplaats altijd zo, dat ik het gevoel heb een reisje door mijn jeugd te maken, mijn herinneringen worden vager, juist omdat je er met niemand meer over spreekt. En dus sluit ik deze in mijn hart, en draag ik deze bij me. Ik toast met regelmaat op het leven, samen met mijn vader. Ik vraag met een andere regelmaat mijn moeder om raad, maar vooral denk ik met genoegen terug aan wat ooit was. En ga dan weer verder, naar de toekomst, naar het nu. En realiseer me, terwijl Neil Diamond 'I am...I said' zingt, hoe heerlijk het is, te mogen mijmeren. Een glimlach, een traan soms, het is er. Afgelopen week een champagne proeverij in Amsterdam, varend door de grachten, genieten van de prachtige licht projecten van het Amsterdam Light Festival. En ondertussen hapjes eten, champagne nippend, weet je, op dit soort momenten, dan glimlach ik, want op dit kleine bootje, kwam ik Dirk tegen met zijn vrouw, een oud collega van ADP. Leuk, en ik moest glimlachen toen hij zei 'jij zat toch altijd al in de champagne'. Ja, dat klopt. Ook toen al, haalde ik samen met Ellen, 200 flessen tegelijk op in Ay, bij de familie Goutorbe en half ADP dronk mee. Bestellingen werden vanuit Schoonhoven verdeeld, en wijn proeven heb ik al heel vroeg geleerd volgens mij. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik 37 was toen ik bij ADP ging werken, ja dus 21 jaar geleden begon ik aan mijn Amerikaanse avontuur. Leuk he. En met een van mijn vrienden uit die tijd, gaan we morgen eten, met Roel en Karin, gezellig. Bijpraten, het fijn hebben, even stil staan. Even samen stil staan is dus mijn voornemen, voor 2018. Af en toe met die mensen van wie je houdt, of met wie je het goed hebt, of met wie je fijn samen werkt, even stil staan. Even overdenken, pas op de plaats maken en weer verder gaan. Net in de boekwinkel heb ik gezocht naar boeken voor mensen. En dan kom je zoveel moois tegen. Ik heb al een stapel boeken klaar gelegd voor ons huis in het bos. We vertrekken tenslotte naar een huis in het bos, om niet zoveel te doen, lekker slapen, lezen, wandelen, fikkie stoken, wijntjes drinken, ik laad de Mercedes vol, met allerlei heerlijkheden en dan dompelen we ons onder, voor een week. Fijn...even stil staan, even dankbaar zijn. Terwijl Cat Stevens 'Morning has broken' zingt, en ik om me heen kijk, zie ik bergen kranten, tijdschriften, boeken, lekkere rotzooi en daartussen mijn onafscheidelijke fles Spa Henriette, de bloemen die Annemarie kreeg omdat zij een nieuwe baan heeft, en ervaar ik hoe fijn het is, deze ruimte, deze stilte, deze plek. Dus lieve mensen, ik wens jullie een lekker weekend toe. Neem tijd, om stil te zijn. Om even alleen te zijn. Doe gewoon lekker je eigen ding en vergeet niet, af en toe eens om je heen te kijken. Je ziet zo ongekend veel moois. Er zijn zulke leuke mensen en glimlach gewoon maar eens even, ook naar die meneer die je niet zo goed kent. Bewaar al die mooie momenten in je hart, deel ze uit, en heb het goed. 'Save the last dance for me...' hoor ik nu. Heerlijk, ik zwijmel weg...