Goedemorgen allemaal. Wat ben ik jullie ontrouw geweest zeg. Maar wij waren gewoon lekker weg samen. Naar San Remo, rijden in een citroen 1 of zoiets...welnu, je komt er geen berg mee op en mijn geloof in Mercedes is weer toegenomen. En ondertussen ook veel uitrusten, want dat gekke lijf van mij, is nog niet helemaal optimaal. Maar wat vooral belangrijk was, dat wij zomaar lekker gefietst hebben langs de kust van Italie...dat wij naar het paleis in Monaco zijn geweest. Dat ik bij Hotel de Paris, allerlei prachtige mercedessen heb gezien en dat wij zomaar in de zon op een terras konden eten. En hoe groot is de kater, dat je dan in een regenachtig Nederland terugkomt. 10 graden in plaats van 26, koud en nat. Een trui aan, een jas. Kortom de herfst is begonnen, ik probeer me wat minder druk te maken, wat meer gedeisd te houden. En heb twee lange dagen gewerkt, mijn vader alweer gezien, kortom het leven in Nederland heeft zijn charmes. En die zie ik echt wel...vanavond hebben we de kwaliteitssessie van Cluster West. Een prachtig moment, om met elkaar te zijn, in gesprek te gaan over de dingen die er toe doen. En ik, ik heb er echt zin in. Geloof me...wordt vervolgd dus.
Ik heb ergens in San Remo in een blad een prachtig gedicht gelezen, een bekend gedicht van Neeltje Maria Min :
Noem mij, bevestig mijn bestaan
Laat mijn naam zijn als een keten
Noem mij, noem mij, spreek mij aan
o,noem mij bij mijn diepste naam
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Dit gedichtje vind ik zo mooi, dit raakt me! En vandaag geef ik nog maar een overpeinzing mee :
'Geluk is als een vlinder die, als je hem achtervolgt, altijd net buiten bereik is. Maar als je rustig gaat zitten, op je neerstrijkt.'
Een fijne dag, Anita
