Ik realiseer me bijna dagelijks wat een bijzonder mooi iets geluk is. Simpelweg gelukkig zijn met je baan, je huis, je vrouw, je kind, je hond of simpeler nog, met het feit dat je hier in Nederland mag leven. En voor mij is dat soms best een tocht geweest, met vallen en opstaan. Met zoeken en voelen, met ziek worden en weer beter worden. Met kwijtraken en hervinden. Met huizen kopen en verkopen. Zoeken naar. Met verlies en rouw. En ja nu bijna 66 durf ik te zeggen 'ik ben gelukkig'. Gelukkig met het feit dat ik af en toe mijn tuin moet verticuteren na een droge periode. Simpelweg omdat ik zo'n mooie tuin heb en mag hebben. Mijn baan, de mooiste baan die een mens zich wensen kan. En dan spreek ik nog maar niet over mijn vrouw, Annemarie. De liefste van de wereld. En onze Teun, mijn grootste vriend. En mijn ouders, ook daar ben ik gelukkig en dankbaar voor. En soms glimlach ik, want in gedachten zie ik mijn vader hier rondlopen. Samen een drankje met hem drinken in 't Wagenhuis, hoe fijn zou dat zijn. Hij hier op een stoeltje in de tuin, kijken wat ik allemaal aan het doen ben. Hij zou glimlachen en trots zijn. Mijn moeder ook. En haar trots zou gaan over mijn baan, mijn werk in die prachtige wereld van rouw en verlies. Zij kunnen rustig toezien, vanuit die mooie hemel, want het is goed gekomen hier op aarde met mij. Dankjewel daarvoor.
En ook vandaag is weer zo'n rijke dag om dankbaar te zijn. Een dag vol mooie indrukken, en misschien is de mooiste indruk voor mij vandaag wel weer de stilte. Het zomaar kunnen wandelen in de natuur, bij het water. De enige schaduw kwam van de wieken van de windmolen en ook dat heeft een charme. Teun en ik in de cabrio richting Tholen. Door de polder op ons dooie gemak, want hard rijden doe ik wel weer op weg naar Hilversum, of daarna weer terug naar huis. Thuis zoek ik wegen zonder mensen, zonder verkeer bijna en geniet ik van Teun en van de stilte. Gek, hoe ik bijna niet praat als ik thuis ben. Hoe ik in die stilte mijn bordertje schoonmaak, of het gras maai. Hoe ik aan het opruimen ben en nadenk over mijn beplanting in de tuin. Niks meer. Niks minder. Telefoontjes neem ik op. Gesprekken ga ik aan, de cabrio zet ik even stil als er iemand van de Gemeente Hilversum belt. En ondertussen zie ik documenten binnen komen, lees ik mijn mail, reageer ik. Of soms nog even niet. Momenten om na te denken en als je dan over dit soort paden loopt, vrachtschepen voorbij ziet varen, oude bunkers ziet staan, de pracht en kracht van de wolken ziet. Dan is het goed. Gek hoe intens en mooi ik deze dagen ervaar. Ja en liever nog ben ik samen met Annemarie en Teun. Maar soms kan dit niet anders. Het meest belangrijke is, dat ik me zo gelukkig voel. Als ik aan de telefoon ben en iemand vraagt me 'waar ben je, ik hoor allemaal vogels fluiten'. Heerlijk toch. Het is ook echt. Soms wil ik geen muziek, want dan is mijn omgeving mijn geluid en keer op keer hoor ik nieuwe geluiden. Hoe leuk dat je via de app hoort welke vogeltjes er voor je fluiten. De wereld hier is voor mij een wonderlijk mooie wereld.
Als ik hier de tuin uitloop, dan zie ik dit. Een mooie oude Engelse roos, die nog zo lekker ruikt, met daarachter het prachtige kerkraam. Tja...mijn vader zou zeggen 'dan hoef je toch niet meer op vakantie'. En ik ben eigenlijk ook al een beetje zo aan het worden. Omdat het hier zo prachtig is. Zo stil, zo rustig, zo puur, zo gewoon. De kerkklok die van zich laat horen, ieder half uur. En als de kerkklok van slag is, dan zijn wij het ook. Gek, hoe je als mens gewend raakt aan al die rituelen, gewoontes, die horen bij een dorp, een huis, een baan. In Hilversum hadden we weer een keer een maandborrel op de Bosdrift, dinsdag. Ouderwets gezellig, de 'vrijwillige cateringploeg' had ons weer voorzien van allerlei heerlijkheden, en er was een frisje, een biertje of een glas wijn. Maar vooral ontmoeten we elkaar weer. Even tijd om te delen, te praten, te lachen en te genieten. De zon scheen heerlijk, en de Bosdrift liet zich van haar mooiste kant zien. En dit soort momenten laten me zien, hoe belangrijk het is, om naast het vele werken wat we doen, ook gewoon even stil te staan bij elkaar. Elkaar even te ontmoeten, te spreken, te vragen naar de verhuizing of je neefje. Elkaar zien en aandacht geven, hoort zo bij ons werk. En bij het werken in de wereld van rouw en verlies. Iedereen heeft het nodig, om eventjes als mens te worden gezien en gehoord. En mooi hoe wij dit doen nu met elkaar. Fijn.
En dit is mijn carport. En ons nieuwe wijnvat. Een prachtig groot vat 300 liter, met kraan en overloopsysteem en deksel. Hier gaan wij, als straks de nieuwe goot geplaatst is, een zinken goot, ons regenwater in opvangen. Regenwater voor de tuin. En dit vat ruikt nog naar hout, een vage geur van druiven ergens in de verte, heerlijk om ook hier thuis steeds na te denken over ons huis en de benodigde verbeteringen. Duurzaam bezig zijn, is iets wat we hier thuis ook proberen te doen. En als je dat dan ook nog zo kunt doen, dat het er supergaaf uitziet, dan maak je mij blij. Ik als wijnliefhebber heb inmiddels nu 3 wijnvaten in de tuin staan. En langzaam aan, wordt dit al zo bijzonder mooie huis, nog steeds mooier. Met glas in lood raam in de bijkeukendeur, met die groene intense woonkamer, waar het zo goed vertoeven is, als het buiten guur en koud is. Die authentieke keuken, waar het net is alsof je naar Swiebertje zit te kijken op tv. Niks supersonisch en modern, gewoon heel eenvoudig en mooi. Het past, het past als een jas. Een hele fijne jas.
En iedere dag weer, en daar denk ik zo vaak over na, voel ik mij rijk en rijker dan een koning, met alles wat er is. En vanuit mijn coaching, vanuit mijn werk, hoop ik mensen iets mee te geven. Het inzicht dat het goed is wat er is, hoe klein of groot ook. Ik ben op dit moment 'in gesprek' met iemand, die nooit tevreden is. Die altijd de schaduwkant belicht en wat er allemaal niet goed is, of wat er vroeger goed was en nu niet meer. En ik merk aan mezelf, dat hier voor mij nog een uitdaging ligt, een leerpunt, om om te gaan met mensen die niet blij, gelukkig of tevreden zijn en die de schuld daarvan bij de ander leggen. Tja, en zo heb ik altijd weer lessen te leren in mijn leven. Mijn buurvrouw is bezig met 'een leven lang leren' en dat spreekt me aan. Want ook vandaag heb ik door na te denken, te wandelen en in de cabrio te rijden, alweer zoveel geleerd, gevoeld en gezien. Ook al heb ik nog heel weinig gepraat. Straks nog even een rondje rijden met mijn vriend. Fijn, een rondje Kreek ofzo..de schoonheid van ons dorp ervaren en zien. Met elkaar en voor elkaar. En steeds maar weer is het daar.....
