Teun, was mee op vakantie. En hij genoot van alle indrukken, hij vindt de golven aan de vloedlijn hartstikke spannend, hij loopt dan heel hard achteruit, hij vindt rul zand heerlijk. Hij houdt van autorijden, en in ons chateau, genoot hij optimaal. Er was een heel groot park bij, ik denk wel een hectare groot, en daar kon hij volop rennen, kwam hij een grote egel tegen, snuffelde hij allerlei diertjes in het bos. Ook Teun was op vakantie.
En in deze vakantie, las ik berichten over Manon en haar ziekenhuisbezoeken, dacht ik na over vriendschappen, over werk, over jou, over mijzelf, over ons leven samen. En natuurlijk was daar weer dat allesoverheersende gevoel dat geluk heet. Geluk, omdat ik zo gezond ben. Zo sterk ook. Hoop omdat ik zo hoop, dat iedereen die ziek is, nog wat jaren erbij krijgt. Angst ook voor het verlies van diezelfde mensen. Vriendschappen, die ik verwaarloos soms, doordat ik nu ik hier woon, te weinig tijd heb, voor alles bij elkaar. Mijn werk, mijn reistijd, Teun. Maar ook is daar de gedachte dat kwaliteit voor kwantiteit gaat. En als ik mijn vrienden af en toe mag zien, zoals straks op mijn 64e verjaardag, hier in de tuin, dan is het goed. Gewoonweg goed. Een borrel in de middag, omdat iedereen best een eind moet rijden, om hier te komen. En het leuke is, dat iedereen het doet. Volgens mij is dat ook zo waardevol om te bemerken. Onze vriendschappen zijn intenser geworden, nu we hier wonen. Je moet meer moeite doen voor elkaar, om elkaar te zien. En sowieso is de kwaliteit van mijn leven, nu zo midden in die mooie natuur hier, verhoogd. Het mag ergens over gaan.
Grappig we kijken een serie op Netflix - The Fall - en als ik daarna Teun nog even laat plassen buiten, ik met mijn zaklampje, omdat het aarde donker is, dan ben ik niet bang. Ik ben eigenlijk nergens bang voor. Niet voor agressie, niet voor hautain gedrag (daar heb ik wel een hekel aan maar dat is iets anders). Ik ben alleen heel bang voor kanker. Of voor ALS ondertussen. En misschien ook wel een beetje voor Alzheimer. Ja ik ben dus bang, voor die ziektes, waar niet in alle gevallen een antwoord voor of op is. Een andere kracht neemt het over. En het enige dat ik dan kan doen, is er gewoonweg zijn voor je. Je vasthouden, op momenten dat het nodig is. Naar je luisteren, naar je kijken, bij je zijn, of gewoonweg iets van me laten horen. Van je houden op mijn simpele manier. Angsten, gek, hoe ik door zelf ziek te worden, heel veel angsten achter me heb gelaten. Angst om alleen te zijn, angst om te sterven, angst om met stervenden om te gaan. Ik kan het. En ik zal er zijn. Ik zal er zijn voor jou. Altijd.
En ondertussen is het 12 uur. De middag begint, straks met een gezellige borrel, bij de buren, onze nieuwe buren in de straat. Ik heb er zin in. Zin in, omdat deze straat zo fijn is. Omdat er zoveel fijne mensen om ons heen wonen en leven. En ook heb ik zin om morgen weer naar Hilversum te gaan. Naar al die mooie mensen daar, die samen ervoor zorgen, dat we alles kunnen doen waar we zo goed in zijn met elkaar. Zorgen voor onze medemens. Ja Hilversum is een prachtige omgeving om te mogen zijn. Het past bij deze fase in mijn leven. Ik ga er nog een aantal jaar mee door. Fijn.
En ondertussen wordt het hier mooier, in september zitten mijn nieuwe ramen erin. Worden er een aantal andere dingen gerepareerd hier aan het huis, in het voorjaar komt de schilder, de zonnepanelen worden gelegd, kortom, Nieuw-Vossemeer wordt stap voor stap nog mooier dan het nu al is.
In gedachten en dit zou mijn grootste wens zijn, zie ik mijn vader hier de tuin inlopen en zijn armen omhoog steken en trots zijn. Trots op het mooie pure leven, dat Annemarie en ik hier leven met elkaar. Glimlachen om Teun, die op de tafel ligt te slapen, genietend van een glas mooie witte sauvignon blanc uit Nieuw-Zeeland en hij zou zeggen 'kind het is donders mooi hier'. En ergens hoop ik en geloof ik, dat hij het ziet, dat hij het weet. Dat het goed is gekomen met zijn 'meid' zoals hij me soms noemde. En met die woorden van mijn moeder op haar sterfbed 'kind, het is toch nog goed gekomen met je' en 'jouw kop vergeet ik nooit' werd een hoofdstuk afgesloten. Een hoofdstuk van kind zijn. Een hoofdstuk waar je je ouders kunt vragen om advies. Ik ontmoet soms een man hier op de begraafplaats achter, hij verzorgt de graven van zijn vader en moeder. En hij steekt kaarsen aan, hij plant nieuwe plantjes, bloemetjes en praat in gedachten met zijn moeder. En ik zei hem 'ik doe dat ook, alleen zit ik dan in de Mercedes, en rij ik naar Hilversum, dan zeg ik tegen mijn vader of mijn moeder soms hele gekke dingen'. En zijn contact met mij en mijn contact met hem is klein, maar waardevol. Een moment van aandacht voor elkaar. We zien elkaar. We horen elkaar, en ja, we reiken elkaar soms de hand, alleen maar door dat kleine beetje aandacht. En even ben ik terug op de zondagschool 'kinderen van een vader reikt elkaar de hand'. En alhoewel ik vroeger al dat gedoe rondom die zondagschool vreselijk vond, bedank ik nu dan maar mijn moeder. Voor haar doorzettingsvermogen, voor haar moed, om ondanks mijn weerstand, mij zoveel mee te geven. Ja het is goed gekomen. Alles is goed gekomen.....'bedankt lieve ouders' zong vader Abraham, 'bedankt voor het leven'.
Een mooie zondag nog! Op het leven! Manon op jou!
