Vrij zijn in stilte.... ik schrijf er vaak over. En deze dagen in mei, staan kranten vol van herinneringen aan de tweede wereldoorlog, en herdenkt Nederland alle slachtoffers van de oorlog. In stilte, en mooi, in het krantje van Wassenaar stond 'en tijdens de twee minuten stilte, was het ook echt indrukwekkend stil, soms is stilte het mooiste geluid dat een mens kan voortbrenge'. Een prachtige zin, die bij mij blijft hangen. Stilte. Ook weer zo'n prachtig iets. Want hoe vaak worden wij niet omringd door lawaai, geluid, muziek, gepraat. En hoe heerlijk kan dan stilte zijn. Vanmorgen begon ook zo, ik ben blijven liggen in bed. Moe, door eigenlijk steeds maar een zeer been, en toen ik wakker was, lag ik te luisteren naar de stilte. Alleen in je bed. Annemarie is druk, afspraak met haar jongste dochter, en ik, ik ben gewoon heerlijk alleen. De krant, mijn Nespresso. Mijn eigen stukje stilte...even wat mails verstuurd, gestuurd, maar ik heb een officiële vrije dag genomen. Ik voel me gek, hierbij, omdat ik eigenlijk altijd wel werk. Mijn mails lees, soms reageer. Maar nu even niet meer. Nu ben ik vrij in stilte...
De stilte laat me denken en nadenken over mijn leven.
Mijn familie, mijn ouders, mijn nichtje Noor. Ze komt 2 juni terug uit Suriname, we gaan naar Schiphol, om haar te verwelkomen, het zal wel druk zijn daar. Leuk, hoe trots zou mijn vader zijn, als hij zijn Noor terug zou zien komen uit Suriname. Heimwee neemt het soms even van haar over. Heimwee naar hier, naar huis, naar al die mensen van wie zij zoveel houdt. Fijn.
Gisteren waren we met Joke, in de cabrio naar den Haag. De antiekmarkt, het foodtruck festival op de Lange Voorhout, maar eindigend in des Indes, lekker warm, en mooi om in die chique omgeving te zijn, en ook daar weer herinneringen op te halen. Mijn ouders ooit 25 jaar getrouwd, Arie en ik hadden hen een avond Den Haag, met overnachting in des Indes aangeboden. Geweldig, mijn vader uit het raam op de Lange Voorhout, zwaaiend naar zijn kinderen, die terug liepen naar mijn huis in het Bezuidenhout. Lang geleden, mooie herinnering.
Gek hoe je leven opgebouwd wordt, steeds meer, door terug te gaan in de tijd. Terwijl er toch ook steeds weer nieuwe herinneringen bijkomen. Als ik denk, aan de komende periode, dan komen er zoveel prachtige nieuwe momenten bij. Die aan mij, als ik later weer eens zit te mijmeren, ongetwijfeld langs zullen komen.
Gek, dit heb ik ook met mensen die er niet meer zijn. Of niet meer dichtbij je zijn. Ze leven nog wel, maar maken geen deel meer uit van je dagelijks bestaan. Zelfs in je werk, kan dit zo zijn. Je oude team. Je oude MT-leden, gek, hoe dingen anders worden en ook weer prima zijn. En toch blijft er altijd ergens een, of twee mensen, die bij je blijven, uit een bepaalde fase in je leven. En zo bouwt zich mijn vriendenkring op, met een mengeling van mooie mensen, die elkaar wel kennen. Maar soms slechts uit verhalen. Die elkaar ontmoeten op een feestje ofzo. Die elkaar begroeten en herkennen, alsof ze elkaar eerder hebben gezien. En dat eerder, was in een verhaal van mij. En soms, dan trek je eventjes met elkaar op, en dan is het daarna weer voorbij. En ook dat is goed. Collega's uit je vorige bedrijf, je vrienden van vroeger. Ze zijn er nog wel, alleen ergens anders. En dat is goed. Ook ik, ga verder, ontmoet weer nieuwe mensen, collega's, relaties. En mijn oude team, of oude werkgever, komt op mijn stapeltje 'Das war einmal'..herinneringen dus. En met een glimlach denk ik daar dan weer aan terug.
Terug naar mijn stilte. Ik zit hier simpelweg gelukkig te zijn, door te zien wat er allemaal is.
Laatst zei iemand me 'ik zou gelukkig zijn, als ik veel geld had en het voor het zeggen had'. En dit soort uitspraken houden me bezig. Want volgens mij, gaat dit over iets heel anders. Over macht, over jouw plekje in de maatschappij. En eigenlijk over het feit, dat je niet tevreden bent, met wat er is. Met dat, wat er iedere dag is. En ik gun dus iedereen, deze rust, deze stilte in jezelf, om gelukkig te zijn, alleen, of samen, met alles wat er wel is. Kijk eens naar alles wat er wel is.
En probeer daar gelukkig mee te zijn. Kijk naar de kleuren om je heen, en niet alleen naar je bezit, maar kijk naar al die dingen die misschien niet tastbaar zijn, die herinneringen in je hart, die zijn van jou.
Renate Dorrestein is overleden. Ik weet nog, dat ik namens Yarden, bij haar thuis op bezoek ging, om te kijken of zij een boekje met columns kon schrijven over de dood, over afscheid nemen. Bijzonder hoe deze vrouw, toen zij hoorde, dat zij ongeneeslijk ziek was, zelf haar laatste klus heeft geklaard, zij schreef haar eigen biografie, 'Dagelijks werk'. Een literair zelfportret. Echt de moeite waard. Weer zo'n herinnering, dat kopje koffie bij haar thuis. Volgens mij in Heemstede, of Aerdenhout, ik zal het eens opzoeken. Jammer weer zo jong, 64 geloof ik, iemand die de strijd tegen kanker heeft verloren. Gek, hoe ik gisteren in het des Indes, aan Joke vertelde over mijn eigen ziek worden, en ziek zijn. 8 december al 10 jaar kankervrij. Best wel de moeite waard toch...ja ik wel, ik mag door met leven, zo voelt het althans. Een echte van Loon. Die geeft nooit op. Dag, weer een herinnering ter afsluiting. Zondag, ga ik gewoon zitten herinneren daar bij die 3JS in de zaal. Muziek luisteren, een liedje voor iedereen, die ik mis. Dag, ik ga nog even luisteren. Naar de stilte hier...heerlijk!
Mijn familie, mijn ouders, mijn nichtje Noor. Ze komt 2 juni terug uit Suriname, we gaan naar Schiphol, om haar te verwelkomen, het zal wel druk zijn daar. Leuk, hoe trots zou mijn vader zijn, als hij zijn Noor terug zou zien komen uit Suriname. Heimwee neemt het soms even van haar over. Heimwee naar hier, naar huis, naar al die mensen van wie zij zoveel houdt. Fijn.
Gisteren waren we met Joke, in de cabrio naar den Haag. De antiekmarkt, het foodtruck festival op de Lange Voorhout, maar eindigend in des Indes, lekker warm, en mooi om in die chique omgeving te zijn, en ook daar weer herinneringen op te halen. Mijn ouders ooit 25 jaar getrouwd, Arie en ik hadden hen een avond Den Haag, met overnachting in des Indes aangeboden. Geweldig, mijn vader uit het raam op de Lange Voorhout, zwaaiend naar zijn kinderen, die terug liepen naar mijn huis in het Bezuidenhout. Lang geleden, mooie herinnering.
Gek hoe je leven opgebouwd wordt, steeds meer, door terug te gaan in de tijd. Terwijl er toch ook steeds weer nieuwe herinneringen bijkomen. Als ik denk, aan de komende periode, dan komen er zoveel prachtige nieuwe momenten bij. Die aan mij, als ik later weer eens zit te mijmeren, ongetwijfeld langs zullen komen.
Gek, dit heb ik ook met mensen die er niet meer zijn. Of niet meer dichtbij je zijn. Ze leven nog wel, maar maken geen deel meer uit van je dagelijks bestaan. Zelfs in je werk, kan dit zo zijn. Je oude team. Je oude MT-leden, gek, hoe dingen anders worden en ook weer prima zijn. En toch blijft er altijd ergens een, of twee mensen, die bij je blijven, uit een bepaalde fase in je leven. En zo bouwt zich mijn vriendenkring op, met een mengeling van mooie mensen, die elkaar wel kennen. Maar soms slechts uit verhalen. Die elkaar ontmoeten op een feestje ofzo. Die elkaar begroeten en herkennen, alsof ze elkaar eerder hebben gezien. En dat eerder, was in een verhaal van mij. En soms, dan trek je eventjes met elkaar op, en dan is het daarna weer voorbij. En ook dat is goed. Collega's uit je vorige bedrijf, je vrienden van vroeger. Ze zijn er nog wel, alleen ergens anders. En dat is goed. Ook ik, ga verder, ontmoet weer nieuwe mensen, collega's, relaties. En mijn oude team, of oude werkgever, komt op mijn stapeltje 'Das war einmal'..herinneringen dus. En met een glimlach denk ik daar dan weer aan terug.
Terug naar mijn stilte. Ik zit hier simpelweg gelukkig te zijn, door te zien wat er allemaal is.
Laatst zei iemand me 'ik zou gelukkig zijn, als ik veel geld had en het voor het zeggen had'. En dit soort uitspraken houden me bezig. Want volgens mij, gaat dit over iets heel anders. Over macht, over jouw plekje in de maatschappij. En eigenlijk over het feit, dat je niet tevreden bent, met wat er is. Met dat, wat er iedere dag is. En ik gun dus iedereen, deze rust, deze stilte in jezelf, om gelukkig te zijn, alleen, of samen, met alles wat er wel is. Kijk eens naar alles wat er wel is.
En probeer daar gelukkig mee te zijn. Kijk naar de kleuren om je heen, en niet alleen naar je bezit, maar kijk naar al die dingen die misschien niet tastbaar zijn, die herinneringen in je hart, die zijn van jou.
Renate Dorrestein is overleden. Ik weet nog, dat ik namens Yarden, bij haar thuis op bezoek ging, om te kijken of zij een boekje met columns kon schrijven over de dood, over afscheid nemen. Bijzonder hoe deze vrouw, toen zij hoorde, dat zij ongeneeslijk ziek was, zelf haar laatste klus heeft geklaard, zij schreef haar eigen biografie, 'Dagelijks werk'. Een literair zelfportret. Echt de moeite waard. Weer zo'n herinnering, dat kopje koffie bij haar thuis. Volgens mij in Heemstede, of Aerdenhout, ik zal het eens opzoeken. Jammer weer zo jong, 64 geloof ik, iemand die de strijd tegen kanker heeft verloren. Gek, hoe ik gisteren in het des Indes, aan Joke vertelde over mijn eigen ziek worden, en ziek zijn. 8 december al 10 jaar kankervrij. Best wel de moeite waard toch...ja ik wel, ik mag door met leven, zo voelt het althans. Een echte van Loon. Die geeft nooit op. Dag, weer een herinnering ter afsluiting. Zondag, ga ik gewoon zitten herinneren daar bij die 3JS in de zaal. Muziek luisteren, een liedje voor iedereen, die ik mis. Dag, ik ga nog even luisteren. Naar de stilte hier...heerlijk!
