Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




dinsdag 5 juni 2007

Overgeven, eventjes flauw vallen en de hele dag op bed...

Tja .....vanmorgen ging het helemaal mis. Ik had net alle medicijnen binnen, met een beetje kwark, wat fruit en toen kreeg ik het klamme zweet, het brak eruit, ik werd koud en warm en helemaal akelig. Ik stond op van de tafel liep naar het toilet en alles kwam gelijk weer terug...ik zat voor de toiletpot en heb nog doorgespoeld...een paar seconden later lag ik met mijn hoofd op de tegelvloer (gelukkig hadden Jannie en Annemarie gisteren lekker gesopt en was alles kraakhelder) in het hoekje naast het toilet. Eventjes helemaal weggevallen, overeinde gekrabbeld en op het bed boven een emmertje nog een keer overgegeven, tot ik helemaal leeg was. Oh wat voel je je dan ellendig. De hele dag heb ik niks kunnen eten, een beetje drinken, kleine slokjes water met wat siroop erin. Annemarie heeft net knappertjes, hele droge biscuitjes gehaald en daar heb ik er een paar van gegeten. Veel gelegen en geslapen. Vanmorgen waren Lineke, Pa en Els er eventjes. Heel verterend, mijn pa en Els hier op het bed zittend, en Pa en ik samen praten. Over hoe gek wij het vinden dat ik nu kanker heb...dat ik moet zeggen tegen Arinso 'ik kan het eventjes niet' onvoorstelbaar. Hij is zo lief, hij zit naast me op bed, aait over mijn benen en heeft tranen in zijn ogen. Wat kun je een mooie band hebben met je vader he...ik wist wel dat ik die had/heb en ben er zo ongelooflijk blij mee nu.
Ook Els met haar emmer fruitsalade is een schat...de kinderen eten er fijn van mee...want met mijn tempo wordt het niets...

He...wat hoor ik daar, de schildersezel komt tevoorschijn. Fijn als Annemarie de rust krijgt om wat te gaan schilderen...om even voor en met zichzelf bezig te zijn. Ze is zo lief, ze zorgt zo voor me...ja haar opdracht wacht...en dat is misschien wel fijn. Dan kan ze even in haar eigen wereldje stappen...

Vandaag weer een enorme stapel met lieve hartverwarmende kaartjes. Dank jullie wel...en het is niet dat ik jullie niet wil zien, ik moet eerst de energie hebben. Morgen wil Jannie uit Zwolle even komen, je moet voor jezelf bepalen of het de moeite waard is, soms ben je hier voor een paar minuten, omdat ik slaap of te ziek ben...je mag het ook uitstellen, kijk maar...
Het is zo moeilijk...ik lig maar te liggen, ben te moe om veel te praten en als je dan zoveel km moet rijden, moet je je afvragen of je dit niet op een later tijdstip wilt doen.

Genoeg voor nu, ik ga weer even rusten. Duim maar dat die misselijkheid verdwijnt. Dat ik weer een beetje op kracht kan komen.
Fijne avond allemaal.

Anita

Misselijk en overgeven, niet kunnen eten...

Daar is 'ie dan...de misselijkheid komt lekker binnen. Gisteren kon ik geen enkele geur verdragen, de tosti's voor de meiden, de koffie, de geur toen Annemarie stond te koken en weinig eten lust ik nu...wat fruit, wat kwark...niet veel meer. Zelfs water staat me tegen. Ik drink een kopje groene thee met citroen en jawel gisterenavond overgegeven, ik was me toch beroerd. Hier was ik bang voor. Ik heb het beeld voor me van ma, die de hele dag maar aan het overgeven was, op het laatst alleen nog maar gal en ik was blij, dat dit mijn deur voorbij ging. Maar de laatste twee dagen begon mijn maag al aardig op te spelen...en gisteren was het zover!Ook vannacht was mijn maag onrustig en speelde regelmatig op. Niet meer overgegeven, er zat niks meer in.

Gisteren was een rustige dag. Jannie uit Den Haag kwam en had als kadootje een mooie cap voor me gekocht...lief he..ook wel gek, maar mijn haar zit er nog op hoor. Stevige woeste bos...maar voor het geval dat, ligt ie klaar die cap. Leuk was dat Jannie Annemarie is gaan helpen met allerlei huishoudelijke taken, dweilen, ramen zemen en ik maar slapen. Ik heb gisteren bijna de hele dag geslapen. Ik ben zo ongelooflijk moe...hoort er allemaal bij, maar je voelt je echt een nietsnut. Ik was gisteren ziek, zoals de specialist had aangegeven. Grieperig, koud, misselijk, beetje koorts.
Rob, de huisarts kwam nog langs. Was fijn. Is een fijn mens, we hebben samen het hele proces van de afgelopen 6 weken geevalueerd en hij stapt zo eens in de twee/drie weken eventjes binnen om te kijken hoe het met me is. Hij vroeg me wat me het meest zwaar is gevallen en ik gaf aan 'het alles los moeten laten, weten dat je niet meer kunt, je werk loslaten...terwijl je zo graag wilt'. Zondag riep ik opeens 'morgen wil ik naar mijn werk, ik wil weer wat doen in dit leven, niet alleen maar liggen en ziek zijn!'.

Gisteren contact gehad met Kirsten en Chea. Maak me wel zorgen om kantoor. Chea heeft het zwaar, ze probeert op haar manier het SSC van Delta Lloyd goed te laten draaien, maar jongens alsjeblieft denk met haar mee, denk aan de tijden, de bezetting tot vijf uur. Laat het een afdeling worden waar we met elkaar verantwoordelijk voor zijn. Jullie allemaal. Als je dingen mist, die je vroeger wel deed, signaleer het niet alleen, probeer mee te denken hoe dit in te bedden in onze huidige vorm van dienstverlening! Ik ga hier binnenkort als Hylke komt, wel met hem over praten. Ik reken op jullie allemaal en hoop dat ik op jullie mag rekenen. Ik wil dolgraag terugkomen en van DL terugkrijgen dat het SSC een goeddraaiende tent is. Ik zou het liefst morgen weer op deze trein stappen en mee gaan doen, maar helaas kan ik dit niet!
Kirsten heeft het natuurlijk ook zwaar, met die baby erbij (gelukkig is ze er achter gekomen dit weekend dat vier er een teveel is...pffffttt ik vind Kirsten altijd zo'n onuitputtelijke schat, en dat gevoel had ik ook bij zorgen voor, kinderen enzo...maar dit bericht stelt mij wel erg gerust hoor!), maar de senior caseworkers helpen haar met elkaar. Geweldig jongens blijf dit doen. Heeft ze nodig. Volgens mij zijn de resultaten nog steeds goed. De vakantiekrachten druppelen binnen nu, prima! Hoe gaat het met de verzuimdrempel voor ArboPlus? Ik probeer het een beetje te volgen op afstand en ik blijf trots op dit resultaat en wil eigenlijk trots zijn op zowel ISS als Delta Lloyd. En ik kan dit alleen maar, als iedereen hier voor wil gaan.

Gisteren veel telefoontjes gekregen, wat afspraken gemaakt voor bezoekjes. Af en toe wat eind van de middag, of begin van de dag. Tussendoor slaap ik...onvoorstelbaar wat een gedoe.

Ben gestopt met slaaptabletten, maar heb vannacht wel liggen spoken zonder gispkorset. Leuk voor Annemarie, die gebroken nachten..en dat kan ze net niet gebruiken. Ik vroeg haar vanmorgen 'schat wordt je niet gek van me..' en toen was haar antwoord 'nee maar wel moe...'
Ben ook de morfine tabletten aan het minderen, zodat ik zo min mogelijk chemische troep in me krijg nu. Gaat best goed eigenlijk.

Straks komen Pa en Els eventjes langs. Fijn vind ik dat. En ook Lineke, een vriendin van Annemarie die een soort eigen zorgkantoortje (in aansluiting op de mantelzorg, beheert PGB's voor mensen, levert soms ook gewoon aanwezigheid, aandacht, gaat met iemand naar de kapper, voert een gesprek) heeft komt even langs, tussen haar drukke bezigheden door. Lief he...

Dit waren mijn dagelijkse beslommeringen weer. De zon komt nog niet echt door...de vogeltjes zingen wel uit volle borst en de deuren staan open...zo dadelijk onder de douche, haren wassen en dan even de krant lezen.
Leuke en lieve reacties, grappig die Aram, lief van je te horen...had al een kaartje van je gekregen ja natuurlijk mag jij een keer voor de deur staan! Door de site, door dit ziekzijn, komt er zoveel van vroeger weer voorbij in mijn leven. Mensen die opeens weer schrijven, of bellen, of mailen. Mensen waarmee je soms jarenlang geen contact hebt gehad, ongelooflijk. Doet me goed, weet dat wel.

Succes vandaag, allemaal lieverds!
Anita