Ja en vandaag begin ik met de dag van de moeders en dus een foto van mijn eigen moeder. Deze foto is uit 1979 schat ik zo in. Toen was zij nog sterk en gezond, had zij mooi grijs haar en kon zij nog intens genieten van het leven. Hierna werd zij ziek, en bleef die rotziekte kanker, haar lastig vallen, keer op keer. Totdat zij in 2003, pas 70 jaar jong, hieraan overleed. En deze vrouw, zij heeft me opgevoed, weliswaar samen met mijn vader, maar de kracht van onze opvoeding zat in deze vrouw. Streng, liefdevol, rechtvaardig, strijdlustig, trots, zij leerde mij als vrouw, onafhankelijk te zijn. Dat was zij ook, zolang zij kon. Zij leerde mij waarden, als respect, aandacht voor je medemens, niet oordelen, zij leerde mij om te zien naar anderen. Zij zorgde ervoor, dat ik nu soms van die mooie wijze dingen zeg, en dan met een ondeugende glimlach, die hoort bij mijn vader. Altijd in mijn leven, en dit heb ik al zo vaak opgeschreven, denk ik aan haar, als ik het moeilijk heb, als ik het ingewikkeld vind, of als ik het eventjes niet weet. Dan vraag ik mij steeds weer af 'wat zou mijn moeder nu hebben gedaan'. Dus ja Moederdag, voor mij een dag waarop ik haar mis. Maar ik mis haar op zoveel momenten. En gisteren, dit weekend, was het weekend van en voor alle moeders in Nederland. En dus ook voor haar. Nee ik ben niet op of bij haar graf geweest, nee ik heb geen bloemen neergelegd, maar ik heb aan haar gedacht, toen Annemarie's moeder hier was, toen ik hoorde van vriendinnen, of las van vriendinnen, hoe zij verwend waren op Moederdag. En ik, ik was eventjes ook een beetje moeder, een bonus moeder, de lieve woorden, kaartjes van de meisjes, van Roos en Floor, en een cadeautje voor mij. Bonus moeder, een soort van eretitel in mijn leven. Ik was het al eens eerder in mijn leven, voor andere kinderen, en toen zelfs kleinkinderen. En ook aan hen en hun moeder heb ik gisteren even gedacht. Nu ben ik het vol trots weer. Gek, moeder zijn, het was altijd een droom van me. Moeder zijn van Basje van Loon, en dan getrouwd zijn met een boerin, en wonen op de boerderij, mijn vader opvolgen. Welnu, het is zo anders gegaan en gelopen. En Basje is nooit geboren. En het is prima zo, want nu is mijn leven gevuld, met prachtig werk, met mooie mensen om me heen en zelfs bonuskinderen. En mijn moeder, die zou glimlachend haar goedkeuring geven. En trots zijn. Ze zou me nu wel aanspreken over mijn lange haren, of mijn korte broek, of mijn soms wat stoere imago. Maar ze zou ook genieten en denken, 'die meid, die is toch maar mooi onafhankelijk, die doet het zelf en kan het zelf'. Dat zou haar passen en zij zou tevreden zijn met mijn keuzes. Met mijn vrouw en mijn bonuskinderen. Met mijn carrière en waar ik nu sta. Zij zou net als ik niet piepen, als het ingewikkeld, of pijnlijk wordt soms. Dus lieve moeder van Loon, dank je wel, dat je mijn moeder bent. Dank je wel, voor je soms stevige opvoeding (had ik misschien wel nodig, haha..) en dank je wel, dat ik zoveel van je heb mogen leren. Ik voel het iedere dag. Ik hoor het in mijn woordkeuze, ik merk het in mijn zakelijke houding. Dank je wel mama...ik hou van jou. En ik mis je, en dat zeg ik niet zo vaak....
Mei, de maand waarin wij Nederlanders 75 jaar geleden bevrijd werden. Waarin een einde kwam aan onderdrukking, en waarin de Canadezen ons land bevrijden. En afgelopen week hebben wij deze soldaten, die ons land in Hilversum bevrijd hebben en die toch zijn omgekomen, herdacht op de Noorderbegraafplaats. Prachtig, een klein en waardig eerbetoon.
Bloemen gelegd door onze burgemeester Broertjes, de namen van de slachtoffers opgelezen door wethouder Scheepers. En ik mocht, als directeur van Uitvaartstichting Hilversum, daarbij aanwezig zijn. Trots, op mijn team, die ervoor zorgden, dat onze graven er prachtig uitzagen. Schoon en met mooie beplanting. Respectvol moment. Mei de maand, waarin we herdenken, vieren, stil staan bij Anne Frank, als symbool voor de Joodse gemeenschap. Stil staan bij een woord als vrijheid, en wat dit met je doet. En deze maand mei, is vrijheid extra beladen, doordat wij te maken hebben met een samenleving, die nog voor een deel in lock down is. En omdat wij allemaal voelen, hoe we 'ingekaderd' zijn als we niet kunnen doen, wat we willen. Hoe we voelen dat er aan onze vrijheid wordt getornd, als we niet met onze vrienden op een terras kunnen zitten en een kop koffie kunnen bestellen. Hoe we ons beperkt voelen, als we niet naar het theater kunnen, of niet massaal mee kunnen zingen tijdens een pop concert. Dus vrijheid in mei 2020 voelt anders dan in mei 2019. En deze beperking in onze vrijheid, doet je voelen, hoe rijk wij zijn hier in Nederland, wat er allemaal is en kan in dit land. Hoe we mensen kunnen helpen, die uit landen komen, waar vrijheid een onmogelijk iets is.
In dit land (althans dat probeer ik uit te dragen) zijn we tolerant naar mensen met een andere religie, of cultuur. En accepteren we dat jij het net anders wilt doen dan ik. Ik denk in mei aan hoe tolerant we kunnen zijn, naar mensen die zich net even anders voelen, dan de gemiddelde mens om ons heen. Hoe je hier gewoon samen kunt leven met je geliefde, ongeacht zijn of haar sexe. Hoe je hier in Nederland als mens ervoor kunt kiezen, naar welk land je op reis wilt gaan. En ga zo maar door. Dus mei, de maand vol bijzondere dagen, is ook de maand van vrijheid. En hoe mooi is het, dat ik juist in deze maand mei 2020 gevraagd ben toe te treden tot de Raad van Toezicht van de Stichting Islamitisch Begraven in Nederland. Een contact nog uit mijn Yarden-leven. Een contact, dat is blijven bestaan en een soort dank je wel is, voor mijn inspanningen voor het eerste Multi culturele rouwcentrum in Nederland. Prachtig dit initiatief in Amsterdam Zuidoost, door Yarden gerealiseerd nu. Trots hierbij mijn bijdrage te hebben mogen leveren en nu, als directeur van Uitvaartstichting Hilversum, door te mogen gaan, met hetgeen ik gezaaid heb in die tijd. Een bezoek van de voorzitter van de Moskee in Hilversum, nadenken over eeuwigdurende graven en nu deze rol als lid van deze Raad van Toezicht. Trots als vrouw hiervoor gevraagd te zijn. En ook dat is vrijheid, dit soort keuzes te mogen en kunnen maken in je leven. Om vanuit je kern, vanuit je hart, ergens volmondig 'ja' tegen te mogen zeggen. Mijn moeder zou glimlachen, als zij dit zou lezen nu. En trots zijn, want haar betrokkenheid bij de samenleving is mij altijd bijgebleven, zij heeft mij geleerd om te zien naar een ander. Zij deelde wat zij had, met mensen die het nodig hadden. Zij respecteerde iedereen, en leerde mij dit ook te doen. Dus dank je wel mam, dit is vast weer een eerbetoon aan jou, als moeder. En laten we dus proberen, om ook na deze maand mei, op eenzelfde manier met elkaar om blijven gaan. Laten we gewoon elkaar die hand toereiken, zodat die ander, ongeacht wie dit is, even houvast krijgt. Voor zijn pijn, zijn verdriet, zijn verlies nu, laten we het samen doen, zo zegt meneer Rutte steeds. Want alleen als we het samen doen, lukt het ons. Zo hebben wij gisteren samen met onze buurman meneer Pastoor, de heg gesnoeid. Hij aan zijn kant, wij de rest, samen alles opgeruimd. En daarna een kop thee met een koekje. Hoe fijn...dat is nog eens samenwerken. En nu, ga ik samen met al die mooie mensen om me heen, ervoor zorgen, dat iedereen ook af en toe nu even rust krijgt, na een intensieve en drukke periode. Hopelijk wordt het leven nu geleidelijk aan weer wat normaler, wat rustiger, en kunnen we mensen weer een afscheid geven, zoals ze dat van ons gewend zijn. Met voldoende tijd en aandacht. Met iedereen om je heen, van wie je houdt. Met stiltes en rust, mooie muziek, erehagen, een glas wijn en een bitterbal. Laten we het samen doen. Dan mogen we vast ook op enig moment, weer een keertje eindigen op het terras van het Wagenhuis, met Jack en zijn glimlach, met een mooi glas wijn. De zon op ons gezicht en dan kunnen we elkaar weer zien.
En weer terwijl ik dit schrijf, voel ik een intense pijn in mijn hart, want ik weet, dat er mensen zijn, dichtbij me, die dit nooit meer mee gaan maken. Die ziek zijn, en misschien niet meer beter kunnen worden. En ik eindig dus met de woorden, ik ben er voor je. En dat meen ik, heel oprecht. Kracht en liefde gewenst! En hier een mooie bloem voor jou. Speciaal voor jou.
