Zondagochtend twintig voor tien...net wakker, niet meer goed kunnen liggen en dus eruit...wat boeken besteld 'Kanker, ongeloof etc.'omdat ik hier op 8 maart a.s. aanwezig ben bij het Voorschotens Boekenfeest, samen met nog 26 Voorschotense schrijvers. Getipt door Brigitte, en benaderd door de Bibliotheek. Leuk, een bijzondere manier om het nog eens te hebben over mijn boek...en eigenlijk is dit moment alweer zo lang geleden, realiseer ik me nu. Het ziek zijn, het niet meer kunnen lijkt verder weg dan ooit. En toch laat ik af en toe een foto zien van mijn zwaarste moment, of heb ik het er over, of kijk ik naar mijn voeten, mijn nagels die nog steeds niet de meest gezonde zijn. Of soms, net als nu of gisteren, dan voel ik onderin mijn rug, waar ooit tumoren hun best deden de boel klein te krijgen. Maar ook ben ik mij hiervan meer dan ooit bewust als ik mijn tante Tanneke van 85 spreek. Zij die ook een tumor in haar rug heeft, en toch weer rondloopt, of Tamara een vrouw hier uit het dorp, of Jan, mijn zogenaamde 'broer'die zo vreselijk ziek is. En steeds weer voel ik mij die vrouw die simpelweg 'mazzel' heeft gehad, en die weer gezond is, helemaal gezond...
En op dit soort momenten is het zo belangrijk om je te realiseren, dat je alles wat je bezig houdt uit moet spreken, naar diegenen die je dierbaar zijn. Om niks uit te stellen en te leven in het hier en nu. Je mag natuurlijk dromen en wensen hebben, maar hoe belangrijk is het, om nu te voelen, om zelf de regie te nemen en te genieten van het moment. Gisteren nog sprak ik over relaties tussen ouders en kinderen, en als zo'n relatie verschillend wordt ingevuld, is het zo belangrijk dat te benoemen naar elkaar. Omdat een ieder vanuit zijn eigen referentiekader leeft en voelt en denkt. Communicatie, les 1 bijna...en toch zie ik mijzelf ook hier nog gekke dingen doen. Denken vanuit een aanname...als er geen of niet snel genoeg een reactie komt, angst voor wat ooit komen kan...en zo nog veel meer. En zo rustig aan reflecterend op mijzelf deze zondagmorgen, realiseer ik me, dat ik, ondanks mijn 51, steeds weer veel te leren heb. Maar ook ben ik me ervan bewust dat ik nu leef, en voel en denk. En dat ik hier optimaal van geniet. En ook, dat ik destijds tegen mijn lieve moeder en nu tegen mijn vader, alles heb gezegd, dus als ik morgen een telefoontje krijg dan weet ik dat het goed is. Dan hoef ik me daar geen zorgen over te maken, ook dat mag er zijn. Zoals alles er mag zijn...alles wat ik nu voel en denk. De manier waarop ik nu leef en werk, want dat hoort zo bij mij...lekker zo reflecteren met een kopje nespresso erbij...genieten. Een mooie rustige zondag gewenst...liefs, Anita
