Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zondag 27 maart 2011

Werken op mijn kantoortje...




Vanmiddag heb ik gewerkt op mijn kantoor. Businesscases nakijken, administratie verzorgen, belasting voor Papa verzorgen, kortom een heleboel...en ergens in een van mijn documenten die ik mag beoordelen stond deze zin ....‘De schoen die de één perfect past, knelt bij de ander. En zo heeft ook iedereen zijn eigen maat van een bevredigd leven.’ Carl Jung. Mooi he...
En hier nog wat beelden van mijn kantoortje.
Dag, fijne avond, liefs, Anita

zaterdag 26 maart 2011

Zaterdag met papa....

De zaterdag met mijn vader was vandaag weer heel bijzonder! Zo was hij erg blij dat ik er was, want hij had volgens de zusters zich de hele week druk gemaakt over mij. Want vorige week hadden Emmy, Reynaud en Annemarie mijn bezoekje aan Pa van mij overgenomen. En hij had meegekregen dat ik moe was, dus had hij zich veel zorgen gemaakt over mij. En toen ik binnenkwam moest hij huilen en zei hij 'kus' hij wilde een kus van me. En vervolgens zij wij samen naar de Lukas kapel gegaan, want er was een rommelmarkt in het tehuis en er waren dus veel bezoekers. En toen wij daar zo samen aan de appelsap zaten, kwamen er regelmatig mensen aan ons tafeltje zitten om even bij te praten. En hij genoot, hij genoot zo enorm. Een dame kwam bij ons, wat ouder, met een bril met een zwart glas, en een gewoon glas...en hij moest lachen. Het bijzonder van mijn vader is, dat hij na deze twee infarcten eigenlijk alles zegt wat hij denkt. Niet altijd even charmant, dat geef ik toe....maar soms wel hilarisch, omdat hij zomaar zegt 'zo die is lelijk' of als hij een leuke mevrouw ziet, zegt hij 'rij me daar eens naar toe' want hij is in zijn gedachten nog steeds die Adonis, die van vrouwen houdt, en zijn charme in de strijd kan gooien. Dus hij kan helemaal opleven van een mooie vrouw en hij flirt er nog lustig op los. Meer dan hij ooit gedaan heeft, zonder gene...en ik, ik zit in stilte naar hem en geniet....want mijn vader leeft eigenlijk wel zijn leven tot de laatste snik. Zijn oude 'kameraad' die ook in de Samaritaan woonde, 'oom Jaap' is overleden. Mijn vader en oom Jaap waren boeren, die elkaar hielpen bij de aardappeloogst. En aan het einde van hun leven, zaten zij beiden in hetzelfde tehuis, de een jaloers op de ander. Oom Jaap was dementerend, maar kon nog lopen. Mijn vader is nog redelijk helder, maar kan niet meer lopen. En als zij elkaar zagen, zwaaiden ze en herkenden ze elkaar. En oom Jaap wist mij altijd te vertellen, dat mijn vader ondeugend was...en vervolgens at hij zijn ijsje. Bijzonder die ouderdom, bijzonder het einde van een volwassen leven...die aftakeling, of het nu geestelijk, of lichamelijk is...ik zie op zaterdag hele bijzondere zaken. En vandaag was weer zo'n dag, met mijn vader, een mooie dag...genieten, zomaar samen.
Voor de rest nog een citaat uit een prachtig boek 'Spoedcursus Verlichting'een mooi kado van onze vriendinnen, Lineke en Carine, 'je kunt alleen vergeven vanuit het diepste zielsniveau'....zie ik zomaar staan. Dank jullie wel. Prachtig. Voor nu, een mooie avond. Anita

dinsdag 22 maart 2011

Creativiteit, de zon en tante Tanneke...

Goedemorgen allen! Vanmorgen, op mijn voorlopige enige vrije dag in deze maanden, al vroeg op mijn kantoortje. BTW-aangifte, dat soort gedoe...en een kop nespresso. De zon die naar binnen schijnt en daar stond Manon. Een geweldige fotografe uit Voorschoten....leuk, op zoek naar een lekkere werkplek hier in dit dorp. En hier ergens in dit pand, staan wat ruimtes leeg...en wij op stap met elkaar. Mooie grote ruimtes waar creativiteit en aandacht hand in hand kunnen gaan. Dus wie weet waar dit toe kan en zal leiden...een beter licht, en meer ruimte voor de schilderkunst...voor de fotografie en uiteindelijk meer ruimte voor mij als coach...ik hou jullie op de hoogte! Vandaag al veel gebeld met Yarden, met collega's uit Amsterdam, uit Haarlem, nog niet uit Alkmaar...met Ans, kortom veel Yarden tijd in mijn vrije tijd. Zo dadelijk nog mijn 'tomatenboer' en dan de auto in, richting Breskens. Een prachtige dag voor een bezoek aan mijn tante, die zomaar 86 is geworden vandaag. Een tante, die mij zo ongekend dierbaar is, al mijn hele leven lang. Tante Tanneke...en hoe zij altijd samen was met mijn mama. Hoe zij kon lachen vroeger, en hoe ik ooit samen met Jannie, mijn moeder en tante Tanneke door Parijs scheurde in mijn rode renault vier. Imperial op het dak, kist perziken achterin. Genietend van het leven, in al zijn puurheid. Een tante waar ik vroeger al wilde wonen en tegen mijn moeder zei ik 'mam als u later doodgaat, dan ga ik wel bij tante Tanneke wonen'. De tante die een sportwinkel had, waar ik in de schoolvakanties in de zomer mocht werken. Samen de kassa opmaken op vrijdagavond en hele dikke mevrouwen uit Duitsland een giga grote bikini verkopen...ik zie het nog voor me. Lachend, vrolijk zijn, lekker schnitzels eten, kortom een pracht herinnering aan mijn jeugd. En na het overlijden van mijn moeder, bezoek ik tante ieder jaar op haar verjaardag. En weet je, dit is zo waar het om gaat in het leven!!! Er simpelweg zijn voor die mensen die je dierbaar zijn. En eigenlijk is het ook een kadootje voor mijzelf, zomaar een dagje niks hoeven. Ik ben er meer dan aan toe.....en heb er zin in. Tante woont namelijk in Breskens en als je de tuin doorloopt, de dijk oversteekt, sta je op het strand bij de vuurtoren...en de stranden daar zijn nog echte stranden....genieten dus.
Liefs, succes allemaal, Anita
Morgen is het weer Yarden dag in alle opzichten!

zondag 20 maart 2011

Ken je dat gevoel...lekker koude voeten krijgen???

En al heel vroeg, omdat ik vreselijk aan het hoesten was, zit ik hier in de keuken en ben ik wat mails aan het beantwoorden, wat scripties aan het nakijken. Heerlijk de zon die door de open deuren naar binnen schijnt. En terwijl dat zo is, en dan merk je dat het pas later warm aan het worden is, krijg ik koude voeten...ken je dat? Je wilt hoe dan ook die zon 'proeven' maar bent iets te voorbarig...dus simpele oplossing sokken aan! Zo...goedemorgen! Wat een heerlijke dag. Gisteren werd ik enorm verwend, doordat Annemarie, met Emmy en Reynaud mij zomaar een dag vrijaf gaven. Lief he...zij bezochten vader van Loon en ik was echt vrij. En ik zou natuurlijk van alles gaan doen...en ik deed helemaal niks. Boekjes lezen op het bankje voor in de zon. Simpelweg zijn en genieten van wat er is of komt. En dat was Phileine, het buurmeisje van 4...met wie ik een spelletje deed met twee takjes, en steeds weer kwam zij steentjes uitzoeken, en vertellen over van alles en nog wat. En even later kwam ook Sabine, de moeder van het meiske, lekker naast me zitten in de zon. Een gesprek over verlies, want de vader van Sabine is overleden...een gesprek over Yarden, een gesprek over leven...en ja lieve mensen, dat is zo mijn ding. Volgens mij al mijn hele leven. Vanmorgen vroeg per sms mijn vriendin Fransje gefeliciteerd...leuk, zij zijn lekker weg samen en vieren haar, ja haar hoeveelste verjaardag, ik denk ergens in de zestig...zij zijn al zoveel jaar bij mij en in mijn leven. Mooie vriendschap is dat. Annemarie ligt nog lekker te slapen, en ik, ik merk dat ik met dit prachtige weer de vogels wil horen, de zon wil zien...en geniet dus zomaar in stilte...Vandaag wordt een prachtige dag, de zon schijnt, de vogels zingen hun lied...ik wens een ieder een heerlijke zondag. Of je nu op een dekentje zit in het natte gras, of op een bankje in de zon, of je nu een wandeling maakt op het strand, of zomaar samen een mooi glas wijn drinkt, het wordt hoe dan ook een prachtige zondag. Geniet maar en liefs van mij! Anita

vrijdag 18 maart 2011

Zie je nog de horizon....

Zomaar wat gedachten, mijn ervaringen, mijn emoties, mijn gedachte vanmorgen in Almere...'het lijkt alsof we de horizon niet meer zien'. En terwijl ik dit zei, keek ik over het schotje van een flexplek en zag ik de lucht, de wereld om me heen en daarmee perspectief. Weer een loslaten, en hierdoor nieuwe ruimte krijgen, steeds weer nieuwe energie, soms komt het uit mijn tenen, soms is het heel ver weg en steeds weer is het er. Opnieuw, mijn nieuwe perspectief en ja...ik zou antwoorden willen en deze komen pas, als het zover is, de tijd zal het me leren, gek om te constateren, dat ik me heel gelukkig voel....juist door deze energie.
Ik hoor pianomuziek, geweldig mooi..en hoe toepasselijk de tekst 'Haven in zicht'....dit kan geen toeval zijn.

Dit alles schreef ik, in Almere. Na een bijeenkomst gisteren, waar het leek alsof een ieder aan het 'verkokeren' was in zijn of haar eigen stuk...en ik vertelde hierover aan een collega die erbij was...en zo zag ik de horizon weer...mooi he...
Fijn weekend, liefs, Anita

zondag 13 maart 2011

Wijsheid....

Zojuist heb ik mijzelf een kadootje gegeven 'ik wens je veel wijsheid' een boek met interviews over wijsheid. Want wijsheid is iets wat ik nodig heb. Wijsheid als het gaat over mijn werk, over mijn vader, over alles hier thuis, over mijn relaties in dit leven, over mijn emoties...en alhoewel mijn hart mij altijd de weg wijst, alhoewel ik mensen mag ontmoeten, die mij hierbij helpen...soms weet ook ik het eventjes niet meer. Zo was gisteren een heel intensieve dag met mijn vader. Hij was boos, dwars, gaf me een tik, omdat ik hem net zo behandelde als de zusters...zo erg, dat een andere mevrouw zei 'Piet, Anita doet toch haar best' en zij werd emotioneel. Zo erg dat een dame achter de balie ons kwam helpen, want ik probeerde zijn jas aan te trekken, om lekker met hem te gaan wandelen...en hij was boos, boos en boos...Geen weg mee te bewandelen, niets was goed..en op dat moment realiseerde ik me, dat hij vaak zo doet, tegen zijn eigen zus, tegen mijn broer Arie en nog maar zelden tegen mij. En ik realiseerde me ook, hoe hij anders is geworden dan hij ooit was. Hij is nu een knorrige oude man, een lastige bewoner, onaangenaam soms in zijn gedrag naar mensen toe...en op zo'n moment wil ik de meest wijze zijn en ben ik dat dan ook. Want mijn papa is gewoonweg ziek...en hij pakte ongeveer een uur na dit alles mijn hand en zei dat het goed was, en dat hij weer genoot...En op zo'n moment denk ik dan 'ach...mijn lieve vader' want weet je, soms zou ik boos weg willen lopen, rijden of wat dan ook. Maar dat kan gewoonweg niet. En ik weet hoeveel ik van deze man hou...ongekend veel....en dat hij me gewoonweg nodig heeft in deze fase in zijn leven!! Ik heb het gevoel dat hij me te weinig ziet...maar op dit moment is het werk, werk en nog eens werk. Ik zie mijzelf te weinig, mijn thuisfront, mijn vrienden...ik weet het zomaar eventjes niet. En vandaar dus dit kadootje...en soms geef ik mijzelf ook een ander kadootje, een moment van rust, een mooi stuk muziek, nu draai ik Buddhabar muziek, heerlijk werkelijk...die muziek die golft over mij heen...die neemt me mee, waardoor ik vanzelf wil dansen...lekker is dat...zo dadelijk ga ik even naar buiten, met Annemarie of wellicht halen we straks Rosanne en Niek op in Scheveningen, die twee meiden gaan lekker naar de film...genieten wat samen. Mooi is dat...als ik denk aan afgelopen week, dan zijn er voldoende mooie momenten geweest, ook tussen alle bedrijven door, die maken dat ik af en toe mijzelf wat rust geef, zo hadden we vrijdag in uniform, in onze Oger kostuums een bijeenkomst in Haarlem, voor de open haard...leuk vond ik dat, om in vol ornaat daar te staan. Had ik weer niet verwacht, eerst dacht ik dat ik dat niet leuk zou vinden....en eigenlijk was het zomaar heel leuk. En staat dat pak ook nog eens heel goed...
Ik wens jullie een mooie zondag. Liefs, Anita

dinsdag 8 maart 2011

en nu nog even afmaken....

en ik drukte op een toets en toen was mijn bericht geplaatst...maar deze toevoeging hoort er nog bij. Ik heb een gedichtenbundel gekocht van Poul Gelderloos 'het geheim tussen ons mensen' en een stukje uit een van zijn gedichten is voor jullie :
'In de stilte
Daar waar niets is
Daar is alles
Daar is je hart
Alleen met jou'

mooi he...die gedichten die zijn zo bijzonder, zo intens...net zoals mijn contacten met al die mooie mensen, steeds maar weer...ik bewandel een ingewikkelde weg die leven heet, maar die het leven wel zo bijzonder maakt...slaap lekker!
Liefs, Anita

'Ont-moeten' en ontmoeten....

Vandaag was de dag van het'ont-moeten' en van het ontmoeten. Ik word zo ongeveer geleefd door dat wat werken heet en heb mijzelf de ruimte en tijd gegeven om me terug te trekken. Egoistisch wellicht, maar zijn met mijzelf en mijn gedachten, werkelijk ont-moeten. Ik hoef niet zoveel...en temidden van deze prachtige emotie, mocht ik vandaag iemand ontmoeten, die ik al jaren ken voor mijn gevoel, maar in werkelijkheid nog nooit had ontmoet. Andrea...de vrouw met wie ik mailde, omdat haar man dezelfde specialist in het LUMC had, een ziektebeeld waar vergelijking in te zien was met mijn ziektebeeld, alleen heb ik zoveel meer mazzel gehad dan hij...gelukkig leeft ook hij nog, en met zijn vrouw had ik mailcontact..en hoe leuk was het niet om elkaar vandaag zomaar te ontmoeten, voor een prachtige lunch in de Scheveningse haven, bij MERO, zeker aanbevelenswaardig. En hoe leuk is het niet om in een restaurant binnen te stappen en een wildvreemde mevrouw te zoenen als begroeting...alleen de buitenkant was wildvreemd, want ons gesprek ging over de dingen die bekend zijn. Want zij kende mij via de blog, had een foto van mij gezien..en kende het werk van Annemarie, kende de kinderen, kortom kende mijn leven en hoe leuk was en is het nu, dat ik haar mocht leren kennen....prachtig, en waardevol! En vanavond was de Voorschotense schrijversavond in de Bibliotheek. In Voorschoten zijn 27 schrijvers waar ik er 1 van ben...en ik stond naast Cees Smit...een blinde schrijver met zijn vrouw. Heel bijzonder, hij heeft een fictief boek geschreven over een liefde, een liefde waarvan de hoofdpersoon gaat overlijden in een Hospice...en de opbrengst van zijn boek is gegaan naar het VPTZ in Bunnik. Prachtig...een mooi mens die Cees. En vanavond had ik prachtige gesprekken met mensen over het leven, over het ziek zijn...een mevrouw wilde met mij op de foto...ik mocht mijn boek signeren. Heel bijzonder....en opeens stond daar een mevrouw die weer een heel klein beetje haar had, na haar kaal zijn en ik stond op, gaf haar een zoen en overhandigde haar mijn boek...zo bijzonder, deze emotionele ontmoeting...ze gaat me bellen, om te praten over haar strijd...en deze mevrouw woont hier om de hoek. Bijzonder toch..ook mijn lieve vriendin en buurvrouw Anneke was er...wat een rijke avond, rijk aan indrukken, rijk aan emoties. Een mevrouw zoende me toen ze mijn boek kocht, omdat haar dochter terminaal ziek is...heftig he....het was een avond vol emoties..Ik ben geinterviewd voor Regio-tv Voorschoten, door mijn vriendin Marjolein Altena. De wethouder mevrouw Adema, waar sinds vandaag een prachtig schilderij van Annemarie op de kamer in het Gemeentehuis hangt, zo ook bij Freddie Blommers, de andere wethouder, kwam naar me toe. Al met al een prachtige avond, die eindigde met een bezoek van Lineke en Carine, leuk en gezellig! Nu nog genieten van een mooie gedichtenbundel die ik er gekocht heb van

zondag 6 maart 2011

Rust en tijd....en Pa Smitshuysen is 87 jaar vandaag!

Lieve mensen, vandaag is eigenlijk een hele mooie rustige dag. Een dag na een week vol hectiek, een week wellicht ook vol emotie...want soms lijkt het alsof werkelijk alles op de kop staat. Want tussen alle drukte door, is er ook veel emotie om mij heen. Mooie emoties, een soort losmaken weer, en ik zeg altijd in mijn coachtrajecten, door dingen los te laten, komt er weer energie vrij en gebeuren er weer nieuwe dingen. En loslaten kan gaan over een hardnekkig stukje in jezelf, maar soms ook door bestaande situaties in je leven. En mijn loslaten heeft te maken met hier thuis, maar ook met mijzelf, en met mijn vader, en misschien nog wel met mijn werk, dus loslaten in iedere vorm...lekker heftig kan ik wel stellen!!!
Het is al bijna een jaar geleden, op twee weken na, dat mijn vader zijn eerste CVA kreeg. Een intensief jaar ligt achter ons, een jaar waarin veel mensen, en denk aan Els, aan mijn tante Anita, aan Arie en ook aan mijzelf, opeens zomaar in een andere rol terecht zijn gekomen. De rol van mantelzorger, je vader die opeens verandert in een hulpbehoevende man, je partner, die van levensgenieter, opeens verandert in een huilende, ziek man. Een man wiens persoonlijkheid ook zo verandert is. En gisteren toen ik bij hem kwam, en Annemarie was even de laatste boodschappen doen voor haar vaders verjaardag (deze mooie dag vieren wij hier bij ons aan de keukentafel) was hij een beetje knorrig. Hij zat te slapen, en zijn haar zat woest, bijna ongekamd leek het. En ik begrijp het wel, want als je als verpleeghulp zijn woeste lange haar wilt kammen, dan gaat hij tekeer als een beest. En ik zou ook denken 'nou dan maar niet'. Dus nam ik mij voor en gaf dit ook aan, dat ik zijn haar ging kammen. Welnu en toen begon hij tekeer te gaan...mopperen en met zijn arm mij wegslaan. En op zo'n moment dan ontstaat in mij 'mevrouw de manager' en streng sprak ik hem toe, en ik kamde heel rustig zijn haar. En het was goed. Nog een beetje nukkig was hij, toen we in de recreatiezaal aankwamen. En toen begon hij weer over de auto, zijn auto die in de garage van de boerderij zou staan en dat hij maar steeds moest denken aan zijn auto. Want dat was toch wel de mooiste mercedes die er bestaat zo ongeveer. En of hij ooit nog een mercedes zou rijden, of kopen zelfs. Waarop ik aangaf, 'weet je Pap, als ik ooit zoveel centjes verdien, dat ik er nog een kan kopen, dan ga jij gewoon met me mee'. Welnu, ook al is dit alles klinkklare onzin, voor dat moment was het goed. En het gekke is, dat zo'n zaterdagmiddag uiteindelijk altijd weer een zinvolle middag wordt, doordat ik een modus heb gevonden om met hem om te gaan. Maar hij is mijn vader...en soms heb ik wel heel erg te doen met Els, want voor haar had hij een andere rol. En met tante Anita of Arie, tegen wie hij zo lelijk kan doen. En gisteren blikten wij terug bij tante Anita en oom De, op dit jaar en alles wat er zo anders is geworden. Die arme tante Anita, ook al 87, loopt met haar arm in het gips...pols gebroken. En weet je wat zo bijzonder is, om die op een stoel te krijgen zodanig dat zij voor zich laat zorgen, is al een uitdaging op zich...ik moet er dan om glimlachen, hoe zij toch een soort bezig bijtje blijft en haar bezoek wil verwennen. Volgens mij krijgt oom De boodschappenlijsten mee die er niet om liegen. Want er is daar altijd eten voor een weeshuis, taart, saucijzen, hapjes, nootjes, champagne...kortom...een feest op zich...maar een mens heeft ook wel eens niet zoveel honger...en dat is bijna not done bij mijn lieve tante!
Vandaag is dus een rustdagje...zo lekker douchen, zonnebank en weer even slapen, tussendoor wat eten voorbereiden en lekker koken, maar dat is wel ontspanning voor mij. Ik heb een boek gekregen 'en wat als dit liefde is' van die schrijfster die ook haar boek geschreven heeft over haar strijd tegen kanker 'de negen pruiken'. Een geweldig boek...ik ben er vannacht in begonnen en ga er zo lekker mee verder. Even ontspannen en niks...terwijl ik mijzelf de afgelopen tijd geen rust gaf om te lezen. Er ook de rust niet voor had, nu lijkt het zomaar alsof ik die rust wil en moet nemen van mijzelf...
Gisterenavond waren we bij iemand op bezoek, een vriendinnetje van Annemarie, en toen schoot ik in mijn rol als coach, het werd goed ontvangen...en het voelde zo sterk, dat ik dat moest doen...ik volg in dat soort rollen puur mijn intuitie...en dat is goed. Oh ja...en mijn programma over Leiderschap gaat geconcretiseerd worden...een prachtig traject ligt voor me, voor ons...ik hou jullie op de hoogte. Ik heb vrijdag een mooi en goed gesprek gehad hierover met mijn opdrachtgever...dit traject liep al sinds mijn verjaardag vorig jaar...wow werkelijk geweldig. Start september 2011...ik ben meer dan trots!!! Fijne rustige zondag, en Pa Smitshuysen van harte gefeliciteerd. Veel liefs, Anita