Kwetsbaarheid....

Zondagmiddag oh nee maandagmiddag, een beetje koud, terwijl ik een boek lees 'Niets dan tranen' waarin mensen vertellen over het verlies van hun geliefde, of hun dierbare, voel ik de kwetsbaarheid die dit leven ook in zich heeft. Niet melancholiek, niet verdrietig, maar vooral een bewustzijn van datgene wat er ook is. Soms gebeuren er dingen, die je niet kunt beinvloeden, of die je niet voor kunt zijn. Soms raakt een woord je, een zin, een uitspraak en dit maakt, dat je die kwetsbaarheid voelt...een berichtje in je mailbox, een telefoongesprek. Ik voel het op dagen zoals vandaag,hoe samenwerken niet lijkt te werken, hoe praten soms niet genoeg is. Hoe afstand maakt, dat je de dingen niet juist kunt uitdragen...kwetsbaar voel ik me dan. En kwetsbaarheid is mooi, de afgelopen week was mijn stem geraakt, schor bijna, hees en kwetsbaar, omdat ik het gevoel had, heel hard te moeten roepen, voordat ik gehoord werd. En dat gevoel dat herken ik nog wel van vroeger, ik wilde zo graag gehoord worden, dat ik gek ging doen om dit te bereiken en daarmee eigenlijk het tegengestelde bereikte. Nu word ik simpelweg stil en heb ik de neiging me terug te trekken, in stilte te zijn, om weer dichtbij mijzelf te komen. En ik herken in de kinderen soms dit gedrag. Zo anders, en toch ook zo gelijk. Kwetsbaar zijn, is eigenlijk zo mooi, zo krachtig ook, want als je durft kwetsbaar te zijn, dan bereik je elkaar, steeds maar weer. Dan kom je weer bij elkaar, je hoeft niet hard te roepen, te schreeuwen, als je je tranen laat zien, dan reik je als het ware je hand naar de ander. En als die ander je hand dan pakt, dan lijkt het alsof de wereld een stuk mooier is. Kwetsbaarheid...hoe prachtig toch? Door simpelweg te zeggen soms, dat je het ook eventjes niet meer weet...kwetsbaar, klein en daardoor ook zo groots. Wat is het leven toch intens...

De maand van het leiderschap ....juni 2011

En de maand juni 2011 is de maand van het leiderschap. Na een jaar, een jaar nadat ik offertes heb uitgebracht, komt de reactie, een kick off, workshops bij OCW, een leiderschapsprogramma voor de Politie, deze maand de kick off daar, een leiderschapsdag waar ik bij aanwezig mag zijn, kortom het begint. Het lijkt alsof alles wat ik al die jaren gezaaid heb, nu zijn revenuen krijgt. En samen met mijn team Daphne, Henk en Monique staan wij met elkaar voor leiderschap. Voor inspirerend leiderschap. Verzorgen wij op maat programma's voor grote organisaties en dragen wij iets uit. En datgene wat wij uitdragen kan soms heel dichtbij jouw eigen kern komen, zodanig dat je niet anders kunt, dan reflecteren op wie je echt bent en wat je echt doet. En net nadat ik een prachtige opdracht heb aanvaard, in vaste dienst, bij Yarden om een cluster West vorm te geven, komt dit alles binnen. Dus maak ik steeds keuzes en in het verlengde daarvan lange werkweken, om alles goed te doen. En nu komt het al voor, dat ik ervoor kies om iets door een van mijn collega's te laten verzorgen. Netwerken heet dit, een prachtig fenomeen, waardoor er een mooie beweging ontstaat, waarbij je als het ware voor de ander zorgt en hij of zij voor jou. Waardoor werk van 'ons allen' wordt en niet alleen van mij of van jou. Delen...en dat is zo wat ik van huis uit heb meegekregen, om te leren delen. Zodat een ieder mee kan eten uit de ruif, open je hart en deel je liefde, open je deur, geef de ander een bed. Volgens mij is dit de basis van ons zijn, en is dit de basis van het Christendom. En zelf ga ik nooit meer naar de kerk, af en toe overweeg ik dit, wil ik graag nog eens naar de remonstrantse kerk waar mijn moeder lid van was. Om dit weer te ervaren. Gisteren was onze lieve buurvrouw Jeannette hier om te eten en sprak zij over de oecomenische kerkdienst hier in Voorschoten. Een volgende keer ga ik daar eens naar binnen. Want in een kerk, daar pakt de rust, de stilte mij steeds weer en datzelfde ervaar ik soms bij een plechtigheid rondom een uitvaart. Dan zie ik de emotie, dan voel ik het contact en stilte maakt zich meester van mij. En dat is zo heerlijk. Stilte om te zijn met mijn gedachten...'de enige manier om te komen waar je wilt zijn, is te zijn'. Alleen maar te zijn...en dat is wat ik vandaag zomaar eventjes ga doen...zijn. En in mijn hart deel ik dit mooie moment met een ieder die me lief is of dierbaar.
Liefs, Anita