En de storm is weer gaan liggen. Had het weer gisteren heel Nederland (en Duitsland) in de greep, reden treinen niet meer, waren wegen afgesloten, vandaag is de rust weergekeerd. Gisteren was het hier al heerlijk. Hier in het land waar Zeeland Brabant kust. Hier op de plek, die rust laat voelen zoals het hoort. De stilte, af en toe een haan die kraait, de vogels die vrolijk zingen. Hier heel klein, bij mij, bij ons in de tuin. De storm is weer voorbij geraasd. Gek, nee eigenlijk ook niet zo gek, hoe het klimaat anders wordt, hoe het weer ons in de greep krijgt. En hoe we hier niet zo goed op ingespeeld zijn. Zandzakken voor de deur, hier, in dit huis. Storm, regen, een klimaat waarvoor we vroeger naar Spanje gingen, om die zon zo te mogen voelen. En nu is het allemaal hier.
En ondertussen is het donderdagochtend, alweer in juli aangekomen, en zit ik met mijn eerste kopje Nespresso in de keuken. Ik lees een stuk in het NRC over laatbloeiers, over mensen die uiteindelijk doen, wat ze altijd al wilden gaan doen. Boeken schrijven, nadat het leven hen een ongekende hoeveelheid ervaring heeft gegeven. En dat is toch wel het mooie van ouder worden vind ik. Dat je al zoveel hebt mogen zien en voelen. Dat je al een aardig gevulde rugzak hebt, vol met ingewikkelde verhalen. Verdriet, geluk, liefde, ziekte, ongeluk, en dat dat alles maakt dat je anders doorgaat. Zo voel ik ook aan mezelf dat ik anders ben geworden. Fijn. Ik las net over een vrouw, die ziek is geweest, een beetje meer richting de dood dan het leven ging. En dit soort verhalen blijven me bij. Want ook al is het lang geleden, dat was mijn sleutelmoment, mijn sleutelverhaal. Mijn verhaal waarop mijn leven kantelde. Het moment waarop de armoede begon, haha. Maar ook het moment, waarop het geluk echt begon. En soms heb je iets nodig in je leven, het stoppen van een relatie, het ziek worden, of gaan leven met een partner die ziek is, om te komen bij je eigen kern. Bij wie je echt bent en waar jij voor staat. Welnu, en waar sta ik dan voor. Wat zijn mijn waarden, waar geloof ik in. En dit is dan weer voor mij de basis voor een intervisie, of voor een coachtraject met mensen. Of voor een 'les in levenskunst' hier in de tuin. En uiteindelijk zal dat ook mijn eindbestemming zijn, na mijn pensioen. Levenslessen in levenskunst. Ik ben er ooit mee begonnen, ook ik gebruikte al heel lang geleden de zin 'ik ben in het ondertussen' en ik zie nu grote namen, die deze zin gebruiken. Mooi toch. Levenskunstenaar, dat woord kende ik nog niet, toen mijn rector mij vroeg, toen ik mijn HAVO diploma haalde op mijn 16e 'Anita wat wil je later worden'. Ik riep toen maar 'onafhankelijk'. Vond ik wel een mooi antwoord, omdat ik het woord 'Levenskunstenaar' toen nog niet kende, nog niet had bedacht. Maar dat is wat ik nu ben. Een levenskunstenaar. En dat is niet alleen maar dansen en zingen he. Dat is leven, met de omstandigheden die er zijn. Soms heel vrolijk, soms heel veel, soms heel weinig, soms alleen of alleen met Teun. Soms diepgaand, soms gewoon lekker met een super mooi glas wijn. Jawel, ik heb er weer een gevonden, samen met Jan en Annie en Annemarie, een prachtige nieuwe Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc. Genieten. De eerste 12 flessen staan al in de wijnkast. Klaar voor genieten. Klaar voor een momentje Levenskunst.
En terwijl ik hier aan de keukentafel zit te schrijven, ligt Teun heerlijk buiten op de tuintafel. Zijn favoriete plek. En jawel, een hondje hoort niet op tafel. Een hondje hoort niet op de bank. Maar dit hondje gewoon soms wel. En soms ook weer niet. En jawel, ik ben opvoedkundig niet zo sterk. Ik heb geen kinderen. Jij weet niet wat opvoeden is. Al dit soort zinnen krijg ik regelmatig te horen. En het klopt allemaal. Alleen is mijn manier van kijken naar opvoeden, naar hondjes, naar mensen, naar het leven, misschien wat anders. Maar aan de basis van dit alles ligt een begrip als bewustzijn, en verantwoordelijkheid durven te delen, maar bovenal - vertrouwen -. Vertrouwen in mensen en dieren, vertrouwen in de samenleving. Vertrouwen in elkaar. En tot nu toe, word ik slechts zelden teleurgesteld in dit vertrouwen. Word ik vaker nog verrast wat vertrouwen me brengt. Hoe mensen (en Teun) hiermee omgaan. Hoe fijn dat is. Als ik jou simpelweg kan en mag vertrouwen. Je krijgt de sleutel van mijn huis. En geloof me, het is goed. Aan de basis van dit vertrouwen ligt simpelweg een ding - liefde - liefde voor het leven. Liefde voor mijn medemens. En dan zijn we weer terug, waar alles begon, daar in die Oostmoer. Waar ik gisteren even langs reed, op weg naar Hans en Mirna. En dat liedje 'daar waar mijn wiegje ooit heeft gestaan' of iets dergelijks, schiet me nu te binnen. Want in essentie, ondanks die rare korte broek waar ik altijd in loop, is het goed met van Loon. Niks mis mee. Zou Pa van Loon zeggen.
Vorige week mocht ik iemand ontmoeten, voor wie het leven gaat stoppen. Op eigen verzoek. Jong nog, net de 30 aangetikt. En als ik dan met iemand over mijn begraafplaats loop, die niet meer verder kan in dit leven. Gewoon, omdat het niet meer lukt. Ondanks hulptroepen, gesprekken, liefdevolle omarmingen, dan ben ik blij, dat euthanasie bestaat. Dan ben ik blij, dat je dit soort keuzes mag maken. En natuurlijk raakt het me. En als ik dan terug naar huis rijd, over die overvolle A27 en soms gewoon een uurtje stapvoets rijd, en muziek luister van Stef Bos ofzo. Of soms nog zwaarder, Leonard Cohen, dan realiseer ik me altijd weer, hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen. Tja, daar kom ik steeds op uit. Als de weg waarop je loopt, niet de jouwe is, dan heb je een keuze. En ook in vriendschappen merk ik dat soms, als iemand altijd je maatje was, maar een totaal andere route gaat lopen, wat zegt dat dan. Wat doe je daar dan mee. Weer komt er een liedje in me op - Afscheid nemen bestaat niet -. Maar volgens mij bestaat dat wel. Ooit las ik ergens, afscheid nemen is iets van alle kanten bezien, netjes inpakken, nog een keer goed kijken en dan achter je laten. Dan verwordt het tot een herinnering. En zo kan het ook met vriendschappen. Je kunt die ook 'uit' maken, zonder ruzie. Netjes, in gesprek, elkaar de hand geven, nog een keer een enorme omhelzing en dan kijk je terwijl je wegrijdt nog een keer achterom. En dan komt er weer zo'n verhaal bij, in je rugzak. Volgens mij is dat ook levenskunst. En het leuke is, ooit heb ik afscheid genomen van vrienden. Op een dergelijke mooie manier. En op de een of andere manier kwamen ze later, anders wel, weer terug in mijn leven. En het paste weer bij dat moment. Fraai he...en zomaar opeens kom ik bij een Brabantse hit 'Engelbewaarder'. Tijdens het Dorpsfest hier, een veel gezongen, gedraaide hit. En ik, ik zing dit lied uit volle borst mee. Heerlijk. Dus als ik jarig ben, gaat ook deze aan. Grappig hoe muziek je loodst door het leven. Hoe je muziek met je meedraagt. En nu eindig ik dan ook redelijk abrupt, want Teun komt me halen. Hij wil er wel op uit. En hier hoort een liedje bij - Lass die Sonne in dein Herz - van Wind, komt zomaar spontaan bij me op. Glimlach en hou die vast. Mooie dag. Groeten van iemand die vandaag de Levenskunst weer gaat omarmen. Dikke zoen!
