Zomaar een zomerse foto uit Lefkas...gewoon eventjes lekker!
Moederschap, een thema wat ik al jaren met me mee draag. Zo wilde ik op mijn 28e moeder worden, alleenstaand moeder, omdat ik wist dat ik de combinatie met een man niet zo erg aantrekkelijk vond. En zou ik toen moeder zijn geworden, waarbij ik automatisch uitging van het feit dat ik een zoon zou krijgen, dan zou ik mijn leven lang zijn opgetrokken met mijn 'Bas'. Ik vind 'Bas van Loon' namelijk wel leuk...en door de dochter van mijn toenmalige vriendin, die drie zoons had, wist ik al heel goed hoe ik hem zou aankleden en hoe hij een leuk hip joch zou zijn....Maar juist doordat mijn toenmalige vriendin al drie grote kinderen had, en zelfs al kleinkinderen kreeg, heb ik besloten mijn Bas maar te laten voor wat hij was,een droom, een stille wens. Soms kwam Bas weer bij me boven en wenste ik in stilte nog steeds dat eigen kind. Terwijl ik er aan de andere kant weer vrede mee heb. Nu, met weer een partner met kinderen, Annemarie, ben ik zomaar weer een beetje moeder geworden. En merk ik aan mijzelf hoezeer ik geniet van een smsje of een knuffel,of een vraag 'hoe laat moet ik thuis zijn' en steeds meer merk ik dat ik 'mijn kinderen' die ruimte wil geven, die ik zelf heb mogen hebben in mijn jeugd. Mijn jeugd stond garant voor openheid, eerlijkheid, gezelligheid, vriendjes die mee mochten op vakantie, slapen met elkaar, feestjes bouwen en je eigen verantwoordelijkheid leren kennen. En ik merk als stiefmama, of als bonusmama zoals Roos me af en toe noemt, dat ik hetzelfde doe met de kinderen van Annemarie. En zo was ik deze vakantie gewoon een beetje mama, alleen merk ik tot mijn schande, dat een aantal taken die horen bij die mama-schap ik schroomlijk verwaarloos. En dat is wassen en strijken en zorgen voor...want dat is weer het leuke van twee vrouwen samen, dat deel pakt Annemarie eigenlijk als vanzelf op. Maar gisteren toen ik naar mijn vader reed, realiseerde ik me dat dat andere stuk een heel onaantrekkelijke bijna dagtaak is. Dus is het niet meer dan normaal dat ik heel hard werk buiten de deur, want als ik zie wat Annemarie hier allemaal doet, dan is dat meer dan een dagtaak. En daarbij doet zij ook nog allemaal 'niet mama-achtige dingen' als klussen, de cv-ketel vullen met water, reparaties in en rondom het huis...en dit zijn, als we kijken naar de oorspronkelijke gezinssamenstelling toch 'papa-dingen'en al deze dingen doet mijn Annemarie ook! Dus volgens mij heb ik gewoon mazzel en doe ik de mooie dingen als bonusmama, en mag ik werken op een manier die bij mij hoort, en ook nog bij organisaties die ik erg leuk vind...kortom, ik ben dan wel niet de moeder van Bas van Loon, maar mijn rol als bonusmoeder heb ik steeds naar behoren vervuld geloof ik....En terwijl ik dit schrijf voel ik me zomaar weer een heel gelukkig mens.
Gisteren had ik met mijn vader een prachtige dag samen. Zo waren wij op bezoek bij Jan en Jantje, Jan krijgt morgen zijn tweede chemo...hij moet zo keihard knokken voor zijn leven, en de band die wij met elkaar hebben, is een band voor het leven. En zo was het heel mooi en bijzonder, dat wij gisterenmiddag samen, Pa en ik, bij hen op bezoek waren. Het was zoals Jantje zei 'een prachtige middag', intens, betrokken en echt. Zo echt kan een vriendschap zijn! En daarna reed ik met de rolstoel terug door Middelharnis en toen zag een oude vriendin van mijn ouders ons, mevrouw Vis van Heemst en zij haalde haar auto van de oprit en hup daar ging ik met Pa door de garage naar binnen en toen we daar in de woonkamer zaten, kwamen de herinneringen en moest Pa huilen...want deze mensen hebben ook een belangrijke rol gespeeld in ons leven. De man van deze mevrouw, kwam iedere zondag bij mijn moeder op bezoek, tijdens haar laatste levensmaanden, Willem en ma hadden een bijzonder contact. Hij gaf mijn moeder ooit een mooie zwarte wandelstok met zilveren knop en deze stok heb ik nog bewaard, toen ik de boerderij aan het opruimen was...wat gek he...en opeens zaten Pa en ik daar in de woonkamer. En toen wij vlak voor het avondeten terugkwamen, dachten de zusters dat Pa een weekend weg was, zo lang waren we weggeweest, heerlijk, hij heeft genoten...en ik met hem. Wat is er mooier dan zomaar samen zijn, dan zomaar wat praten, wat delen met elkaar en genieten, gewoonweg de situatie accepteren zoals deze nu is, maar proberen er wat lichtpuntjes aan te geven...want veranderen, hoe graag ik het ook zou willen, kan ik het niet...
En nu zit ik hier, zomaar te genieten van een heerlijke kop nespresso, in de wetenschap dat Arie en Noor bij Pa zijn of naar hem toe gaan vandaag, en heb ik zomaar eventjes vrij...nadenken over mijn offerte, die vrijdag klaar moet zijn.....spannend, het werkzame leven wacht weer op me. Ik ben er klaar voor, de tweede helft van 2010 is ingezet, en tot nu toe is 2010 mooi, intensief en heftig...maar als ik denk aan mijn 'broer Jan' dan knok ik in stilte met hem mee...en terwijl ik dit schrijf, loopt er een traan over mijn wang...want soms ben zelfs ik, de grote optimist, een beetje bang voor alles wat voor ons ligt....dag, liefs, Anita
