Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 20 oktober 2018

Nieuwe inzichten, jawel zelfs nieuw zicht!!

En vandaag 20 oktober 2018, heb ik heel veel nieuwe inzichten gekregen. En sinds vanmorgen heb ik zelfs nieuw zicht gekregen! Jawel een nieuwe bril. Velen zullen het niet opmerken, maar ik merk wel veel meer op, dan vanmorgen vroeg. Ik zie de wereld heel anders. Ik lees makkelijk, hoef minder te knijpen, goh wat een verademing. Een soort zelfde montuur, met iets meer blauw ergens, lekker, maar vooral heel fijn. Kijk maar als je me tegen komt. En anders kijk ik wel. Haha... Gisteren was de dag der huizen, al om zes uur in de ochtend, zaten we in de auto, om Roos op te halen en met zijn drietjes gingen wij richting het Oosten. Een prachtige omgeving, Overijssel, Drenthe, Koekange, Wijhe, Olst, Dalfsen, Rouveen, en wat heb ik veel gezien. Huizen die prachtig lijken, en waar je volledig doorheen moet kijken. Met veel en weinig privacy. Met veel en weinig geluid. Prachtig ingericht, en heel anders ingericht. Stijlvol verbouwd, en uiteindelijk kom je er dan achter, hoe gelukkig je mag zijn, met alles wat er is. Met de eerste keuze, onze woonboerderij met B&B in Koekange. En jawel, alsof er een engel met ons meekeek. Woensdag belde de makelaar dat de tweede koper afgehaakt is. Dus, die boerderij kan zomaar van ons zijn. Maar volgens mij is onze lieve Heer er nog niet helemaal uit. Want dit huis, krijgt veel interesse, maar de koper dient zich nog niet aan. En dan is er een grote wijze les, die mijn nichtje uit Zeeland met stuurde, een uitspraak van de "Buenos" (familie van moeders kant): 'lukt het vandaag niet, dan morgen wel en geduld is een schone zaak'. En met deze wijsheid in de binnenzak, laat ik gewoon nu alles maar los. Focus mij op vandaag (lukt best met die bril) en leef gewoon maar. Mooi hoe allerlei mensen om mij heen, mij aanmoedigen, om vooral te blijven geloven in mijn dromen. En echt, dat doe ik. Mijn bedrijf - Anita van Loon - Levenskunst - is al in wording. De website, maar ik neem overal goed de tijd voor. Want de locatie is wel voor een deel mede bepalend, voor het aanbod. En ondertussen verandert mijn wereld eigenlijk steeds. En dat is maar goed ook. Want niets blijft wat het is. En zoals ik vanmorgen in een rouwadvertentie las 'je eigen weg brengt je bij de mooiste uitzichten'. En weet je vanmorgen las ik deze tekst, in de verleden tijd weliswaar, en realiseerde ik me, dat dit soort teksten mij zo enorm bij blijven. Gewoon, omdat dit geloven in je eigen weg, je eigen wijze, zo gigantisch in mij verankert zit. Ik wil die onafhankelijke vrije weg blijven gaan, niet ten koste van alles, dat is wel veranderd door de jaren heen. Maar ik wil heel graag zelf altijd de regie houden. Dus als iemand mij om raad vraagt, of door mij gecoacht wordt, is dit altijd een van mijn vragen 'wat wil jij? waar sta jij voor? Waar ga jij voor?' en soms gaat dit niet over veel geld verdienen, maar gaat dit over gelukkig zijn. Gaat dit niet over de nieuwste mode volgen, maar gaat dit over geluk in jou. Ik geloof er heilig in, dat als ik gelukkig ben, met mijzelf, mijn levenswijze, mijn partner, mijn vriendschappen, mijn lichaam, dat dit de basis is van alles. Kan ik nog voor de spiegel staan en mezelf aankijken. Verloochen ik mezelf niet. Dit zijn de dingen die tellen. Niet al die franje van buitenaf, of voor de buitenkant. Gisteren een gesprek over waarom iemand zich heel autoritair gedraagt. En wat een autonoom of authentiek iemand doet, met deze persoon. Leuk om daarover na te denken. En terug te denken aan de wijsheden, die mijn moeder of vader, hierover met mij gedeeld heeft. Gek, hoe ouder worden, ook steeds is terugdenken aan de lessen van het leven. De lessen van vroeger. Terwijl ik vroeger de waarde van deze lessen wellicht niet eens begreep. Het alleen maar ingewikkeld vond, als mijn moeder mij zo'n lesje leerde. Nu wil ik niet die oude wijze dame worden, maar gewoon wel de ander spiegelen in wat hij of zij doet.
En terwijl dit mijn uitzicht is, vanaf mijn plekje op de bank. Mijn Nespresso naast me staat, Floor en Annemarie die winkel bezoeken die weer in Nederlandse handen terug is, HEMA, geniet ik van deze dag. Fijn, zaterdag, vrije dag. Even wat leuks doen met elkaar, met de kinderen, zonder nu al te weten wat dit is. Morgen even naar mijn vriendinnetje toe, omdat zij zoveel verlies kent in korte tijd. Gek, hoe de generatie van onze ouders, geleidelijk aan komt te overlijden. En als dan na je moeder, je tante, je schoonvader, ook je oom gaat overlijden. Met wie ik op je verjaardag nog fijn zat te praten, dan is het gewoonweg even goed, om eventjes te gaan condoleren. Puur omdat jij mijn vriendin bent, puur omdat ik simpelweg veel van je hou. Weet je, ook dat besef is groot. Verlies, er zijn voor elkaar. Weten dat die ander er altijd is, elkaar even vasthouden. Soms een woordje, soms een bezoek. Dat is leven, dat is het leven voor mij. Niet zo hoogdravend en groots. Ik reis niet de wereld over, ik las vanmorgen in de krant, over dat gezin, met een modaal inkomen, maar wel met tijd voor elkaar, een spelletje, en als ze vrij zijn, het water op. Fijn eigenlijk. Fijn, klein, of juist heel groot. Wat een serieuze blog zeg, zou het door die bril komen. Lieve mensen, ik kijk terug op een prachtige week. Een week vol nieuwe inzichten, een fijne week. Ik ga zo even bloemen kopen voor Annemarie. Dag, heb het goed! Liefs! Anita

dinsdag 16 oktober 2018

Een spontane dinsdagavond blog...

Zomaar een inkijkje in een gewone dinsdagavond. Nespresso erbij, glaasje Spa Henriette en even genieten van de stilte. Annemarie is even naar de praktijk, 'spoedgevalletje' en ik zit even heerlijk in de rust stand. Ik wil even 'loskomen' van werk, van huizen, van Funda, van dromen en gewoon even 'landen'. In en met mezelf. Heerlijk. Soms zijn het die hele kleine dingen, die je raken. Zo lees ik net het verhaal van die man, die net 4 jaar getrouwd is met zijn grote liefde, en dan krijgt zij een vorm van Alzheimer. En wat doet hij, hij zegt zijn baan op, wil alle tijd die er nog is, samenzijn met zijn grote liefde. Jezus....als dat geen liefde heet. Mooi he...sorry, voor de woorden, die ik hier gebruik maar wat is dat mooi. Zo genadeloos veel van die ander houden. Dat het soms pijn doet in je hele zijn...wow! Vandaag was een lange, volle, intense dag. Veel gesprekken, gedachten, ontmoetingen, momenten en zo mocht ik de dag afsluiten bij een collega in Leiderdorp. Zijn eigen onderneming in de uitvaartbranche. Een prachtige plek aan het water, het groene gras, de eendjes, een huis met prachtige ornamenten. Wow...grappig ornamenten. Ik heb weer een stuk metaal gekocht. Oud roestig, een ornament van iets dat ooit prachtig was en nu nog prachtig is. Loodzwaar, zwaarder dan een gewicht uit de sportschool. En altijd als ik zoiets koop in een brocante winkel, dan vraag ik mij af, welk verhaal hierbij hoort.
Leuk en als ik later groot ben, en op mijn eigen boerderij woon, dan hoop ik dat ik overal van dit soort prachtige details mag vinden. Dat ik de sfeer van vroeger, mag voelen, in mijn huis. Leuk, hoe ik bedenk, dat het raampje van de boerderij van mijn ouders, dat ik hier nog heb, daar weer een plek mag krijgen. Spannend ook...ik vind het prachtig als vroeger en vandaag in elkaar overlopen. Het is zo onlosmakelijk verbonden met elkaar. Mijn basis is gelegd, daar ergens op het platteland. En mijn toekomst ligt op een heel ander platteland. Mooi, mijn reis is nog niet klaar. Nog steeds zal ik overal weer nieuwe dingen ontdekken. Heerlijk dit vooruitzicht! Leuk ook is, hoe ik met al deze elementen, mijn eigen bedrijf Levenskunst zal gaan vormen. Mijn eerste opdrachtje is binnen. Had ik volgens mij al geschreven. Ik ben trots op ieder stapje. Als een moeder, die haar kind de eerste stapjes ziet zetten. Stap voor stap op weg naar een heel nieuw leven. Mensen om mij heen zijn soms wel in de war. En vragen mij 'wat is er dan mis met Wassenaar en je huidige prachtige huis'. Niks, helemaal niks. Ik kan hier honderd worden. Maar zomaar 'out of the blue' ontstond bij mij het besef, dat Anita van Loon - Levenskunst, meer is dan wat ik nu doe en kan doen. En ja, misschien ga ik naast een B&B wel caravans stallen, of oldtimers, nog leuker. En ga ik naast het atelier, zelf ook wel dingen doen, die ik nog nooit voor mogelijk heb gehouden. Ik laat het allemaal open. Het mag er allemaal zijn. Mijn gescheurde korte broek, deed me dit weekend beseffen (ik wilde deze maar niet uitdoen, zij zit zo lekker), dat ik wel heel erg op mijn vader lijk. Geen zin in nette kleren. Gewoon lekker rondbanjeren in een oude gescheurde versleten korte broek. Wilma zou zeggen 'sommige mensen kunnen geen afscheid nemen van dingen die versleten zijn'. Ja gek he...ik kan heel goed afscheid nemen van spullen, materie en luxe. Maar van zo'n broek, die iets te groot is, en hierdoor voel je hem/haar niet, dat is wat lastiger. Vroeger kocht ik drie precies dezelfde korte broeken, in dezelfde kleur ook nog. En dan ook nog een heleboel dezelfde polo's. En liep ik als ik vrij was, altijd in hetzelfde, wel schoon, vandaar die aantallen, maar toch. Hoefde ik niet na te denken, fijn wel. En vooral 'het zit zo lekker'. Hier in Wassenaar kent men ons ook wel. Annemarie altijd mooi gekleed, met een shawl in dezelfde kleur als haar broek ofzo. En Anita in haar korte broek en ietwat verwassen polo. Ach, het gaat niet om de buitenkant toch...het leuke is wel, dat ik altijd zie, wanneer iemand een nieuwe bril op heeft, of...een andere auto heeft. Of...dus ik kan wel opmerkzaam zijn. Maar soms, doe ik er niks mee. Omdat ik echt vind, dat het om andere dingen gaat. Vanmiddag had ik in Almere een gesprek met een collega, over hoe je kijkt naar je medemens. En of je ziet, dat iemand er leuk uitziet en wat je daar dan mee doet. Een beetje gerelateerd aan de 'me-too' discussie. Pffft best wel een heftig onderwerp vind ik. Dus dat liedje 'je mag er wel naar kijken, maar aankomen niet...' van vroeger, is zo gek nog niet. Onthoud dat maar! En nog zo'n zin die mij raakt 'de kwaliteit van onze relaties, maakt de kwaliteit van ons leven, ons zijn..'. Fraai en zo waar. Gek, hoe ik met veel mensen, die me zo dierbaar zijn, soms weinig contact heb. Maar als ik dan bij je binnenstap, dan is het alsof het nooit anders was. Dan gaat het om die kwaliteit, dat moment van samen zijn. Dat moment van delen. Mijn spa rood vanmiddag in die serre in Leiderdorp, of dat gesprek met die collega, dat is kwaliteit. Het dak open van de auto, de scherpe zon, een van die laatste prachtige dagen van dit jaar, dat is kwaliteit. En genieten, dat is wat ik iedere dag doe en zal doen. Heerlijk, dus nu is kwaliteit, genieten van deze stilte, van deze rust. En van deze terugblik op dinsdag 16 oktober 2018. Het was een mooie intense dag vandaag. Dank je wel...

vrijdag 12 oktober 2018

Geduldig zijn.....

Ik heb wel even nagedacht over de titel van deze blog. En geduldig zijn past het meest bij, waar ik nu sta in het leven. IK zal straks een kaartje trekken, want hier zit wel iets in mij. Al een paar weken, na onze vakantie dus, ben ik niet zo geduldig. Wil ik sneller, dan ik kan, wil ik loslaten en weer verder gaan, wil ik doorpakken en ga zo nog maar even door. En volgens mij werkt dit allemaal niet. Het woord levenslessen is bij me blijven hangen, nadat Edward hier over gesproken heeft...kom ik zo wel op terug. Mijn levensles heeft er volgens mij mee te maken, dat eigenlijk het leven gewoon altijd wel lekker gaat. En als er dan opeens situaties zijn, die je niet verwacht had 'ons huis nog niet verkocht' of 'deze reactie niet verwacht van mensen van wie ik hou' of ....vul maar in, dan merk ik, dat ik eventjes moet zoeken, hoe hiermee om te gaan. Ik merk, dat ik onrustig word, dat mijn darmen onrustig worden, dat ik onrustig slaap, dat ik...mijn stip op de horizon, wat zie wankelen, kortom...hoog tijd, om geduld en al die levenslessen eens eventjes te laten. Focus op het hier en nu. Op vandaag, en blijven geloven in Anita van Loon. Mijn levenskunst weer eens van stal halen, wat oppoetsen, laten glimmen en genieten van de dromen die er zijn. En die er altijd zullen blijven. Ook al is de weg er naar toe, misschien niet geplaveid met rozen (tekst uit een liedje volgens mij), er is een weg naar toe. En dit alles, die reactie van mensen van wie ik hou, dit prachtige huis, dat wacht op een prachtige nieuwe bewoner, maken dat onze woonboerderij in Drenthe, eventjes heel onzeker is geworden. Want ja de huizenmarkt is gek, volledig gek, en er heeft zich een tweede koper aangediend, zonder voorbehoud...dus we hebben nog wat tijd, maar ja...het kan maar zo, dat deze prachtige droom niet uit mag gaan komen. En dan ga je lopen over wegen, andere wegen, dan ga je nadenken, kijken, onderzoeken en uiteindelijk komt er ergens weer een nieuwe droom. Want vannacht was ik onder toeziend oog van mijn vader, aardappels aan het poten, en wortelen, was ik bezig in de moestuin. Mijn eigen eten uit de tuin halen. Hoe leuk, voorzichtig beginnen. En in gedachten zag ik mijn vader heel hard lachen, omdat hij zag, dat ik in het klein, in zijn voetsporen ga treden. Mijn eigen moestuin, die komt er wel. Ik zag mezelf al een riek kopen, om de aardappelen te delven, en een schrepel en meer van dat soort gereedschap. Gek idee, want alles stond in de schuur vroeger, en is nu weg. Ik zie mijzelf het gras maaien, misschien niet met een robot, maar gewoon zelf, mouwen opgerold, kaplaarzen aan. Fysiek werken, goed voor dat oude lijf van mij. Ik zag gisteren die mevrouw op tv, die nadat zij borstkanker heeft overwonnen, de Kilimanjaro heeft beklommen. En ze zei zo sterk 'iedere berg die ik tegenkom, zal ik beklimmen'. En zo'n uitspraak, maakt dan, dat ik me realiseer, dat ik me niet uit het veld laat slaan. En dat ik moet blijven geloven in mijn eigen droom. Dus volgend jaar, als je bij me komt eten, ga ik even de aardappelen delven, vers uit mijn eigen tuin (oh nee die zijn al gedolven nu, die liggen droog en donker in de kelder). En als je bij me komt logeren, betekent dat, dat we wel even de hond gaan uitlaten, voor het slapen gaan. Dus nog even een rondje polder of zo. Wow, wat heerlijk...altijd een grote zaklamp bij de hand. En nu, met een Ledenraadsbijeenkomst ingepland voor morgen, kijk ik naar het tijdschrift dat hier voor me ligt en hierop staat 'Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain'. En kan er iets toepasselijker zijn, voor hoe ik mij nu voel....
deze tekst stuurde Linda ons, haar collega's bij haar vertrek. Een jonge vrouw, die werkelijk haar hart volgt, getrouwd is met een Cubaan, haar baan opgezegd heeft en wel ziet, wat zij nu gaat doen. En toen we haar zelfgebakken cake stonden te eten (ja ik doe nog steeds aan de lijn, en het gaat goed, mijn darmen zijn namelijk van slag, dus dat zit wel goed), omhelsde ik haar en bedankte ik haar voor de ontmoeting. Soms weet je, dat je mensen nooit meer zult zien, maar toch zit deze mens ergens in je hart. En deze tekst, zal me altijd aan haar doen denken. Mooi, je reist soms even met elkaar, en onze wegen lopen dan weer los van elkaar verder. Dit is het leven. Dus, wat er nu ook komen gaat, we zien het wel. En ik geloof er heilig in, dat mensen die willen, blijven en mensen, die niet willen of kunnen, die laten los...en ook ik laat los, want als je loslaat, gaan er nieuwe deuren open. Ik geloof erin, en heb nog wel wat geduld. Een fijn weekend gewenst, ik hou zo genadeloos veel van het leven. Er gebeuren zulke prachtige dingen, er worden zulke mooie dingen gezegd. Dat verhaal over die levenslessen van Edward daar vertel ik een andere keer over. Rijkdom, de verhalen van het leven...dag!

vrijdag 5 oktober 2018

Even een kwartiertje tijd voor een nieuwe blog

En zomaar op deze vrijdagochtend, omdat mijn eerste afspraak pas om 9 uur is in den Haag, heb ik eventjes tijd. Tijd om wat te schrijven. Want schrijven helpt, maakt het hoofd leeg. Mijn eerste weekje Nederland zit er bijna weer op, niet helemaal, want we zijn pas maandagmiddag geland, maar toch. Een week met gesprekken, ontmoetingen, en werk. Yarden, en daarbuiten nog veel meer. Fijn, het was een fijne week. Gek, anders, maar bijzonder. Serieus en vrolijk, koud en, jawel, straks vandaag weer warm. Althans dat hoorde ik op het journaal. Hoe fijn! Morgen open huis. Belangrijk moment voor ons. Weet je, het gekke is, dat je leven bol staat van de belangrijke momenten, en het leuke vind ik, dat alles maar heel betrekkelijk is. Gaan we naar Drenthe, fantastisch, blijven we hier, ook fantastisch. Want geluk, en jawel daar is ze weer, zo zei mijn moeder altijd 'zit in jezelf'. En ongeacht waar je bent, je neemt jezelf altijd mee. En, mijn andere zo bekende uitspraak, een echte van Loon, geeft nooit op. En welke kant het leven ook op zal gaan, het zal een mooie kant zijn. Altijd met een schaduwzijde, en deze voelen we nu ook. Het verdriet, dat we mensen doen, door te vertrekken uit hun buurt. Lastig, ingewikkeld, maar voor mij is afstand niet iets, waardoor ik meer of minder van je hou. Afstand kan soms wat lastig zijn. Maar ach, ik woon nu slechts 76 kilometer weg van mijn kantoor. En soms doe ik dit in 55 minuten en soms in 3 uur. Dus een afstand kan ik altijd overbruggen. Ik realiseerde me dat, toen ik ooit een telefoontje kreeg dat mijn vader naar het ziekenhuis moest, hij had een aneurisma (volgens mij schrijf ik dit anders, maar ach). En ik stapte in de auto en moest 228 km rijden. Welnu, ik denk minimaal twee snelheidsovertredingen later, stapte ik het ziekenhuis binnen en was hij net aangekomen met de ambulance. En weer was ik er, samen met mijn broer. Dus afstand is natuurlijk een ding, maar geloof me, ik zal er altijd voor je zijn. Ik schrijf dit voor jou, en voor jou. Voor al die mensen die in mijn hart zitten. Gek, nu zie ik soms mensen die heel dichtbij wonen, een keer per drie weken. Tja, wat is afstand dan nog. En mensen die heel ver weg wonen, regelmatig. Afstand wordt anders als je mij niet meer toelaat in je hart. Als je mij weg duwt van jezelf. Dan ontstaat er afstand. Dus doe dat maar niet. Hou me alsjeblieft dichtbij. Welnu, deze oproep past je, of past je niet. Duw me niet bij je vandaan. Verder, vandaag ga ik Henk ontmoeten, iemand van mijn leergang Corporate Antropologie. En ik ga naar Schiphol naar Erhan, iemand uit mijn hoofdbestuur, ontmoet daar nog iemand en heb dan nog een afspraak in Amsterdam. En dan, is het vrijdagavond. Heerlijk Annemarie weer thuis. Zij scheurt met haar collega's met oude Dafjes door Brabant heen. Hoe leuk is dat. Doet me denken aan de tocht met allemaal lelijke eendjes door de Betuwe, met mijn oude collega's van Yarden. Dat waren nog eens tijden...rijdend in de auto, die ooit mijn eerste auto was. Die mooie gele lelijke eend, met ronde koplampjes. Wow wat een genot. Soms zie je deze nog rijden, met hele blije mensen erin. Vind ik sowieso leuk, gisteren reed er een Triumph op de A4, een oldtimer. En als je dan naar de bestuurder kijkt, zie je passie. Passie op zijn gezicht, een tevreden glimlach, het werkelijk genieten van je auto. Herken ik natuurlijk, want dat heb ik altijd. In mijn Mercedes, welke dan ook. En toch gisteren in het Magazine van Mercedes, zag ik een jonge man, en hij reed in een W124, die had hij helemaal uit elkaar gehaald en in een 26 jaar oude 190D. Deze laatste auto had hij van de eerste eigenaar gekocht. Prachtig, die passie. In Griekenland, en dat schreef ik al, stonden er prachtige oldtimers op een auto kerkhof. Dan huilt mijn hart. Dan zou ik willen dat ik handig was, dat ik verstand had van auto's en dan stonden ze ergens in een schuur op een brug. En lag ik eronder. Tja...ik kan er wel onder gaan liggen, maar dan gebeurt er bar weinig. En het lullige is, ik kan niet zo goed opstaan. Ergens is iets in mijn lijf beschadigd. Dus als je me vraagt wat ik allemaal niet kan, dan komt er een hele lijst, maar op mijn hurken zitten, of liggen en weer opstaan, hoort daar ook bij. Gelukkig lig ik niet zomaar bij iedereen en ziet dus bijna niemand dit, haha. Ik lach, terwijl ik dit schrijf.
Fraai exemplaar he? Een 560 ofzo...prachtig, een dikke auto. Genieten en dat meen ik. Ach, ik kan jullie honderden foto's sturen van mooie auto's. En ik geniet dan echt. En natuurlijk met een vette knipoog naar de hemel. Naar de man, die mij geleerd heeft van dit merk Mercedes Benz te gaan houden. De man, die mij op mijn 25e mijn eerste Mercedes liet rijden. Wow, ik had vleugels, een 250E. En hoe mooi als je dan 59 bent, en zelf een E250 cabriolet mag rijden, AMG styling, dus fraai zat. Bedankt Pap!. Nu, genoeg voor vandaag. Op naar een aantal mooie mensen, die ik zomaar weer mag spreken. Ik wens jullie een fijne dag. Geniet ervan. En leef!
En deze foto vond ik zo mooi. Onze buurvrouw gaat hiervan volgens mij een schilderij maken. Prachtig...

dinsdag 2 oktober 2018

Herfst in Nederland

Goedemorgen vandaag alweer mijn laatste dagje thuis. Morgen begin ik weer met een hele dag extern te zijn. Pak aan en gaan. Tja, bijzonder om te zien, te ervaren, hoe snel een vakantie voorbij is. En dit was een hele fijne bijzondere vakantie. Rustig, stil, veel boeken gelezen, nagedacht en gepraat, over nu en straks. En ondertussen lees je mails, ben je gewoon op de hoogte, van alles dat speelt. En eenmaal thuis, dan is daar de gezelligheid. Roos die ons ophaalde, en met ons meeging, Joke die gezellig even langs kwam. En dat heerlijke glas wijn, dat zo past bij ons leven hier thuis. Een mooi glas wijn. Veel post, maar ook fijne post, ken je dat. Mooie magazines, de Libelle met dank aan mijn schoonmoeder. Een oude gebruik is weer in ere hersteld. Toen mijn moeder overleden was, in 2003, heb ik haar abonnement op Libelle (zij had al denk ik 25 jaar ofzo een abonnement) overgenomen van haar. Tot ca. 1 jaar geleden, toen bedacht ik me, dat het wel genoeg was. En eigenlijk vanaf dat moment, miste ik dit blad. Een blad voor oude dames, zeggen velen. Voor mij is dit anders, voor mij is dit blad, de herinnering aan mijn moeder. Ik las haar op het laatst in haar leven, voor uit haar Libelle. Zij lag op bed in de woonkamer en ik, ik zat er naast. De Libelle bracht 'buiten' naar 'binnen'. Bracht de wereld nog een beetje bij haar. En dus is de Libelle voor mij een blad, vol herinneringen. En op mijn verjaardag kreeg ik van Emmy opnieuw een jaarabonnement op de Libelle. Het leuke is, ik gaf de Libelle aan haar door, nadat ik deze gelezen had. En eerst moest zij lachen om mijn abonnement. En op het laatst miste ook zij dit blad. Welnu de Libelle is terug. Heerlijk! Verder mails gelezen, afgehandeld, nu komt zo de makelaar voor het open huis, op zaterdag. Dus heb je interesse in een prachtig huis, midden in Wassenaar, kom gerust langs a.s. zaterdag, Molenstraat 10, tussen 11 en 15 uur. Of wil je gewoon zien, hoe wij wonen, schroom niet. Het is bijzonder, meer dan. En dat gevoel, dat bekroop mij ook, toen ik hier binnenstapte, wat een fijne plek. Mooi is dat, alles weer voelen en ervaren. En ondertussen is het 2 oktober, de herfst doet zijn intrede. Het is koud en nat hier in Nederland. De kachel staat weer aan zelfs. Gek he..een trui aan, en sokken. Lang geleden, maar ook deze periode heeft zijn charmes vind ik. Vandaag weer groen appeltjes dag. Ik ben gelukkig niet echt aangekomen na de vakantie, terwijl ik toch echt heel relaxed heb gedaan. En dus gaan we nu weer over, op een stringent dieet, en werken aan een gezond lijf. Back home again. En als je me nu vraagt, wat was het allerfijnste van deze vakantie, dan was dat het mooie vergezicht, het uitzicht vanuit ons huisje, en vanuit die rust, alle boeken lezen, die je maar wilde lezen, niets hoeven. Geen gedoe, geen gepraat als je niet wilde. Gewoon die oneindige rust. Grieken vind ik vriendelijk. Lastig vind ik dat je werkelijk niets verstaat van hun taal. En zei ik vroeger, dat ik daar wel wilde wonen. Deze reis heeft me gebracht, dat ik dat niet wil. Ik wil denk ik, alleen maar in Nederland wonen. In Drenthe of in Wassenaar. Haha...leuk, om dit zo te ervaren. Ik heb zin in mijn toekomst, in mijn vooruitzichten en ook dat heb ik mij bedacht op vakantie.
Bijzonder nog om te vermelden, dat ik als echte Mercedes liefhebber, langs een soort van autokerkhof liep en daar stonden toch prachtige 'overleden' Mercedessen. Ik zag deze in gedachten al in de schuur staan, klaar om opgeknapt te worden. Wow, wat een mooie exemplaren. Kijk maar.
En nu, nog even wat rommelen thuis. Wat opruimen en eerlijk gezegd, doet Annemarie dat hier meestal. Ik ben meer van het regelen, de administratie doen en dat soort zaken. En dan vanaf morgen, weer heel vroeg uit bed, klaar voor alles, dat komen gaat. Ik heb er zin in. Ik laat jullie nog een foto zien, een foto die eindeloos is. Een foto welke symbool staat voor alles dat voor ons ligt, open, en eindeloos. Een weg, die we nog niet goed kunnen begaan, want eerst moet ons huis hier verkocht worden. En dan, dan ga ik deze weg. En heb ik een heilig geloof in de uitkomst. De foto is genomen van boven naar beneden, maar het kan ook andersom. De weg is al uitgestippeld, en zoals Reynaud altijd zegt, de 'baas boven' weet al hoe deze loopt. Een fijne dag, voor jullie.