En vanmorgen heel vroeg, terwijl mijn auto lekker vastgesneeuwd stond en slippend hier van zijn plekje kwam voor de deur...en ik in Haarlem de sneeuw van de deur stond weg te vegen, begon mijn werkende dag. Heerlijk, leuke lieve reacties, een begroeting, een zoen, kortom een warm welkom in een koude wereld....want ongekend wat is het koud. Koud aan je hoofd, koud als je de auto start zo vroeg in de ochtend en koud als je hier op mijn onverwarmde zolder stapt, om je bed in te gaan...brrrr...en natuurlijk is er een oplossing, dicht tegen elkaar aan en lekker genieten van de warmte van een heerlijk lijf! Welnu, dat doen we dan sowieso maar, en daar is de winter ook een mooi moment voor vind ik, voor lekker knus thuis zijn en bij elkaar zijn. En dat is dan waar ik iedere avond maar weer naar kan verlangen, gewoon lekker knus thuis zijn. Het werk laat dit niet altijd even goed toe, met avondsessies, trainingen, vergaderingen, kortom een hoop gedoe...maar ook dat is leuk. De interactie van een team, collega's onder elkaar. Dus de komende week staat vooral in het teken van vergaderen, praten met elkaar, delen met elkaar en vrijdagochtend terug naar het ziekenhuis. De wondjes zien er mooi uit, hechtingen gaan er uit...en dan kunnen die kleine ritsluitinkjes definitief gesloten blijven...bijzonder is dat he...dat een lichaam wat ouder wordt, en van alles ondergaat, eigenlijk steeds mooier wordt, zo'n beetje getekend door het leven. Een vriend van Arie die voor de klas staat, had van een leerling van de basisschool te horen gekregen 'meneer u heeft zo'n oude nek'....en ja, als ik dan voor die spiegel sta, dan zie ik van alles wat niet meer hoort bij een 30 jarige ofzo...maar gewoon een vrouw van 53. En leuk was dat vandaag iedereen zei 'je bent zo mooi slank' of 'je hebt zo'n lief klein koppie gekregen'...welnu, het doet goed. Het is fijn, als we elkaar zien en horen. En vandaag begonnen ook zo mijn eerste beoordelingsgesprekken, ik heb mensen gezien en gehoord. Ik ben in gesprek...de eerste van een reeks van 62 ofzo...wow, wat een intensieve periode ligt er voor me. En tussen alles door, is er steeds weer verdriet, een uitvaart met paarden en een witte koets, Jan Pieter in vol ornaat ervoor, witte auto's, grijze auto's, ouderen, vaders en moeders, maar ook kinderen, iedere dag weer verliezen we dierbaren. En nemen we afscheid in grote of in kleine kring. Intiem, of juist heel uitbundig...en iedere dag weer, koester ik de dag, omdat mijn vader nog steeds in ons midden is. En wij, wij van Yarden, wij zijn heel goed in dat ene woordje 'afscheid'....mijn mensen doen er alles aan, om dat afscheid te laten zijn, zoals de overledene zelf, of zijn nabestaanden dat wensen. Ik zoek een gedichtje wat hierover gaat :
Wie was je
waar ben je
hoe klonk jouw stem
was je zacht en teder
of kroop ik weg van jou
Wie ben ik
waar ga ik heen
is dit mijn weg
mijn stem
gebroken en verloren?
Waarnaar ben ik op zoek
waarvoor sluit ik mijn ogen
nu jij er niet meer bent?
En deze is voor al diegenen die vandaag iemand hebben verloren :
Jij bent nooit gegaan
nooit gekomen
je was niet
je bent
voor altijd
eeuwigheid...
uit het boekje 'wie was kan nooit vergaan' van Claire van den Abbeele
dit boekje kreeg ik nadat mijn moeder was overleden in januari 2003
Anita
