Met een grote glimlach zit ik hier

Hoe heerlijk is dit. Ik zit met een enorm grote glimlach hier thuis te werken. Aan tafel deze keer. Met Nespresso. What else.....vanmorgen vroeg naar Warmond, controle bij de heer Middelweerd, controle voor mijn implantaat. Ziet er goed uit. Nog een keer voor controle, en dan op weg naar een nieuwe brug. Kaak herstelt goed, nog een zwak plekje, maar het komt in orde. Rekening is ook al binnen, en de volgende stap kan gezet gaan worden. Daarna naar mijn oude locatie Haarlem. Gek, leuk en bijzonder. Leuk om Wieger en Marc te zien. Om even bij Christina te zijn. Een goed gesprek met Arnold over Amsterdam Zuidoost. Bijpraten, elkaar over en weer informeren en weer op weg, naar het LUMC. Alleen te vroeg, want daar ga ik straks pas naar toe. De zon scheen in mijn auto, en ondertussen heb ik gebeld met allerlei mensen. Over werk, over opdrachten, over mooie mensen, die ik ergens voor wil gaan inzetten. Kortom, Anita met een hele grote glimlach op haar gezicht in haar ietwat stoffige Mercedes GLA. Ik vond het heel bijzonder om in de locatie te zijn, waar ik onlosmakelijk mee verbonden was. En bewust zeg ik 'was'. Want ik merk, hoe belangrijk het is, om soms gewoon deuren te sluiten. Zodat er weer nieuwe deuren open kunnen gaan. Reflecterend op mijn leven, heb ik dit een aantal keren gedaan. Gewoonweg achterom kijken, evalueren, keuzes maken, afscheid nemen en weer verder gaan. En juist nu bij Yarden, leer ik steeds, dat een goed afscheid je werkelijk verder helpt. En goed afscheid nemen, zaken goed afronden, dat is hierbij wel een essentiële voorwaarde. Zo heb ik altijd afscheid genomen met een feestje. Met een goed glas wijn, bloemen en mooie woorden. Belangrijk. Want voorwaarts gaan, betekent ook met een glimlach herinneren. En zo was het ook met mijn vorige rol bij Yarden. Een mooi afscheid, en nu weer een prachtige baan. Een baan, waarin ik gelukkig ben. Dus nu is rijden naar Haarlem prima. Mensen de hand schudden, elkaar groeten, het leuk hebben met elkaar, en weer vrolijk de deur uitlopen. Das war einmal.... Ik heb het hier al eerder over gehad, in het kader van het stoppen met vriendschappen. Gek is dat, ook bij vriendschappen, loopt het soms zo, dat je elkaar niet meer ziet. Dat je een tijd lang en goed met elkaar optrekt, bijvoorbeeld doordat je samen werkt. En als dan je baan verandert, of je van werkgever verandert, dan betekent dit heel vaak, dat die vriendschap verwatert, dat is goed, dat kan. Ik geloof erin, dat je soms een tijdje met elkaar optrekt in het leven. En dan neem je soms zomaar een andere afslag en vervolg je ieder je eigen weg. Zorg er dan altijd maar voor, dat je het netjes afhecht. Hoe mooi zou het zijn, als mensen die gaan scheiden, gewoon nog eens met een goed glas wijn, aan tafel gaan zitten samen. De balans op maken, terugblikken en weer verder gaan. Elkaar bedanken, voor alles wat was, en succes wensen met alles wat komt. Hoe leuk zou ons leven dan zijn. Steeds een soort van kleine afscheidsdienst, voordat je je reis gaat vervolgen, zonder die ander. Ook binnen de branche wordt hier al over nagedacht, een afscheidsdienst bij leven. Dan hoor je hoe de mensen om je heen, je gezien zouden hebben. Ik vind daarom dat programma 'de reis van je leven' met Johnny de Mol wel mooi. Hier vertellen de vrienden bij leven hun vriend, of vriendin, die niet lang meer te leven heeft, hoe ze naar hem of haar kijken. En hoe ze je zullen herinneren. Ik zou dit wel willen geloof ik. En als ik dan ooit echt doodga, dan ga je maar lekker al mijn mooie wijntjes opdrinken met elkaar en glimlachen om hoe ik ervan genoten zou hebben. Ja goed plan. Deze week is de week van de cadeautjes. Zo mag ik, een prachtige twee daagse gaan begeleiden. Waarbij het gaat over 'zorgen voor elkaar'. Zomaar spontaan kwam dit op mijn pad. Ik was heel hard bezig, om zelf trainers, begeleiders aan te dragen. En toen kwam de vraag naar mij toe. En lang hoefde ik niet na te denken, voordat ik mezelf 'ja' hoorde zeggen. Ik mag een mooi programma gaan mee maken, ervaren. Wow...met muziek, en heel veel energie, Wende Snijders, oooooh ik heb er zoveel zin in. En morgen en overmorgen de afsluiting van mijn leergang Corporate Antropologie. Een pitch over wat dit alles mij gebracht heeft...welnu...te veel om op te noemen. Ik geloof nooit dat dit allemaal alleen door een leergang komt. Maar dat het juist komt, doordat jij op dat moment die keuze maakt. Bij mij lijkt het alsof de flow het weer even van me overneemt. Flow...maar je gezondheid speelt je parten, hoor ik sommigen denken. Ja dat klopt. Mijn been doet meer dan zeer. Ik loop als een oude trage rammelende diesel, maar als ik eenmaal loop, loop ik iedereen eruit. Vanmiddag weer naar het LUMC. Onderzoek, röntgenfoto...heup? Nieuwe heup? We gaan het meemaken. 58 jaar en een nieuwe heup. Kan best toch. Ik hoop zo, dat er duidelijkheid is en komt. Want ik heb pijn. Maar pijn kan de flow niet drukken, en zo is dat. Het gaat goed met Anita van Loon. Meer dan goed. Ik voel het vanuit mijn tenen, mijn lijf en mijn ogen. Ik ben gelukkig. Zo, en dat is gezegd. En ja ik weet het, dit komt door heel veel meer, dan alleen Anita van Loon. Dit komt door mijn thuisfront, mijn huwelijk, mijn vrienden, mijn werk, mijn keuzes, maar vooral door mijn genen, door die van Loon genen in mijn donder. Die niet schrikt als het gaat stormen. Die niet omdraait of wegloopt als het lastig is of wordt. Het komt ook door Ron. Het komt doordat ik geloof in wie ik ben en waar ik voor sta. Ik kreeg zomaar voor Moederdag van mijn vriendin Razan, een prachtig kado opgestuurd. Een schitterende houten kist, vol met ingelegd houtsnijwerk. Kunstig bijna. Maar wat het allermooiste is, is de brief die erbij zit. Gewoon zomaar, omdat je ooit de mazzel hebt gehad, elkaar te mogen ontmoeten in het leven. Dat is wel geluk hebben. Lieve mensen, a.s. vrijdag is de trouwdag van Pa en Ma van Loon. 62 jaar geleden in 1956 zijn zij getrouwd. Ik ben normaal niet zo van de data...maar sommige data blijven bestaan, heel je leven lang. Omdat het momenten zijn, waarop iets heel gaafs tot stand is gekomen. En dit huwelijk, volgens mij was dat heel gaaf. Mensen die niet voor elkaar waren voorbestemd, gezien hun achtergrond, maar mensen die toch voor elkaar kozen. Liefde als basis. Top en zeker toen. Dus met mijn grote glimlach sluit ik nu af. Ga ik straks röntgenfoto's laten maken. En wacht ik af wat er verder komt. Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar voor alles. Kom maar op. Ik ga het aan. Ik leef!! En hoe...