Verdrietig zijn...

En vandaag lijkt het wel alsof we verdrietig mogen zijn. Vanmorgen zijn tante Tanneke en Annemarie uit Breskens geweest, heerlijk om hen weer te zien. Na de lunch kwamen Roel, Sanne en Karin en hebben zij wielen onder mij ligbedden geplaatst. Heerlijk, nu kan ik in de tuin liggen en slapen. En eigenlijk kwam toen het verdriet eruit...Annemarie moest huilen en ik ook..het lijkt wel alsof het allemaal een beetje teveel is nu. Eventjes rust, even samen zijn straks als de meisjes weg zijn en veel slapen, samen slapen. Ik begon spontaan te huilen op het toilet en Annemarie moest ook huilen, het lijkt een beetje veel nu allemaal....mijn lijf houdt zich kranig, maar mijn kop is nu een beetje op...
En dat geeft niet, dat mag ook...het verdriet moet komen, de tranen moeten lopen en we moeten nu eventjes de batterij opladen. Even aandacht samen hebben, de hele dag door, telefoon, bezoek en bloemen, geweldige aandacht, maar soms moet je eventjes als een mol onder de grond kruipen en tegen elkaar aan liggen en verder niks.
Er is ook zo enorm veel gebeurd de afgelopen weken, in zo'n hoog tempo is ons leven veranderd. Van een gezond, hardwerkend mens naar iemand die moet rusten en ziekenhuisbezoeken, prikken, artsen en Annemarie maar heen en weer rijden, me vasthouden, troosten en ondersteunen...ze is echt goud. Ik moet er steeds aan denken, maar wat kun je veel van iemand houden!

Kaarten uit alle hoeken, van allerlei mensen, met wie ik soms al jaren geen contact meer heb of had, geweldig...hoe de wereld samenkomt. Rene Pont, mijn lieve ADP-collega die ook al aan de chemo's is, darmkanker. Ongelooflijk...en Carla, de vrouw van een collega, van wie ik het niet eens wist ook, zoveel lotgenoten, zoveel steun...Jix, mijn huurder, ook een kwaadaardige tumor, het is onvoorstelbaar hoeveel en hoe dichtbij vaak je hoort dat mensen kanker hebben. Maar steeds lijkt het jouw deur voorbij te gaan...

Lieve mensen, ik ben zo blij met al jullie liefde en aandacht, maar wil nu eventjes rust gaan nemen, zondag schrijf ik weer verder, misschien gebeurt er ondertussen wel weer van alles.
Annemarie komt zo thuis, ze is met Rosanne naar school. Want Florine is op schoolkamp geweest en zij kwam om vijf uur ongeveerd terug met de bus...wat een feest, dan alle spullen inladen en de meisjes gaan weer naar papa Hugo.
Rosanne was erg lief en zorgzaam vanmiddag toen ze uit school kwam. Wat een genot om kinderen in je leven te mogen krijgen, ze maken van die mooie dingen in je los...je kunt je ergeren aan hun gedrag soms, maar ze kunnen je ook zo vertederen met die lieve kleine dingen...ja ik ben een gelukkig mens...

Dag, dikke kus, en mijn tranen zijn niet meer rood (door de chemo zou mijn urine en mijn tranen ongeveer een dag lang rood zijn...gisteren heb ik niet gehuild, en nu wel, en mijn tranen zijn niet meer rood...)...........
Anita