Zondagochtend....

We hebben een lekkere, ik soms wat onrustige nacht, achter de rug. Ik ben gestopt met de slaappillen en neem ook aanmerkelijk minder morfine in, nu die druk op mijn benen minder is geworden. Dus probeer wat minder chemische troep te slikken. Mijn maag is redelijk van slag merk ik hierdoor...voel me misselijk en heb een chemische vieze smaak in mijn mond. Gisteren eerst geprobeerd wat meer te liggen, maar ben toch weer zittend gaan slapen. En hierdoor heb ik Annemarie dus wel weer even lekker wakker gehouden, dat begrijp je...
vanmorgen werd ik wakker van de vieze smaak en dan zie ik al op tegen drankjes en pillen, dus nu lekker samen aan de thee.
En een stukje schrijven voor mijn weblog. Het is een manier van dingen van je af schrijven, je hart legen, je gevoel kwijt raken, want het voelt voor mij zo volstrekt vreemd om de hele dag thuis te zijn, te kunnen lezen, wat te schrijven, wat met digitale foto's te rommelen en te slapen, dat ik het gevoel heb mezelf ernstig tegen te komen. En het zal nog wel even duren. Want ik heb helemaal geen energie...ik ben moe, moe en moe...ik slaap in de stoel, slaap in bed, voel me zelf ook een waardeloze partner. En dan zul je net in zo'n heerlijke en nieuwe relatie zitten als waar Annemarie en ik in zitten, zul je net echt voor elkaar hebben gekozen, en dan kom je in een situatie als deze. Gisterenavond zei ik tegen Annemarie, het lijkt wel alsof jij sinds je met mij bent een enorme les in relativeren hebt gekregen. Afscheid nemen van een huwelijk, van je veilige en ook materieel veilige bestaan, van een man die je maatje was, van allerlei luxe, en dan recht je je rug recht, volg je je gevoel, kiest voor een vrouw, trouwt met een vrouw, gaat samen met die vrouw en je kinderen in een vorm van co-ouderschap leven en dan krijg je te maken met een vrouw die kanker krijgt. Die ziek is, en voor wie je moet zorgen, of liever gezegd wilt zorgen. Ik vind het nogal wat wat ik Annemarie aan doe en dat meen ik oprecht. Dus ik probeer zo zelfstandig mogelijk te blijven, ook in dit stuk, ik wil dat zij ook een eigen stuk heeft en houdt. Gelukkig gaat het nu leuk met het schilderen, het eerste schilderij voor iemand anders, wij noemen dat heel officieel haar eerste opdracht, staat op de ezel. Visitekaartjes zijn gedrukt...en nu op naar een eerste expositie.
Lijkt me geweldig.
Gelukkig zou Annemarie het zo weer doen, voor mij kiezen en dat steunt me dan wel...maar het voelt naar haar niet eerlijk. Dat ze dit alles nu krijgt, terwijl zij eindelijk haar geluk heeft gevonden, hangt er nu zo'n soms enge donkere wolk boven.
Maar als we ons dan realiseren hoe we gesteund worden, vanuit zoveel hoeken komen er mooie en lieve en ongelooflijk waardevolle reacties, dan weten we dat we met elkaar deze donkere wolken kunnen verdrijven.

Ik krijg steeds meer vragen en zal Carla, de vrouw van mijn collega, eens mailen en haar deze vragen stellen. Het voelt wel goed om met ervaringsdeskundigen te kunnen praten over dit alles...
Ik vind het eng dat ik mijn haar nog ga verliezen, ik voel ieder moment aan mijn haar, vanmorgen trok ik er zomaar een paar haren uit en toen dacht ik 'oh het gaat beginnen' doe daar een beetje spastisch over...maar dat zal ook wel wennen zijn.

De deuren naar het terras zijn geopend, de dag en de zon begroet ons weer. Ik wens iedereen een mooie dag toe, op de tennisbaan, buiten op de fiets, zomaar ergens, of gewoon lekker in je tuin...krijg vast weer wat bezoek, vind dat ook weer fijn, Arie en Noor, op weg naar Amsterdam komen even langs. Misschien Pa wel, of Ada, die heb ik al tien keer afgezegd voor mijn gevoel...terwijl ik het fijn zou vinden als ze komt...maar mijn energie laat me soms in de steek.
Ik heb gisteren foto's gemaakt van alle prachtige boeketten, mooie pioenrozen, volle rozen, vrolijke bloemen en kleuren. Heerlijk is dit...'blijf bij mij' klinkt weer door het huis....dag,
Aniet