En zomaar even een moment van reflectie...vanmorgen hoorde ik het nummer van Marco Borsato op de radio over dochters. En als je eens goed naar deze tekst luistert, dan hoor je weer hoe mooi woorden kunnen zijn. Hoe intens het gebruik van woorden kan zijn...geweldig! Soms zegt iemand iets tegen je en dan blijft zo'n zin heel lang dichtbij je...mijn moeder was een ster hierin! Vaak hoor ik mijzelf dingen zeggen, die bij haar horen...en daarom begrijp ik ook waarom mijn broer, mijn vader en ikzelf haar nog dagelijks missen. Het was een prachtig mens, en het is juist zo verdrietig dat zij door haar ziekzijn zo langzaam aan haar kracht aan het verliezen was...maar 'iedere dag een beetje beter' is een zin, waarbij ik haar van heel dichtbij weer zie...
En Loesje met haar 'leven is het meervoud van lef' vind ik ook zo bijzonder soms...en afgelopen week schreef iemand me 'jij leeft het leven en hoe!' en dat wens ik iedereen toe, dat je het leven leeft, met alle diepen dalen en hoge pieken die erbij horen. En nu ik dit schrijf denk ik aan de moeder van een vriendinnetje van mij. Deze mevrouw zit op dit moment ergens op haar diepste punt...en zoals zij altijd aan mij heeft gedacht, voor mij heeft gebeden, zo zal ik nu haar mijn liefste wensen toesturen. En laten voelen dat ik aan haar denk...en ik hoop dat zij zich realiseert, dat er na ieder enorm diep dal, een mooie weg terug is die we mogen en kunnen gaan!
Het leven is zo'n intense ervaring, dat het soms ook een kunst is, deze ervaring goed te leven, te voelen, te delen ook vooral!
Lieve groet,
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten