Vision quest is een methode die gebruikt werd tijdens de Leergang Servant Leadership, om vanuit stilte te komen tot nieuwe inzichten, een heerlijke manier, die je in eerste instantie in verwarring brengt, totdat je ziet dat juist vanuit de rust, je komt tot nieuwe inzichten! En gisteren was ik met mijn vader samen. Eerst nog even gezellig met Els erbij, en toen hij en ik...samen zochten we een mooie plek op, bij de vijver, een beetje wind, en al snel kwamen er drie kleine eendjes bij mijn voeten zitten, en Pa genoot. Van het spel van de natuur, de eendjes, de dreiging van de vijand (een poes in dit geval) en de waakzaamheid van de moeder eend...een mooi en ook aandoenlijk schouwspel. Net zo mooi bijna, als vader en dochter die in stilte, soms hand in hand, naast elkaar buiten zijn. Hij viel af en toe een beetje weg, hij dommelde wat in, schrok dan van een geluid, waarbij hij opmerkte 'ik ben zo schrikachtig...'en weg was hij weer. Ik las een tijdschrift over reizen, mooie wandeltochten, kano-tochten, de natuur en nog veel meer. In gedachten was ik soms zomaar eventjes op reis...en opeens was daar weer die oude hand op mijn arm, en die wat schuine glimlach van mijn vader, blij om simpelweg dat wat er is....hij en ik, zomaar samen. Momenten van waarde, een stukje kwaliteit in een kwetsbaar leven...en je realiserend dat wat wij hebben, bijna niet te duiden is....
En een aantal keer merkte hij op 'ik kom toch zo tot rust als jij er bent' en hij lachte weer, terwijl hij ook opmerkte dat hij verdrietig is, en veel moet huilen, alleen en ook samen met Els. En soms ook zomaar in verwarring is, en praat over iets wat ik op zolder moet pakken. Of over Jantje, die hem weer komt helpen, als hij in Dirksland gaat wonen...mooi hoe in zijn hoofd, nog steeds perspectief is op meer zelfstandigheid...of ben ik nu gewoon een hele gekke aarsoptimist? Kan maar zo zijn...laat me dan maar gewoon eventjes voor dit moment!
Hier thuis een heerlijke rust, een schitterend ontbijt met zijn viertjes in de tuin, met watermeloen, ruisende bladeren door de wind. Annemarie die al helemaal mooi is, en ik die in een grote polo hier zomaar zit....krant lezen, boekjes kijken en nespresso drinken, hoe heerlijk kan het zijn. Gisterenavond gedanst op het feest van Lineke, met dames uit Voorschoten, die ik ken van gezicht, van naam soms, lekker swingen op oude nummers van vroeger, op 'let's stick together'van Bryan Ferry en op de fiets naar huis...weer zomaar zo'n moment, dat je trots mag en kunt zeggen, dat Annemarie mijn vrouw is...wat een rijkdom...op momenten als vandaag, voelt het leven als iets wat intens en prachtig is...ik wens jullie ook zo'n prachtige dag! Geniet!
Lieve groet, Anita
3 opmerkingen:
asasasasa
Lieve Aniet,
Een maand geleden las ik je blog berichtje met fotos over de verjaardag van je vader Piet, en dat jullie zijn verjaardag met hem dit jaar niet op de boerderij, maar in de Sameritaan moesten vieren.
Ik had een lange reactiebrief geschreven doch toen ik eindelijk het wilde posten moest ik een account openen en nadat ik alles had gedaan was mijn stuk totaal verdwenen. Het was 2 uur in de nacht en ik zou het later weer een keer proberen, was toen te geergerd om door te gaan. Deze keer heb ik eerst een proefje gedaan voor ik me weer waag aan schrijven.
Eén zin van toen je over je vader's verjaardag schreef viel me op en deed pijn, zodat het me aan het schrijven zette: 'dat jullie er allemaal waren maar Els niet'.
Ik weet dat Piet haar daar ook graag bij had willen hebben en vaak liet ze haar afspraken vallen om daar gehoor aan te geven, doch deze dag was nu net Els haar verjaardsg. Ze wilde dit vieren bij en met haar kinderen, een dag die even voor haar was, een dag waar ze niet hoefde zorgen en aan anderen hoefde te denken, dit was haar dag. Ik heb haar ook aangespoord een dag vrij te maken en zich even te laten verwennen, ze verdient het zona de maanden zorg waar ze dagelijks klaar stond voor Piet!
De laatste twee weken van April dit jaar was ik weer terug in Nederland en had het treurige nieuws van Els alreeds vernomen dat Piet in het ziekenhuis lag en nu eenzijdig verlamd was. Wat een klap, allereerst voor Piet zelf en dan direct voor Els met wie hij het grootste deel van een dag zijn leven deelde. Ik vroeg me af, voor ik in Nederland was, hoe ze dit aan moest pakken. Ik ben direkt van Schiphol naar Els gegaan en twee uur later waren we bij Piet. Ik zag al heel gauw dat ze twee keer dagelijks naar het ziekenhuid ging en daarna alle telefoontjes beantwoordde en mensen terug belde die een boodschap hadden achter gelaten. Er was geen tijd voor iets anders and dit deed ae al een maand lang. Dagelijks ging ik mee met Els om Piet op te zoeken, in de middag twee uur en dan in de avond weer. Proberen ze op te beuren terwijl je weet dat de toekomst er grimmig uitziet mar dat oefening soms wonderen doet, zelfs bij mensen die over de 80 zijn. En ook het richten opde toekomst, een flat in Vroonlande dat Piet zijn nieuwe huis kon noemen nadat de boerderij verkocht was en zijn thuis er niet meer was. Twee bijzondere mensen die weer liefde vonden stonden nu voor een zware opgave. Naast Els en Piet moest ook de familie, vrienden en kennissen ruimte maken voor bezoekjes en proberen Piet op te monteren.
De boodschap is te lang en ik stuur hem per email, laat een stuk staan,
Liefs Nicolien
Lieve Aniet,
Een maand geleden las ik je blog berichtje met fotos over de verjaardag van je vader Piet, en dat jullie zijn verjaardag met hem dit jaar niet op de boerderij, maar in de Sameritaan moesten vieren.
Ik had een lange reactiebrief geschreven doch toen ik eindelijk het wilde posten moest ik een account openen en nadat ik alles had gedaan was mijn stuk totaal verdwenen. Het was 2 uur in de nacht en ik zou het later weer een keer proberen, was toen te geergerd om door te gaan. Deze keer heb ik eerst een proefje gedaan voor ik me weer waag aan schrijven.
Eén zin van toen je over je vader's verjaardag schreef viel me op en deed pijn, zodat het me aan het schrijven zette: 'dat jullie er allemaal waren maar Els niet'.
Ik weet dat Piet haar daar ook graag bij had willen hebben en vaak liet ze haar afspraken vallen om daar gehoor aan te geven, doch deze dag was nu net Els haar verjaardsg. Ze wilde dit vieren bij en met haar kinderen, een dag die even voor haar was, een dag waar ze niet hoefde zorgen en aan anderen hoefde te denken, dit was haar dag. Ik heb haar ook aangespoord een dag vrij te maken en zich even te laten verwennen, ze verdient het zona de maanden zorg waar ze dagelijks klaar stond voor Piet!
De laatste twee weken van April dit jaar was ik weer terug in Nederland en had het treurige nieuws van Els alreeds vernomen dat Piet in het ziekenhuis lag en nu eenzijdig verlamd was. Wat een klap, allereerst voor Piet zelf en dan direct voor Els met wie hij het grootste deel van een dag zijn leven deelde. Ik vroeg me af, voor ik in Nederland was, hoe ze dit aan moest pakken. Ik ben direkt van Schiphol naar Els gegaan en twee uur later waren we bij Piet. Ik zag al heel gauw dat ze twee keer dagelijks naar het ziekenhuid ging en daarna alle telefoontjes beantwoordde en mensen terug belde die een boodschap hadden achter gelaten. Er was geen tijd voor iets anders and dit deed ae al een maand lang. Dagelijks ging ik mee met Els om Piet op te zoeken, in de middag twee uur en dan in de avond weer. Proberen ze op te beuren terwijl je weet dat de toekomst er grimmig uitziet mar dat oefening soms wonderen doet, zelfs bij mensen die over de 80 zijn. En ook het richten opde toekomst, een flat in Vroonlande dat Piet zijn nieuwe huis kon noemen nadat de boerderij verkocht was en zijn thuis er niet meer was. Twee bijzondere mensen die weer liefde vonden stonden nu voor een zware opgave. Naast Els en Piet moest ook de familie, vrienden en kennissen ruimte maken voor bezoekjes en proberen Piet op te monteren.
De boodschap is te lang en ik stuur hem per email, laat een stuk staan,
Liefs Nicolien
Een reactie posten