Zomaar samen aan de tafel, niet zoveel woorden hebben we nog nodig. Een blik, een handkus die hij me regelmatig geeft....hij vertelt wat, vraagt waar Lexmond ligt...en hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder...ik kam zijn haar, heb zijn kin wat bijgeschoren, wat Hugo Boss gespoten en zo brengen wij de middag door. In stilte, in een soort berusting, simpelweg omdat we samen zijn...en het is meer dan fijn! Hij vraagt steeds dezelfde dingen...en vooral over 'hoe het nu moet met wonen...' en als je hem dan aangeeft, dat er niet zoveel mogelijk is. Alleen buiten Flakkee wellicht, dan schudt hij zijn hoofd en is verdrietig...Hij maakt zich zorgen als ik wil vertrekken omdat het helemaal dicht is van de mist...en ik moet hem bellen, want zo zegt hij 'ik ben vanavond toch thuis'...en eigenlijk is dat zo verdrietig he...hij denkt soms dat hij nog 'thuis' is...en als ik hem door de gang naar de woonkamer rij, dan kijkt hij afwezig naar de graafmachine, die bezig is een gat te graven voor de fundering van de nieuwbouw. En als ik wegga, en hem gezoend heb, dan kijkt hij uit het raam...en gelukkig huilt hij niet....
Ik mis hem nu alweer...bijzonder toch, die band tussen ons...
Liefs, Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten