En soms moet het zo zijn....ben ik bij mijn vader, ontmoet ik daar de mevrouw die de laatste levensdagen van mijn moeder haar 'thuiszorg' was...zij kwam naar me toe en zei 'dag Anita...ken je me nog...'en vandaag 8 jaar geleden is mijn moeder overleden. En vanmorgen stond ik op, met een soort diepe intense emotie in me...ik kon wel huilen onder de douche, deed het niet, omdat ik Roosje niet wakker wilde maken, want zij zou zich zorgen maken om me...In de auto hoor je dan alleen maar muziek, die je die intensiteit nog een keer doet doorvoelen....en weet je, het mag er zijn, dan ben ik vandaag maar even wat minder stoer. Het is mijn dag, mijn moederdag...of gewoon mijn dag. Ik heb mijn broertje een smsje gestuurd al heel vroeg...omdat ik weet hoe hij zich voelt, als hij aan haar denkt...net als ik zomaar verdrietig...omdat zij zo'n prachtig mens was, zo'n voorbeeld voor mij...ik mis haar...en nu hoor ik 'I will be there...'en geloof me, dat is zo...
Heb een mooie dag...Anita
Gedichtje uit het Helend Dagboek van Yarden :
'Een warme gloed op mijn wangen.
Mocht ik van jou een groet ontvangen?
Ik fluisterde 'Lieve schat'
en was ontzettend blij...wist je dat?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten