Zonnebank en zomaar genieten...

Toen ik vanavond thuis kwam, hebben we heel lekker gegeten. Net als vroeger thuis, vlees, aardappelen en broccoli..heerlijk. Broccoli, of boontjes, lekker smaakvol en volgens mij gezond...En na lekker de krant te hebben gelezen, ben ik weer onder de zonnebank gegaan, iedere avond even...slapen, genieten, relaxen en zomaar even een momentje voor mijzelf. Ik geniet ervan, want dit zijn van die mooie kadootjes, die ik mijzelf tegenwoordig zomaar geef. Maar ook natuurlijk, omdat ik het heerlijk vind dat mijn lichaam straks weer even echte zonnestralen mag gaan voelen. Zomaar in een zwembad kan onderdompelen en genieten van een boek. Een simpele roman, over echte liefde ofzo...een boek over geluk, een boek over een familie. Ondertussen heb ik van Els begrepen, dat mijn vader een andere kamer heeft gekregen. Een tweepersoons kamer, een stapje meer privacy. Dus neem ik morgen een hamer, spijkers en van alles mee, om zijn kamer wat gezellig te maken. We gaan het zien...ik ga hem zien morgen. Dat is wel heel fijn...want weet je hoe gek dat voelt, ik mis hem zomaar soms. Ik zou nog eens echt met hem willen praten, over hoe ik me voel, of hoe hij zich voelt...maar het is zo gek, dat dat niet meer kan. Dat je dat niet meer kunt...het is alsof je een leven hebt, zonder ouders, terwijl er toch nog ergens iemand is, die je vader is. Maar meer een vader waar ik heel goed voor wil zorgen, de rollen zijn zo omgedraaid....soms zou ik zomaar eventjes nog kind willen zijn. Als ik zie hoe intens Roosje geniet van de aandacht van Annemarie, of als ik zie hoe leuk Annemarie het heeft met haar ouders, dan kan ik zomaar eventjes stil zijn en dit gevoel missen. Die sterke Aniet, die zomaar eventjes nog, dicht tegen haar vader of moeder aan zou willen zitten. Zomaar samen met hen zijn...volgens mij hoort dat ook bij ouder worden, dit gemis...dus geniet ik maar van de gedachte. Dat is ook een kunst, genieten van de gedachten alleen...en op die manier, kun je alles naar je toe laten komen. Niet piekeren, niet somber zijn, simpelweg genieten en het leven laten komen zoals het komt...ook die kant heb ik in, dus geniet ik morgen, en nu nog even voor de tv. En ik hoop, dat iedereen die dit leest, dit ook kan...eens even naar mijn broertje bellen daar in Dordrecht, met al die gifwolken...Liefs, slaap lekker...Anita