Kwetsbaarheid....

Zondagmiddag oh nee maandagmiddag, een beetje koud, terwijl ik een boek lees 'Niets dan tranen' waarin mensen vertellen over het verlies van hun geliefde, of hun dierbare, voel ik de kwetsbaarheid die dit leven ook in zich heeft. Niet melancholiek, niet verdrietig, maar vooral een bewustzijn van datgene wat er ook is. Soms gebeuren er dingen, die je niet kunt beinvloeden, of die je niet voor kunt zijn. Soms raakt een woord je, een zin, een uitspraak en dit maakt, dat je die kwetsbaarheid voelt...een berichtje in je mailbox, een telefoongesprek. Ik voel het op dagen zoals vandaag,hoe samenwerken niet lijkt te werken, hoe praten soms niet genoeg is. Hoe afstand maakt, dat je de dingen niet juist kunt uitdragen...kwetsbaar voel ik me dan. En kwetsbaarheid is mooi, de afgelopen week was mijn stem geraakt, schor bijna, hees en kwetsbaar, omdat ik het gevoel had, heel hard te moeten roepen, voordat ik gehoord werd. En dat gevoel dat herken ik nog wel van vroeger, ik wilde zo graag gehoord worden, dat ik gek ging doen om dit te bereiken en daarmee eigenlijk het tegengestelde bereikte. Nu word ik simpelweg stil en heb ik de neiging me terug te trekken, in stilte te zijn, om weer dichtbij mijzelf te komen. En ik herken in de kinderen soms dit gedrag. Zo anders, en toch ook zo gelijk. Kwetsbaar zijn, is eigenlijk zo mooi, zo krachtig ook, want als je durft kwetsbaar te zijn, dan bereik je elkaar, steeds maar weer. Dan kom je weer bij elkaar, je hoeft niet hard te roepen, te schreeuwen, als je je tranen laat zien, dan reik je als het ware je hand naar de ander. En als die ander je hand dan pakt, dan lijkt het alsof de wereld een stuk mooier is. Kwetsbaarheid...hoe prachtig toch? Door simpelweg te zeggen soms, dat je het ook eventjes niet meer weet...kwetsbaar, klein en daardoor ook zo groots. Wat is het leven toch intens...