Wijnmijmeringen...

Mooi woord zeg...wijnmijmeringen...en hier zit ik nu, zomaar onder deze lamp...en daarmee onder de flessen wijn, mooie flessen wijn, met allemaal die herinnering, aan een mooi moment, of mooie etentjes, maar vooral allemaal wijnen met prachtige smaken, en terwijl ik zo af en toe bedenk wanneer we die fles dronken, geniet ik van een prachtig glas Two Rivers, een Sauvignon  Blanc uit Nieuw Zeeland. Mijn favoriete wijn...mooi strak, droog en prachtig van geur.
Zomaar op vrijdagavond, na een meer dan intensieve week. Vandaag een mooi gesprek met vijf hoge militairen, over eeuwigdurende graven. En terwijl we in gesprek waren, zag ik in gedachten allerlei grafmonumenten voor me. Het graf van mijn ouders, van mijn opa en oma, maar ook die prachtige grafmonumenten uit Ierland, verlaten, verstild bijna. En ik realiseerde me, dat eeuwigdurend, daar ook echt eeuwigdurend is. Dat je daar niet bang hoeft te zijn, dat het graf geruimd gaat worden.

 

Zoals deze hier...in loving memory of a dear friend...een beetje overwoekerd door gras, wat bladeren erop en daar tussen door die rode roos...of deze hieronder letterlijk met uitzicht op zee...in een vervallen kerk, of iets wat daar nog van over was, zomaar een prachtig kruis....op de een of andere manier vind ik het heerlijk om zomaar te dwalen over een verlaten begraafplaats. In mijn eentje...alleen met mijn gedachten. Bijzonder om te constateren vind ik, dat hoe ouder ik word, hoe meer ik de rust vind, om te genieten van deze bijna verlaten stilte. Stilte, ik gebruik dat woord heel veel. Ik heb er behoefte aan. Juist omdat de dagen zo gevuld en vol zijn. Juist omdat ik me realiseer dat ik bijna de gehele dag in gesprek ben. Over werk, met mensen...en terwijl ik onderdeel ben van veel gezelschappen, groepen mensen, vind ik het dus heerlijk, om soms helemaal alleen te zijn. Of te genieten van een mooi boek, mooie muziek, en dat mooie glas wijn. Heerlijk...

In de auto voelt het ook als alleen zijn en stil zijn. Dan geniet ik van de muziek van Leonard Cohen, of Claudia de Breij, of soms ook weer helemaal niets...

 Ik ben nu ook stil en in mezelf gekeerd merk ik...afgelopen week heb ik nog wel iets heel erg moois meegemaakt. Er werd in Wateringen, door mijn collega franchise nemers John en Desiree een prachtige avond georganiseerd in samenwerking met Yarden Vereniging, mijn club dus. Er kwam een medium, een meneer die foto's kon lezen. Een volle zaal, een bepaalde spanning. En terwijl ik daar net op het nippertje binnen kwam stappen, en aan de zijkant nog een klapstoel vond waar ik plaats kon nemen. Met een pasfoto van Pa van Loon in mijn broekzak, luisterde ik, hoe deze meneer aan de hand van een foto mooie ontroerende dingen zei over overledenen. En zomaar na de pauze werd ik eruit gehaald en gaf ik het pasfotootje van mijn vader. En hoe mooi en raak ook, schetste deze meneer mijn vader. En werd ik verblijd, door het feit dat hij zijn rust gevonden heeft. En hoe hij en allerlei zaken om hem heen, belangrijk in zijn leven, werden aangestipt...en weer was Pa van Loon, zomaar heel dichtbij. Deze meneer had contact met hem...en via deze meneer had ik contact met mijn vader. En weer wist ik, dat hij altijd bij me is en voor me zorgt. Hoe oud ik ook zal worden, hij zal bij me zijn, waar ik ook ga, en wat ik ook doe...prachtig...

 Deze pasfoto had ik bij me...Pa van Loon dank je wel dat ik even mocht horen, hoe het nu met je is... liefs, Aniet