Na 15 weken toch een tik van die griep

En jawel hoor, keelpijn, kou gevat. Fietsend op mijn fietskruk, transpireren, raam open, tocht, en jawel, van Loon's weerstand was even minder. Dus nu thuis wat aan het werk, wat aan de medicijnen, om te zorgen, dat ik niet helemaal omval. Ach ook een van Loon is maar een gewoon mens toch? Glimlach, want weer die herinnering aan mijn vader 'als je naast je schoenen gaat lopen mijn kind, dat zet ik je er persoonlijk weer in terug'. En ach, je kunt veel zeggen of vinden van me. Maar niet dat ik naast mijn schoenen loop. Schoenen, nu je het erover hebt. Ik ga binnenkort nieuwe schoenen kopen, en een kostuum. Een maatkostuum bij de vrouwelijke winkel van Suit Supply in Amsterdam. Een kek pak, voor een hoogtij moment in mijn leven. Binnenkort. Ik vertel er pas over, als het achter de rug is. Heb ik beloofd. Maar ik sta aan de vooravond, van hele mooie dingen. Ja een iets andere toon, dan mijn vorige blog. Deze blog gaat over mij en mijn dromen, mijn persoonlijke leven. En ik heb inmiddels zoveel trouwe lezers, dat ik hen niet bezorgd moet maken. Het gaat wel met me hoor. Een echte van Loon, je kent mijn uitspraak.. En mijn schoonvader zou zeggen, de dingen die nu gebeuren, die gebeuren niet voor niets. Je hebt hier iets mee te doen. En dat zal ik ook doen. Het komt goed! Ik ben soms teleurgesteld of verdrietig, maar ik heb een super veerkracht. Ben oersterk en oer stoer. En dit wil ik altijd zijn, of ik nu mankementen heb fysiek of niet. Het komt wel goed. Geleidelijk aan schijnt de zon wat sterker. Ik hoop dat deze volop gaat schijnen, als wij in onze prachtige bolide richting Picardië vertrekken medio april. Heerlijk, toeren in onze mooie cabrio. Wat een rijkdom toch. Ik heb zin om van alles te willen boeken, maar ik ben ook aan het aflossen. Extra aflossen. Want ik wil nog meer vrij zijn, dan ik nu al ben. Heerlijk. Ik lees een prachtig boek - De geschiedenis van de liefde - intrigerend mooi, van Nicole Krauss. Een aanrader. Ik heb dit boek al een aantal jaren, en lees het eens in de zoveel jaar opnieuw. Prachtig. Wat een kwaliteit als je een roman kunt schrijven, ik bewonder schrijvers. Fantastisch! Ik bewonder nog zoveel meer mensen. Gisteren las ik een prachtig verhaal van een mede cursiste over Uganda, maar vooral over haar als mens, een wereldwijf, werkelijk. En dit woord bedoel ik niet grof, maar juist vol bewondering. Hoe mensen, in hun dagelijkse leven, bijdragen leveren aan andere mensen in andere delen van de wereld. Prachtig. Een dame uit ons Hoofdbestuur is op dit moment in Nepal, met een aantal vrouwen, om daar mensen te helpen hun leven weer op te bouwen. Krachtig he...ik vind het super om te zien, wat mensen zoal doen. En op dit soort momenten voel ik me zo nietig, zo enorm nietig. Zo gewoon ook. Ik die me druk maak, om strategische vragen, ik die probeer te blijven staan in de ergste storm, en dan al die mensen, die zo bijzonder zijn... Ach je hebt ook kleine waterdragers nodig in dit leven. Mensen, die op micro niveau, hun dingen doen. Mensen helpen en bijstaan. Vanuit hun passie werken en dingen doen. Samen met anderen. Ach zo'n waterdragertje ben ik en dat is goed. Ieder zijn plaats in dit leven. Even iets heel anders, de Paasdagen staan voor de deur. En zoals ieder jaar is er hier een fijne Paasbrunch. En komen de meisjes en mijn schoonouders. En ik ben natuurlijk weer op zoek gegaan naar prachtige wijnen, en oh ik heb zoveel fijns in huis gehaald. Een werkelijk uitzonderlijke Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland, genaamd The King's Flavour. Wat een aroma, wat een geur explosie. Geweldig. Past goed bij onze Paasbrunch/dunch. Ook wat rood, een kistje NATIV, prachtig. En natuurlijk hoort bij de Paasdagen een prachtig dakterras, vol bloemen, violen, mooie kleuren, paars blauw en wat geel, voor Pa van Loon. Ik spring van de hak op de tak. Zo voelt het ook in mij. Ik heb nog iets heel leuks, even een stuk terug in de tijd. In 1995 heb ik het vervoer mogen organiseren voor de Wereld Gymnaestrada in Berlijn. Super werkelijk waar, duizenden sporters mocht ik in Berlijn met bussen vervoeren naar turnlocaties. Ik had de organisatie van het vervoer binnengehaald. Een super evenement. En in 2019 gaan we met een groepje mensen uit die tijd, terug als VIP naar de Wereld Gymnaestrada in Oostenrijk. En na lang wikken en wegen, heb ik besloten, samen met Jacqueline, om weer mee te gaan. Leuk om me bijna 25 jaar na dato nog een keer onder te dompelen in deze bijzondere wereld. Met diners, gala bijeenkomsten (tja, dat wordt nog wel een dingetje...welnu dat pak past dan ook nog wel hahaha). Ik heb er zin in en ben er klaar voor. En samen met Jacqueline onze levens nog eens doorlopen. Het leuke is, dat Jacqueline ook een enorme Mercedes freak is. En zelf in een geweldige Mercedes rijdt. Gaaf, maar er is zoveel meer dat ons bindt. Leuk, toen ik een keer jarig was, stapte zij zomaar samen met haar partner, bij ons de tuin in. Hoe leuk is dat. Een enorme klik direct! En altijd weer. Als ik de buurt van Ermelo ben, dan rij ik soms wel eens bij haar langs. En hoe leuk is het, als je op de bel drukt, iemand een jaar ofzo niet gezien hebt, en het is gewoon direct weer heel fijn. Dat is volgens mij vriendschap. Lieve mensen, een gewoon bericht, een beetje een praatje over van alles en nog wat. Ik wens een ieder mooie Paasdagen toe. Geen griep meer. Gezelligheid, en liefde en geluk. Ik kreeg een prachtig bericht van een vriendin van mij met de tekst 'Jij kunt in het oog van de orkaan staan. Deze storm gaat niet over jou. Jij bent liefdevol'. En met deze mooie tekst, neem ik voor vandaag afscheid van jullie. Heb t goed met elkaar.

Verward, een mengeling van emoties voel ik in me, en ik kan er niets mee...

Ik geloof zomaar dat dit een ingewikkelde blog zal zijn om te lezen. Een blog vol verwarring, een mix van angst, boosheid, ongeloof soms bijna. Onzekerheid, nee dat voel ik niet. Want ergens in mij, zit een oerkracht, ingegeven door mijn moeder en een echte van Loon, geeft toch nooit op....Pijn in een been, waar voorlopig nog geen uitslag over komt, geen plek in de MRI. Op een zondag om half negen, mag ik de MRI in, maakt niet uit, van een beetje pijn krijg je niks. Ik fiets wel door, op mijn kruk op kantoor. Of op mijn echte fiets, zonder accu, jawel...ik nog wel. Boosheid, waar je geen uiting aan mag geven. Ergens in mij, voelt het alsof straks op enig moment, de wereld open gaat breken, de grond onder mijn voeten vermorzeld zal worden. En waarom, doordat ik signalen ontvang, zonder toelichting of tekst, doordat ik mails lees, en hieraan conclusies wil verbinden, doordat ik ongeruste geluiden om me heen hoor. En ik, Anita van Loon, die normaal altijd rechtop staat, voelt pijn. Pijn omdat op deze manier iets heel moois kapot gaat. Daarom!! Waarom, omdat het niet eerlijk is. En als je mij boos wilt maken, als je mij terug wilt brengen naar mijn oerkracht, dan gaat het over oneerlijkheid, over macht, over elkaar niet goed verstaan. En ik, ik zit er midden in. En terwijl ik dit alles teruglees, snap ik dat niemand hier iets van begrijpt. Maar toch wil ik het schrijven. We leven in een land, van vrije meningsuiting toch, of toch niet...haha, ik geloof er niks van. We leven ook in een land, waar je afgerekend wordt op waar jij voor staat, en wat jij doet, helaas. Nog steeds worden zomaar mensen in elkaar geslagen, omdat ze homo zijn. Of omdat ze anders zijn. Nog steeds kijk ik om, als ik een mens zie die niet goed in zijn of haar lichaam zit, en kleding heeft aangetrokken van de mens, die hij of zij graag wil zijn. Ouderwets, bekrompen, nee dat ben ik niet, alleen onmachtig om hier goed mee om te gaan, dat ben ook ik soms. En ook nu weer, in een situatie, waar mensen elkaar niet goed verstaan, waar macht de boventoon voert, en niet respect, en samen op trekken, nu ben ik onmachtig. Ik had me zo voorgenomen om vooral full speed door te gaan, met mijn team, mijn opdrachten, maar ik merk, dat ik lamgelegd ben, dat ik het even niet meer weet. En ja, ik kan mezelf herpakken. Ik praat urenlang met mijn moeder, ik hou in gedachten de hand van mijn vader vast. Ik heb gisteren met mijn schoonmoeder en schoonvader gesproken en voel hun steun, hun liefdevolle kracht in hun omhelzing en ik realiseer me, dat Ramses Shaffy zou zeggen 'we zullen doorgaan...'. En met deze tekst in mij, met al die mooie vooruitzichten, een mooie reis in het verschiet, een aanbod van een seniorenpas haha (ik ben 58) bijzonder he, met een presentatie voor de Kessler Stichting voor me, met een feestje omdat vrienden de lente en hun 60 jarige leeftijd gaan vieren, met vanavond een geweldig diner (althans dat schat ik zo in) bij de buren, waarvan de man chef kok is, ga ik toch weer verder. En herpak ik mezelf. Ik denk, dat ik de komende weken, maanden, mezelf nog ongeveer 100 keer zal moeten herpakken. En ik zal ook heel dichtbij mezelf moeten blijven. Mezelf steeds weer in de spiegel aan blijven kijken en gaan voor mijn doel. En als je het niet begrijpt, dan spijt me dat. Mijn blog is van mij. Is mijn manier om alles wat er in mij omgaat op papier te krijgen, helder te krijgen. En ja ik weet dat mensen dit alles lezen en hier een mening over hebben. Het mag, het kan. Je mag me erom veroordelen, om lief hebben, om waarderen. Het is aan jou en het is van jou. Afgelopen week kreeg ik een mail van iemand, en ik was het simpelweg zat. Je moet dit, je moet dat, je moet...en ik weet het, ik ben in loondienst, maar volgens mij is de tijd voorbij, dat we zo met elkaar omgaan. Ik zeg altijd tegen de mensen aan wie ik leiding mag geven, tegen mijn team - laten we op ons visitekaartje zetten - Vereniging Yarden en dan je naam. Het is niet zo relevant, wie welke functie titel heeft, wie waar staat in de organisatie structuur. Maar helaas is nog niet iedereen zo ver. Althans niet in mijn werkomgeving, wel in mijn team, maar soms zie ik daar buiten om, gekke dingen gebeuren. En ook hele mooie dingen. Mensen die met elkaar ergens voor gaan. Die staan voor hun bedrijfsonderdeel, die trots zijn op wat wij doen. En jawel, er gebeuren ook zulke prachtige dingen. Afgelopen week mocht ik spreken met een andere Vereniging, om te kijken waar wij elkaar wellicht kunnen vinden. Puur verkennend en aangereikt, dit contact, door een collega. Schitterend. En dit soort initiatieven, daar hou ik me dan maar weer aan vast. En nu, met mijn Nespresso en een heerlijk door Annemarie klaargemaakt boterhammetje, geniet ik van de lome zaterdagochtend. Ik heb eigenlijk te zomerse schoenen aan, omdat ik de zomer wil maar de zomer mij nog niet wil, althans dat geloof ik. Dus die gaan zo weer uit. Een brief van het LUMC naast me, met een bizar late afspraak. Annemarie vindt me nooit een watje, maar als het gaat over mijn gezondheid wel. Dus maandag maar weer bellen. Veel te laat komt die MRI. Dat been doet zeer en ook dit puzzelt me. Maar lieve mensen, soms moet je geduld hebben en ik weet, daar ben ik minder goed in. Maar ik zal het hebben, juist nu, soms hoor ik mezelf aan de telefoon zeggen 'laat ik even het weekend nadenken'. En ook dit heb ik mogen leren, van mijn moeder 'kind tel eerst eens even tot tien, voordat je overgaat tot actie'. En dus denk ik na, en zal ik natuurlijk, alle dagen die voor me liggen, met de juiste intentie en vanuit rust, mijn dagelijkse ding doen. Soms zal ik minder uitgesproken zijn, me meer op de vlakte houden. Maar ook van deze periode in mijn leven leer ik veel. Het raakt me, omdat ik hou van alles waar ik mee bezig mag zijn. Maar er is meer op de wereld. En terwijl ik deze laatste zin schrijf, realiseer ik me, dat er ongemerkt plannen in mijn hoofd ontstaan, over later. Ik schrijf hier wel vaker over, en afgelopen week had ik een gesprekje met een vriendin van me. Over een wijntafel, een heel gaaf klein plekje, waar mensen een mooi glas wijn kunnen drinken, met een heel schattig klein hapje erbij. Niet meer en niet minder. Geen restaurant, want koken kan ik niet, maar een plekje, waar je kunt zitten, kunt luisteren naar mooie muziek, lekker kranten en bladen op tafel. Gezelligheid, en open in de avond, en ja, dat zou ik zo graag willen, hier in Wassenaar. Dus als ik ooit echt senior ben, en niet meer hoef te werken, voor mijn inkomsten, dan ga ik dit beginnen en dit meen ik oprecht. Dan ga ik een gezellig tentje openen, voor jou en jou..en dan hoop ik, dat je bij mij je glas wijn komt drinken, en dat je dan ergens anders, bij Mila natuurlijk, lekker gaat dineren. Een goede combinatie lijkt me dat. Een glas wijn voor 4 euro, of een super de luxe glas wijn voor 6 euro. Gewoon zodat iedereen dit glas bij mij kan komen drinken. Net als in Amsterdam, of in Den Haag, of in....alleen nog niet in Wassenaar. Lijkt me enig. Komt goed. Even afleiding voor al die zorgen, die zich in mij afspelen. Ik heb de afgelopen dagen een prachtig indringend boek gelezen het heet Mijn allerliefste schat....pffftt indringend. Ik weet niet, waarom ik altijd van die ingewikkelde boeken mooi vind. Het gaat altijd over relaties over mensen, en hoe mensen het samen, met elkaar doen. Wacht even ik ben zo terug....Gisteren heb ik een mooi oude raampje gekocht met twee oude ornamenten. Gek, hoe al die oude spullen me steeds weer raken. Hierdoor ontstaat het gevoel, dat we een oud huisje moeten kopen. Ergens hier in de buurt, zodat we dichtbij het centrum blijven, en waar we wellicht ook de andere droom, het atelier, de wijntafel kunnen realiseren. En een plekje waar al die mooie oude spullen goed tot hun recht kunnen komen. Ach, ik klets maar wat, ben uit balans en dat voel ik aan alles in mij. mooi he...in gedachten zie ik het voor me. Ik kijk altijd naar De Grote Verbouwing en zie daar mensen die prachtige plekken, vaak in Engeland en Ierland, vinden in de natuur, of een oude schuur vinden, en deze verbouwen tot een prachtig nieuw huis. Is hier in Wassenaar niet meer mogelijk, en als het al mogelijk zou zijn, dan is het onbetaalbaar. Ik moet lachen nu, want mijn foto voor het Oude Raadhuis De Pauw, met die twee Mercedessen in het Mercedes Magazine resulteerde in de vraag 'Anita sta je daar voor je huis'. Want Wassenaar heeft voor velen de associatie met rijk zijn. Mooi he...hoe dit werkt. Lieve mensen, wat heb ik deze week geleerd. Dat ik dicht bij mezelf moet blijven. Dat ik alert moet en kan zijn. Dat ik keuzes kan maken, wat wel en of wat niet te doen. Dat ik zelf altijd de regie heb, voor alles wat komt en komen gaat. En dat er meer is, tussen hemel en aarde. Maar dat wist ik wel. Zegeningen, het diner deze week van onze Floor voor ons allen, gezellig, mooi. De luxe die er is, en die ik bijna dagelijks mag ervaren, hoe belangrijk en bepalend gezondheid is. Vriendschap, liefde en samenzijn. Gisterenavond kreeg ik een appje van een vriendin, 'lieve vriendinnen gaan wij hier zondag 8 april naar toe met elkaar'. Gezellig jazz met Joke Bruijs. En ja natuurlijk gaan wij. Want het allerbelangrijkste is, dat ik het leven blijf leven. Als ik dit niet meer doe, dan stopt alles. Dus 'leef, alsof het je laatste dag is, leef...' het lied van Loes en Wilma. En aan hen draag ik dit dus maar weer even op. Leef! Oh ja, en let een beetje op de mens naast je...

We zullen doorgaan...

Goedemorgen! En na een onrustige avond, nacht, ben ik vanmorgen weliswaar met een pijnlijk been opgestaan, maar ook met een andere energie. En dit is te merken. Ik bombardeer mijn collega's, mijn hoofdbestuur, mijn directeur met mails en zit volop in de actie stand. Heerlijk. Mijn kop niet meer laten hangen. Doorgaan. We zullen doorgaan, een liedje klinkt door in mij. En we gaan ervoor. Soms kan een situatie je uit je energie trekken en dit wil ik niet meer. Ik wil niet geregeerd worden door angst, ingewikkelde situaties, ruzie of wantrouwen. Zo ben ik niet en zo zal ik niet zijn. Dus het roer gaat om. We staan rechtop, voor zover dat kan en gaan vooruit. Heerlijk om mezelf te kunnen herpakken. Nu nog even thuis werken, straks naar een geweldige afspraak, waar ik veel zin in heb. Vanmiddag nog wat gesprekken en dan twee dagen training - Corporate Antropologie. In Baarn. Leuk. De Nespresso staat naast me, Nederland en ik dus ook, gaat stemmen vandaag. Alsjeblieft mensen pak je kans. Laat van je horen. De tijd dat we het maar laten gebeuren is voorbij. In ieder geval voor mij. Hier zit een actieve dame. Ik heb een fietsweekend afgesproken met mijn nicht. Mijn beste vriendin wordt 60 en dat gaan we vieren. En de zon gaat schijnen, dus de cabrio gaat open. Yes...een weekend weg, Picardië heerlijk. Ik zie ons al gaan, scheurend in de cabrio, de nekscarfe aan, wat kan mij nog gebeuren... Gisterenavond was zo'n lekkere avond, An was met haar nieuwe collega's lekker uiteten bij Catch by Simonis. Echt heerlijk. Ik weet nog, toen ik bij Mila mocht werken, dat wij als team daar een keer naar toe zijn gegaan. Mila kon je geweldig trakteren op wijn en spijs sessies. Met de bus er naar toe, want niemand was de BOB, haha. Genieten, mooie wijnen, mooie spijzen. Welnu, gisteren zat ik aan een kliekje zuurkool (nee ik ben niet zielig) en kreeg ik wat telefoontjes. Ik ben normaal niet zo'n beller maar gisterenavond wel. Heerlijk. En op tv was een item over voedselverspilling. En toen realiseerde ik me, dat ik wel van de kliekjes ben. Ik kan alles opeten, wat er nog is. Wil eigenlijk ook geen voedsel weggooien. Iets van vroeger denk ik. Heerlijk, ken je dat een kliekje zuurkool met kaas, heerlijk echt waar.. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf. En denk natuurlijk weer aan mijn vader, mijn jeugd. Hoe wij vroeger samen heel vroeg op konden staan, dan gingen we naar het land, Pa en ik en dat kwamen we terug om half negen en gingen we verse wordt, met uien en tomaten bakken. De keuken stond blauw, wij aten een boerenontbijt, en mijn moeder vond het vreselijk. En we gingen daarna weer terug naar de trekker, mijn vader en ik. Ik kan me voorstellen dat je het zat bent, al die verhalen over vroeger, over mijn ouders. Welnu, dan lees je het niet meer toch. Je bent zelf de regisseur. Ik zal er niet mee stoppen, want deze man, is voor mij steeds weer een baken in mijn leven. En eerlijk gezegd, samen met mijn moeder. Want zij was de sterkste. Zij gaf nooit op. En ik hoop, ik wil zo graag op haar lijken. Ik denk dat ik dit ook wel doe...op Flakkee herkent men in mij 'mevrouw van Loon'. Mooi he... Dus allemaal een fraaie ochtend, een mooie dag. Zorg goed voor jezelf. En kijk naar alles wat er is. De zon, de glimlach, de mens naast je. Geniet!

Een iets andere week...

En deze week stond niet bol van aandacht, maar was gewoon een fijne week. Met lekker werken, aan mijn sta bureau met fietsstoel. Ken je dat, geweldig is dat, ik zit gewoon te werken aan een heel hoog bureau en ondertussen fiets ik. Afgelopen week heb ik een dag wel vier uur ofzo gefietst. Heerlijk. Mijn collega's maken hier ook gebruik van. Het is echt ontspannen, fietsen en werken. En het is goed voor al die stramme ledenmaten van me, voor zere benen enzo. leuk he? Een bezoek aan het LUMC, met een redelijke uitslag, een MRI in het vooruitzicht en waarschijnlijk een chirurgische ingreep. En nu een paar uur vrij genomen, om lekker te werken vanuit huis, en vanmiddag even op bezoek bij een vriendin, die ziek is. Gewoon de gewone simpele dingen, die maken dat je ook weer kunt genieten van juist die kleine dingen. Heerlijk. Mijn been doet zeer, ik loop bijzonder slecht, maar dat zijn allemaal maar bijzaken. Gisterenavond een mooie avond gehad met mijn kleine team. En soms is dat ook nodig, om met elkaar te kunnen genieten van al de inspanningen die we leveren met elkaar. Er wordt hard gewerkt. En steeds weer krijg je uit de een of andere hoek die prachtige waardering. Die je als mens ook gewoon soms even nodig hebt. Een vriendelijk woord van de voorzitter van de directieraad, en deze week zowaar een prachtig boeket bloemen van Cobie, een vrijwilliger van Vereniging Yarden. Zomaar, als waardering. En weet je, op dit soort momenten, realiseer ik me telkens weer, hoe fijn het is om het op je werk, naar je zin te hebben. Ik zie dat ook aan Annemarie, hoe heerlijk het is nu, in haar nieuwe baan, twee dagen, wandelend naar de praktijk. Net stuurde ze een appje naar haar leidinggevende omdat we op vakantie willen, en jawel geboekt...een prachtig huis ergens aan een hobbelig wegje in Chalkidiki, met eigen zwembadje, en uitzicht op zee. Een mens heeft niet zoveel meer nodig. Ergens tweede helft september pas, maar wellicht kunnen we lastminute nog wat leuks doen, midden in de zomer. Fijn. Ik heb er nu al zin in. En dat meen ik. Mijn lijf is wel weer toe aan de zon. Ik had gehoopt vanmiddag open te kunnen rijden, en mijn zieke vriendin/collega op te halen om er even uit te zijn. Maar ach...dicht rijden in die mooie Benz is ook genieten, geloof me. Deze twee teksten kwam ik in het ziekenhuis tegen, bij de boekenwinkel. Toen ik daar even moest wachten. Mooi, en leuk om te delen. Als ik in het LUMC kom, dan schrik ik altijd, van de hoeveelheid mensen, van alle ongemakken die ik daar zie en dan voel ik me zo intens gelukkig, dat ik wel wat kleine ongemakken heb, maar ook het leven heb. Heerlijk! Morgen hebben we een bijeenkomst van de Ledenraad, in Almere, en dit betekent dat ik vanmiddag even tijd voor mezelf neem. En morgen weer netjes aangekleed in de auto stap, om aan te sluiten bij de Ledenraad. En eigenlijk is dan gelijk je hele zaterdag weg, want ik ben er altijd vroeg, dan vergaderen, aansluitend met elkaar nog napraten en lunchen en weer op weg naar huis. Maar ook is het heel leuk om iedereen weer te zien, om te horen wat er speelt, en om te zien hoe we het met elkaar doen, als Vereniging Yarden. Er is een nieuw, en veel jonger hoofdbestuur aangesloten, en dit geeft ook weer een andere energie. En dit alles maakt dat werken voor Verenging Yarden, en bezig zijn met thema's als Kinderen en de Dood, voorlichting en bewustwording rondom de dood, je dagelijkse bezigheden zo bijzonder maken. Ik merk, dat ik in deze fase van mijn leven, dingen wil doen, die er echt toe doen. Voor nu, genoeg, een fijn weekend gewenst. Take care, doe het goed met elkaar. Anita

De Nobelstraat in Utrecht en een schat aan ervaringen rijker...

Goedemorgen allen. Het is zo'n heerlijke zondagochtend. De regen komt met bakken uit de hemel en dit betekent Nespresso drinken, uitgebreid krantjes lezen en simpelweg lekker thuis lummelen. Ik ben begonnen met het lezen van de blog van mijn nichtje Noor, die in Suriname verblijft met haar vriendinnen. Al ruim een maand zit zij daar, en haar ervaringen zijn 'schatten aan rijkdom' die zij haar gehele leven bij zich zal dragen. Ik ben trots op dit mooie kind, hoe zij het leven leeft. En hoe zij haar dingen doet. Mooi...met input van de oude generatie van Loon (tante Anita) voor wat dit nu nog waard is (tante is 94, Noor is 22)is Noor vertrokken naar het land, waar de oude generatie van Loon (tante dus) zolang heeft gewoond. Mooi, bijzonder. Noor geeft daar les op een school. Samen met nog drie jonge dames, wonen zij in Paramaribo. Prachtig. En zo begon ook deze dag, met een mail van mij naar nichtje Noor. Gek als er maar een nazaat is van de familie van Loon, hoe dan een band kan zijn. En ik schrijf bewust kan, want het hoeft niet volgens mij. Familie is familie. En genoeg voor vandaag over de familie van Loon. De afgelopen week stond in het kader van Amsterdam Zuidoost, het nieuw te realiseren yardenhuis, met alles wat daarbij hoort. Veel pers, publiciteit, weer een stuk gefilmd met Paul Rigter, de officiële ingebruikname van de kavel. Interviews in het Parool, het blad Uitvaart, Echo, lokale tv zender AT5, Radio 5 en gisteren live in de uitzending van Spijkers met koppen in de Nobelstraat in Utrecht. Gaaf en leuk. Een mooi grand café Florin, en ik mocht daar aanwezig zijn. Leuk, want eigenlijk door al deze aandacht realiseer ik me, hoe leuk dit project is. Ook al is het dan een project, dat hoort bij mijn oude rol binnen Yarden, door al mijn ervaring en kennis, door mijn netwerken, blijf ik betrokken tot en met de realisatie en opening. Echter wel op de achtergrond, haha...de achtergrond, ach het is maar net hoe je hiernaar kijkt. En natuurlijk, zoals in iedere organisatie, speelt er bij ons ook veel. Kijken we vooruit en vragen we ons af, hoe zijn wij als Vereniging ook nog actueel en bij de tijd in 2025. Wil je lid worden van onze Vereniging Yarden, omdat ook jij je realiseert, dat het nadenken over een goed afscheid, voor ons allen geldt. Omdat je behoefte hebt, hierover met ons in gesprek te gaan, laat het me weten. Want, jawel..de dood komt, altijd... Gekke zin eigenlijk, maar gewoon wel waar. Gisterenavond waren onze vrienden Daan en Jolanda hier. Met zoon Max en zijn vriendin Marijke. Geweldig. Vrienden die ik al 30 jaar ken, met Jolanda werkten wij voor het busbedrijf, ZWN, de voorloper van Connexxion. In Boskoop, in Rotterdam, in Leiden en Den Haag. Mooie tijden, mooie ervaringen, denk aan het artiestenvervoer van North Sea Jazz Festival, toen het nog in Den Haag was. Geweldig, de after party in hotel Bel Air, wat een feest. Mijn personeel, waren altijd vrienden, vriendinnen, mijn broer Arie was ook altijd van de partij. Want gratis genieten van het grootste Jazzfestival hoorde er ook bij. En hoe trots waren wij als we artiesten als Chet Baker, Aretha Franklin, mochten vervoeren. Ja ervaringen te over en nog meer plezier. Hoe mooi is het dan, dat je met elkaar mag eten, mag genieten, en samenzijn. Na 30 jaar nog steeds zo dierbaar. En zomaar is het dan zondagochtend, en zegt onze lieve heer 'doe maar even rustig aan, geniet maar even van je huis' en hij laat de regen met bakken uit de hemel vallen. En terwijl ik dit schrijf, stopt het met regenen. Grappig, het wordt dus toch nog even lekker naar buiten. De kranten wachten, een aantal tijdschriften erbij. Ondertussen protesteert het lijf, en word ik a.s. donderdag verwacht in het LUMC. Er zitten gekke bulten in mij, ik heb in mijn linkerbeen een enorme zwelling, volgens de echo goedaardig, maar het zit vervelend tussen adertjes en zenuwbanen heen en het lijkt alsof het iets afsluit, of ergens tegen aan drukt. Het doet zeer, maakt dat lopen een ding is, en erop liggen ook. De afdeling Heelkunde, gaat naar mij kijken. Vergelijkbaar met die bult aan de zijkant vorig jaar, alleen deze is vele malen groter. En hoe raar ook, als dan die oproep komt, en er staan allemaal vervelende woorden tussen, dan ga je toch weer even piekeren. Van 'oh jee' en 'wat zal dit nu weer zijn' en ik, ik ga als een gek voelen, of ik nog meer bulten en opgezette klieren heb. De afdeling Oncologische weke delen chirurgie. Ach, dit heeft alles te maken met het litteken op mijn ziel, dat kanker heet. Kanker, die klote ziekte, die ook Loes nu treft, en al zoveel mensen goed te grazen heeft genomen. Ach, het zal zo'n vaart niet lopen. Het zal wel gewoon de zoveelste bult zijn. Gek, hoe ik geen aansteller wil zijn, maar wel merk, hoe ouder ik word, dat er soms een vleugje angst bij komt kijken. Ik ben niet meer zo onsterfelijk en zo oersterk, als ik ooit was. Ik realiseer me mijn kwetsbaarheid en doe het er mee. En ja, ik hoor u denken, ik zou nog zoveel meer kunnen doen, om gezond te leven. Maar lieve mensen, ik doe echt mijn best, ik probeer te leven zoals het hoort, gezond te eten, niet te veel rotzooi erbij, en ja ik drink mijn glas wijn, en soms wel meer. Ach, het leven is volgens mij om geleefd te worden. En volgens mij doen we dit met elkaar. Ja met elkaar, ik leef mijn leven met mijn vrienden en vriendinnen. Leuk, Jannie en Joost geven een feest omdat zij 60 of ouder zijn geworden. Geweldig. Ik probeer mijn leven met Jannie nu toe te vertrouwen aan het papier. Bijzonder ruim 40 jaar vriendschap verwoorden. Ik ga op zoek naar oude foto's, om dit verhaal wat kracht bij te zetten. Leuk, bijzonder en prachtig. Dus ik koester weer alles wat er is. Ik omarm het, ik verwarm het...gisteren mocht ik zomaar samenzijn met Jitske Kramer. Jitske is een van de trainers van de leergang Corporate Antropologie. Een prachtig mens, en zij kwam naar de live uitzending van Spijkers met Koppen. En we zaten zomaar samen in een bankje te kijken, te luisteren naar Dolf Jansen en Felix Meurders. Leuk, hoe iemand dan zomaar bij je is en je met elkaar zoveel mag delen. Rijkdom weer he...Mijn Mercedes Benz magazine is binnen. Ik zal er een meenemen voor Klaas, de financieel directeur en auto liefhebber. Gaaf hoe hij ook interesse heeft voor auto's. En bij bewust leven, horen natuurlijk niet van die scheurijzers, waar ik zo gek op ben. Ach..ja, ik ben me hiervan bewust. Punt. En terwijl ik dit schrijf glimlach ik, want oh wat een gaaf artikel is dit geworden. Een eerbetoon aan Pa van Loon. Jawel, op de verjaardag van Gonda, maar dat weten jullie al. Gonda, ook zo'n bijzonder verhaal, van hoe mensen in je leven, zomaar een plekje in je hart krijgen. Lieve mensen, de krant wacht, het leven lacht, de zondag ligt nog voor me...het is pas 11 uur. Genieten dan maar! Heb het goed met elkaar. Liefs, Anita nog een keer die prachtige auto's en de plek, waar ik mijn kranten lees. Heerlijk!!

8 maart 2018 - Nationale Vrouwendag en nog veel meer....

Jawel vandaag is het 8 maart en mijn vriendin Gonda is jarig. En juist door Gonda, zijn bovenstaande foto's mogelijk geworden. Het Mercedes Benz magazine is namelijk uit. Met een prachtig artikel over mij en mijn vader. Onze passie voor het merk, is voelbaar door het gehele artikel heen. Hoe gaaf is dit. Ik ben trots en nog veel meer. Het is zomaar weer een week vol hoogtepunten. Het begon natuurlijk met de officiële start van Amsterdam Zuidoost, het Parool op maandag, Echo, Stichting SAVO en vanmiddag een interview om kwart over vier op Radio 5! Top! Leuk, bijzonder en indrukwekkend! Mooi om te zien, hoe ik van de Turkse Ouderenbond, maandag op de kavel in Zuidoost een prachtig geschenk kreeg aangebonden. Dit geschenk krijgt een plaatsje in het nieuwe yardenhuis Amsterdam Zuidoost. En eigenlijk is het een week vol mooie indrukwekkende momenten en ontmoetingen. Een week, met weer zo'n gouden randje. Vandaag, het prachtige magazine van Mercedes, waar ik werkelijk heel mooi in sta. En ja, ik weet het, daar is hij weer, mijn vader glimlacht vanuit de hemel en geniet mee! Lieve mensen, en zomaar kun je simpelweg gelukkig zijn, met alle kleine dingen die er toe doen. Een mooi gesprek, een mooie ontmoeting, een elkaar aanvullen. Wat een rijkdom. Annemarie bezig met haar tweede werkweek bij de nieuwe praktijk. Leuk, anders en vanmorgen zag ik haar weglopen en zwaaide ik nog even uit het keukenraam. Ook dat is rijkdom volgens mij, of niet... Ik heb nog veel meer te vertellen. Luister ook zaterdag van 12 tot 14 uur naar radio 2. Spijkers met koppen. Het gaat over Amsterdam, over wat wij daar mogen doen met elkaar. Voor elkaar. Indrukwekkend, en ik, ik mag hier zomaar onderdeel van uitmaken. Trots ben ik. De volgende keer een inhoudelijk hoogdravender blog, nu even een update, waar we staan vandaag de dag. Fijne dag allemaal. En in het bijzonder alle vrouwen, want volgens mij hebben we gewoon dit soort momenten toch nog nodig. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan al die ophef, over de campagne van Suit Supply met die twee heren! Oh ja, en nog wat, mijn vriend Cees, inmiddels overleden helaas, komt straks voor de campagne van ALS in de bushokjes te hangen. Een prachtig mens, en weer ben ik trots en geraakt, doordat dit soort mooie mensen, zomaar heel dicht bij mij zijn. En dus altijd zullen blijven. Dag!

Lekker buiten in de zon...

Ja echt waar, vandaag zijn wij heerlijk gaan wandelen, voor zover dat gekke been van mij dat kan, op het strand in Katwijk aan Zee. Heerlijk genieten van de prachtige schelpen, veel scheermesjes in allerlei kleuren, mooie stukjes hout, die aanspoelen op het strand. En daarna hebben wij heerlijk in de zon gezeten, buiten, met een dikke jas aan, op het terras. Hoe fijn is dat, gisteren werd er nog geschaatst, vandaag liepen jonge mensen in de bediening in een zwart t-shirt met korte mouwtjes, ongekend, hoe fijn is dat. En terwijl ik dit schrijf is net de kachel een half graadje warmer gezet, en regent het buiten. Wat een bijzonder klimaat. Het is maart, en we kwamen langs het strandhuisje, dat wij ooit hebben gehuurd in Katwijk. Leuk, want de mensen die het nu gehuurd hadden konden al heerlijk buiten zitten. In de wind, met een dikke jas of trui aan. Het is alweer zondagavond, het weekend zit er weer op, er wacht een stevige en vooral lange week, met zelfs werken op zaterdag, vergaderen bij van der Valk in Almere. Kortom het leven gaat full swing weer verder de komende periode. Een stevige ernstige week ligt voor mij. Met een mooi hoogtepunt, de officiële presentatie van het Yardenhuis Zuidoost, het eerste Multi culturele rouwcentrum van Nederland, het gaat beginnen, ik zie er naar uit, morgen middag. Maar terugdenkend aan dit weekend, dit was heerlijk, lekker lang, lekker veel tijd om uit te rusten. Vanmiddag lekker geslapen op mijn plekje achter de eettafel, heerlijk vind ik dat. Ik ben tegenwoordig, door dit been al heel vroeg wakker en zat vanmorgen om 8 uur al heerlijk de krant te lezen en koffie te drinken aan tafel. Fijn, het stille van ons huis, het lijkt dan alsof Nederland nog slaapt. Grappig, opeens zag ik Tobias, mijn collega, met zijn gezin in het NRC. Net zoals Annemarie en ik ooit in het NRC hebben gestaan. Leuk, ook Dave van het hoofdbestuur met zijn partner Pieter, heb ik ooit in het NRC gezien. Grappig, vrijdagavond bij Mila, begon een meneer nog over dit artikel tegen Annemarie. Hij herkende ons uit de krant. Dit is wel vaker zo. Jawel mensen, en schrijvend over de krant, het is bijna 13 maart, dan komt het Mercedes Magazine uit, ik kan bijna niet wachten. Dit nummer stuur ik door naar de hemel, naar mijn vader, want dit nummer is speciaal voor hem. Zijn dochter in het blad van zijn automerk. Hoe gaaf is dat... Ik merk aan mijzelf dat ik weer in een fase ben van overdenken, wat ik doe, wat ik heb gedaan en of ik hier trots op ben. Eigenlijk stel ik mijzelf deze vraag met regelmaat, waar ben je trots op. En ik kom dan niet zover, ik lees zoveel over mensen, die prachtige dingen doen voor de wereld, voor hun medemens, en eigenlijk vind ik mijn bijdrage aan dit leven, niet te vergelijken met dat van anderen soms. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan dat interview met die tropenarts, of aan mensen als Adel en Razan, of aan grote namen als Neelie Kroes, of Prinses Maxima. En als ik dan aan mijzelf denk, dan ben ik trots op wat ik ben voor mensen, wie ik heb mogen zijn voor mensen. Gisterenavond waren hier twee mensen, met wie ik ooit mocht werken. En toen realiseerde ik me, wat ik voor hen heb mogen zijn, toen ik nog hun leidinggevende was. En misschien is dit wel waar ik goed in ben. Mensen af en toe een klein stapje verder helpen. Mensen hele kleine tips geven, zoals ik dit bij deze mevrouw heb gedaan blijkbaar. Ooit zei ik tegen haar 'blijf alsjeblieft dichtbij jezelf, blijf wie je bent'. Niks meer en niks minder. Vroeger had ik het nodig, dat ik een vorm van goedkeuring kreeg voor mijn manier van zijn, van mijn moeder. Zelfs op haar sterfbed nog vroeg ik haar 'mam hoe vindt u eigenlijk dat ik het gedaan heb tot nu toe in mijn leven?'. En ik kreeg als vrouw van 43 haar zegen en belangrijker nog, haar goedkeuring. En nu, vandaag de dag, 15 jaar verder, 58 jaar jong of oud, voelt als dat laatste haha, krijg ik soms van mensen als Ron of Derck, gek dat deze twee namen bij mij boven komen, een vorm van goedkeuring. Een vorm van waardering voor mijn zijn. Ik merk dat ik als mens voor andere mensen dingen doe. Of voor mensen zorg, op mijn eigen wijze. Mensen een hand toereik, of mensen tegen me aan hou. Mensen toespreek, of juist naar mensen luister. En lieve mensen, dat is het wel zo'n beetje. Verwacht geen grootse dingen van me. Verwacht niet, dat ik nog op een podium klim, maar verwacht gewoon dat ik er ben voor je. Want dat is waar ik goed in ben. En dus waar ik trots op ben. Ik zou nu oud en wijs genoeg moeten zijn, om volop te vertrouwen op mezelf. Want het gaat er niet om, volgens mij, of ik rijk ben, of bekend, of hoe groot mijn Mercedes is (dat is alleen maar heel erg leuk vind ik eigenlijk wel), maar het gaat erom, dat ik er voor je ben, als jij het nodig hebt. En terwijl ik dit schrijf, komen er wel een paar namen bij me langs, waar ik niet zoveel van mezelf laat zien. Waar ik mezelf eigenlijk niet zo laat zien, moe, druk, of...het doet me denken aan een gesprek met Joke vrijdag. Want leven is geven en nemen, is ook het samen doen. Dus jij en ik. Ik ben er voor jou en jij voor mij. Vriendschap moet je ook echt samendoen. En als ik dan weer aan die namen denk, dan realiseer ik me ook, dat het soms zo is, dat je mensen heel lang niet ziet. En of je elkaar ziet of niet, dat ligt niet alleen aan mij. Maar ook aan jou...vorige week realiseerde ik me, door reacties op social media, dat er mensen zijn met wie je gewerkt hebt. En in die fase in je leven, was je heel close met mensen. En als dan het gezamenlijke werk wegvalt, dan blijft er soms niet zoveel meer van over. Alleen blijft er af en toe iemand, een heel klein plekje in je hart houden. Je draagt een stukje van iemand in jezelf mee. Naar een volgende stukje van je reis door dit leven. Vriendschap verwordt tot een herinnering. En terwijl ik dit schrijf, word ik een beetje stil, want zoveel herinneringen draag ik al met me mee. Van al die mensen, die niet meer hier in dit leven bij me zijn, maar ook van mensen die nog wel hier in dit leven ergens zijn, alleen niet meer fysiek heel dichtbij mij. Het is niet erg, zo vergaat het je soms. Ik heb vriendinnen, die ik temidden van alle hectiek alleen maar zelden of af en toe zie. En dat is goed, het gaat om dat moment. En weer gaat het niet om hoe vaak, hoe veel, maar simpelweg om het hoe. Ik heb me voorgenomen om meer ouderwetse kaartjes te gaan sturen, zolang PostNL deze nog wil bezorgen. Juist aan die mensen, die ik niet zoveel meer zie. Zomaar, met een tekst, een zin, en een groet. Vroeger al, als klein meisje op de boerderij, schreef ik dagboeken vol en brieven vol, naar mensen aan de andere kant van de wereld. Correspondentie vriendinnen waren dat. Ik vond het heerlijk als ik uit school kwam en er lag een brief voor mij op de tafel in de eetkamer. Iets minder vond ik het als het een luchtpost enveloppe was. Want die was van mijn tante uit Suriname. En daar stonden allemaal in het rood onderstreepte opdrachten in voor mij. Heel streng, die lieve oude tante, naar wie ik vernoemd ben, tante Anita, stuurde me ook brieven. En ik moest altijd van mijn moeder een briefje terug sturen. Na het overlijden van mijn vader, kreeg ik een aantal van deze brieven van haar terug. Bijzonder, hoe ik als kind vertelde over wat ik gedaan had. Of wat ik aan het doen was. Ik vertelde ook altijd wel, wat mijn vader op het land aan het doen was. Nog steeds vind ik post versturen dus leuk. Een kaartje, een hart onder de riem. Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan die doosjes die wij bij Yarden hebben, voor mensen die weten dat zij gaan sterven en nog brieven willen schrijven aan hun geliefde of kinderen, zodat zij hen een brief achter kunnen laten, als zij overleden zijn. Ik heb hier ergens zo'n doosje staan. Prachtig, intens en mooi. Ik ga als ik zo'n moment heb, ook brieven schrijven, voor een paar mensen. Niet omdat ik denk dat ik dood ga, maar wel, omdat het prachtig is, om op papier dingen terug te mogen lezen. Zo vond ik na het overlijden van mijn moeder, ook voor haar waardevolle brieven, van mijn oom, van mijzelf aan haar gericht, terug in haar nachtkastje bij het bed. Ik mocht deze hebben van mijn vader. En juist al deze kleine dingen, zijn zo belangrijk nu. Ik lees deze brieven soms terug, herinneren. Mijmeren over wat ooit was. En deze zondagavond, is dus ook zo'n avond, een mijmeravond. Een avond, waar ik terugkijk op mijn leven. Op mijn zijn als mens. Op mijn 'waarde' voor de medemens. Op mijn vriendschappen. Ik merk, dat ik veel aan het denken ben. Veel vanuit mijn hart probeer te leven en te zijn en steeds dichterbij mijzelf ben en kom dan ik ooit was. Ik vind dit fijn, het maakt me nietig en klein. Het is goed zoals het is. Mijn oog valt op een liniaal met een kinderhandschrift en er staat Anita op. Dit liniaal is een van de weinige dingen, die ik nog van mijzelf heb, van de boerderij. Het staat hier nu in mijn nieuwe werkkamertje. De oude kamer van Roos, is nu een werk-logeerkamer. Fraai en mooi, rustig. Annemarie leest hier vaak haar krant, of boekje, en kijkt uit over het parkeerterrein, de daken van Wassenaar. Heerlijk, ik zit hier af en toe te werken. Zomaar rustig in stilte. Ik kan vanuit dit kamertje heerlijk thuiswerken. En dichtbij me staat mijn oude liniaal, ik schat al minstens 53 jaar oud. Tja, wat is dit voor een blog, een blog die alle kanten op gaat. Net zoals ik, op dit moment, nadenkend en continue met een vol hoofd. Gelukkig is er dan boksen en wint Badr de wedstrijd, en dit betekent vast dat ik nog een keer naar AHOY ga met Mascha om Rico Verhoeven tegen Badr Hari te zien vechten. En nu, komt er een overheerlijk stukje Pie de kamer binnen en ga ik gewoon lekker even eten. Een mooie avond. Ik kan nog uren doorgaan, doe dit nu even niet...geniet van de avond, succes de komende week en tot snel. En als je me al lang niet hebt gezien, en dit anders wilt, laat het me weten. Dikke zoen van mij. Ik mis je soms...