Wat een indrukken, wat een week!!

En deze prachtige tulpen, met een soort verlicht randje erom heen bijna, horen bij deze week. Gekregen van Hester, mijn collega, met een prachtige tekst. Geraakt, aangeraakt zijn, het zijn dit soort woorden, die ik met me meedraag na deze week. En ook ik ben geraakt, aangeraakt, door alle mooie woorden van collega's, van mensen van veraf en dichtbij. Door alle plannen, die op de een of andere manier lekker lopen. Door alle mooie gesprekken, het is net als met die tulpen. Het lijkt alsof je 'lichter' bent, of verlicht. En vandaag kreeg ik een boek van Ron, mijn directeur, en in dit boek staat die passende zin 'pas als de einddatum is vastgezet, kom je het echte leven tegen'. Hoort dit dan bij afscheid nemen, bij loslaten en weer verder gaan. Weten, dat we ergens in juli naar Nieuw-Vossemeer gaan, het lijkt nog ver weg, is al zo dichtbij, overmorgen is het al 1 april. Geen grap, nee echt, de lente is begonnen. Alles loopt uit, de zon schijnt, buiten koffie drinken. Je dankbaarheid voelen, alles nog eens doorleven, stil staan bij alles wat was, en alles wat zal zijn. Nieuw perspectief op alle gebied. Heerlijk. En deze week reed ik door heel Nederland, althans zo voelde het, was ik winnaar bij het precisie tanken, haha...leuk is dat, want ik ben aan het sparen voor stoelen voor mijn 'wijntafel' in de hal van ons nieuwe huis. Leuk he...ik lijk hierin zo op mijn moeder. Ik heb afgelopen week mijn neef ontmoet in Amsterdam, Henk, 72 jaar. Sprekend zijn vader, leuk, een gesprek over onze levens, onze ouders. Herinneringen ophalen en delen over ons leven. Leuk, ik kom vaker in No Limit, en daar heel vlakbij woont hij. En al die tijd zagen we elkaar niet. Hoe leuk, om elkaar nu weer wel te zien. Zeker als je familie zo heel klein is. Er zo weinig nog rest. Fijn. Terugkijkend naar deze week, kan ik niets anders zeggen, dan 'dank je wel'. Aan al die prachtige mensen bij Yarden, aan al die mooie vrijwilligers, aan al die mensen, die me kaartjes hebben gestuurd. Bloemen, ballonnen, mails, kortom dank je wel. En ik, ik ben geraakt, verlicht, verblijd, gelukkig, voel me gewaardeerd, voel me gezien en gehoord. En geloof me, een 'dank je wel' doet wonderen. Nu het voorjaar, allerlei nieuwe dingen, ruimte in mijn agenda, vol van alle ontmoetingen, oude directeuren, nieuwe directeuren, mensen die me aangeraakt hebben, tijd voor van alles en nog veel meer. Open rijden, ik moest nog even denken aan Harry, een collega, onze passie is in ieder geval open auto rijden. Heerlijk...en dinsdag ontmoet ik Peter, ook een auto liefhebber, en dan van mijn merk, Mercedes, ik hoop een rit te maken, in een prachtige bolide. Het leven is mooi toch...en deze rozen ook, zo mooi...

Van Olifanten en geluksbrengers...

Ik kreeg van een collega een Olifantje, heel mooi, want een Olifant staat voor geluk. Olifanten zijn groot, krachtig, intelligent en worden heel oud. In Azië ziet men de Olifant daardoor als een geluksbrenger. Dit Olifantje staat bij de deur, en zal geluk brengen. En denkend aan wat er allemaal speelt in de wereld, hoe onrustig de samenleving kan zijn, hoe intens verdrietig het is, als je weet, dat je man heel snel zal gaan overlijden, als je eenzaam bent, dan realiseer ik me, dat mijn Olifant ergens een heel comfortabel plekje krijgt. En zorgt dat al het geluk dat mij mag omringen, er is en zal blijven. Geluk, wat een prachtig iets om te mogen ervaren. Zo was ik uitgenodigd door Razan om mee te gaan naar een avond in de Koninklijke Schouwburg, een theaterstuk over eenzaamheid. Bijzonder, anders, en indrukwekkend. Een bomvolle zaal...mensen alleen, mensen samen, zoveel eenzaamheid, en Razan en ik, waren samen. Fijn, geluk toch? En gisterenavond als gast van Danielle Braun, bij een ondernemerscollege van Baker en Tilly in Amsterdam, in het DESMET Theater. Zomaar daar aanwezig mogen zijn, mogen genieten van prachtige korte inhoudelijke verhalen, over diverse thema's, samen met Danielle. Geluk toch? En straks naar Zwolle, gisteren een collega mogen coachen in Doetinchem, morgen naar collega's in Friesland, geluk toch? Gisteren nog even bij mijn oude werkplek in Haarlem geweest. Mooi om mensen te zien, die privé door een enorm diep dal zijn gegaan, door verlies van je geliefde, en die er bovenop gekomen zijn. Geluk toch? En zo kan ik nog wel even doorgaan, en steeds weer is daar die les, gezondheid, lekker slapen, je zorgen even naast je bed zetten, en dan weer doorgaan. Denkend aan mijn laatste blog is loslaten, een nieuwe, een andere manier van vasthouden. En dit is bij alles zo. Het leuke is, dat Annemarie en ik, van alles gaan inpakken en uitzoeken, in verband met de verhuizing. En nu kom ik soms dingen tegen en denk dan 'die geef ik door'. Soms zijn er spullen die niet meer nodig zijn. Maar zo bijzonder en intens zijn, dat deze voor iemand anders, weer een nieuwe betekenis kunnen krijgen. En zo geef ik door. Ruim ik op. Neem ik afscheid, laat ik los, hou ik dingen anders vast. Een collega die Yarden verlaten heeft schreef me een kaartje - 'voor Anita - iedereen helpen, vertel je eigen verhaal, vervuld van liefde...- en als ik dit dan lees, dan denk ik - geluk toch? Mooi he... onze handen, de handen van Annemarie en mijzelf. Ook een cadeau van Razan en Adel. Voor mijn verjaardag gekregen vorig jaar, en nu klaar. Iedere oneffenheid, ieder rimpeltje, het is er, het is te zien. Mijn rommelige nagels, mijn littekens, in de puurste vorm vastgelegd voor eeuwig in een beeld. Op een steigerhouten sokkel. Voor in ons nieuwe huis. Ik hou zo van handen, wat zou ik graag een beeld van mijn vaders hand hebben gehad. Zomaar, omdat die hand je aanraakt, of aangeraakt heeft. Omdat een hand de verbinding is vanuit je hart, naar de ander. Ja, dit gelukkige mens, stapt zo in de auto, op weg naar weer zo'n mooi mens. Gisteren mocht ik iemand ontmoeten. Een voor mij nieuw mens. Een oud bankier, met een prachtig verhaal. Op mijn weg gebracht door Razan. En dan is het leuk, om elkaar te ontmoeten, te spreken en samen te kijken, naar waar de verbinding kan zitten, of soms zomaar direct al zit. Geluk toch...mijn vriendin Jolanda die voor de deur staat met prachtige paarse tulpen. Het voorjaar komt brengen, en je hart verwarmt, met haar glimlach. Ach lieve mensen, ik kan nog uren doorgaan, met benoemen, wat er allemaal is. En dat is zoveel meer dan ik me nu al realiseer...heb een prachtige dag met elkaar! Wij samen, jij, ik en de ander. Verbonden door onze handen. Mooi!

Afscheid nemen is een nieuwe manier van vasthouden.....

Ja afscheid nemen. Dat is wat wij allemaal iedere keer maar weer doen. Op kantoor, in je leven, in je vriendschappen, en ook verhuizen is een beetje afscheid nemen. En dan kom je zomaar dit plaatje tegen. Afscheid nemen is niet loslaten, het is een nieuwe manier van vasthouden. En hoe mooi is dit omschreven. Want ja, we nemen in ons leven van zoveel mensen en dingen afscheid. Maar dit betekent niet, dat je het kwijt bent of die mens kwijt bent. Het betekent alleen dat je het op een andere manier een plaats geeft, in jou, in je hart, in je herinnering. Mooi he...en zo voel ik me nu ook. Hier rondlopend door dit mooie huis in Wassenaar, of rondlopend in dat lege kantoor in Almere, ik kijk en bekijk. Ik observeer, en overpeins, ik neem mee, en wandel weer door. En als je dan nog eens achterom kijkt, of achterom denkt, dan kun je glimlachen om wat ooit was.... Nu, een overlijden van een oom. Een oom die ik niet meer zie. Maar ooit zag ik hem wel. En ooit was het goed. En dat kun je vasthouden, dat kun je meenemen. Die herinnering, met een glimlach. Die mens, die geen uitweg meer ziet, of zag, en die uit dit leven is gestapt, die kun je bij je dragen, voor altijd in je hart. Het is een nieuwe manier van vasthouden. En, hou het maar vast, die liefde, die gedachte, die emotie...hou het maar vast. Ik doe het ook, op mijn manier. Ik stop weer iets in die prachtig gevulde rugzak van me en glimlach, bij de herinnering....

Believe!

Nee dit is niet ons interieur van Nieuw Vossemeer! Maar het is wel een prachtige foto vol sfeer. En steeds weer realiseer ik me, hoe blij ik ben, met onze keuze. Terug in de tijd, met van die mooie oude vloertegels, een beetje versleten, in de hal liggen zwarte tegels uit een oude school. In de bijkeuken, van die mooie kleine zwart-wit tegeltjes. Een beetje kaal, een beetje aflopend, en juist daardoor zo mooi. Onze inrichting krijgt langzaam vorm. Althans in onze gedachten. Welke tafel, stoelen, welk kastje of kistje wil ik waar hebben? Leuk, en steeds weer heb ik de neiging om nog een oud luik uit een brocante winkeltje te kopen, maar het is wel even genoeg zo denk ik. Ik kan bijna niet wachten, tot het zover is. En als ik dan aan tafel zit, en door dit mooie ronde raam kijk, dan realiseer ik me, hoe geweldig mooi ook dit huis is.

En dan ben ik eventjes heel erg stil en in mijzelf gekeerd. Dankbaar voor alles dat er is. Het loslaten, het verder kunnen gaan. Het afscheid nemen. Het wegdoen, het veranderen. En geleidelijk aan realiseer ik me en hoop ik, dat dit onze laatste verhuizing gaat worden. Dat deze plek onze eindbestemming mag worden. Weg van de randstad, terug naar mijn roots, ruimte voor creativiteit, ruimte om te schrijven. Een moestuin aanleggen? Fruitboompjes in de tuin, het gras maaien. En mooie gesprekken voeren, met de mensen die je omringen. Waar ik erg aan moet wennen, is dat mijn leeftijd van bijna 60, nu opeens 'iets' is. Ook in gesprekken met opdrachtgevers voor 'Levenskunst' is 60 jaar echt wel iets. Dit jaar, 60 jaar, 12,5 jaar getrouwd, een nieuw huis, kortom veel momenten om bij stil te staan. Ook dat is de kunst van het leven. 60 jaar, je voelt het niet, je ziet het wel. Ik vond foto's van 14 jaar geleden, en toen zag ik mezelf als 45 jarige, jeetje wat een verschil zeg. Bij het opruimen van allerlei spullen vond ik dagboeken, notitie boeken, uit mijn werkzame leven, maar ook mijn privé leven. Mijn eerste ontmoeting met Annemarie en hier nog foto's bij. Groot-Ammers toen ik daar alleen woonde, bijzonder. En dan verglijdt de tijd, in een enorm hoog tempo. En hierbij horen ook nieuwe en oude vriendschappen. Mensen die je kwijt raakt, of met wie je steeds minder deelt, en nieuwe mensen, die dichtbij je zijn en met wie je juist veel deelt. Soms kleine dingen, soms grote. Collega's die weg gaan nu bij Yarden, en dan opeens is het blok waaraan je altijd zit, zo leeg, zo stil. Het is zo echt anders geworden. Vanmorgen had ik het er nog over, hoe je dan mensen kunt missen. Mensen, met wie je altijd contact had, een glimlach, oogcontact, een aai over je bol, of zomaar een 'goedemorgen'. En als zij er dan niet meer zijn, wordt ook die basis heel anders. Veranderingen, ook daar ga ik dus anders mee om. Anders dan vroeger, ik probeer er beter bij stil te staan. Ik probeer anders afscheid te nemen. Op een manier, zodat je er later met een goed gevoel op kunt terugkijken. En soms of met sommige mensen lukt dat niet. Omdat de relatie kapot is, omdat er dingen zijn gebeurd, die je niet zomaar terzijde kunt zetten. En voor mij is het dan belangrijk, om dit alles voor mijzelf een plek te geven. Zodanig dat ik er mee verder kan. Ik ben altijd iemand van de harmonie, van het goede contact, van het zorgvuldige contact. En je kunt me niet meer raken, als je deze waarden naar mij als mens, niet overeind houdt. En op dit moment is dit wat speelt in mijn werkzame leven. Ik voel me geraakt. En dit te beseffen, is ook goed. Hiermee begint voor mij het 'opruimen'. Het een plek geven, het van alle kanten bekijken, net als een kristal, en kijkend naar al die facetten, zie je hoe het zo is gekomen. En zie je ook wat je persoonlijke aandeel hierin is geweest. En waar je bent aangehaakt of afgehaakt. Fijn om er zo mee bezig te mogen zijn. Het reflecteren helpt me. Terwijl ik dit schrijf, zie ik hier in prachtige letters 'believe' ingelijst staan. En voor mijn nieuwe kantoor heb ik een prachtige foto met de tekst 'never give up great things take time!'en ook deze foto staat hier klaar om te worden verhuisd naar Nieuw Vossemeer. Heerlijk vooruitzicht. Als het allemaal zover is, dan vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Dan krijgt alles een eigen plek. Dan gaan er boeken dicht en nieuwe weer open. Leuk om blogs te lezen van anderen, die hierover gaan. Hoe de een voorzichtig ruimte maakt voor nieuwe dingen, en hoe de ander alles loslaat en de nieuwe energie laat stromen, zonder te weten wat er komt. Ik had een collega bij Yarden, een jonge vrouw, zij is weg nu. Zij ging samen met haar partner op wereldreis, drie maanden voorlopig. Alles achter zich gelaten, banen opgezegd en op het vliegtuig gestapt. Zij liet me foto's zien, van mooie bergen en meren. Het vooruitzicht, dat zij daar volgende week zal zijn. Ergens ver weg, met een rugzak op, op reis, naar nieuwe wegen, nieuwe bestemmingen! 'believe' is volgens mij haar motto! Dus met dit prachtige woord 'believe' in mijn binnenzak, ga ik zo naar een nieuwe afspraak toe. Nieuwe ontmoeting, bestemming onbekend...

Lust for Life!

Deze week was ik uitgenodigd door Alet van UP! Een prachtig initiatief over ouder worden, actief in Amsterdam en in Friesland. Een geweldig mooie ontmoeting met een vrouw, geïnitieerd door Ron, mijn directeur. UP! Kijk maar eens naar de website en maandagavond mochten wij samen met Joke, te gast zijn bij een optreden in De Nieuwe Liefde in Amsterdam. Een optreden van het oudste popkoor in Amsterdam, Lust for Life en Erik Scherder, u allen bekend, de specialist als het gaat over hersenen en deze avond stond in het teken van muziek, en wat muziek kan doen met je hersenen, met je zijn. Vrolijk, gezellig, indrukwekkend, en weet je soms kan een week niet fijner beginnen. Dan zijn omstandigheden, waarin je dagelijks mag verkeren, niet altijd even opwekkend. En dan is zo'n avond werkelijk genieten. Genieten van mensen, die met elkaar, ondanks alle fysieke ongemakken, vrolijk staan te zingen, elkaar helpen om weer te gaan zitten of staan, zo oud zijn ze. Maar ze zingen wel liedjes van Abba, Bon Jovi, Boudewijn de Groot en ze zingen dit vol overgave. Een geweldige dirigent en pianist. En na zo'n avond kun je jezelf gerust eens toespreken, want ook al is het soms heftig op een bepaald stukje in je leven, overall gezien, hebben we het geweldig goed. En dit begin, dit ging maar door. De hele week lang, mooie coachgesprekken, een prachtige ontmoeting met het team van Sabrina en alle managers van stafdiensten. Het gevoel van trots op Yarden, was er weer in optima forma. Elkaar aanspreken, en met elkaar ergens voor staan. Al die dingen, waarom ik, en met mij velen, zo van dit prachtige bedrijf houden. En ergens deze week mochten wij ook de koopovereenkomst tekenen voor Nieuw Vossemeer. Kennismaken met meneer pastoor, onze buurman van 84. Inmiddels mailen we, hij en ik, over de moestuin en de parochie. Heerlijk, zo terug naar de basis. Uiteten in Middelharnis, bij twee enorm leuke kerels in een super mooi restaurantje aan het Vingerling, de haven van Middelharnis. Gezellig, een oude bekende tegenkomen. Kortom, terug naar je roots. Weer thuiskomen werkelijk. Maar het was ook wel de week van het afscheid. Afscheid nemen van Marije, van Wouter, van Renata en Edward. En ja, ik weet heus wel, dat we elkaar blijven zien, in ieder geval sommigen. Het leuke is dat afscheid nemen van mijn team erin geresulteerd heeft dat zij allemaal komen naar mijn nieuwe plek, op vrijdag 8 november a.s. voor een diner, en mogelijk een overnachting. Een avond, vol prachtig eten en een mooie wijn. Een avond, om met elkaar te delen, waar je op dat moment staat in je leven. Fraai lijkt me dat. Je hoeft niet te komen, je mag. En het is goed. Maar afscheid nemen is toch niet mijn sterkste kant geloof ik.

het doet me wel een beetje zeer. Om mooie mensen, met wie je prachtige initiatieven hebt ontwikkeld, te moeten laten gaan. En zoals wij bij Yarden het anderen aanreiken 'een goed afscheid helpt je verder'. En bij een goed afscheid hoort een bijzonder glas wijn. Welnu, dat glas dat was er bij, bij ons dessert. Een werkelijk uniek kistje, vol heerlijks.

En nu op deze heerlijke zaterdag, bijna cabrio achtig weer. Open rijden deden we deze week ook, naar Nieuw Vossemeer. Heerlijk werkelijk waar. Straks een overheerlijk cadeau kopen voor de vriend, waar wij vanmiddag een borrel gaan drinken, omdat hij juist zijn leven viert, nadat hij met spoed geopereerd is. Darmperforatie, door een idiote hoeveelheid medicijnen. Dus soms glijdt het leven je bijna door de vingers, en ben je bijna de klos. Dus leef het maar gewoon. Maak het niet te lastig met en voor elkaar. En sta stil bij alles, wat zo de moeite waard is. Floor is hier, Roos was hier gisteren, Floor had heerlijk gekookt. Het leuke is, zij komt en de keuken is ontploft, althans in mijn beleving. Maar je krijgt me dan toch heerlijk eten. Dus het is goed. Ik heb weer een aantal leuke gesprekken gehad deze week. Een om te gaan bloggen voor een professionele club. En dan krijg ik op hun site ook ruimte om mijzelf te profileren. Stoer en gaaf. Anita van Loon - Levenskunst gaat langzaam aan live. En binnenkort mijn website afronden, die hoop ik ergens begin april te lanceren. Hou me in de gaten. Het komt goed, het is al goed, ons huis verkocht, ons huis gekocht, de zomer in aantocht, de zon in huis. Leuke bijzondere plannen. Op dit moment maken mijn gedachten overuren, denk ik aan veel mensen, ver weg, of dichtbij, aan loslaten en weer verder gaan. Aan elkaar de ruimte geven, en dichtbij blijven, aan vul maar in. Ik slaap weer lekker, ik geef mezelf weer die rust, denk aan mijn vader, die altijd zei als hij zorgen had 'kind als ik naar bed ga, doe ik mijn broek uit, en stop ik al die zorgen in mijn broekzakken. En dan probeer ik goed te slapen. Want je moet uitgerust zijn, om goed met al die zorgen om te gaan. En als ik dan wakker word. Dan trek ik die broek weer aan, en dan ga ik weer verder met die zorgen.' Mijn vader, een boer, een wijze man, een eenvoudige man, maar wat heeft hij mij veel geleerd. En ik, ik heb niet zoveel zorgen. Maar ik denk wel heel erg na, over alles wat er gebeurt in mijn leven. Vooral in mijn werkzame leven. Maar soms ook in mijn vriendschappen, hoeveel verdriet er soms is. Vriendinnen, die ziek zijn, of vriendinnen van vriendinnen. Mensen die zomaar overlijden, of hun baan verliezen, of ziek worden. Dus ja mijn zorgen, gaan niet over mijzelf. Maar meer over de wereld om me heen. En juist al die mooie momenten, zo'n koor Lust for Life, helpt je dan te beseffen, hoe 'rijk' je bent. Met alles wat er wel is. En toen ik open naar ons mooie huis reed, de zon op mijn wangen voelde, die prachtige oude meneer pastoor mocht ontmoeten, toen realiseerde ik me dit. En voelde ik me intens gelukkig. Take care!