Vier elke dag!

Tja en vandaag is het echt. Gewoon zomaar 65 jaar geworden. Lijkt veel, is veel, voelt veel, maar is ook maar een getal. Een mooi getal. Vroeger, toen ik jong was, was dit een bijzonder getal, want dan ging je met pensioen. Tegenwoordig is dit (gelukkig) niet zo, en ga ik nog gewoon lekker door. Wel ben ik vandaag vrij. Om langer in bed te liggen, om met mijn lief kadootjes uit te pakken, om met Teun nog wat te kroelen, om zomaar even niets. Maar ook omdat ons weekend vol en gevuld was, een diner in Ouddorp met An's moeder, Reynaud en de meisjes en wij natuurlijk. Heerlijk genieten van wijn en spijs maar vooral van het feit dat mijn schoonmoeder er nog gewoon bij was. Want dat is ook met al die jaren, het is niet vanzelfsprekend, dat je dit nog een keer kunt doen op die manier, iedere dag weer, zie ik leeftijden voorbij komen op mijn werk, van mensen die niet meer hier bij ons zijn, maar veel te jong zijn om te overlijden. En dus vier elke dag. Een tekst, die ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg van Nicole. Die tekst staat bij mij in het atelier, bij mijn laptop, mijn werkplekje en iedere keer als ik hier zit, ben ik me ervan bewust iedere dag te vieren. Nee, niet met champagne of wijn. Maar gewoon stil te staan bij het feit dat je vandaag mag leven, mag rondlopen, mag zijn, samen mag zijn, mag genieten, mag werken, mag delen.

Vandaag geen groot feest, juist niet, waarom omdat we net een prachtige bruiloft hebben mogen meemaken in Piaam. Een schitterende plek in het Friese land, van Annemarie en Hans. Een feest om aan terug te denken, een feest om bij stil te staan. En ik vier mijn verjaardag zo vaak, en trouwen doe je maar één keer. Vandaar. Gewoon lekker thuis. Wat uitgeslapen en daarna nog even doorgeslapen met Teun, een koffie met een croissantje. Vanmiddag wat buren, mensen uit het dorp. Een glas champagne, een glas wijn, een kop koffie met een stukje taart. Verder niks, eventjes maar. Waarom, omdat het zo gezellig is. En ook omdat op de een of andere manier, de mensen in dit mooie dorp, zo ongekend lief en zorgzaam zijn, naar elkaar en voor elkaar. Daarom, een glas wijn, een hapje, een handjevol mensen. Fijn.

Ons feest komt als we 20 jaar getrouwd zijn, dan vieren we de liefde, en niets dan de liefde. In 2026 doen we dat. Het jaar dat ik officieel met pensioen mag, maar ook nog niet ga. Pensioen is zo'n woord, waarvan ik vroeger altijd dacht dat dat het einde van mijn leven zo ongeveer zou zijn. En nu is pensioen nog steeds iets voor ouderen vind ik. Haha...en als je mij ziet lopen, dan hoor ik daar nu wel bij hoor. Die knie die speelt enorm op. Doet zeer, maakt me een hobbelende 65-jarige, maar ach, er zijn ergere dingen, nog steeds, en altijd weer. 

En ondertussen realiseer ik me, dat ook deze verjaardag ik soms wat verlangend denk aan mijn familie, en dan bedoel ik mijn vader en moeder. Al zo lang niet meer hier bij mij. Soms zie ik een gele vlinder, vandaag nog niet, wel twee witte en nog meer vlinder, op de vlinderstruiken, en als ik vlinders zie, dan denk ik wel aan hen. Altijd weer. Vooral als die gele er is, dan is mijn vader dichtbij. Het lijkt op deze foto alsof Teun en ik eventjes naar de hemel kijken. De mensen die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben, even zoekend daar ver weg bij ons vandaan. Een groet naar boven, met de boodschap, dat het goed is en goed gaat met mij, met ons. Dat we gezond en gelukkig zijn. Geen zorgen hebben, genieten en dankbaar zijn. Dat er vrienden zijn, die om ons heen staan. Dat er mensen zijn, die naar ons om zien, dat we nooit alleen zijn. En lieve ouders, ik heb een familie, de familie van Annemarie, die van me houdt en naar me omziet. In het kerkje bij de bruiloft van Annemarie en Hans eindigden we met hardop te zeggen 'zing, bid, lach, werk en bewonder' en mama, ook daar was jij gewoon weer bij. Juist door deze tekst. Jouw tekst. Zo zijn jullie altijd ergens in mij, in mijn leven en in mijn nabijheid. Juist misschien wel, als ik het eventjes niet meer weet. Als ik twijfel of zoek, als ik ergens verdriet voel, als ik even geen houvast heb. Want ook al zie je het niet, die onzekerheid ken ik ook. Die hoort soms ook bij mij. Ook al vier ik iedere dag, ook al leef ik ten volle, en ga ik continue voluit voorwaarts, ook al weet ik niet van ophouden, ook al werk ik me kapot, op het moment dat het eventjes niet lukt, dan kijk ik omhoog en voel ik me gedragen. Telkens weer. Hier op aarde door Annemarie en haar familie, door trouwe lieve vrienden, en daar waar het echt nodig is, dan kijk ik omhoog en zing ik het lied van Ramses Shaffy en hou ik me daaraan vast.

Vandaag ga ik door met 65 zijn, ik voel nog geen verschil met 64 zijn, maar toch ik ga weer verder met een nieuw levensjaar. Dankjewel voor alle liefdevolle wensen, voor alle omarmingen, kaarten, berichten, woorden, ik heb er eventjes geen woorden voor....heb een mooie dag. Breng een toast uit op het leven en geniet! 💖

Van huisartsen, orthopeden en dierenartsen, kortom gedoe....

En ben ik normaal gesproken van de positieve of intense blogs, vandaag en gisteren ook al, is een dag vol hindernissen. En soms moet je hindernissen nemen om een volgende stap te kunnen zetten. En zo zie ik dit alles dan ook maar weer. Gevallen buurman, in het gips, zelf wat beperkt door de knie en daartussendoor ook prachtig nieuws over de longen van buurman Jan, en toen werd Teun vannacht ook nog ziek. Bij mij op bed, en wat was hij beroerd. Gek hoe dit je raakt, en hoe bezorgd ik ben over mijn kleine grote vriendje. Ik zag ergens vannacht een filmpje van een hele stoere man, met een soort Teuntje op zijn borst en zo voelt het voor mij ook. Hij lag maar te hoesten en te kokhalzen, was heel erg warm en keek me met die mooie oogjes aan. Ik was in een klap bezorgd, verdrietig en vooral heel erg begaan met Teun. Ik heb de hele nacht liggen waken, niet geslapen uit bezorgdheid voor Teun. En vanmorgen was het dus een aaneenschakeling van dingen, huisarts voor de knie, en dat wordt orthopeed, kopje koffie bij buurman Willem, met Teun naar de dierenarts en eenmaal weer terug, nam Annie mijn uitlaatbeurt voor Willem over. 

En weet je, dat is het mooie van hier wonen. We doen het allemaal samen. Met elkaar in onze straat. We delen. Lief en leed. Letterlijk. We helpen elkaar, we houden elkaar vast. In barre en mooie tijden, in het donker en in het licht. En geloof me, ik zie nog steeds de zonzijde, het licht. Ik zie nog steeds perspectief. Zo sprak ik pas een man op de begraafplaats en die stond oefeningen te doen tegen een boom met zijn linkerknie en ik vroeg hem 'heb je last van je knie' terwijl ik zelf kwam aangehobbeld. Hij sloeg een arm om me heen en zei 'Anita ik moet twee nieuwe knieën en twee nieuwe heupen', waarop ik zei 'ach wat zeur ik dan met mijn ene knie'. En dat meen ik ook. Vanmorgen in de wachtkamer zag ik allemaal mensen die last hebben van een heup, een knie, een knie die nieuw was en er weer uit moet en ach, dan hoef ik niet te tobben. Dus meneer de orthopeed ik kom begin september om te horen, wat we met mijn knie gaan doen. We gaan er gewoon weer voor. Mijn intentie is altijd, de positieve kant van het leven te blijven zien. De zon die achter de wolken schijnt, komt vanzelf weer tevoorschijn. 

Maar die lieve Teun, hier samen met zijn beste vriend, Ted, die moet eventjes wat daagjes in de tuin blijven. Niet te veel inspannen, even dat vervelende hoestje kwijt raken, en even rust krijgen. Hij is echt eventjes beroerd. Ik wist dat hij gevoelig is, zo zit hij nu te luisteren naar de wind, het ruisen van de bomen, en ligt hij lekker op de koele tegels, Teunemans. Niks spelen met andere hondjes, maar gewoon op zichzelf zijn, hier bij ons. Ons hele schema in de war, daar gaan we het vanavond over hebben. En nu voel ik wat je voelt, als mensen zeggen, een dier is je beste vriend. Ik smelt als hij me zo zielig aankijkt. En geloof me, ik smelt echt niet zo snel, haha.

Ondertussen kruipt de maand augustus naar zijn einde. Ongekend hoe snel de tijd gaat. Ik heb het gevoel dat deze zomer nog maar net af en toe haar gezicht laat zien, en toch is het alweer donker als ik om kwart over vijf in de auto stap. Gek, vervelend en pas zo bij Utrecht is het weer licht, ik hou niet zo van donker merk ik. Ik vind het heerlijk om lang buiten te kunnen zijn en blijven, om te genieten van de zon die onder gaat, om vanuit de tuin, gelijk naar bed te kunnen gaan. En ook dat lukt al bijna niet meer. De wind, de kou, de atmosfeer, alles is anders. Afgelopen week regende het keihard toen ik naar huis toe reed. De ruitenwissers maakten overuren en ik dacht alweer aan 'winterbanden'. Hoe bizar. Ach, en ik weet ook, dat alle seizoenen hun schoonheid hebben. De herfst, de buien, de grote plassen rond de Kreek, de Pubquiz in 't Wagenhuis, het prijsdansen, er is van alles te doen, juist ook weer in die donkere maanden.

Vanmorgen las ik een verhaal over voorspoed en tegenspoed en toen bleef de zin 'je leeft het leven zoals het leven jou leeft' bij me hangen. Zoals het leven jou leeft. Ja het leven heeft voor jou en voor mij, voor iedereen iets in zich, en dit is op voorhand al geregeld. En ik geloof maar zo, dat mijn leven erop gericht is, er voor anderen te zijn. Anderen een helpende hand te reiken, voor sommigen een gids te zijn. Ik wijs je de weg, nee niet helemaal, ik help je zelf je weg te vinden. Want hoe mooi is het, je zit zelf achter het stuur. Jij bent degene die uiteindelijk de richting bepaalt. Ik, ik ben die boom, die oude eik, waar je af en toe even tegen aan kunt leunen. Even bij uit kunt rusten, je verhaal kunt vertellen. Want jij leeft het leven, zoals het leven jou leeft. Met alles wat je tegen komt onderweg, met alles wat je invalt, of toevalt. Mooi, die zinnetjes, bedenk een zinnetje dat past bij wie jij bent, jouw zinnetje....'leven is leren zwemmen in de oceaan van niet weten' is ook zo'n mooi zinnetje. Ik schrijf mooie zinnetjes op, in mijn telefoon, om deze weer door te geven, of deze te gebruiken in mijn levenslessen vol levenskunst. Of zomaar om te delen met jou, in mijn blog.

Deze twee mooie bomen staan bij kasteel Ruurlo. Een prachtig kasteel, in een heel mooie omgeving, waar Teun vrolijk door de mooie kasteeltuin liep, waar hij genoot van alles, van de ruimte en de vrijheid. We waren in Bronkhorst, een plaatsje voor mij vol herinneringen, aan mijn moeder, mijn tante en mijn oom. De oude herberg 'de Gouden Leeuw' het mooie dorpje met maar 150 inwoners, de prachtige boerderijen en huizen. Het pontje over de IJssel, werkelijk uniek. Wij waren daar als gezin, Annemarie, haar twee dochters, Roos en Floor en ik. En het was fijn, fijn ook omdat Teun bij ons was. Omdat we een bijzonder plekje hadden, waar we verbleven, omdat we met elkaar genoten van alles wat het leven ons wilde geven. En terwijl ik dit schrijf, regent het heel zachtjes, het miezert, de wind maakt het fijn, het voelt heel zacht, 22 augustus 2024 is al een eind op dreef en hoe bijzonder vandaag ontving ik voor het eerst van mijn leven, pensioen op mijn bankrekening. Gek, leuk, een soort van dankjewel voor alles wat ik heb gedaan in dit leven tot nu toe. En ik ben nog lang niet klaar, maar wel al bijna 65 jaar, maandag. Dag!
 

'Doet u mij maar iets meer liefde....'

 

Terwijl het atelier mijn werkplekje is, en ik een prachtige kleurenpracht om me heen zie, de hibiscus in bloei staat, meneer pastoor prachtige diep paarse gladiolen heeft staan en de Annabel hortensia prachtig vol staat, zit ik lekker te schrijven. Teun bij mijn voeten, en de wind die het aangenaam maakt buiten. Vanmorgen stapte ik in Halsteren een mooie bloemist binnen en toen deed een heel vriendelijke meneer van binnenuit de deur voor me open en hij zei 'het bestaat nog steeds' en ik zei 'gelukkig wel, dankjewel'. Ik hou wel van dit soort van benadering, een deuren openhouden, een glimlach, een 'goedemorgen'. Ik hou wel van 'iets meer liefde naar elkaar toe'. Ondertussen vliegen merels en mussen en mooie witte vlinders door de tuin, soms groeten de vogels elkaar, en hoor je mooie geluiden en zingende vogels. Ook zij houden van 'iets meer liefde'. Ja wie eigenlijk niet. Ook Teun is zielsgelukkig als hij zijn vriendje Teddy ziet. Ze knabbelen aan elkaars oren, berijden elkaar vrolijk, en rollebollen over elkaar heen. Hoe fijn kan het zijn. En nee, dat hoeft voor mij dan ook weer niet he...maar toch. Gewoon iets meer liefde, aandacht en vriendelijkheid over en weer. Zou fijn zijn. 

De afgelopen week was ik vrij. Vrij zijn en thuis zijn. Heerlijk eigenlijk. Best veel gedaan, wat onkruid weggehaald, gras gemaaid, klimop verwijderd, hout aangevuld, kortom samen met Annemarie, lekker wat gerommeld hier in en rond het huis. Een avondje op het terras, gewandeld met Teun, en nu boodschappen gedaan voor het weekend. In een andere winkel, in Halsteren. Leuke plaats ook. Met veel winkels, en dus ook veel mensen, en auto's. Gek hoe snel het went, het leven in een rustige idyllische omgeving. Fijn ook. Lastig is wel, dat Teun al aanslaat bij ieder geluid. Want ook hij luistert naar de vogels en het ruisen van de wind. Ook hij geniet van de kleuren, de bloemen en de omgeving. Gisterenavond had hij het petje van meneer Pastoor van zijn tafeltje in de tuin gepikt. En zo had hij laatst mijn muts (stel dat het ooit echt winter wordt dan heb ik een blauwe muts) van het tafeltje in de hal gepikt. Teun vindt het leuk iets mee te nemen, wat eigenlijk niet mag. Dus als u iets kwijt bent, laat het dan even weten. Kan zomaar zijn, dat Teun ermee vandoor is gegaan. Op kantoor zet ik ook altijd de prullenbak omhoog. Oh ja, dat petje hebben we netjes teruggelegd hoor. Soms heeft hij ook het witte hoedje even te pakken. Leggen we gewoon weer netjes terug. Niks aan de hand. Teun op safari.

Voor de 'levenskunstenaars' onder ons. Vanuit de plek waar ik nu zit, zullen we straks werken aan onze levenslessen. Een heerlijke plek, met daarnaast overal ruimte om samen een opdracht uit te voeren. Goed en gaaf deze plek. Goede energie en mooie bijzondere omgeving. Verstild bijna. Tenzij Teun gaat blaffen. Kan ook. 

Terwijl voor het werk, een wat rustiger maand is begonnen, de agenda wat leger is dan gewoonlijk, en er dus tijd en ruimte is, om met elkaar wat meer in het groen te werken, ben ik klaar om weer naar Hilversum te gaan. De knie doet het redelijk, de pijnstillers zijn goed naar beneden. En mijn hoofd en hart gevuld met nieuwe mooie energie. Uitdagingen wil ik aangaan. Mensen wil ik ontmoeten. En voor dit moment ben ik klaar voor grote nieuwe projecten. Ik ben bezig met een visie document 'Uitvaartstichting Hilversum 2030'. Leuk, uitdagend, ondernemend, improviserend maar vooral gebaseerd op de realiteit. De toekomst omarmend, de menselijke kant benadrukkend, maar uiteindelijk ook zakelijk gezien, voldoende uitdagend om ook in 2030 nog steeds een mooie gezonde Stichting te zijn. Gek idee, en daarmee ben ik ook bezig, om te schrijven over een toekomst. Een toekomst die voor mijzelf op afstand zal zijn en slechts een gids is, voor wie na mij komt. Mooi ook, om op enig moment na te denken over een andere toekomst. Een toekomst nadat ik op mijn 17e begonnen ben met werken in loondienst. Ja natuurlijk had ik als jong meisje al baantjes, en verdiende ik mijn zakgeld erbij. Maar echt werken in loondienst begon in 1976. Als jong meisje op kantoor bij Peek en Cloppenburg Lampe. En toen kwam Mac & Maggie erbij. Heel hip was dat toen. Op mijn racefiets van mijn studentenkamer in Den Haag naar Rijswijk. Mijn eerste ervaringen in de gay scene in Den Haag. Geweldig vond ik het. Ik durfde het niet allemaal aan mijn moeder te vertellen, als ik op de boerderij was. En waar was ik dan eigenlijk bang voor? Mijn moeder leerde mij niet te oordelen, mijn moeder, mijn ouders lieten zien, dat er een mooie diverse samenleving was, en op onze boerderij, woonden mensen uit allerlei landen, India, Griekenland, Hongarije en Suriname, Vietnam, maar ook uit Drenthe, of Zeeland. En iedereen was welkom. Ook toen was er al iets meer liefde, dan op sommige andere plekken, dus de basis is daar gelegd. Kinderen van een vader reikt elkaar de hand. Ik zal het nooit vergeten. Het is het fundament onder mijn bestaan geworden. En ook in Hilversum probeer ik dit te doen, uit te dragen, probeer ik mensen te helpen, waar mogelijk. Door je hand uit te steken, door je arm om iemand heen te slaan, door......vul maar in. Door iets meer liefde. Tja..altijd begin ik mijn blog met deze mooie plek en altijd komen mijn ouders ergens in terug. De afgelopen dagen denk ik ook na over mijn vriendschappen, mijn kennissen, de mensen van wie ik hou, of heb gehouden. En ik realiseer me dat dat grote hart van mij, nog ruimte zat heeft, voor iets meer liefde, iets meer aandacht, iets meer tijd voor die ander. Tijd voor je medemens. 

En terwijl ik vol trots kijk naar mijn 'nieuwe houtplek' op het terras achter. Mooi van cortenstaal straalt de zon me tegemoet. Is mijn glas bruiswater leeg, en ben ik gelukkig omdat deze dagen thuis me nieuwe inzichten hebben gegeven en gebracht. Ik realiseer me dat ik een mens ben, die goede en minder goede dingen doet. Die soms te grote stappen wil zetten en dan de rekening gepresenteerd krijgt. Die soms te scherp is, en soms te laks. Kortom een weekje 'tijd' geeft inzichten, helpt je. Maakt dat je weer ziet, waar je liefde en aandacht nodig is. En een weekje thuis, laat je ook zo voelen, hoe fijn het is een 'thuis' te hebben. Met iemand van wie je houdt. In een omgeving, waar je je veilig voelt en geborgen. En dit soort momenten, doen me beseffen, waar ik sta in dit leven. En waar ik nog wil gaan in dit leven. Nog zoveel plannen, nog zoveel dingen te doen. Dus Hilversum, ik kom er weer aan. Accu is opgeladen, want ook daar heb ik nog zoveel te doen. En ik kan het niet alleen. Dat is me ook wel duidelijk. Ik heb iedereen nodig, want samen tikken we alle sterren in de hemel aan. En als ik dan zo hoog ben gekomen, dat groet ik al die lieve mensen, die daar zijn. Dag, ik mis jullie, iedere dag. Take care.....