Vanmorgen was het lekker koud in de polder. En stevig doorstappend gingen Teun en ik erop uit. Ja, ik weet het, het is dinsdag, ja en ik ben vrij. Ik heb eigenlijk gewoon te veel vrije dagen per jaar, en dan werk ik ook nog met regelmaat in een weekend, zo ook het afgelopen weekend, en sinds wij heel hard aan het sparen zijn, gaan we maar 1 x per jaar op vakantie. Dus vrije tijd heb ik genoeg. Ik geloof met al mijn seniorendagen erbij, al 7 weken per jaar en dan hou ik nog over. Heerlijk, want zomaar op dinsdagochtend door de polder lopen, en ondertussen een telefoontje opnemen, een vraag beantwoorden, een ziekmelding verwerken, dat is niet erg. Want die rust van die polder maakt alles goed. Teun die ergens rondscharrelt en soms een paar meter voor je uit loopt en die zich dan opeens realiseert, dat jij achterop bent gebleven, dit alles is zo simpel en zo fijn. En dan nu, die Nespresso in mijn eigen kopje. Gek hoe je gehecht kunt zijn aan dat kopje, toen ik in 2002 weer alleen ging wonen, toen had ik een aantal van die simpele eenvoudige witte Nespresso kopjes met een rechthoekig bordje eronder. En nu heb ik, dankzij mijn vriendinnetje Karin, nog 2 van kopjes over. En nog heel veel bordjes, want die gebruik ik veel minder.
En Nespresso in zo'n kopje is echt subliem. Zo heerlijk. Met dat glas water erbij. Heerlijk. Op ochtenden als deze stel ik mij altijd voor, dat dit het leven is van iemand die met pensioen is. Iedere keer kom ik dezelfde mensen met hun hondje tegen, zij lopen denk ik iedere dag ook hetzelfde rondje. haha, dat doe ik niet. Ik loop steeds andere rondjes, stap soms even in de auto en zoek een strandje op. Maar ik denk zomaar dat ook de regelmatig en de mooie cadans van een rustiger leven, mij zeer goed zal bevallen. En al wandelend door de polder, ben ik me hiervan bewust. Ouder worden, lijkt me een interessant iets. Veel mensen zijn huiverig, doen stinkend hun best om slank, bruin, en vooral niet ouder te worden. En ik schrik dan soms, op een afstand ziet het er uit alsof je een 45-jarige tegenkomt, en dan komt iemand dichterbij en zie je dat deze mens gewoon 65 is. En het beeld klopt dan gewoon niet in mijn beleving. En ik, ik vind dat je gewoon ouder mag worden. Ik hou van een gezicht met wat plooien en rimpels, een ouderdomsvlekje soms. Ik hou van een lichaam, dat veel gedragen heeft en dat laat zien. Ik hou van de verhalen van vroeger, de herinneringen die zich opstapelen. En ik ben dankbaar dat ik ouder heb mogen worden. Want ooit was ik daar niet zo zeker van. En ik realiseer me, dat ik echt geluk heb en heb gehad. En ondertussen ben ik zomaar gewoon al 17 jaar vrij van kanker. Ik sta er niet teveel bij stil, alleen komt het bij me binnen, als ik al die verhalen hoor, en om me heen ook ervaar, van mensen die ziek worden en niet meer beter kunnen worden. Mensen van wie ik afscheid moet nemen of al heb moeten nemen. Mensen die ik mis, nu en soms voel ik me schuldig naar hen toe. Ik mocht door met leven. En dan voel ik me simpelweg die enorme geluksvogel, die zomaar door mocht gaan met haar leven. En hoe. Steeds meer vanuit mijn basis, mijn hart, mijn eigen ik. Steeds meer die Anita van Loon, die ik wil zijn. Geen opsmuk meer, geen gedoe, geen gebral, gewoon een 'gewone boerenmeid' zoals mijn vader me altijd zei. Ik merk ook dat ik me terugtrek uit de grote verhalen, de clubs vol belangrijke mensen, de samenkomsten waar het gaat over materie en bezit. En als ik dan mijn tuin in loop en al die bolletjes omhoog zie komen, dan maak ik me alvast een voorstelling van de schoonheid van het groen, de bloemen en de planten. En dan geniet ik al bij voorbaat. Want mijn leven nu is echt zo prachtig. Zo mooi, zo rustig, zo eenvoudig eigenlijk ook. Heerlijk.
Deze boom op de Bosdrift, staat voor het 'afgebroken leven' en eigenlijk is dit op een begraafplaats wel een mooi symbool. De boom was dood, aangetast door zwammen en moest gekapt worden. Maar juist omdat zijn wortels zo prachtig zo groots waren, heb ik ervoor gekozen om de boom tot ca 2,5 meter te laten staan. Hiermee is het risico van omvallen weg en zie je de natuur weer vrolijk doorgaan, met prachtige zwammen, nieuw leven dat weer uit de stam omhoog groeit, kortom deze boom leeft opnieuw, in een andere vorm, maar deze boom leeft door. Beschadigd, geraakt, aangeraakt, maar weer vol leven. En als ik langs deze boom loop, dan voelt het alsof ik even naar mijn eigen leven kijk. Ik ben doorgegaan. Ik mocht doorgaan, want die zeggenschap ligt elders, niet bij jouzelf. En ik weet en voel, dat ik in dit tweede deel van mijn leven, gekomen ben waar ik altijd al wilde zijn. Dichtbij mijzelf, mijn hart, mijn eigen kern en waarden. Ik kan lachen, zingen, huilen, genieten en liefhebben. Ik leef in de puurste vorm. Ik deel mijn verhalen met iedereen die me lief is. Ik omarm hen die er niet meer zijn. Ik heb je herdacht afgelopen zaterdag tijdens onze Avond vol Licht en Liefde, ik heb je aangeraakt, je hart gestreeld en je was erbij. Ja jij...en jij ook. Iedereen die mij ontvallen is, was vertegenwoordigd in mijn kaarsje, mijn lichtje. Ik heb mijn licht doorgegeven aan Marcel, omdat hij het licht even nodig heeft nu in zijn leven. En vanuit mijn hart heb ik gezongen voor jou 'geef licht' van Stef Bos. Wat was het mooi. Wat is het mooi. Dus iedereen die daar was, dankjewel. En hoe mooi om met elkaar te zingen 'Perhaps love' of 'Let it be'. En naar elkaar om te zien. Ja hoor, mijn thema's zijn allemaal weer langsgekomen in deze blog. En ik, ik ga naar buiten, met Teun, wat rommelen in de tuin. Gisteren heb ik alle oude bloemen uit de eikenblad hortensia geknipt, prachtige trossen. En nu, gaat er wat onkruid uit. En ik heb zomaar een verdwaald paar ranonkeltje in de tuin, hoe bijzonder, hoe eigenzinnig, een zo'n blauw bloemetje, zo van 'ik wilde me gewoon even laten zien'. Prachtig. En als de zon dan schijnt, dan grinnikt dit bloemetje je tegemoet. Laat het voorjaar maar komen op deze prachtige dag! Goedemorgen allemaal! Heb het goed vandaag. Waar je ook bent. Dag!
