Dromen en schatten en vriendschap......

Afgelopen week mocht ik samen met mijn lieve vriendinnetje Annemarie, nee niet mijn vrouw, mijn vriendinnetje een dag in Amsterdam doorbrengen. Op een symposium, een symposium over het waarmaken van je plannen, je dromen, over leiderschap, over hoe je om kunt gaan met al die veranderingen. En ergens die dag, realiseerde ik me door een opmerking die gemaakt werd, hoe leuk het is, als woorden, berichten je via je brievenbus bereiken. Een kaartje, een tekst, een kunstwerk, een boodschap. En ik, ik bewaar soms van die bijzondere boodschappen die mij bereiken, omdat ik die mens zo fijn vind, of omdat ik de manier waarop iemand mij iets zegt, zo waardevol vind. En in mijn werkkamer heb ik een prachtige collectie van 'mooie woorden' of 'mooie dingen' die voor mij zo waardevol zijn. Ik noem dit altijd mijn 'schatten'. Ooit toen mijn moeder net overleden was en ik van haar wat lieve kleine 'schatten' had gekregen, een heel klein leistenen doosje (stond altijd op de rand van haar bed) of een steentje (als wij vroeger in Cochem waren, gingen we altijd steentjes kopen in zo'n stenen winkeltje). En vroeger had ik een heel klein vriendinnetje, het dochtertje van mijn vrienden en als zij bij mij logeerde (vier of vijf jaar was ze toen) dan mocht ze altijd een 'schat' uitzoeken. En laatst zag ik haar weer, ze is nu 28 ofzo, of 29 en toen vertelde ze, dat ze die 'schatten' nog steeds heeft. Grappig hoe je als mens waarde geeft aan hele bijzondere persoonlijke dingen. Ik loop nu met een groen touwtje om mijn arm, met een schelpje eraan. En op de een of andere manier past dat me nu. En voor mij is deze kunst of deze brief met kunst, voor mij zo'n schat. Zomaar mogen ontvangen vorig jaar. En ik ben er nog steeds blij mee....

En eigenlijk hecht ik niet zo zeer aan dingen, aan materie, maar wel aan mensen en dieren, onze lieve Teun, die soms ook echt vervelend kan zijn hoor, maar dit hondje is zo mijn vriend. Hij kan zo jaloers zijn, als ik andere hondjes aai, of als de poes te dicht bij me komt zitten. Hij ligt nu heerlijk naast de tafel op zijn  matje en kijkt me aan. En hier op de foto zit hij op het veld, hier in het dorp, op die mooie verzameling van houten bielzen. Heerlijke plek is dat. Ik ga er zelf ook wel eens zitten en laat Teun daar lekker rennen en spelen met andere honden. 

2025 is voor mij het jaar waarin ik mijn vrienden vaker en meer wil zien. En deze dag in Amsterdam was een soort van werkdag, maar wel met een gouden vriendschapsrandje. Mijn vrienden zijn van alle leeftijden, maar ook heb ik een aantal oudere vrienden. Sommigen zijn ziek, of zelfs erg ziek en sommigen nog kerngezond, maar ik realiseer me, dat hard werken prima is en fijn ook. Maar dat tijd en aandacht voor je vrienden hebben minstens net zo belangrijk is. Want we krijgen steeds meer te maken met verlies, met gemis, met rouw. En dus wil ik vandaag en morgen en al die dagen die er zijn, tijd maken om met vrienden te zijn en om te gaan. Om stil te staan bij ons leven samen. Hier thuis en elders. En om het leven te vieren, iedere dag maar weer. Want de grootste 'schatten' in mijn leven zijn mijn vrienden, en dat hele kleine stukje familie dat er nog is. Mijn nichtje die 70 gaat worden, heerlijk, we gaan wandelen met elkaar. Fijn. Teun erbij het komt goed. En het wordt en is goed. 

Terwijl de geur van Nespresso me tegemoet komt, mijn glas water hier voor me staat, weet ik dat ik vandaag niet veel ga doen. Een dagje met een bezoekje aan mijn zieke vriend en buurman. Een wandeling met Teun, een kopje koffie bij het Wagenhuis met Jack en Anja. Het zijn juist die kleine dingen die er toe doen. En ik, ik geniet ervan. De krant met dat kopje koffie, dat glaasje water. En dan realiseer ik me hoe geweldig het is, om je te realiseren dat we 80 jaar vrijheid hebben, 80 jaar, gisteren werd me gevraagd mijn betekenis op te schrijven wat vrijheid voor mij is. En vrijheid is voor mij keuzes kunnen maken, lief kunnen hebben zonder beperkingen, of zonder dat je onterft wordt haha, of zonder dat je moet vluchten omdat je homo bent of transgender. Vrijheid is nee durven zeggen of juist volmondig ja. Vrijheid is onvoorstelbaar veel waard. En juist nu, met die idioot in Amerika, realiseer ik me wat er aan het gebeuren is in ons leven. Hoe extreme mensen, bizarre keuzes maken, onzekerheid brengen, misschien wel de economie ernstig negatief beïnvloeden en erger nog, hoe dit soort zogenaamde leiders ook nog volgers hebben, te veel volgers hebben. Dus voor mij is het me realiseren, dat onze vrijheid, onze vriendschap, onze liefde, onze dromen van 'onschatbare' waarde zijn. En dat vandaag leven, en dichtbij je kern blijven, essentieel is. En dat je blijft staan voor jouw waarden, jouw mening en jouw zijn in dit leven. Maar bovenal dat je blijft genieten, van alles om je heen. Dat je die mooie bloemetjes in je tuin ziet ontluiken, dat je de geuren blijft ruiken, dat je dromen groot of klein, blijft najagen en dat je zoals Daniëlle Braun zo mooi weergeeft 'kathedralen blijft bouwen' en dromen blijft realiseren voor jou, voor anderen, voorbij je eigen tijd, voor de mensen die na jou komen. En vandaar dat ik altijd zal blijven dromen, voor al die generaties die na mij komen, ik ga nog meer moois realiseren hier en in Hilversum, voor al die mensen die er ooit meer door gaan, als ik er niet meer ben. En als het over Hilversum gaat, hou die Noorderbegraafplaats in de gaten, die wordt hip en trendy, een soort van Dudok 2030, geloof me! Ik zal er de volgende keer over schrijven. Maar hou de website van Uitvaartstichting Hilversum in de gaten! Een droom die gerealiseerd gaat worden, nieuwe perspectieven, voor iedereen, ongeacht religie, achtergrond of cultuur. Een project vol 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. Ma van Loon zou trots op me zijn. Dankjewel mama. Ik mis je.