Van dikke kabels en toekomstdromen....

En vandaag gaat de hele boel hier open en weer dicht. Kabels voor zonnepanelen worden van voor naar achteren doorgetrokken, het pad gaat open en het pad gaat dicht. Meterkasten vervangen, of bijgeplaatst, kortom er gebeurt een heleboel. De tuin wordt klaargemaakt voor al die toekomstdromen die wij hebben. 

En Teun, die vindt het gelukkig weer allemaal prachtig. Gisteren was er zomaar opeens iets, waardoor hij ongelooflijk bang was. Hij trilde over zijn hele lijfje, en dit hield maar aan, het begon zomaar opeens op de begraafplaats en tot vannacht was hij enorm angstig en bang. Hij liep met zijn staart tussen de benen, trilde en durfde hier niet uit de auto. Ik heb hem naar binnen gedragen en vanmorgen was het zomaar weer onze oude Teun. Hij snuffelt, hij kijkt, hij ruikt, hij rent, hij speelt, hij eet en drinkt. En ik, ik had zomaar een hele slechte nacht. Spoken, denken, piekeren en doen. Terwijl ik nooit pieker. Grote ingewikkelde problemen worden opgelost. Thema's blijven nooit lang hangen, daadkrachtig kan ik keuzes maken en doorgaan zal ik altijd. Maar gek, hoe kwetsbaar ik ook kan zijn. Als er iets is met de mensen van wie ik hou. Of als er iets is met mijn Teun. Onze Teun, maar stiekem ook een beetje mijn Teun. 

En ondertussen ben ik vanuit huis ook een beetje aan het werk. De Paasdagen komen er aan. Mensen zijn even vrij. De agenda is weer gewoon gevuld, niet extreem maar heel gewoon. Waardoor iedereen even op adem kan komen. Waardoor we met elkaar in gesprek kunnen over die dingen, die wel of niet goed gaan. Tijd is soms zo kostbaar. Tijd om even te lezen, even dat mooie gesprek te hebben met je vriend of vriendin. En die tijd, die is er soms te weinig merk ik. Gisteren was mijn vriendinnetje jarig en door allerlei dingen kon ik daar niet bij zijn. Gek, ongezellig en ongemakkelijk ook. Ik voel me schuldig maar ga nu wel lekker eten met haar, gewoon samen. Soms is dat fijner, elkaar even samen te zien. En dit soort keuzes maak ik, steeds meer. Even een ontmoeting een op een. Jij en ik. Afgelopen weekend was een heel goed vriendinnetje van ons hier in Nieuw-Vossemeer, van vrijdag tot maandag. Heerlijk even tijd hebben, gewoon een dagje hangen in de tuin. Genieten van de zon, en tijd voor elkaar. Tijd.

De beukenhaag wordt langzaam groen. Het laatste blad valt eraf. Heerlijk vind ik dit. De mooiste tijd van het jaar breekt aan. De tuin staat bomvol met bloemen en planten, vol met kleuren, de berk is prachtig groen al en laat zien, hoe heerlijk de zomer gaat worden. En Teun, Teun is gewoon overal bij. Fijn. 

Op de een of andere manier vind ik het voorjaar fijn, dan is er nog zoveel te verwachten. Dan komt er nog zoveel moois. Dan begint die mooie lange vrolijke tijd tot oktober, begin november. Maanden vol van genieten, van liefde, van gezelligheid, van mensen, van ontmoeten, van evenementen, van vul maar in. Van Parga, van asperges eten, Paasdagen vieren met de familie en hoe leuk, voor het eerst met nog iemand erbij. Want kinderen worden groter, ontmoeten mensen, die langzaam aan bij de familie gaan horen. En hoe doet dit me denken aan vroeger, ik sjouwde werkelijk iedereen mee naar de boerderij. Al mijn partners, of vrienden, of liefdes of vul maar in. Op de boerderij was altijd plek voor iedereen. En nu hoop ik maar zo, dat onze kinderen hetzelfde doen. Dat ze genieten van de gastvrijheid, die hier zo is. Waar ik, waar wij, zo van houden. 

Liefde is echt overal he...ik vind het zo leuk, om te zien, hoe je buiten in allerlei vormen, op allerlei momenten iets moois kunt zien. Dit is een dijkje hier in de buurt, waar ik vroeger wel eens ging lopen met Teun. 

Toekomstdromen. Heb jij dat ook? Droom je weleens over iets wat je graag nog zou willen doen, of ervaren. Of over dat gesprek dat je nog wilt voeren? Welnu, doe het maar gewoon nu. Vandaag, of morgen, of dit weekend. Maar stel het niet al te lang uit. Morgen, we weten niet wat morgen ons brengt? Ja ik hoop nu even dat ik het wel weet. Want morgen komt mijn toekomstdroom. Mijn mooie youngtimer wordt gebracht, donkerbruin, heel bijzonder met dat speciale klokje erin. Die auto waarmee ik hoop tot mijn dood te kunnen blijven rijden. Tja...genieten. Simpelweg genieten. Van elkaar. Van alles. Leuk, ik blijf dromen en ik probeer deze te blijven realiseren. Iedere dag opnieuw. En soms zeg je dan gewoon 'dankjewel' als je daarbij geholpen wordt. Of als iemand je even vasthoudt om je dromen te realiseren, te ervaren, te doorleven, te beleven. Ik las van de week ergens 'zij leefde me de liefde voor'. Zo'n zin die ik noteer, zo'n zin die ik koester. Want hoe mooi is het als iemand deze zin opschrijft. Zo koester ik zinnen, woorden, citaten en schrijf deze op in mijn telefoon. Om te delen met jou...fijne Paasdagen, geniet, zoek een ei, nodig gasten uit aan je tafel, drink je mooiste wijnen, leef gewoon maar...liefs!

 

Zomaar zomer!

Deze meisjes staan in de tuin, ze worden omringd door prachtige vrolijk gekleurde bloemen en af en toe krijgen ze een andere plek. De meisjes, de dames, de twee vrouwen uit de Achterstraat, daar staan ze symbool voor. Ik ben wat aan het genieten, tussen alle dingen door. Tussen jaarrekeningen, verslagen, ontmoetingen, sollicitanten en nog veel meer door. En daar in Hilversum gebeuren mooie dingen. Zo wordt de tv-serie HEIN opgenomen bij ons. En dat betekent filmploegen over de vloer. Interviews voor kranten en mogelijk een documentaire over de mensen die bij ons werken, zo gaaf. En Teun natuurlijk, want Teun werkt ook 'een soort van' bij onze Uitvaartstichting, als troosthond.  En zo was er ook afgelopen zondag een filmploeg bij ons, en dus was ik al om kwart voor zes in de ochtend daar op die mooie Bosdrift aanwezig. Even schakelen, met de zomertijd, dus een kort nachtje en daarom vandaag weer een dagje thuis. De tuin, de bloemen, het gras, het ingezaaide gras, kortom al die mooie vrolijke kleuren die nu onze tuin zo bijzonder maken. Voor de Pasen, of zomaar voor mij, voor ons. Vandaag was zo'n rommeldagje, de winterbanden opgehaald, en als het goed is zijn deze zo dadelijk verkocht. Er komt een Belg deze kant op. Leuk vind ik dat, een beetje rommelen, tja, want het is de tijd, dat dromen uit gaan komen hier. Dromen waar we hard voor sparen, waar we keihard voor werken en ondertussen is de tijd van genieten begonnen. Nog steeds met veel werk, maar wel maak ik, maken wij keuzes voor het genieten. Zo komt er 2 mei een prachtige jacuzzi helemaal op maat gemaakt, hier in de tuin. Met jets en licht, en muziek en met plek voor meer mensen. En dan zo'n drijvend led verlicht plateau voor je plastic glazen, zie je het voor je. Het staat al klaar. Alle voorbereidingen worden getroffen en ons kleine paradijs, wordt nog paradijselijker dan het al is. Heerlijk. Met jets, en streams, voor kuiten, billen, onderrug, kortom voor de wat ouder wordende lijven. Het idee alleen al, dan had ik er vandaag zeker al in gezeten, daar ben ik van overtuigd. 

En dan hier mijn grootste droom. En ook deze komt uit. Altijd al wilde ik weer een E-klasse cabriolet. Waarom, omdat ik die auto zo geweldig mooi vind. En hij hoeft niet nieuw te zijn, maar wel bijzonder. En deze auto is heel bijzonder, alleen al door de kleur, een bijzondere kleur bruin metallic, met een bruin en beige leren interieur. Jawel deze auto is volgende week de mijne. Zonder op te scheppen, want het is een youngtimer, en ik gun mijzelf al die kilometers die ik maak in mijn droomauto. En jawel deze auto is mijn auto voor als ik met pensioen ga, een E-klasse 200, een gewone motor, 184 pk dat wel, maar vooral hoe deze auto eruit ziet met een bruine cabriokap, dat is de auto die ik altijd al wilde hebben. Alleen zie je deze uitvoering, en deze kleurstelling bijna nergens. Ik had er nog ergens een gezien, maar die was aanmerkelijk duurder. En dankzij het zetje van Annemarie, heb ik deze stap gezet. Gewoon zomaar, omdat het mag, en omdat het kan. Omdat al dat harde werken van mij, van ons, nu ertoe mag leiden, dat ik onze dromen uit laat komen. Gek het voelt alsof ik soms verantwoording wil afleggen, maar eigenlijk hoef ik dit niet te doen. Maar ik vind het wel allemaal heel erg luxe. Ik realiseer me, dat wij een prachtig leven hebben. Hier op deze mooie plek met die prachtige tuin, in dat geweldige dorp, met die lieve mensen om ons heen. Weer voel ik die oneindige dankbaarheid in me opkomen, voor dit alles. Net kwam die Belgische meneer en hij vertelde terwijl we koffie dronken, dat zijn vrouw kanker heeft. Tja...en dan is alles anders. En ik realiseer me iedere dag, hoe gezegend ik ben, dat ik door mag leven. Want kanker neemt alles van je, dat zei die meneer ook we zijn alleen maar met kanker bezig'. En hoe genadeloos fijn is het dan, als je gewoon in de tuin kunt werken, bloemetjes kunt plukken voor de buurvrouw, of zomaar even een rondje Kreek kunt lopen met Teun.

Grappig er zaten twee meisjes op een trapje en ik liep langs hen, en riep naar Teun, en toen moesten die meisjes heel hard lachen, toen ze hoorden dat mijn hond 'Teun' genoemd werd. 'Teun is toch voor jongetjes...'. Grappig he...leuk hoe kinderen denken. Ik las vandaag in de Libelle zo'n soort prietpraat stukje, waarbij iemand aan een kindje vroeg hoe zijn vader heette. En toen dat kindje het niet begreep zei die volwassene tegen het kindje. Wat roept je moeder naar je vader als hij naar boven komt. En dat kindje zei 'neem je de was mee'. En ik, ik moet dan zo vreselijk lachen om dit soort uitspraken. Geweldig, hoe eerlijk kinderen zijn. 

Hier een prachtige foto, gemaakt volgens mij door René Krijgsman, een afscheidsfotografe bij mij op de begraafplaats. Deze foto was de basis voor de benaming van 'Teun de troosthond van de Bosdrift'. En door deze foto is Teun 'beroemd' geworden en in de krant terecht gekomen. Hoe leuk, die Teun. Vanmiddag lagen we samen op de bank buiten, lekker in de zon, ik met mijn boek, en Teun dichtbij me. Zo fijn. Fijn ook om alvast wat kleur op de wangen te krijgen, voordat we naar het mooie Parga vertrekken. Genieten van het Griekse leven, de zon, het water, en van eventjes helemaal niets. Lekker samen zijn. Want dat is echt wat we nu missen, het samenzijn. Mijn werk is veelomvattend en veel en lange dagen. De avonden zijn super kort en als ik vrij ben, is An vaak aan het werk. Door onze keuze voor Teun. Geen klagen, want we hebben het zelf gedaan, maar het is wel wat we nodig hebben, meer tijd voor samen. Gewoon lekker genieten, en om te genieten is er hier niet zoveel nodig. De prachtige tuin, bomvol met bloemen laat je vanzelf al genieten. Morgen nog een beetje onkruid wieden. Het bijhouden, want de tuin ligt er verder netjes bij. Schoon ook wel, en nu kan ik het goed bijhouden. Heerlijk vind ik dat, werken in de tuin. Alles op orde krijgen en brengen. 

En deze prachtige door Annemarie gemaakte foto laat zo mooi zien, waarom ik zo geniet van alles hier om ons heen. Vanmiddag zat ik even op het bankje bij een soort van uitkijkpunt en keek ik over het water en het land. En volgens mij is zo'n momentje, samen met Teun, weer zo'n moment om dankbaar te zijn.

En ik gun iedereen van die momentjes, want hard werken is niet erg, maar dan moet je ook wel heel hard genieten ernaast. Gewoon even genieten van die kleine dingen, die je leven zo verrijken. Die het leven zo mooi maken. En dat gaat niet over een bubbelbad of een Mercedes, maar over samenzijn met jou. Lekker op de bank zitten, een mooi glas wijn drinken en heel simpel samenzijn. Dat is kwaliteit, of die bloemetje in de tuin, waarbij ik er een paar voor mijn buurvrouw pluk, een soort van hart onder de riem. Dat is waar het leven over gaat volgens mij. Zoals Willeke zo mooi zingt 'het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen...'. Dag! Het is zomaar zomer...en dat is genieten!