Genadeloos lekkere wijnen!

 

Terwijl ik kijk naar onze zij-tuin bij de carport en de jacuzzi, tijd voor een blog. Een vrolijke andere blog. Over genadeloos lekkere wijntjes. Nog steeds verdiep ik mij, in prachtige wijnen, natuurlijk voor hier thuis maar nu ook voor de wijnclub van Nieuw-Vossemeer. Inmiddels al 40 leden, stel dat iedereen er zou zijn. Maar gemiddeld hebben wij avonden met 25 tot 30 mensen, die samenkomen in ons mooie Wagenhuis. En hoe leuk is dat. Ooit bedacht ik me, dat ik graag de 'wijnliefhebbers' in dit dorp wilde ontmoeten. Voor een glas wijn, voor het delen van onze wijnverhalen, een lekker hapje erbij en klaar. En dit alles is uitgegroeid tot een kleurrijk gezelschap, die tot laat in de avond doorgaat. Als heel het Wagenhuis naar huis is, dan zijn wij er nog. En of dit nu reclame is, of niet, geen idee. Maar het is ongelooflijk leuk. Mooie gesprekken, mensen die elkaar voor het eerst ontmoeten en er achter komen, dat in hun vriendenkring gezamenlijke vrienden zitten. Mensen die genieten van de vrolijkheid, de puurheid, maar vooral van dat lekkere glas wijn met een heerlijk hapje erbij. Verbinden, samenzijn en samen komen. Hoe belangrijk is dat in ons leven. En voor mij begon het met een prachtig glas wijn.

 

En zo ben ik nu, privé in de verkennende fase rondom de druif Sauvignon Blanc. Dronk ik vroeger de Pouilly Fumé, de Sancerre of een wat minder bekende wijn van deze druif uit Frankrijk,  Zuid Afrika of Nieuw-Zeeland. Zo ben ik nu, in Oostenrijk en Italië beland, kleine wijnhuizen met pareltjes van wijnen. Niet heel goedkoop, maar je wilt nu een glas proeven en intens genieten. En zo zit ik op vrijdagavond met Annemarie hier thuis, binnen of buiten en dan genieten we van een heel bijzonder glas wijn. Soms nog een glas, maar niet zoveel meer. Het genieten is begonnen. En een van die wijnen komt uit Südsteiermark in Oostenrijk. En los van de geweldige smaak van deze wijn, is de fles afgesloten met een prachtig klein glazen stopje. De wijn zit vol limoentjes en kruisbessen, en als de fles leeg is, dan heb je nog een prachtig glazen stopje. Nee, ik doe er niks mee, ik geniet er alleen van. En bewaar het. Als herinnering. De wijnproductie is heel laag, en ik ga op zoek naar dit wijnhuis, om te kijken of ik nog meer van deze wijn kan kopen. Om te delen met mijn vrienden. Of de kinderen. Want al die mooie pareltjes, die moet je eigenlijk delen met de mensen van wie je houdt. En door deze genadeloos lekkere wijn, zijn we weer terug bij mijn vaste onderwerp. Verbinden, samen de dingen doen en samen delen.

En met dit mooie uitzicht denk ik terug aan de dochter. Een tijd geleden heb ik samen met haar en Teun, een plekje op de begraafplaats voor haarzelf en voor haar moeder uitgezocht. De moeder was al ziek, de dochter voelde zich zo thuis bij ons op de Bosdrift. En Teun liet zich gewillig aanhalen en aaien. En afgelopen week werd moeder binnengebracht in de 24-uurs kamer en de dochter vroeg mij 'is Teun er ook' maar Teun was er die dag niet.

En gisteren, woensdag, was Teun er wel en de dochter ook. En Teun met zijn knuffelbeer in zijn bek, liep met haar mee naar de 24-uurs kamer en de dochter zei 'mama Teun is hier' en ze huilde. En Teun bleef zitten naast de kist, en liet zich aanhalen door de dochter. Teun onze troosthond, telkens weer, doet hij de dingen en laat hij je vol verwondering achter, door zijn liefdevolle aandacht, zijn manier van kijken en zijn. Hoe blij kun je zijn met onze hond Teun. Nooit heb ik me gerealiseerd, hoe fijn het is om een hondje te hebben. Gisterenochtend reden Teun en ik naar Hilversum, heel vroeg weer, de zon moest nog wakker worden. En toen hoorde ik op de radio het liedje 'het zou maar eenzaam zijn' van Diggy Dex. Een heerlijk liedje, echt zo'n liedje die op mijn lijst met favorieten komt te staan. Soms zit ik vrolijk mee te deinen achter mijn stuur en als ik de tekst ken, zing ik heel hard mee. Soms zo hard dat mijn Siri zegt 'wat kan ik voor u doen'. Tja, zegt vast iets over mijn zangkwaliteiten.

 

Soms zit er zo'n mooie zin in een tekst 'het zou maar eenzaam zijn, zonder jou dichtbij, al het moois zou lelijk zijn, zonder jou hier dichtbij'. Gaat voor mij over de liefde. Zo voel ik het.  Prachtig toch. Gisteren las ik een tekst 'de boom herinnert zich, wat de bijl vergeet'. Komt uit een boek, ben even vergeten welk boek. Maar als je nadenkt over deze tekst, dan gebeurt er wel veel met je. Gaat in mijn beleving over pijn, die niet meer overgaat, die jij nooit meer vergeet, maar degene die je pijn heeft gedaan, is zich daar vaak niet van bewust. En soms is dat zo geloof ik. Dan zegt iemand iets tegen je. En dat raakt je zo ongelooflijk diep. Volgens mij wordt er dan een oude draad geraakt, een oude pijn aangetikt. En wij, als mensen zitten vol oude draden, en soms dus ook oude pijnen, en het is niet iedereen gegeven, om goed om te gaan met deze stukjes in jou. Ik, ik blijf altijd nadenken over dit soort mooie zinnen. Geniet van woorden, van teksten, al vanaf kinds aan, ik heb nog boekjes vol teksten, zinnen, gedichtjes en woorden, die me ooit zijn bij gebleven. En het lijkt, alsof ik nu al die teksten laat samenkomen in mijn leven. Alsof ik woorden aan elkaar rijg, tot nieuwe zinnen, en nieuwe verhalen, het komt bij elkaar in mijn leven nu. En ik geloof zomaar, dat ik op enig moment, onder het genot van zo'n prachtig glas Gamlitz een boek ga schrijven, waar al die draden verworden tot een verhaal. Een verhaal vol verbinding tussen vroeger en nu, waar Teun tussendoor loopt, de jacuzzi lonkt en waar ik in mijn ooghoek mijn lief, mijn Annemarie rond zie wandelen. Want zij maakt mijn leven completer dan het ooit geweest is. Tja, mijn leven, mijn huis, mijn werk, mijn vrouw en haar familie, mijn vrienden, mijn liefde voor het leven, mijn Gamlitz, mijn Teun, het is zo'n prachtig leven. Ik voel me soms zo nietig en klein, als ik naar de wereld om me heen kijk. Als ik iemand ontmoet die eenzaam is, of ziek, als ik denk aan mijn vriendinnetje, dan word ik nietig en klein en tel ik mijn zegeningen. En vandaag was dat mijn reis door de wereld van de mooie wijnen. Als je hier een keer komt, dan laat ik je een prachtig glas proeven. Drinken we samen een Gamlitz. Wow....je bent welkom!

En steeds maar weer is het daar!

Ik realiseer me bijna dagelijks wat een bijzonder mooi iets geluk is. Simpelweg gelukkig zijn met je baan, je huis, je vrouw, je kind, je hond of simpeler nog, met het feit dat je hier in Nederland mag leven. En voor mij is dat soms best een tocht geweest, met vallen en opstaan. Met zoeken en voelen, met ziek worden en weer beter worden. Met kwijtraken en hervinden. Met huizen kopen en verkopen. Zoeken naar.  Met verlies en rouw. En ja nu bijna 66 durf ik te zeggen 'ik ben gelukkig'. Gelukkig met het feit dat ik af en toe mijn tuin moet verticuteren na een droge periode. Simpelweg omdat ik zo'n mooie tuin heb en mag hebben. Mijn baan, de mooiste baan die een mens zich wensen kan. En dan spreek ik nog maar niet over mijn vrouw, Annemarie. De liefste van de wereld. En onze Teun, mijn grootste vriend. En mijn ouders, ook daar ben ik gelukkig en dankbaar voor. En soms glimlach ik, want in gedachten zie ik mijn vader hier rondlopen. Samen een drankje met hem drinken in 't Wagenhuis, hoe fijn zou dat zijn. Hij hier op een stoeltje in de tuin, kijken wat ik allemaal aan het doen ben. Hij zou glimlachen en trots zijn. Mijn moeder ook. En haar trots zou gaan over mijn baan, mijn werk in die prachtige wereld van rouw en verlies. Zij kunnen rustig toezien, vanuit die mooie hemel, want het is goed gekomen hier op aarde met mij. Dankjewel daarvoor.

En ook vandaag is weer zo'n rijke dag om dankbaar te zijn. Een dag vol mooie indrukken, en misschien is de mooiste indruk voor mij vandaag wel weer de stilte. Het zomaar kunnen wandelen in de natuur, bij het water. De enige schaduw kwam van de wieken van de windmolen en ook dat heeft een charme. Teun en ik in de cabrio richting Tholen. Door de polder op ons dooie gemak, want hard rijden doe ik wel weer op weg naar Hilversum, of daarna weer terug naar huis. Thuis zoek ik wegen zonder mensen, zonder verkeer bijna en geniet ik van  Teun en van de stilte. Gek, hoe ik bijna niet praat als ik thuis ben. Hoe ik in die stilte mijn bordertje schoonmaak, of het gras maai. Hoe ik aan het opruimen ben en nadenk over mijn beplanting in de tuin. Niks meer. Niks minder. Telefoontjes neem ik op. Gesprekken ga ik aan, de cabrio zet ik even stil als er iemand van de Gemeente Hilversum belt. En ondertussen zie ik documenten binnen komen, lees ik mijn mail, reageer ik. Of soms nog even niet. Momenten om na te denken en als je dan over dit soort paden loopt, vrachtschepen voorbij ziet varen, oude bunkers ziet staan, de pracht en kracht van de wolken ziet. Dan is het goed. Gek hoe intens en mooi ik deze dagen ervaar. Ja en liever nog ben ik samen met Annemarie en Teun. Maar soms kan dit niet anders. Het meest belangrijke is, dat ik me zo gelukkig voel. Als ik aan de telefoon ben en iemand vraagt me 'waar ben je, ik hoor allemaal vogels fluiten'. Heerlijk toch. Het is ook echt. Soms wil ik geen muziek, want dan is mijn omgeving mijn geluid en keer op keer hoor ik nieuwe geluiden. Hoe leuk dat je via de app hoort welke vogeltjes er voor je fluiten. De wereld hier is voor mij een wonderlijk mooie wereld. 

Als ik hier de tuin uitloop, dan zie ik dit. Een mooie oude Engelse roos, die nog zo lekker ruikt, met daarachter het prachtige kerkraam. Tja...mijn vader zou zeggen 'dan hoef je toch niet meer op vakantie'. En ik ben eigenlijk ook al een beetje zo aan het worden. Omdat het hier zo prachtig is. Zo stil, zo rustig, zo puur, zo gewoon. De kerkklok die van zich laat horen, ieder half uur. En als de kerkklok van slag is, dan zijn wij het ook. Gek, hoe je als mens gewend raakt aan al die rituelen, gewoontes, die horen bij een dorp, een huis, een baan. In Hilversum hadden we weer een keer een maandborrel op de Bosdrift, dinsdag. Ouderwets gezellig, de 'vrijwillige cateringploeg' had ons weer voorzien van allerlei heerlijkheden, en er was een frisje, een biertje of een glas wijn. Maar vooral ontmoeten we elkaar weer. Even tijd om te delen, te praten, te lachen en te genieten. De zon scheen heerlijk, en de Bosdrift liet zich van haar mooiste kant zien. En dit soort momenten laten me zien, hoe belangrijk het is, om naast het vele werken wat we doen, ook gewoon even stil te staan bij elkaar. Elkaar even te ontmoeten, te spreken, te vragen naar de verhuizing of je neefje. Elkaar zien en aandacht geven, hoort zo bij ons werk. En bij het werken in de wereld van rouw en verlies. Iedereen heeft het nodig, om eventjes als mens te worden gezien en gehoord. En mooi hoe wij dit doen nu met elkaar. Fijn. 

En dit is mijn carport. En ons nieuwe wijnvat. Een prachtig groot vat 300 liter, met kraan en overloopsysteem en deksel. Hier gaan wij, als straks de nieuwe goot geplaatst is, een zinken goot, ons regenwater in opvangen. Regenwater voor de tuin. En dit vat ruikt nog naar hout, een vage geur van druiven ergens in de verte, heerlijk om ook hier thuis steeds na te denken over ons huis en de benodigde verbeteringen. Duurzaam bezig zijn, is iets wat we hier thuis ook proberen te doen. En als je dat dan ook nog zo kunt doen, dat het er supergaaf uitziet, dan maak je mij blij. Ik als wijnliefhebber heb inmiddels nu 3 wijnvaten in de tuin staan. En langzaam aan, wordt dit al zo bijzonder mooie huis, nog steeds mooier. Met glas in lood raam in de bijkeukendeur, met die groene intense woonkamer, waar het zo goed vertoeven is, als het buiten guur en koud is. Die authentieke keuken, waar het net is alsof je naar Swiebertje zit te kijken op tv. Niks supersonisch en modern, gewoon heel eenvoudig en mooi. Het past, het past als een jas. Een hele fijne jas.

En iedere dag weer, en daar denk ik zo vaak over na, voel ik mij rijk en rijker dan een koning, met alles wat er is. En vanuit mijn coaching, vanuit mijn werk, hoop ik mensen iets mee te geven. Het inzicht dat het goed is wat er is, hoe klein of groot ook. Ik ben op dit moment 'in gesprek' met iemand, die nooit tevreden is. Die altijd de schaduwkant belicht en wat er allemaal niet goed is, of wat er vroeger goed was en nu niet meer. En ik merk aan mezelf, dat hier voor mij nog een uitdaging ligt, een leerpunt, om om te gaan met mensen die niet blij, gelukkig of tevreden zijn en die de schuld daarvan bij de ander leggen. Tja, en zo heb ik altijd weer lessen te leren in mijn leven. Mijn buurvrouw is bezig met 'een leven lang leren' en dat spreekt me aan. Want ook vandaag heb ik door na te denken, te wandelen en in de cabrio te rijden, alweer zoveel geleerd, gevoeld en gezien. Ook al heb ik nog heel weinig gepraat. Straks nog even een rondje rijden met mijn vriend. Fijn, een rondje Kreek ofzo..de schoonheid van ons dorp ervaren en zien. Met elkaar en voor elkaar. En steeds maar weer is het daar.....