Vrije zaterdag....

En na een hele drukke week. Vol vergaderingen, bijeenkomsten, trainingen en heel veel drukte binnen Cluster West, nu een zaterdag vrij. Geen bezoek aan Flakkee, want vader gaat op stap. Samen met Els naar haar broer en schoonzus, die 40 jaar getrouwd zijn. Een feestje. Ik ben zo benieuwd hoe dit voor hem zal zijn. Er komen veel mensen...hij hoort zo slecht, zou het niet te druk zijn...kortom duizend en een gedachten komen bij mij langs, als ik hem zo zie zitten. Want steeds weer realiseer ik me, hoe hard hij eigenlijk achteruit gaat. Terwijl er toch een hele leuke vrolijke man in die rolstoel zit. Groot, maar o zo versleten...
En deze vrije zaterdag voelt als extra vrij, omdat alle modules zijn afgerond. Het trainen zit er even op. Het coachen loopt nog wat door. Businesscases ook, maar ik loop lekker voor. Dus dat is fijn. Ik ben bij. Vandaag is gericht op het kopen van wat kleine cadeau's voor de kerst, en de laatste stukjes in orde maken voor het feest van Annemarie. Jawel volgende week zaterdag 22 december is het zover. Dan zal zij 50 jaar worden die avond om 24.00 uur en dat gaan we vieren. Met muziek en met elkaar. Met een lekker glas wijn, een glas champagne, met mensen die ertoe doen...en ik, ik heb er zoveel zin in...vandaag met de meisjes en Annemarie even naar Den Haag, om inkopen te doen. En het leuke is, dat alle voorbereidingen goed gaan. En meer zeg ik niet. Met dank aan Monique, een vriendinnetje van mij, mijn trainingsmaatje, mijn sparringsmaatje, lopen woorden zomaar goed. Met behulp van drukwerk Yarden, met behulp van...welnu, zoveel mensen, de meisjes straks en misschien nog wat mensen, komt alles goed. En vandaag, mag ik zomaar boodschappen doen, even niks doen, misschien nog even langs de Mercedes dealer...kortom..quality time. En ik merk, dat ik het nodig heb. De afgelopen dagen was ik moe, emotioneel, een beetje op, een zeer lijf, kortom genoeg.
En voor al die lieve mensen die ons nu een kerstkaartje sturen, wij doen daar eventjes niets mee, niets aan dit jaar. Wij wensen iedereen persoonlijk een mooie kerst toe de 22e. En diegenen die daar niet zijn, wensen we op deze manier een mooi kerstfeest toe. En voor 2013 heb ik niet zoveel te wensen, wat minder verdriet, verlies, nog een tijdje genieten met diegenen die ons dierbaar zijn, ouders, vrienden, collega's. Een goede gezondheid, geluk, vriendschap en liefde. Want hoe mooi is het leven niet, met deze ingrediënten, een leven vol liefde, geluk en gezondheid dat is wat ik een ieder wens. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan al die mooie mensen, die niet meer hier op aarde bij ons zijn. Aan Jan, aan Freek, aan Ron, aan Bep, aan Rob mijn collega, en aan hun partners, en familie die hen moesten verliezen!  Maar ook denk ik aan al die mensen die niet meer bij mij werken, al dan niet op mijn verzoek, en ook hen wens ik liefde, geluk en rust toe voor het nieuwe jaar. En kans op nieuw perspectief. Voor nu, wens ik jullie gewoon een heel lekker weekend toe. Met veel plezier onder elkaar, met een stukje rust..zomaar, een stukje fietsen wellicht...dag, liefs, Anita ik denk aan jullie!

Alle modules afgesloten...wow!

En terwijl het enorm druk is in mijn Cluster, heb ik alle modules voor het ISBW weer afgesloten voor 2012. En hoe...met mooie emotievolle avonden, momenten. Met prachtige gesprekken, een glas wijn. Met afspraken, en wellicht een vervolgopdracht hier of daar. Maar daar gaat het niet om, het gaat erom dat het er bijna op zit. En ondertussen honderden mails beantwoorden en afhandelen, de mailbox puilt uit. Lekker is dat...nadenken over communicatie tussen mensen onderling. Collegiaal zijn en wat al niet meer. Hoe haal je mensen uit weerstand, daar ging het in de training over, hoe verander je mensen van extrinsiek gemotiveerd naar intrinsiek...boeiende thema's. En nu, een nespresso en niet zoveel meer. Niet zoveel spannends...gewoon zomaar eventjes zijn. De bonbons voor mijn relaties worden zo in de auto geplaatst. En morgen gaat iemand van alles rondrijden, een soort kerstman zijn vanuit het Cluster. Fraai is dat...
Voor nu, een mooie avond, de woorden zijn op, ik ben moe...en ga heel vroeg slapen. Liefs, Anita

Een rustige start...

Vandaag zomaar een rustige dag. Ik ben vrij, ik heb nog wat vrije dagen over en die wil ik opmaken, en geloof me, het komt nooit uit. Dus vandaag ben ik vrij. Heb ik een afspraak met mijn vader, en daarna nog even bij mijn oude collega's van ADP langs. Leuk vind ik dat...even mensen ontmoeten. Fijn is dat ook wel...en vanmorgen vroeg was ik al bezig met mijn businesscases. Voor het eerst loop ik voor, heerlijk...even niet die druk ervaren. En ik kan me zo voorstellen, dat die cursisten die pas verwachten rond de kerst hun cijfer terug te krijgen, en als zij dit nu al krijgen, dan zijn zij blij of niet...
Vandaag eventjes een kadootje kopen en langsbrengen bij een vriendin. Dan een kadootje kopen voor vrienden van mijn vader. Hij heeft namelijk zaterdag een feestje, mensen zijn 40 jaar getrouwd...leuk. Hij gaat samen met Els en zijn rolstoelbus daar naar toe. Ik vind het heel bijzonder om te zien, hoe hij, ondanks zijn fysieke gestel, toch steeds weer dankzij Els, dingen onderneemt. Zo gaat hij ook weer naar Veghel. Heerlijk toch...het Zorghotel waar zij samen al een paar keer zijn geweest.
Gek terwijl ik hier zit te werken in mijn werkkamertje, hoor ik Annemarie ergens in huis, de schilder komt de laatste hand leggen aan onze nieuwe ramen. Jawel in de slaapkamer van Floor zijn ook nieuwe ramen geplaatst. Ongekend...ik hoop nu echt, dat dit het is. Wat een gedoe zeg...
Lieve mensen, het is koud geworden vannacht. Dikke jas aan straks. Fijne dag, ik ga zo rijden...liefs, Anita

Soms heb je van die dagen...

Soms zijn er van die dagen, dan zeg je net de dingen niet zoals je ze zeggen wilt, dan lijkt het alsof je mondeling wat gehandicapt bent...ken je dat? Ik heb dat soms, dan ben ik moe, komen dingen er wat anders uit, dan ik zou bedoelen. Dan kan ik niet verwoorden wat ik voel. En soms kwets ik dan mensen denk ik...ach, een van Loon kan soms wat onhandig zijn in woorden. En soms ook juist helemaal niet. Dan kan ik alles aan lijkt het wel. Vandaag niet...een dag vol lange vergaderingen, maar wel met een mooi begin in Amstelveen. Met een paar mooie gesprekken, over mijn passie voor de wereld van de uitvaart, over Yarden, over...afscheid, zoals we het zo mooi weergeven. Een bedrijf met als kernactiviteit afscheid nemen. Hoe toepasselijk...juist deze dag. En nu, heb ik lekker wat businesscases nagekeken. Helaas soms zwaar onvoldoende...gelukkig is Jan Pieter weer geslaagd en daar ben ik blij om, blij mee. Het is zo leuk met hem te werken. Soms heb je van die mensen, waardoor je leven zomaar wat leuker wordt. En waardoor het werk zomaar wat intenser wordt...een mooi woord vind ik intensiteit. Soms voel ik dat woord zo onderhuids bij me binnenkomen, herken je dat...dan kan ik huilen om een mooi muziekstuk, dan voel ik me geraakt, dan weet ik weer waarom ik zo intens van dit leven hou...omdat het leven me zo aanraakt, zo aan tikt...gisteren was zo'n dag, dankzij mijn vriendinnetje Monique, die me zomaar hielp binnen een half uurtje...ik worstelde met een tekst, en zij was mijn guardian angel...geweldig...en dan ben ik zo blij met vriendinnen. Kirsten die jarig was en die ik natuurlijk gewoon een dag te laat feliciteerde, geeft niet, komt gewoon weer goed. Volgende week dansen we met elkaar...heerlijk, en toasten we op het nieuwe levensjaar van mijn Annemarie. Dag, een fijne avond, liefs, Anita...die intense weet je wel...glimlach!

Achterwiel aandrijving, glijden en indrukwekkende momenten...

Dag lieve mensen, wat een tijd geleden alweer dat ik geschreven heb. Een week vol indrukken ligt achter me. Een dagje ziekenhuis afgelopen maandag, waar definitief is besloten dat mijn galblaas verwijderd zal worden. Dit zal gebeuren ergens eind dit jaar, begin 2013. Oproep zal komen...en hiermee de hoop dat alle klachten tot het verleden behoren. Lijkt me fijn, een jaar te starten zonder veel zorgen, met een gezond en sterk lijf. Want dat lijf heb ik nodig, om mijn opdrachten te kunnen vervullen, om mijn leven te leven! Een week met bezoeken aan klanten, locaties, een training, en gisteren weer een bezoek aan mijn Papa...mooi met Annemarie samen. In mijn mooie nieuwe zakenauto, een Mercedes C Klasse 180 kompressor, station zilvergrijs...pfffttt met prachtige brede 225 17 inch wielen eronder. Maar wel een mercedes die glijdend door de sneeuw haar weg vindt...een mercedes met achterwielaandrijving...wow wat een kar. Prachtig, chique en statig...en oh zo lekker rijdend...ik geniet dus weer. Wat houdt me bezig, mijn vader, mijn lijf, mijn werk. Een mevrouw met wie ik de beste intenties heb, maar op de een of andere manier kan ik haar niet bereiken. Een brief, een reactie per mail, een bezoek, en toch lijkt het alsof ik haar niet kan bereiken. Ingewikkeld...want het is echt puur werkgerelateerd en mails bereiken mij steeds maar weer, en iedere reactie roept weer iets op. Hoe doe ik dit nu beter? Eventjes over nadenken.
Afgelopen donderdag heb ik een module Organisatie en Informatie afgerond, prachtig werkelijk waar. Met mooie mensen, met mooie momenten, en wat hebben we veel gedeeld. Ik geniet hiervan, van de oprechtheid, de openheid en de eerlijkheid die hier voelbaar is. De kwetsbaarheid ook, waardoor een module van het ISBW verwordt tot een persoonlijk stukje. Een reis die we met elkaar maken. En ik, ik kan er alleen maar van genieten...en dat doe ik ook. En hoe fijn is het dan, een reactie te krijgen van een de cursisten...een soort dank je wel. En ik, ik mag gewoon ontvangen. Heerlijk. Nu een rustige zondag, een ritje heen en weer naar Schoonhoven zit er al op. Nu lekker thuis, voorbereidingen treffen voor Annemarie's 50e verjaardag. Leuk...ik heb er zin in. Een fijne zondag jullie allen. Liefs, Anita

Heel hard tikt de regen tegen 't zolderraam....

En vannacht werd ik wakker, want jeetje wat tikte de regen hard tegen onze zolderramen...net alsof je buiten in de tent ligt, een leuk en bijzonder gevoel...spannend, ontspannend, net hoe je het wilt en kunt horen...die zolderramen zijn toch bijzonder, want Annemarie maakte eergisteren deze foto van de ijsbloemen op het raam, een prachtig kunstwerk bijna...ja ik zie u al denken, zou het zo koud zijn daar dan...en jawel dat is het. Maar dat is ook de charme van op zolder slapen. Een goed geisoleerde, mooie knusse slaapzolder, onder het schuine dak, een bepaalde charme...en dan die mooie tekeningen van ijs op het raam, wat wil een mens nog meer, hoe simpel kan je geluk zijn!

Gisteren was een intensieve dag met mijn papa. Een mooie dag, maar hij was wel een beetje in de war, en ook weer niet. Hij is helder en helemaal niet helder. Hij heeft last van longen en luchtwegen, hij zit aan een vernevelaar en is al heel snel moe, heel moe. Maar onze dag samen was weer mooi en bijzonder, hij kietelt met zijn hand onder mijn trui, mijn arm. Hij lacht naar me en knijpt dan zijn ogen dicht en realiseert zich dat de Mercedes die ik zakelijk mag gaan rijden een laadvermogen heeft van 540 kg. Hoe bijzonder, hij is scherp en vaag tegelijk bijna. Terwijl ik bij hem ben en in de auto terug naar huis rijd, denk ik aan de eindigheid van een mensenleven...want zoals hij het zelf zegt 'hij is op' en dat geeft de verpleeghuisarts ook aan. Een man als een beer, om te zien, maar zo broos, o zo broos. En gisteren keek ik op mijn telefoon naar oude foto's en toen zag ik een foto van Pa en Jan Roos, samen in de tuin bij Jan en Jantje...twee vrienden voor het leven, en toen voelde ik mijn verdriet, want Jan is al niet meer bij ons hier, en Pa zie je achteruit gaan...ach, wat vreemd, mensen in de kracht van hun leven, en hoe raar is het als die kracht eruit verdwijnt....loslaten en ik wilde schrijven en weer verder gaan. Maar verder gaan met een verlies is wel ingewikkeld merk ik. Ik zie om me heen, dat je leven weer richting geven nadat je dierbare je is ontvallen, is ingewikkeld, doet pijn en lijkt zo donker en zwart...voor nu, een hele mooie zondag gewenst, ik ga even verder, veel te doen. Liefs, Anita

Even bijpraten...

Omdat ik zelf een beetje moe word, van al het gedoe rond dat lijf van mij, nu maar even zo. In het ziekenhuis denkt men dat het mijn gal is die mij parten speelt. En a.s. maandag gaat men dit weer onderzoeken, want zolang het gedacht wordt, nog niet zeker is, blijft die gal lekker zitten waar ze zit...toch? En ondertussen heb ik vage klachtjes, jeukende armen, soort van allergische reactie, wat pijn hier, soms wat daar, wat zweten, beetje moe, soms wel en soms weer niet, kramp, nachten wel en nachten niet. Kortom gezeur en gezanik. Ik beloof iedereen, dat ik zodra ik meer weet, erop terug kom. En nu, gewoon weer eventjes een normale tekst.
Ik ben vrij vandaag. Ik had nog wat vrije dagen en die neem ik geleidelijk aan op. Het komt namelijk nooit uit, en ik sta het mezelf maar toe. Juist omdat ik moe ben, en op de been wil blijven. Juist omdat ik het heerlijk vind, om wat businesscases na te kijken, wat te werken vanuit huis en een uurtje later op te staan. Straks een paar uurtjes na Pa van Loon toe, kortom...eventjes tijd en rust nemen. Hopenlijk deze week de winterbanden onder de auto...en volgens mij barst het dan los. Het is gek, dit weer...de rust die er soms nog is. En dan opeens dan wordt het druk, geloof me...en natuurlijk heb ik het nu over Yarden. In mijn eigen bedrijfje, wat ik heel klein hou, is het op een bepaalde manier wel druk. Met trainingen met businesscases en met wat coaching, maar ik probeer dit combineerbaar te houden met Pa van Loon en Yarden. En natuurlijk niet te vergeten met Annemarie en het thuisfront. Want volgens mij is de basis van mijn leven het thuisfront, en de balans tussen werken en andere mooie dingen. En mijn energie is ook wat gericht op de 50e verjaardag van Annemarie. Heerlijk gewoon...leuk om haar te verrassen. Want als er iemand het verdient om zomaar eens in het zonnetje te worden gezet dan is zij dat wel. Altijd klaar staan voor de mensen om haar heen...en steeds weer eigen tijd inleveren voor huis en voor gezin. Dus 22 december wordt zomaar heel mooi geloof me...voor nu, geen nieuws verder, een fijne dag gewenst. Ik neem nog wat te eten en een kop koffie...
Liefs, Anita