Het verhaal van het potlood....

Gisteren kreeg ik een prachtige kaart van een relatie en hierop stond het onderstaande verhaal van Paulo Coelho :

Het verhaal van het potlood
Een jongetje keek naar zijn oma die een brief aan het schrijven was.
Op een gegeven moment vroeg hij:
”Oma, schrijf je een verhaaltje over wat wij samen hebben meegemaakt"?
Of schrijf je misschien een verhaaltje over mij?
Zijn oma stopte met haar brief, glimlachte,
en zei: ‘ik schrijf inderdaad over jou.
Maar belangrijker dan de woordjes die ik schrijf
is het potlood waarmee ik schrijf.
Ik zou willen dat je later als je groot bent, net zo als dit potlood wordt.”
Het jongetje keek nieuwsgierig naar het potlood,
maar kon er niets bijzonders aan ontdekken.
”Maar het is gewoon maar een potlood”
“Het is maar hoe je er naar kijkt.
Het potlood heeft vijf bijzondere dingen die jou tot iemand zullen maken die altijd in vrede met de wereld zal leven."
- maar dan moet je ze wel onthouden-
Ten eerste:
Je zult misschien grootse daden verrichten,
maar je mag nooit vergeten dat er een hand is die je leidt.
Deze hand noemen we God, en hij zal je altijd leiden volgens zijn wil.
Ten tweede:
Af en toe moet je stoppen met schrijven, om de punt te slijpen.
Daardoor heeft het potlood een beetje pijn,
maar het wordt er wel scherper van.
Dus, je moet wat pijn kunnen verdragen, het maakt je tot een beter mens.
Ten derde:
Als je met een potlood schrijft, kun je altijd uitgummen wat je fout schreef.
De les is dat corrigeren wat we gedaan hebben niet slecht is, maar belangrijk,
om rechtvaardig door het leven te kunnen gaan.
Ten vierde:
Het belangrijkste van het potlood is niet het hout of de buitenkant,
maar het grafiet dat er in zit.
Dus, wees steeds bezorgd om wat er binnen in je gebeurt.
Ten slotte:
Het vijfde wat een potlood bijzonder maakt:
het laat altijd een spoor achter.
Besef goed dat alles wat je in je leven doet,
sporen zal achter laten en probeer je daar voortdurend van bewust te zijn”

En met dit verhaal wil ik een ieder een prachtige kerst toewensen, vooral een kerst waarin we ons realiseren, dat we blij mogen zijn met elkaar, met onze liefde, onze familie, ons geluk, onze gezondheid en dat tevredenheid een zo belangrijk goed is. Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle mooie momenten in 2009. Het waren er zoveel...ik kom nog bij jullie terug, volgende week werk ik weer. In alle rust weliswaar. Ik doe wat business cases. Ik ben wat op kantoor en bereid mij rustig voor op 2010, een nieuw jaar met nieuwe kansen....Veel liefs, Anita

47 jaar worden en champagne drinken!!!!

Ja lieve mensen, vandaag is Annemarie 47 jaar geworden. Een groot compleet, samen met Florine en Rosanne, en eigenlijk ook de ouders van An en Reynaud, want zij werd 'weggevoerd voor een lunch met beide ouders en Reynaud' en ondertussen konden wij hier thuis de boel organiseren. En om klokslag drie uur kwam Berty, Floor, Roos en broer Ruud en ondergetekende natuurlijk, stonden klaar. Toen kwam An, met Emmy en Reynaud en geleidelijk drupte de keuken vol leuke, bijzondere, mooie vrouwen, allemaal vriendinnen van An, alhoewel Lenneke, Pauline en mijn vriendin Jannie ontbraken, het werd en was een prachtig moment, veel of weinig thee en veel champagne, taart, cake, bonbons, zalmsandwiches, balletjes gehakt, maar vooral veel champagne...heerlijk. Mijn liefste is 47 jaar geworden en ik, nee wij, de meisjes en ik hebben er een super mooi moment van gemaakt! Foto's volgen binnenkort...het was vooral mooi en bijzonder, een apart momentje zo aan het einde van dit bijzondere jaar 2009!
Liefs, tot morgen Anita.... ik ga zo lekker slapen!

Sneeuwpoppen, glad, haperende ruitewissers en inbraken......

Goedemorgen allemaal! Wat een mooie wereld, althans om te zien! De sneeuw maakt de wereld zo mooi en zo moeilijk begaanbaar. Afspraken worden afgezegd, want iedereen is bang, treinen rijden slecht, auto's staan stil of rijden/glijden van de weg af...(heb je gisteren het journaal gezien, die man die boven op het dak van zijn auto, die langzaam aan onder water verdween, zat?). Sneeuwpoppen met ijsmutsen op, ook Annemarie en Floor hebben bij ons een prachtige sneeuwpop gemaakt. Open haard aan, kerstboom met mooie lichtjes...en koppen warme thee die gedronken worden. Heerlijk wat een mooie wereld...maar aan de andere kant, zijn er een stel onverlaten die zomaar die prachtige boerderij van mijn vader zijn binnengedrongen, en de hele boel overhoop gehaald hebben, deuren geforceerd...wat oneerlijk toch he. Dat mensen zich maar van alles toeeigenen, zomaar in je spullen zitten! Oh wat ben ik blij, dat die lieve vader van mij niet thuis was. Want je weet maar nooit waar dit soort lui toe in staat zijn...ongekend he...
Ik zit nu op kantoor, ben lekker gaan wandelen vanmorgen. Fietsen is niet echt mogelijk, autorijden is niet lekker in het dorp, de straten zijn spekglad, dus in alle stilte ben ik lekker gaan wandelen vanmorgen. En ik genoot van de stilte, en de schoonheid van de sneeuw! Nu luister ik radio 2 en ben ik aan het plannen voor januari 2010 alweer. Een volle maand, met prachtige opdrachten zoals het er nu uitziet. Heerlijk! Vrijdag kreeg ik op de valreep zomaar een aantal opdrachten erbij. Ik geniet enorm van dit soort opdrachten, maar ook de waardering voor alles wat ik tot nu toe heb gedaan, is erg positief! Straks nog eventjes naar Den Haag voor een coachgesprek...eens even kijken of ik er redelijkerwijs kan komen. Moet wel lukken denk ik...
Ik vraag me wel eens af, als het hier echt winter gaat worden, hoe dan ons leven er uit ziet. Nu al is alles ontregeld, de wegen, de rails, trams en bussen rijden soms niet...ik vind het wel iets spannends hebben. Ergens heel vaag in mijn geheugen denk ik aan 1963, toen waren we ingesneeuwd op de boerderij. Ik was klein, de Noordzee was bevroren, we hebben nog een filmpje dat Arie en ik over de ijsschotsen liepen met onze ouders. En nu...het is niks in vergelijking met toen, en toch is alles ontregeld...
En terwijl ik dit schrijf geeft de scheurkalender van Marijke Lingsma aan 'Ergernis? Verwonder je liever!' de spreuk die mij altijd doet denken aan mijn moeder en aan Remco, een collega van ADP, een jongeman, die deze spreuk altijd uitsprak. Mooi he...en wat een wijsheid!
Lieve mensen, ik ben wat onregelmatig met het schrijven. Ik blijf het doen, steeds maar weer. Ik wens jullie allen een prachtige witte kerst toe, maar wel zodanig dat we elkaar kunnen blijven bezoeken. Ik schrijf tussendoor nog wel...luister nu naar de top 2000, heerlijk op radio 2! Dag, liefs, Aniet...
Ik kijk terug op een goed 2009, met veel zorgjes, als beginnend ondernemertje, maar ook met veel plezier! En de vooruitzichten voor 2010 zijn echt goed!!!

Vorst en een lampje in mijn auto...

Goedemorgen allen! Nog even op kantoor voordat ik richting Utrecht vertrek, alwaar ik een vergadering heb bij een van mijn opdrachtgevers. Een hele dag vergaderen. Helemaal niks voor mij...ik ben er niet zo van. Maar ik geloof zomaar dat ik hier heel veel van kan leren, van al die slimme dames en heren. Daarna lekker even eten met en bij Frodo en Kirsten en de kids, en dan naar Schoonhoven. Vergadering van Eigenaren. Dus je merkt het, vandaag wordt mijn dag, de hele dag vergaderen...brrrrr. Ja en brrrrr staat ook voor kou toch, mijn oude mercedes snort vrolijk door de kou heen, houdt zich kranig en zowaar heb ik opeens een lampje wat het doet. Dus nu als je de deur opent, dan gaat er een mooi lampje aan (iets wat iedereen heel normaal vindt, maar ik inmiddels niet meer) en als je de auto afsluit, dan gaat geleidelijk aan dit mooie lampje weer uit. Luxe he...ik glimlach terwijl ik dit schrijf, omdat ik gisteren toen ik dit aan Annemarie liet zien, zij om me moest lachen! Annemarie....ja volgende week is zij jarig, 23 december, wat een dag zeg...en veel mensen hebben dan geen zin in haar verjaardag, maar ik wel hoor...en we vieren die dag, al die kerstdagen door met families erbij...komt wel goed!
Ik ga nog even genieten van een nespresso, een boterham en wens jullie een mooie dag..lees ik net de spreuk 'was ik maar een punt, dan was ik het einde'. Leuk he...niet van mezelf hoor!
Anita

Gezond, gezond, gezond!!!

Jawel...vanavond waren An en ik bij meneer van Riel. Onze (zo noem ik hem altijd) homeopatische arts. Hij ziet en zag altijd hoe het met me is. En toen ik hem zei 'meneer van Riel ik ben zo vreselijk moe...' toen gaf hij als antwoord 'niet zo gek, je bent keihard bezig voor jezelf en daarnaast ben je nog heel hard aan het werk tegen je ziekte, je leeft twee levens, maar je doet het heel erg goed hoor, er zijn geen actieve cellen'. En toen kreeg ik een verhandeling over de mexicaanse griep waar ik een tik van heb gehad, het begon met mijn koortsaanval, pijn op mijn zwakke plekken, mijn rug, mijn darmen, het klopt allemaal. Een hele rits met druppels kreeg ik mee, als aanvulling op mijn gestel, zodat ik verder kan gaan met mijn leven, en mijn lijf weer gezond kan en mag blijven!! Dus wij glimlachten naar elkaar, rekenden 150 euro af voor al die potten en nu zit ik gewoon zomaar te genieten met een glas wijn in de hand! Heerlijk he...Dus geen zorgen allemaal. Ondertussen heb ik in januari voor de zekerheid een afspraak in het LUMC, een keer de scan in, maar Anita van Loon is een echte, een hele echte van Loon en je weet het...die fietst door de kou naar Voorschoten, die van Loon die geeft niet op. We gaan door...vandaag was een mooie dag, naast Ede en Barneveld, mag ik nu ook een klus gaan doen bij de volgende bouwmarkt...ik ben apetrots, de directeur/eigenaar himself belt gewoon even op. OCW gaat door, de Leergang Defensie Coach gaat door. Nieuwe coachtrajecten, mooie opdrachten, mijn cursisten halen prachtige cijfers en zijn trots en blij! En ik...ik ben gelukkig. Heel erg gelukkig...en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat heel erg dichtbij, mensen veel verdriet en ellende meemaken nu, onze vrienden Fer en Irene, zij zitten echt dik in de shit, om het maar eens even grof te zeggen....en ondanks mijn geluk, realiseer ik me, hoe snel je leven zomaar op zijn kop kan staan! Ik leef en voel mee...liefs, slaap lekker allemaal! Anita.....met een big smile!!

Fietsen door de vrieskou...

Jawel en na mijn avond bij Voorwaarde in Den Haag, ben ik samen met Carice door de vrieskou naar huis gefietst. Heerlijk. Ik was kwart over tien ongeveer thuis...met een heel koud hoofd, heerlijk! De avond was, zoals steeds weer, mooi en intens. Een avond vol bijzondere mensen, met mooie theorie, over authenticiteit, over leiderschap, over de gendertheorie. Een avond die altijd samengaat met 'bijpraten' met ontwikkelingen op het gebied van werk, maar ook over wat persoonlijker dingen die van invloed kunnen zijn op je werk, op je leven. Bijzonder...maar ook een avond met goddelijk lekker eten van de italiaanse traitteur en een mooi glas wijn erbij. Dus wederom was het heerlijk om daar te zijn! De nacht was een nacht vol krampen in mijn benen, terwijl ik toch medicijnen had ingenomen, dus tig keer uit bed, er weer in en er weer uit. Onrustig. Maar vanavond gaan we naar onze arts, meneer van Riel om eens even te horen hoe het met me is. Mijn lijf doet gek, mijn rug doet wat zeer, en ik ga vandaag voor alle zekerheid ook even bellen met het LUMC voor een afspraak. Puur controle, zekerheid is nu gewenst, dat er niks geks aan de hand is. Het begon met die koortsaanval, en het moet gewoon hierbij blijven. Ik informeer jullie weer, zodra ik wat meer weet. Geen zorgen, geen paniek, dit alles is slechts uit voorzorg.
Vandaag een rustige dag. Eventjes niets, helemaal niets....bijkomen en wat voorbereiden voor morgen, de bijeenkomst bij Coachboulevard. De voorbereiding op de Leergang. Dag, een mooie dinsdag gewenst...Anita

Lunchen in het dorp....met Loes!

Terwijl het winterse weer ons land is binnengekomen, ik met handschoenen aan op de fiets zit, trap ik door het dorp! Heerlijk vanmorgen vroeg naar kantoor. Lekker op tijd beginnen, een prachtig coachgesprek. Daarna op de fiets naar het Wapen van Voorschoten, een lunch met mijn oude jeugdvriendin Loes Jongejan, nu Stevens. Loes en ik hebben elkaar een jaar of twintig of langer niet gezien. Vroeger zaten wij samen op school, moesten wij collecteren in de remonstrantse kerk. Waar mijn moeder in de kerkeraad zat. En dat ging niet altijd even goed, zo liepen wij (omdat we dachten dat ma ons een seintje gaf) door de kerk heen met de collectezakken, terwijl dat nog niet echt de bedoeling was. Mijn moeder keek altijd streng achterom omdat wij zaten te 'scheuren van de lach' en dat was dus nog niet het seintje om naar achteren te lopen en te gaan collecteren. Loes en ik hebben dus vanmiddag in het Wapen herinneringen opgehaald, aan onze jeugd op Goeree- en Overflakkee. Heerlijk, en ondertussen zagen wij daar veel bekenden, Lineke, Berty, Elly, kortom bekenden van Loes, van mij, of van allebei...twee Flakkeese meisjes die nu een leven in het Westen hebben opgebouwd, Loes woont in Warmond en Anita in Voorschoten. Bijzonder hoe ons leven is verlopen....
Het is koud en fris. Heerlijk. Ik hoop dat ik de moed heb om straks op de fiets naar Den Haag te gaan, voor mijn Authentiek Vrouwelijk Leiderschap. Dan kan ik met een van de deelneemsters die ook in Voorschoten woont en altijd per fiets komt, terugfietsen, door de koude nacht. Dan slaap ik vast heel erg lekker....lijkt me wel wat.
Ik ga nog even denken en laat het jullie snel weten. Voor nu, nog een mooie maandag gewenst...die laatste weken van dit jaar, die doen mij veel....het lijkt wel alsof we met elkaar alles afronden, en even tijd nemen om bij te praten met elkaar. Heerlijk....Anita