Een ode aan het leven, een ode aan een bijzonder mens...

Hoe gek om toe te kijken, hoe Annemarie het gras maait. Dat is eigenlijk zo mijn karweitje. Maar mijn knie maakt dat ik het niet kan. Simpelweg niet kan. Toezien zo van 'je staat er bij en je kijkt er naar' is zo niet mijn stijl. Maar al weken heb ik last van een zere knie. Versleten zegt de foto en de pijn maakt, dat ik bijna niet kan lopen. Een van Loon die nooit opgeeft, heeft vrijdag moeten opgeven. Even niks meer doen, liggen, pijnstillers en toezien. Het begon al in Griekenland, en het is erger en erger geworden. Ik heb denk ik die knie ernstig overbelast. Zo erg dat ik bijna niet meer kan lopen nu. Een injectie erin en hopen dat ik de komende week weer wat mobieler ben. Nu pijn. 

En ondertussen malen mijn gedachten, want afgelopen vrijdagochtend is een vrouw overleden, die ik al een hele tijd ken. Ooit maakte zij een prachtige 24-uurs opbaarkamer voor mij in Haarlem, bij mijn vorige werkgever en ook bij mijn huidige werkgever, heeft zij prachtige creaties gemaakt, een 'mijmerbank' op de bomenweide bij de Zuiderhof, en het gedicht van Hans Andreus 'vertel het aan de bomen' staat in onze 24-uurs kamer op de Bosdrift en dat heeft zij gemaakt. Onze verbinding was er. Een lijn van hart tot hart, we zagen elkaar niet vaak, maar als het zo was, dan was het goed. Haar zoon stuurde me een gave foto waar wij samen op 'haar bank' op onze bomenweide zaten. En zomaar kreeg ik een telefoontje van haar zoon en ben ik naar een Hospice gereden, donderdagochtend, en net toen ik er aan kwam, was zij in slaap gebracht. Ik heb haar niet meer gesproken, ik zat naast haar bed, keek naar haar...zij was al onderweg naar iets anders.....En vrijdagochtend is zij overleden. 52 jaar jong. En als ik hier in mijn tuin zit, aan tafel met een Teun die blaft, omdat hij de geluiden van de wind, het ruisen van de bomen ingewikkeld vind,  hij rent door de tuin als een dolle, en ondertussen maait Annemarie mijn gras, mijn gazon. De tuin is ruig, en mooi, vol kleuren, vol onkruid ook, maar mijn been houdt me al weken tegen, vanmorgen trok ik wat onkruid eruit, leidde ik de passiebloem en realiseerde ik me, hoeveel kleur de tuin van onze 'oude dame' heeft gekregen. En juist vanmorgen realiseerde ik me weer dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn. Dat een pijnlijke knie vervelend is, maar dat ziek zijn, kanker krijgen zo ongekend heftig is. Ik denk aan mijn vriend van nummer 28, waar kanker een soort rare rode draad is geworden in zijn leven. Zijn zussen, hijzelf, opnieuw behandelen, kanker is een killer. Een keiharde machine die alles wegmaait wat er is. En als er dan weer iemand uit mijn leven sterft, zoals deze jonge vrouw, dan tel ik maar weer voor de drieduizendse keer mijn zegeningen. Dan voel ik de rijkdom, mijn geluk, mijn eenvoud, mijn pijn en besef ik dat je een knie kunt vervangen. Maar een leven niet. Nooit. 

Vanaf de bank, vanaf de tafel, is dit mijn uitzicht, wolken en daarachter schijnt de zon. De enorme zilverberk, en de prachtige kleuren, rood, paars en soms ook wat roze en geel en wit, maken dat ik hier heel stil zit te zijn. Gisterenavond hebben we voetbal gekeken, en won Oranje gelukkig. Mijn oranje korte broek heb ik aan vandaag. Mijn grasmaaier is oranje en ergens in de tuin staan een paar oranje bloemetjes. En volgende week kijken we weer verder. Eigenlijk vind ik dat niet zo belangrijk. Merk ik aan mezelf.

Mijn gras wordt mooi. Mooi om te kijken naar de vrouw van wie je houdt, terwijl zij het gras maait. Soms maakt het leven dat ik minder goed kijk, dat ik te druk ben om goed te kijken. En vandaag zie ik zoveel van waarde. De lange benen, ooit het eerste dat mij opviel, toen ik Annemarie mocht ontmoeten. De vele tinten groen, de mooie hortensia's, het onweer dat ik hoor. Teun die zijn oren spitst en zich afvraagt wat het is, onweer. Gedonder in de hemel, het is veel te druk daar bij die hemelpoort denk ik. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, want ik zie het voor me. En ondertussen is het zondagmiddag, vijf over een. De zon is weg, de lucht is grijs, het gras is groen. Ik zit hier stil met Teun op tafel. En ik neem me voor, om minder hard te gaan, maar intenser te gaan kijken. Want als je goed kijkt, zie je zoveel meer. En mijn leven is zo ongekend de moeite waard. Ik ben zo gezegend met dit leven. Dus zeg ik tegen jou dat ik van je hou. Waar je ook bent, waar je ook gaat. Dankjewel dat je in  mijn leven was. Je hebt me veel gegeven, hier in de tuin staat jouw houten plank met de tekst 'alleen met liefde kan iets groeien' Ik zal deze plank koesteren en mooi met natuurlijke lijnzaadolie lakken, zoals je me ooit gezegd hebt. Dankjewel rust zacht. En dit houten tegeltje gaf je me ooit. Ik heb het bewaard het staat in mijn werkkamer hier boven in onze 'oude dame'. Dankjewel...

 

Zomer in Zeeland, of zomer daar waar Zeeland Brabant kust!

En liep ik een paar weken geleden in de omgeving van Brugge over dit pad nog na te denken over mijn waarden, waar sta ik nu voor, en wat doet dit voor mij en met mij in mijn leven en leiderschap. Zo zit ik nu in alle vroegte te luisteren naar de geluiden van de vogels in de tuin. Ik zat hier al om kwart voor zeven vanmorgen, de schilders komen voor de laatste keer om alles mooi af te maken, steiger weg te halen en wij zijn weer klaar voor een paar jaar. Zo dadelijk ga ik even naar het ziekenhuis voor een foto van mijn knie. Mijn rechterknie is ontstoken, althans zo lijkt het, dik en gevoelig, geen kracht erin, soms lijkt het alsof ik er doorheen zak. Je kunt er honderd mee worden, maar toch pijnlijk en ongemakkelijk. 

Terwijl ik dit schrijf, wordt juist dat been helemaal afgelikt door Teun. En hoor ik de vogeltjes, zie ik de merel de heg induiken en gaan er zomaar hele mooie gele lelies open. De anderen zijn blauw met een geel hartje, deze zijn geel met een wit hartje. Hoe simpel en mooi kan het leven zijn. En dat is wat ik steeds weer voel, als ik hier thuis ben. Hoe mooi mijn leven hier is. Klein, soms eenvoudig, puur, en vooral voelt het zo alsof ik hier geboren ben. Nogal een uitspraak, dat realiseer ik me, want ik ben niet hier maar een stukje verderop geboren. Op dat mooie eiland Goeree en Overflakkee. En hoe fraai, het lijkt alsof eindelijk, zo werkelijk iets na de 21e juni, de zomer is begonnen. De parasols staan open, de kussens op de stoelen en banken en wij, wij leven weer buiten. Heerlijk. De tuin is vol in de kleuren, paars, rood, blauw, roze en nu dus ook knalgeel. Haha, de kleur van mijn vader. Altijd weer zie ik opeens dat harde geel, in Griekenland, was er een mooie gele vlinder, die steeds bij me was. En ook hier is de citroenvlinder, een onderdeel van alles dat leeft hier in mijn tuin. Die tuin, die steeds mooier wordt, Annemarie heeft het pad helemaal van het onkruid ontdaan. Prachtig. 

En zojuist werd het laatste luik van ons huis teruggebracht, en dan kan dit door de schilders worden afgemaakt. Fijn. Vanavond is alles weer mooi. Onze 'oude dame' zo wordt ons huis genoemd, staat dan weer te shinen in de Achterstraat. Heerlijk. Weet je wat zo mooi is, om een prachtige plek als deze, stap voor stap nog mooier te maken, de tuin ontwikkelt zich door de jaren heen, het atelier staat erbij alsof het er altijd heeft gestaan, en klopt zo met de omgeving, de grote hoge zilverberk doet het goed en leeft heerlijk zijn leven. En iedere keer weer veranderen we iets, verfraaien we iets, en wordt het meer en meer ons 'thuis'. Iemand uit ons dorp is bezig een prachtig glas in lood raam te maken, met daarin de witte lelie verwerkt, de witte lelie hoort op de een of andere manier bij Annemarie. En straks zie je dit kunstwerk in de bijkeukendeur terug. Prachtig.  

Wat een bijzondere ochtend, een kerkdienst en dus een uitvaart hier naast me. Op mijn vrije dag, ben ik nog steeds heel dichtbij mijn werk. De kerk in de achtertuin en de begraafplaats achter de heg. Vanmorgen liep ik er nog overheen met Teun. En nu de stilte, nadat de kerkklokken heel lang hebben geluid, een kopje koffie bij de buren en zo dadelijk het gras wat maaien. En inmiddels om kwart voor twaalf luiden de klokken weer, een soort van plechtig geluid vind ik, het verstomt zo langzaam in de geluiden van de omgeving en in gedachten zie ik de stoet lopen naar het graf. Weer iemand van wie is gehouden, die niet meer hier op aarde bij ons is. Gek, hoe ik altijd een soort van emotie voel, als dit gebeurt. Herinneringen duikelen over elkaar heen. Beelden flitsen voorbij, je leven komt langs, een soort van fotoboek in je hart opent zich en sluit zich weer. En terwijl ik dit schrijf, komen flarden uit mijn leven voorbij. Zie ik afscheidsdiensten van mensen van wie ik zielsveel hou, nog steeds, voorbij komen. En Teun ligt heerlijk rustig naast me op de bank, in de schaduw. Hij hoort de geluiden van de kerkbezoekers, die voor op het plein nog napraten met elkaar. Onder de bomen. Eigenlijk heel mooi, dat er die gelegenheid is, om nog samen na te praten en langzaam aan loopt iedereen weg en stappen de mensen weer terug in het dagelijkse leven. 

Terwijl ik zachtjes meezing met de radio van de schilders, mijmer ik nog een beetje en voel ik dat ik langzaam lekker loom aan het worden ben. De grasmaaier kijkt naar me, ik kijk terug...er gebeurt nog niks. De tuinbedden lonken, maar ik kan niet lekker lui gaan liggen als anderen werken, hier in en rond het huis. Dus nee, dat wordt hem niet. Mijn gedachten nemen me mee, ik ben wat bezig met pensioenen en lijfrentes, met onderaannemers, offertes en keuzes. Kortom, er gebeurt wel veel, maar ook in mijn hoofd en boven alles uit, in mijn hart. Heel vaak voel ik hoe rustig ik ben, hoe ik stil kan zijn, kan genieten van mijn leven nu. Een fijne fase vind ik dit. Tijd om te reflecteren, tijd om echt te kijken, tijd om te luisteren naar die ander. Tijd, aandacht, stilte en af en toe loop ik door een prachtig bos, en zie ik hele mooie dingen. Deze takken zo bijzonder neergezet, zag ik in het bos bij het Benedictijnse klooster buiten Brugge. Een beeld wat voor mij staat voor verbinding, vertrouwen, alsof ze bij elkaar aan het uitrusten zijn. En dat dat ook kan. Je mag wel even loslaten, je mag wel eventjes uitrusten, je kunt vertrouwen op de ander. Hoe mooi is het, dat je mag leunen in je leven. Dat je soms eventjes niks hoeft. Dat je mag genieten van de stilte en de rust.

Ik voel aan mijzelf, dat ik vanuit mijn onafhankelijkheid, het soms lastig vind om te leunen, om te vertrouwen op de ander, om iets los te laten. En in mijn leven, en dus ook in mijn werk, probeer ik mensen veel vertrouwen en ruimte te geven. Zodanig dat deze waarden, die voor mij belangrijk zijn, ook door mijn team, mijn mensen worden opgepakt. Zodanig dat we met elkaar ons verantwoordelijk voelen voor iets dat groter is dan het gelijk der delen. Samen kom je verder, dat is ook zo'n zin. Alleen ga je sneller, maar samen kom je verder. En dit hoop ik te realiseren in mijn leven. Dit hoop ik te bereiken, bij alle dingen die ik doe. En soms komt zoiets in me op, bij een wandeling, een ontmoeting, of zomaar in de natuur.

Gisteren maakte Annemarie deze foto van Teun, op het strandje in Sint Annaland. Zomer in Zeeland. Hoe gaaf, dat wij hier zijn terechtgekomen. In deze unieke prachtige omgeving, en dat in ons leven, Teun, dit prachtige hondje, met zijn liefdevolle karakter, ons leven verrijkt. De rust, de vergezichten, de tuin, het water, kortom, de zomer in Zeeland is begonnen. Kom gerust eens langs, de tuin verwacht je, het huis is klaar. De schilders ruimen op en ik, ik ben trots, gelukkig en trots. Op die twee ouder wordende dames, die samen met Teun en twee hele oude poezen, deze 'oude dame' bewonen en hier intens gelukkig zijn. Een mooie zomer in Zeeland.....

Onze oude dame....

 

Onze 'oude dame' zoals ons huis liefdevol wordt genoemd door de vorige bewoonster, staat volledig in de steigers. Houtwerk vervangen, ramen vervangen, deuren vervangen, luiken opgelapt of vervangen en alles wordt geschilderd. En onze oude dame was er oprecht aan toe. Ze zat niet zo goed in haar velletje meer en krijgt nu een liefdevolle behandeling, waardoor zij weer lange tijd kan shinen. Fijn, ik vind het heerlijk om te zien, hoe prachtig zij er geleidelijk aan weer bij komt te staan. En dan ga ik mijn energie weer richten op de tuin, de paden, het terras. Soms is dat gewoon even nodig. Ik zie dat ook op de begraafplaatsen, door de vele regen, knalt alles uit de grond, neemt soms de beplanting het even over van je. En moet er keihard gewerkt worden om alles weer onder controle te krijgen. En geloof me, dat vraagt iets, van ons mensen. Maar als ik dan nu kijk, hoe onze 'oude dame' steeds meer gaat stralen, iedere keer als ik thuis kom, ziet ze er mooier uit. Fijn lijkt me dat, ouder worden en steeds knapper...tja...

En langzaam aan, ontstaan er nog meer mooie plannen, rondom ons huis, onze plek waar we zo gelukkig zijn. Ieder jaar zetten we een stapje, alsof ook het huis en de tuin zich voorbereiden op de toekomst. Op ooit, een tijd waar we meer hier zullen zijn. Nu is mijn 'oude dame' een plek waar ik uit kom rusten, bij wil komen, kom slapen en eten en drinken. Straks is zij mijn basis. Mijn basis voor alles, voor mijn levenskunstenaarschap, voor mijn groene vingers, voor die wijnproeverij in de tuin. En hoe leuk is het om daar naar toe te mogen werken. Gewoon lekker bezig zijn, met prachtige dingen in het Hilversumse. Vrijdag en ook gisteren liep ik daar rond, en zag ik wat er allemaal is en speelt. Prachtig, die natuur, die rijkdom, die mooie vakken en al die kleuren groen. 

Dit zijn van die prachtige beelden, een boom die ziek was, gekapt is en waar ik er toch voor heb gekozen een mooi stuk stam te laten staan. Een kunstwerkje bijna, waar het leven zich toch weer doorheen sijpelt. Als je kijkt naar de mossen en de details, dan glimlach je, terwijl ik zo bang was, wat het kappen van deze boom zou doen met het beeld van de Bosdrift. En eigenlijk is dit heel erg meegevallen. Het leuke is, dat het hout, in het kader van duurzaamheid, een nieuw leven krijgt, iedere keer weer komt er een oplossing, een vraag, en zorgt dit hout voor velen en krijgt dit hout een nieuwe bestemming. Eigenlijk is deze boom ook zo'n hele oude dame, ik schat in zo'n 130 tot 140 jaar. Ons huis in Nieuw-Vossemeer is van 1795, althans dat staat op de gevel. Dus die dame die kraakt nog meer, maar die ouderdom maakt wel, dat er veel verhalen te vertellen zijn. En dat is bij zo'n oude boom ook het geval. Het is prachtig om je voor te stellen wie er allemaal zijn hand tegen de bast van deze boom hebben gelegd. Ik heb altijd die neiging. Om de boom even aan te raken, even gedag te zeggen ofzo. Gek, ik hou van oud. Ik vind dames met rimpels ook mooi. Ooit kwamen Annemarie en ik een oude Griek tegen op Lesbos en zij heeft die man geschilderd, omdat hij zo'n mooie kop had. Iedereen doet zijn best om anti-rimpel creme te gebruiken en ik geniet van het getekend door het leven zijn van mensen. Ik hou van jouw verhaal. Ik hou ervan om naar je te kijken.

En tenslotte nog deze mooie tekst. Op een graf, zie je soms prachtige teksten staan, teksten, woorden die je raken. Of die minstens iets bij je in beweging zetten. En dat doet deze tekst met mij...en toen ik in mei in Griekenland was, was er iedere dag die knalgele vlinder, veel geler dan hier bij mij in de tuin, en voor mij was dat het symbool, dat mijn vader ergens was. Mijn vader is die gele vlinder voor mij, die altijd even langs komt. Mijn vader die 31 mei jl. 95 jaar zou zijn geworden. Nee dat heeft hij niet gered, maar voor mij wel. Hij is ieder jaar weer jarig, hij is iedere keer weer bij mij. En bij deze tekst, hoort ook zo'n liefde, zo'n verhaal. 'Want afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in goede gedachten der herinnering' zo zei Dietrich Bonhoeffer. En bij zo'n afscheid hoort een tekst, een plek, een vlinder, vul maar in, iets waardoor je voelt (ergens diep in jou van binnen) dat die ander niet meer fysiek bij je is, maar altijd bij je blijft. Ik zie je in de wolken en ik zie je in de bomen, iedere dag weer. Heb een mooie dag. Ik ga bezig zijn met vanuit waarden gedreven leiderschap. Een leergang die ik vorig jaar al zou volgen, en die ik nu echt ga beleven, in Brugge. Dag!

Weer thuis!

Jawel de dames zijn weer thuis. En hoe. Na een heerlijke vakantie, met soms wat regen en uiteindelijk heerlijke zon zijn we weer terug in Nieuw-Vossemeer. Teun heeft een super mooie tijd gehad, met de liefdevolle zorg van Hans en Ria. Filmpjes en foto's hielden ons op de hoogte en bijzonder om te ervaren, hoe je gehecht bent aan je hondje. En hem zo mist. Nooit geweten, hoe je zoveel van een  hond kunt houden. Van Teun dus, mijn grote vriend. 

En eenmaal weer thuis, zijn de rollen als vanouds. Annemarie aan het uitpakken, wassen en regelen en van Loon de tuin weer in. Alhoewel ik verrast werd door Hans die de beukenhaag getrimd had voor me. Geweldig. Maar meer nog werden wij verrast door een enorme regenval, meer dan 40 mm in een nacht, waardoor de hele carport blank stond. Echt alles blank. Dus wij afvoerkanalen voor de garage schoonmaken, en vegen, dus een goede work-out na de vakantie. Een vakantie die ons verwend heeft met een geweldige chef, die ongelooflijk lekker eten voor ons gemaakt heeft. Dus die work-out was wel op zijn plaats denk ik.

Vandaag een rustige zondag, met cultuur in 't kerkje en een bezoekje van Roos. Alweer lekker gegeten in 't Wagenhuis en dan is thuiskomen, ook weer zo fijn. Want thuis zijn, is voor mij toch het allerfijnst. Het gedoe op zo'n luchthaven, wachten, controleren, weer wachten, je bent een dag onderweg voor een vlucht van twee uurtjes. Ongekend. 

Vakantie is voor mij wel even schakelen en loslaten. En ondertussen blijf ik toch op de hoogte van alles wat er speelt. Mijn wethouder, die nu burgemeester gaat worden, hier heel dichtbij, in Voorne aan Zee. Een gemis, zeer zeker. En het betekent ook, het opnieuw uitleggen van lijntjes binnen het bestuurlijke landschap in Hilversum. Een uitdaging, en daarover denk je dan na, ook in je vakantie. Maar ook over het team, het bedrijf, de Stichting, en alles wat voor ons ligt. Hoe verlopen de plannen, wat is de impact van dit alles op de toekomst van de Stichting. Wat ga ik nog doen die komende drie jaar. Fijn, om in alle rust, dobberend in het water, of hangend aan de rand van een zwembad, hierover na te mogen denken.

En bijzonder ook om te merken, dat als je vertelt dat je in de Funeraire wereld werkt, hoe mensen reageren. Een weduwe die je ontmoet, uit Noorwegen, vertelde me over het grafmonument van haar man. Hoe zij een brok steen, bij het water waar zij altijd de hond uitlieten, door een steenhouwer liet wegtakelen en hier het monument van haar man van maakte. Kun je je voorstellen, dat we een stuk steen zomaar ergens langs de kust vandaan halen en op de Bosdrift neerzetten als monument. Maar zij vertelde me ook, met een soort lachende reactie, hoe mannen lijden en hoe vrouwen lijden. Zij had samen met haar man kanker, hij overleed en zij bleef leven. Maar wat dit ook deed met hun relatie. Zij een strijder, en hoe anders hij er mee omging. Mooi hoe verhalen je meenemen, overal in de wereld. Hoe verhalen verteld worden, en hoe belangrijk verhalen zijn in een mensenleven. Zo ook met muziek, Engelsen ontmoeten, en dansen op muziek na het eten. Gaaf. 

Hier een foto van een mooie volle begraafplaats. Waar sinaasappels vallen op de graven, waar bomen dwars door een graf heen groeien. Prachtig.

En nu, langzaam aan me weer aan het voorbereiden voor mijn eerste werkdag, dinsdag. Maandag nog thuis, auto wassen, tanken, me voorbereiden op een nieuwe week, een nieuwe periode, druk, veel afspraken, voorlichtingsavonden over de nieuwe natuurbegraafplaats op de Noorderbegraafplaats in Hilversum. Gesprekken over panden, onderhoudsplannen, cijfers, omzet, resultaten, kortom volop aan de bak. Het wordt een druk jaar 2024. En de jaren erna, ook weer. Ik ben ervan overtuigd. Ik heb er zin in. Zin om te gaan beginnen, zin om weer samen te zijn met Teun. Zin om de zomer in te gaan, met al een licht bruin kleurtje op mijn huid. Het bleke is eraf. Mijn lijf is uitgerust, lekker geslapen, klaar voor alles wat komen gaat.

En ondertussen gaan we op naar de maand juni 2024. De zesde maand alweer. De zomer gaat beginnen, en dat is hard nodig. Want er is genoeg water gevallen, en de tuin ontploft, ook met onkruid, maar al met al ziet het er wel mooi uit. Morgen nog een dagje werken in de tuin, heerlijk. Nu muziek luisteren, een sing a song writer uit Zuid-Afrika. Zin in. Zinnanin. Ik wens iedereen een mooie zondag toe. Geniet ervan. Het is droog. Fijn. 

Bedankt, het was een prachtige vakantie samen. We hebben genoten van alles wat er is en was. We zijn uitgerust. Annemarie was ontspannen. Ik ook. Rust in mijn lijf. Rust in mijn hoofd. En nu proberen dit vast te houden. Te midden van alle hectiek die er ook zal zijn. De gevulde agenda van de Uitvaartstichting, mijn eigen agenda. De vele festiviteiten in het kader van 600 jaar Hilversum. En de vele avonden die hiermee gemoeid zijn. Ik zal er zijn. Ik zal er blijven. Overal, daar en hier. Samen. En met Teun. Mijn grote lieve trouwe vriendje. 

De zon heeft ons gezien....

De zon heeft ons gezien, en  met grote regelmaat kunnen wij weer en laat ons buiten eten, in de tuin. Heerlijk. Loop ik in mijn korte broek en geniet ik van de kleuren om me heen. Maar vooral geniet ik van de warmte op mijn huid, de lange lichte dagen, het rijden met een open dakje. Geniet ik van thuis zijn, van op de begraafplaatsen zijn, van al het moois om me heen. Terwijl ik vanmorgen met Teun aan het lopen was, kwam ik hier, op dat mooie wat verscholen plekje in de polder. 

Daar staat een bankje en het is heel fijn daar. Stil. Niks. Fijn. Terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan de afgelopen week. Een bomvolle week, herdenkingen, kranslegging, ontmoetingen, mooie gesprekken, afronden van zaken en beginnen met mooie prachtige nieuwe plannen. Zoveel zin in. Ongekend. Maar nu eerst niks. Helemaal niks. En terwijl ik dit schrijf zie ik dat het gras nog even gemaaid moet worden, ga ik straks doen. ik merk dat ik steeds zeg 'straks' heerlijk. Het hoeft even niet. De vogeltjes zingen, twee vogelhuisjes zijn bewoond in de tuin, en daar hoor je hele zachte vogelgeluidjes. De merel heeft ook een nestje in de klimhortensia. Prachtig. En de zon zorgt dat alles zo mooi groen is en groeit. De bloemen, de tuin is heerlijk om naar te kijken. En om in te leven. Hans en Ria komen morgen en wij gaan lekker op vakantie, naar Griekenland. Ook een beetje zon, genieten samen. Rust en verder niet zoveel. Ik kan me nu al verheugen op zwemmen in een baaitje, een boekje lezen en me nergens druk om hoeven te maken. Heerlijk dat heeft een mens nodig af en toe. 

En het lijkt wel alsof Teun het voelt. Hij is nog steeds niet de oude, nadat hij met zijn neusje tegen het schrikkeldraad is aangelopen. Hij is wat schrikachtig, wat stiller en rustiger. En ik vind het dus wel ingewikkeld om weg te gaan, maar ik weet dat Teun in goede handen is bij Hans en Ria. Zij zorgen vol liefde voor dit prachtige beest. Gek, om te voelen, hoe belangrijk Teun voor mij is geworden. Hij is mijn maatje door dik en dun. Hij is bij me, kijkt naar me, likt mijn handen, en zit zomaar heel dicht tegen me aan. Hij voelt mijn stemming, hij voelt mijn verdriet als ik dat heb, en hij blijft bij me, waar ik ook ga. En tja...nu laten we Teun achter. Gelukkig thuis en gelukkig met mensen die echt van dieren houden. Maar ik weet nu al, dat ik een volgende keer Teun meeneem op vakantie. Teun hoort bij ons. Teun.

En met de zon in mijn gedachten, met de rust in mijn lijf, met vertrouwen in alles en iedereen die ik achterlaat, geniet ik nog een paar dagen van de stilte hier, van ons prachtige plekje in Nieuw-Vossemeer. En ik wens iedereen die thuis is, die alleen is, die stil is, maar vooral de mensen van wie ik hou, die ziek zijn, mijn grote vriend Jan, mijn vriendin Jannie, maar ook al die andere mensen wat verder van me vandaan, Manon, ik wens jullie rust en herstel. Ik wens jullie dat de zon alles wat minder verdrietig maakt. Dat de warmte je omringt, en dat de pijn verzacht. Geniet van de geuren, de kleuren, van elkaar. Heb het goed en zorg goed voor elkaar. Dankjewel. Voor alles dankjewel. Ik heb je lief. 

En ik, ik ben eventjes weg. Helemaal weg......

Zomaar eventjes de tijd hebben!

En jawel, alle allium bollen knallen open. En het leuke is, dat ik dit jaar voor het eerst de tuin een beetje in volgorde van bloei heb ingeplant, dus eerst de krokussen, de hyacinten, de narcissen en tulpen en nu de tulpen bijna uitgebloeid zijn, komen de allium bollen en die laten allerlei mooie paarstinten zien, en steken eigenwijs boven alles uit. De tuin kleurt, het gras wordt lekker groen, de beukenhaag kleurt langzaam groen en alles zit vol in de knop. Ook al heb ik in mijn beleving te weinig tijd voor de tuin, toch wordt het geleidelijk aan wel heel vrolijk en fijn in mijn tuin. Ik zet er wat vaste planten bij. Nu zaai ik nog wat bloemenzaadjes in, en ben ik voor dit moment tevreden met het resultaat. Gisteren werd ik bevraagd  over leiderschap, diversiteit en vroeg de interviewer naar mijn hobby. En toen zei ik 'mijn hond Teun, mijn tuin, en wijn in de breedste zin van het woord' en natuurlijk heb ik nog meer hobby's, lees ik heel graag, ben ik heel graag buiten, wandel ik graag, fiets ik af en toe (maar dat vind ik door al die hard fietsende senioren met een elektrische fiets iets minder leuk dan vroeger). 

Ik merk vooral dat ik de rust opzoek. Dat ik graag wandel op plekken waar ik weinig mensen zie. En dat heeft vooral te maken met al die bijzondere ontmoetingen die ik dagelijks mag hebben in Hilversum. Ik spreek zoveel mensen, vertel over mijn passie daar en deel veel. De begraafplaatsen in Hilversum is mijn werk, en dat doe ik met alles wat ik in me heb. De afgelopen weken waren intensief. Met bijzondere afscheidsdiensten, van jonge mensen, van ouderen. Een oma die ik heel vaak heb mogen ontmoeten. Haar afscheid was klein en ik mocht erbij zijn. Het was zo'n lieve dame, haar kleindochter is begraven op de Bosdrift. En terwijl ik bij dit kleine afscheid mocht zijn, en met hun hondje in het crematorium zat, voelde ik het verdriet. Zo intens. Klein en mooi. Een hindoe uitvaart, prachtig met de pandit, de rituelen, het raakte mij, omdat de zoon mij op de een of andere manier raakt. Zijn kwetsbaarheid, zijn liefde voor zijn moeder. En weer mocht ik dichtbij zijn. Dichtbij, bij mensen die ik in Hilversum heb leren kennen. Hilversum, het hoort ook bij mij. Daarnaast is mijn privé leven anders geworden. Meer vanuit rust levend, minder bezig met grootse evenementen. Daar ben ik ook niet zo goed in merk ik. Lekker hapje eten, de wijnclub, het samenzijn met goede vrienden. Een mooi gesprek, muziek, maar bovenal thuis zijn met Teun en Annemarie. Genieten van elkaar, van ons leven hier. De avonden in de tuin. En ik merk, dat ik mijn vrije dagen anders besteed dan vroeger. Toen ging ik graag vaak en veel op vakantie. Nu maar 1 keer per jaar, en daarnaast wat weekends en als je dan iets van bijna 40 dagen vakantie hebt, dan kun je zo om de week een dagje vrij nemen en zomaar thuis zijn. En dat is wat ik doe. Samen met Teun, heerlijk.

 

En thuis zijn is nu echt thuis zijn. Hier in Nieuw-Vossemeer. De rust van het dorp, de vriendelijkheid van de mensen, straks een mediterraan high-wine event (hoe leuk zomaar op woensdagmiddag) en de mooie dijkjes, wegen en omgeving. Thuis zijn. Hoe fijn is het om een veilige plek te hebben, waar je stil mag zijn. Waar je zomaar een boekje op de bank mag lezen.

En als ik dan nog dromen heb, dan zijn die dromen niet zo groot. Hier thuis af en toe een coachgesprek. Hier thuis af en toe een klein team ontvangen, of zomaar wat mensen mogen spreken. Hier af en toe iets leuks organiseren. Kleinschalig. Klein is een woord wat mij beter past nu. Ik merk ook dat ik op recepties, grote feesten heel klein ben, rustig op de achtergrond geniet van alles wat is. Dus ik ben ervan overtuigd dat een mens geleidelijk aan met het groeien der jaren veranderd. En dat ik, want laat ik vooral over mijzelf spreken, geleidelijk aan anders in het leven ben gaan staan. Dichter bij mijn hart ben gekomen en dus ook meer leef vanuit mijn hart. En dit is soms wel ingewikkeld voor mij en vanuit dit gedachtengoed ga ik in juni een paar dagen naar Brugge. Ik ga daar een leiderschapsprogramma volgen - waarden gedreven leiderschap van Avicenna - een programma waar je jezelf tegenkomt en je leven, vanuit je eigen waarden, nog meer gaat vormgeven en inrichten. Ik ben heel erg benieuwd. Heb er veel zin in. Zie het ook als een cadeautje voor mezelf. Een reflectie op mijn eigen zijn en mijn manier van leven. Ik heb er zin in. Of zinnanin zoals dat meisje zou zeggen.

Terwijl de vaas met tulpen hier op tafel staat, het kopje Nespresso lekker ruikt, de zaadjes van de zwarte stokroos klaar liggen, realiseer ik me, dat tijd hebben en vrije tijd hebben, heerlijk is. En daarom ook is vroeg in de auto stappen en in de avond terugrijden vanuit Hilversum naar Nieuw-Vossemeer heerlijk. Het geeft je tijd, om na te denken, tijd om muziek te luisteren. Heerlijk, nu hoor ik op NPO radio 5 allerlei heerlijke nummers die je mee kunt zingen. Nummers van vroeger, nummers waar ik ooit op danste, of nummers met een herinnering. Heerlijk. Ik hou ervan.

Nu met Teun naar het strand. Fijn. Geniet!

Zinnanin...

 

En dan staat er zomaar een heel lief boeketje op je bureau. Blauwe druifjes, de bloemetjes waar mijn moeder zo van hield. Onbekende afzender...spannend toch. Ik hou er van. 

Je zult wel denken wat is dit nu voor titel van een blog. Ja ik heb er zin in, en deze titel is mijn vrije interpretatie van dat kleine meisje met dat brilletje, die samen met haar vader in een reclamespot van een reisorganisatie zit. Zij heeft ook zin in een heleboel dingen, die je daar kunt doen en zegt dan iets in de sfeer van 'ik heb er zo''n zinnanin'. En soms kun je zomaar ongelooflijk veel zin hebben in bepaalde dingen. En nu is dat vooral de zon, de tuin, buiten eten, genieten, samen zijn met leuke mensen, een heerlijk glas witte wijn op het terras of zomaar een kopje koffie op de bank. Ik heb een heerlijke actieve week achter de rug. Met een lach en een traan, afscheid van de moeder van een vriend van me, klein, intiem en mooi. Bijzonder hoe iedereen afscheid neemt op zijn of haar eigen wijze. En hoe groot de verschillen kunnen zijn. Een week vol ontmoetingen, verhalen, herinneringen ook, samen met je oude management assistente, een kop thee drinken en praten over wat ooit was. Ondertussen een volwassen vrouw, moeder van een prachtige zoon, en dan glimlach je bij de herinneringen die je samen hebt gemaakt en nog steeds hebt. Gisteren toen ik samen met Teun op de Bosdrift was, had ik een prachtige ontmoeting met een locatiescout. En hij kwam er achter dat zijn tante bij ons begraven lag. En dankzij mijn collega, hebben we het graf teruggevonden. Tante is er nog. Mooi, bijzonder en toch ook zo eenvoudig. Tijd, rust en aandacht hebben voor elkaar. Een lezing over jongeren en rouw, maar vooral een lezing over die dingen die er echt toe doen. Rust, ruimte, aandacht en tijd. De ander zien en horen. 

En soms lijkt het alsof ik altijd mazzel heb en alles me mee zit. Maar ik sta op dit moment ook voor grote keuzes, en uitdagingen, in mijn werk. Dingen die het leven ook in zich heeft, uitval en ziekte, waardoor je soms opeens te maken krijgt met een rare afhankelijkheid die ik niet wil. En hoe ga ik daar dan weer mee om. Ik word getest op geduld, op 'omdenken' en soms ook aangetikt op mijn vertrouwen. Het leven heeft ook voor mij, soms best bijzondere onderwerpen die op mijn bordje gelegd worden. En hoe ga ik daar dan mee om. Recht doend aan mijn eigen waarden, de waarden van de ander, de relatie in stand houden. En soms lukt het even niet. En ook dat is iets waar ik veel van leer. Ik leer zelf, en ik laat de ander leren. Ik probeer te balanceren soms, en maak dan opeens een keuze. Maar de richting wordt altijd aangegeven door goed te luisteren naar de ander, naar mijn hart en dicht bij mijn intuïtie te blijven. En vroeger zou ik mijn moeder bellen en haar om raad vragen. Maar dat kan al zo lang niet meer. Laatst zei ik tegen Annemarie dat ik me soms alleen voel. Alleen omdat ik geen ouders meer heb. Alleen omdat ik geen kinderen heb. Wel een schoonfamilie, wel Annemarie en haar kinderen, maar toch kun je soms heel alleen zijn. Ondanks mooie vriendschappen, mensen om je heen, maar in essentie ben ik alleen. En dit doet niets af aan mijn levensgeluk he. Ik ben echt oprecht heel gelukkig met mijn leven, met mijn Annemarie en haar familie. Herken je dit gevoel? In mijn leven ben ik omringd door liefde, door prachtige mensen echt waar. En toch...

Maar gelukkig is er nu mijn kleine vriend Teun. Gisteren keek hij me zo aan, zoals je ziet op de foto hier. Een beetje ondeugend, uitdagend misschien wel en op dit moment zit hij met mijn oude schoenen die ik altijd draag als ik in de tuin werk, in zijn bek achter in de tuin op me te wachten. Baldadig, ondeugend, maar echt mijn vriendje. Vanmorgen kreeg ik iemand op bezoek hier, en dan is hij als een kind zo blij en enthousiast, vijf minuten dartelt hij om je heen, en dan is het goed. Tijdens onze wandeling kwamen we een dame tegen en eerst gromde hij wat, en toen mocht zij hem aanhalen en aaien. Alles goed. Teun onze troosthond. Afgelopen week bij mijn lezing, kwam hij weer langs op het scherm. Teun de hond die voelt hoe het met jou gaat, of je gelukkig bent, of je verdrietig bent of moe. Hij komt bij je liggen, tegen je aan. Soms bovenop je als je ziek bent, hij geeft je een lik en is gelukkig als jij het bent. Mooi en dan ben je nooit meer alleen. Ik gun iedereen een Teuntje....

En ondertussen is het alweer zaterdag, 30 maart, de verjaardag van een dame die ik af en toe mag coachen. We wandelen en ontmoeten elkaar nu op steeds een andere begraafplaats, werkbezoek, gecombineerd met een gesprek. Boeiend en anders. Deze zaterdag regent het, Teun had vanmorgen al een geweldige ontmoeting met Teddy, zijn vriendje van hiernaast. En mooi hoe je daarna een uur bezig bent om onze Teun weer toonbaar en fris te maken. Nu ligt hij op zijn kleed in de keuken, en geniet hij van de geur van zelfgemaakte worstenbroodjes. 

Heerlijk, net een geproefd. Had ik al weken geleden zin in, om dit een keer zelf te doen. En nu, terwijl An haar dochter ophaalt in Bergen op Zoom, nog de laatste inkopen doet, zit ik hier aan tafel omringd door lekkere geuren. En geniet ik van het uitzicht op onze mooie tuin. Zo prachtig nu alweer, en dan is dit nog maar het begin. Heerlijk. Gisteren hebben we tot een uur of acht in de tuin gezeten, met de houtkachel aan, en dit was ons uitzicht. Rijkdom he....

Gisteren liep ik door de polder en dan zie ik dit soort mooie beelden. Dan sta ik stil en geniet ik van al dit moois. En dan realiseer ik me, dat ik zomaar hele stukken kan wandelen, in vrijheid, in goede gezondheid, met energie. En dan denk ik even aan Jan. Onze vriend en buurman, die eventjes helemaal niks kan. Omdat hij ziek is. En enorm stevige behandelingen krijgt. En volgens mij is iedereen in dit mooie dorp wel af en toe met hem bezig. Met hem en zijn vrouw Annie. Want ziek zijn met iemand aan je zijde, is zo belangrijk. Iemand die onvoorwaardelijk van je houdt. Die je alles vergeeft, ook al doe je soms lelijk, of wat minder aardig. Want jij staat het meest dichtbij. Ik weet nog uit mijn eigen tijd van ziek zijn, hoe belangrijk Annemarie was, naast mij, hoe zij van mij hield, kaal, in het gips, met kapotte zwerende nagels en verbonden voeten. Hoe zij altijd mijn vrouw was en bleef. Want juist in die moeilijke tijden, heb je die ander zo nodig. Je kinderen, je vrienden, je buren, maar bovenal die vrouw die dag en nacht bij jou is. Die alles koopt waar je zin in hebt, en het dan weer weggooit omdat je weer zin hebt in iets anders, een zuurtje, een dropje, iets zoets, iets hartigs, je hele lijf is in de war. Jij bent in de war. Alles is in de war. Je liefde is in de war. En als ik dan zo loop, met Teun die ergens aan het rennen is, dan tel ik mijn zegeningen. Dan denk ik aan Jan, en aan al die andere mensen die zo ziek zijn. Die knokken voor het leven. Ik ken die knokpartij. En ik, ik heb gewonnen. En ik gun iedereen die winst. Echt. Want als je kanker hebt overwonnen, is het leven wat je misschien wel zo gewoon vond, opeens zo prachtig. Zo bijzonder. Dan kijk je anders, naar de blauwe luchten, de bloemetjes, maar ook naar de mensen om je heen. Dan knijp je in je arm, en realiseer je je, dat het leven jou gegeven is. En dat je er echt iets prachtigs van moet maken. Jij. Samen met een ieder die je lief is.

En dus heb ik er zo'n zinnanin om te dansen in de regen, te lachen naar die onbekende meneer of mevrouw, te genieten van een vers zelfgebakken saucijzenbroodje, of worstenbroodje. Van de Paasdagen met de familie van An, van de mooie kleuren in de tuin. Ik, ik heb er zinnanin...en hoop jij ook. Mooie Paasdagen gewenst. Liefs van mij....