Genadeloos lekkere wijnen!

 

Terwijl ik kijk naar onze zij-tuin bij de carport en de jacuzzi, tijd voor een blog. Een vrolijke andere blog. Over genadeloos lekkere wijntjes. Nog steeds verdiep ik mij, in prachtige wijnen, natuurlijk voor hier thuis maar nu ook voor de wijnclub van Nieuw-Vossemeer. Inmiddels al 40 leden, stel dat iedereen er zou zijn. Maar gemiddeld hebben wij avonden met 25 tot 30 mensen, die samenkomen in ons mooie Wagenhuis. En hoe leuk is dat. Ooit bedacht ik me, dat ik graag de 'wijnliefhebbers' in dit dorp wilde ontmoeten. Voor een glas wijn, voor het delen van onze wijnverhalen, een lekker hapje erbij en klaar. En dit alles is uitgegroeid tot een kleurrijk gezelschap, die tot laat in de avond doorgaat. Als heel het Wagenhuis naar huis is, dan zijn wij er nog. En of dit nu reclame is, of niet, geen idee. Maar het is ongelooflijk leuk. Mooie gesprekken, mensen die elkaar voor het eerst ontmoeten en er achter komen, dat in hun vriendenkring gezamenlijke vrienden zitten. Mensen die genieten van de vrolijkheid, de puurheid, maar vooral van dat lekkere glas wijn met een heerlijk hapje erbij. Verbinden, samenzijn en samen komen. Hoe belangrijk is dat in ons leven. En voor mij begon het met een prachtig glas wijn.

 

En zo ben ik nu, privé in de verkennende fase rondom de druif Sauvignon Blanc. Dronk ik vroeger de Pouilly Fumé, de Sancerre of een wat minder bekende wijn van deze druif uit Frankrijk,  Zuid Afrika of Nieuw-Zeeland. Zo ben ik nu, in Oostenrijk en Italië beland, kleine wijnhuizen met pareltjes van wijnen. Niet heel goedkoop, maar je wilt nu een glas proeven en intens genieten. En zo zit ik op vrijdagavond met Annemarie hier thuis, binnen of buiten en dan genieten we van een heel bijzonder glas wijn. Soms nog een glas, maar niet zoveel meer. Het genieten is begonnen. En een van die wijnen komt uit Südsteiermark in Oostenrijk. En los van de geweldige smaak van deze wijn, is de fles afgesloten met een prachtig klein glazen stopje. De wijn zit vol limoentjes en kruisbessen, en als de fles leeg is, dan heb je nog een prachtig glazen stopje. Nee, ik doe er niks mee, ik geniet er alleen van. En bewaar het. Als herinnering. De wijnproductie is heel laag, en ik ga op zoek naar dit wijnhuis, om te kijken of ik nog meer van deze wijn kan kopen. Om te delen met mijn vrienden. Of de kinderen. Want al die mooie pareltjes, die moet je eigenlijk delen met de mensen van wie je houdt. En door deze genadeloos lekkere wijn, zijn we weer terug bij mijn vaste onderwerp. Verbinden, samen de dingen doen en samen delen.

En met dit mooie uitzicht denk ik terug aan de dochter. Een tijd geleden heb ik samen met haar en Teun, een plekje op de begraafplaats voor haarzelf en voor haar moeder uitgezocht. De moeder was al ziek, de dochter voelde zich zo thuis bij ons op de Bosdrift. En Teun liet zich gewillig aanhalen en aaien. En afgelopen week werd moeder binnengebracht in de 24-uurs kamer en de dochter vroeg mij 'is Teun er ook' maar Teun was er die dag niet.

En gisteren, woensdag, was Teun er wel en de dochter ook. En Teun met zijn knuffelbeer in zijn bek, liep met haar mee naar de 24-uurs kamer en de dochter zei 'mama Teun is hier' en ze huilde. En Teun bleef zitten naast de kist, en liet zich aanhalen door de dochter. Teun onze troosthond, telkens weer, doet hij de dingen en laat hij je vol verwondering achter, door zijn liefdevolle aandacht, zijn manier van kijken en zijn. Hoe blij kun je zijn met onze hond Teun. Nooit heb ik me gerealiseerd, hoe fijn het is om een hondje te hebben. Gisterenochtend reden Teun en ik naar Hilversum, heel vroeg weer, de zon moest nog wakker worden. En toen hoorde ik op de radio het liedje 'het zou maar eenzaam zijn' van Diggy Dex. Een heerlijk liedje, echt zo'n liedje die op mijn lijst met favorieten komt te staan. Soms zit ik vrolijk mee te deinen achter mijn stuur en als ik de tekst ken, zing ik heel hard mee. Soms zo hard dat mijn Siri zegt 'wat kan ik voor u doen'. Tja, zegt vast iets over mijn zangkwaliteiten.

 

Soms zit er zo'n mooie zin in een tekst 'het zou maar eenzaam zijn, zonder jou dichtbij, al het moois zou lelijk zijn, zonder jou hier dichtbij'. Gaat voor mij over de liefde. Zo voel ik het.  Prachtig toch. Gisteren las ik een tekst 'de boom herinnert zich, wat de bijl vergeet'. Komt uit een boek, ben even vergeten welk boek. Maar als je nadenkt over deze tekst, dan gebeurt er wel veel met je. Gaat in mijn beleving over pijn, die niet meer overgaat, die jij nooit meer vergeet, maar degene die je pijn heeft gedaan, is zich daar vaak niet van bewust. En soms is dat zo geloof ik. Dan zegt iemand iets tegen je. En dat raakt je zo ongelooflijk diep. Volgens mij wordt er dan een oude draad geraakt, een oude pijn aangetikt. En wij, als mensen zitten vol oude draden, en soms dus ook oude pijnen, en het is niet iedereen gegeven, om goed om te gaan met deze stukjes in jou. Ik, ik blijf altijd nadenken over dit soort mooie zinnen. Geniet van woorden, van teksten, al vanaf kinds aan, ik heb nog boekjes vol teksten, zinnen, gedichtjes en woorden, die me ooit zijn bij gebleven. En het lijkt, alsof ik nu al die teksten laat samenkomen in mijn leven. Alsof ik woorden aan elkaar rijg, tot nieuwe zinnen, en nieuwe verhalen, het komt bij elkaar in mijn leven nu. En ik geloof zomaar, dat ik op enig moment, onder het genot van zo'n prachtig glas Gamlitz een boek ga schrijven, waar al die draden verworden tot een verhaal. Een verhaal vol verbinding tussen vroeger en nu, waar Teun tussendoor loopt, de jacuzzi lonkt en waar ik in mijn ooghoek mijn lief, mijn Annemarie rond zie wandelen. Want zij maakt mijn leven completer dan het ooit geweest is. Tja, mijn leven, mijn huis, mijn werk, mijn vrouw en haar familie, mijn vrienden, mijn liefde voor het leven, mijn Gamlitz, mijn Teun, het is zo'n prachtig leven. Ik voel me soms zo nietig en klein, als ik naar de wereld om me heen kijk. Als ik iemand ontmoet die eenzaam is, of ziek, als ik denk aan mijn vriendinnetje, dan word ik nietig en klein en tel ik mijn zegeningen. En vandaag was dat mijn reis door de wereld van de mooie wijnen. Als je hier een keer komt, dan laat ik je een prachtig glas proeven. Drinken we samen een Gamlitz. Wow....je bent welkom!

En steeds maar weer is het daar!

Ik realiseer me bijna dagelijks wat een bijzonder mooi iets geluk is. Simpelweg gelukkig zijn met je baan, je huis, je vrouw, je kind, je hond of simpeler nog, met het feit dat je hier in Nederland mag leven. En voor mij is dat soms best een tocht geweest, met vallen en opstaan. Met zoeken en voelen, met ziek worden en weer beter worden. Met kwijtraken en hervinden. Met huizen kopen en verkopen. Zoeken naar.  Met verlies en rouw. En ja nu bijna 66 durf ik te zeggen 'ik ben gelukkig'. Gelukkig met het feit dat ik af en toe mijn tuin moet verticuteren na een droge periode. Simpelweg omdat ik zo'n mooie tuin heb en mag hebben. Mijn baan, de mooiste baan die een mens zich wensen kan. En dan spreek ik nog maar niet over mijn vrouw, Annemarie. De liefste van de wereld. En onze Teun, mijn grootste vriend. En mijn ouders, ook daar ben ik gelukkig en dankbaar voor. En soms glimlach ik, want in gedachten zie ik mijn vader hier rondlopen. Samen een drankje met hem drinken in 't Wagenhuis, hoe fijn zou dat zijn. Hij hier op een stoeltje in de tuin, kijken wat ik allemaal aan het doen ben. Hij zou glimlachen en trots zijn. Mijn moeder ook. En haar trots zou gaan over mijn baan, mijn werk in die prachtige wereld van rouw en verlies. Zij kunnen rustig toezien, vanuit die mooie hemel, want het is goed gekomen hier op aarde met mij. Dankjewel daarvoor.

En ook vandaag is weer zo'n rijke dag om dankbaar te zijn. Een dag vol mooie indrukken, en misschien is de mooiste indruk voor mij vandaag wel weer de stilte. Het zomaar kunnen wandelen in de natuur, bij het water. De enige schaduw kwam van de wieken van de windmolen en ook dat heeft een charme. Teun en ik in de cabrio richting Tholen. Door de polder op ons dooie gemak, want hard rijden doe ik wel weer op weg naar Hilversum, of daarna weer terug naar huis. Thuis zoek ik wegen zonder mensen, zonder verkeer bijna en geniet ik van  Teun en van de stilte. Gek, hoe ik bijna niet praat als ik thuis ben. Hoe ik in die stilte mijn bordertje schoonmaak, of het gras maai. Hoe ik aan het opruimen ben en nadenk over mijn beplanting in de tuin. Niks meer. Niks minder. Telefoontjes neem ik op. Gesprekken ga ik aan, de cabrio zet ik even stil als er iemand van de Gemeente Hilversum belt. En ondertussen zie ik documenten binnen komen, lees ik mijn mail, reageer ik. Of soms nog even niet. Momenten om na te denken en als je dan over dit soort paden loopt, vrachtschepen voorbij ziet varen, oude bunkers ziet staan, de pracht en kracht van de wolken ziet. Dan is het goed. Gek hoe intens en mooi ik deze dagen ervaar. Ja en liever nog ben ik samen met Annemarie en Teun. Maar soms kan dit niet anders. Het meest belangrijke is, dat ik me zo gelukkig voel. Als ik aan de telefoon ben en iemand vraagt me 'waar ben je, ik hoor allemaal vogels fluiten'. Heerlijk toch. Het is ook echt. Soms wil ik geen muziek, want dan is mijn omgeving mijn geluid en keer op keer hoor ik nieuwe geluiden. Hoe leuk dat je via de app hoort welke vogeltjes er voor je fluiten. De wereld hier is voor mij een wonderlijk mooie wereld. 

Als ik hier de tuin uitloop, dan zie ik dit. Een mooie oude Engelse roos, die nog zo lekker ruikt, met daarachter het prachtige kerkraam. Tja...mijn vader zou zeggen 'dan hoef je toch niet meer op vakantie'. En ik ben eigenlijk ook al een beetje zo aan het worden. Omdat het hier zo prachtig is. Zo stil, zo rustig, zo puur, zo gewoon. De kerkklok die van zich laat horen, ieder half uur. En als de kerkklok van slag is, dan zijn wij het ook. Gek, hoe je als mens gewend raakt aan al die rituelen, gewoontes, die horen bij een dorp, een huis, een baan. In Hilversum hadden we weer een keer een maandborrel op de Bosdrift, dinsdag. Ouderwets gezellig, de 'vrijwillige cateringploeg' had ons weer voorzien van allerlei heerlijkheden, en er was een frisje, een biertje of een glas wijn. Maar vooral ontmoeten we elkaar weer. Even tijd om te delen, te praten, te lachen en te genieten. De zon scheen heerlijk, en de Bosdrift liet zich van haar mooiste kant zien. En dit soort momenten laten me zien, hoe belangrijk het is, om naast het vele werken wat we doen, ook gewoon even stil te staan bij elkaar. Elkaar even te ontmoeten, te spreken, te vragen naar de verhuizing of je neefje. Elkaar zien en aandacht geven, hoort zo bij ons werk. En bij het werken in de wereld van rouw en verlies. Iedereen heeft het nodig, om eventjes als mens te worden gezien en gehoord. En mooi hoe wij dit doen nu met elkaar. Fijn. 

En dit is mijn carport. En ons nieuwe wijnvat. Een prachtig groot vat 300 liter, met kraan en overloopsysteem en deksel. Hier gaan wij, als straks de nieuwe goot geplaatst is, een zinken goot, ons regenwater in opvangen. Regenwater voor de tuin. En dit vat ruikt nog naar hout, een vage geur van druiven ergens in de verte, heerlijk om ook hier thuis steeds na te denken over ons huis en de benodigde verbeteringen. Duurzaam bezig zijn, is iets wat we hier thuis ook proberen te doen. En als je dat dan ook nog zo kunt doen, dat het er supergaaf uitziet, dan maak je mij blij. Ik als wijnliefhebber heb inmiddels nu 3 wijnvaten in de tuin staan. En langzaam aan, wordt dit al zo bijzonder mooie huis, nog steeds mooier. Met glas in lood raam in de bijkeukendeur, met die groene intense woonkamer, waar het zo goed vertoeven is, als het buiten guur en koud is. Die authentieke keuken, waar het net is alsof je naar Swiebertje zit te kijken op tv. Niks supersonisch en modern, gewoon heel eenvoudig en mooi. Het past, het past als een jas. Een hele fijne jas.

En iedere dag weer, en daar denk ik zo vaak over na, voel ik mij rijk en rijker dan een koning, met alles wat er is. En vanuit mijn coaching, vanuit mijn werk, hoop ik mensen iets mee te geven. Het inzicht dat het goed is wat er is, hoe klein of groot ook. Ik ben op dit moment 'in gesprek' met iemand, die nooit tevreden is. Die altijd de schaduwkant belicht en wat er allemaal niet goed is, of wat er vroeger goed was en nu niet meer. En ik merk aan mezelf, dat hier voor mij nog een uitdaging ligt, een leerpunt, om om te gaan met mensen die niet blij, gelukkig of tevreden zijn en die de schuld daarvan bij de ander leggen. Tja, en zo heb ik altijd weer lessen te leren in mijn leven. Mijn buurvrouw is bezig met 'een leven lang leren' en dat spreekt me aan. Want ook vandaag heb ik door na te denken, te wandelen en in de cabrio te rijden, alweer zoveel geleerd, gevoeld en gezien. Ook al heb ik nog heel weinig gepraat. Straks nog even een rondje rijden met mijn vriend. Fijn, een rondje Kreek ofzo..de schoonheid van ons dorp ervaren en zien. Met elkaar en voor elkaar. En steeds maar weer is het daar.....

De zomer 'daar waar Zeeland Brabant kust'......

Ooit bedacht ik deze naam, voor mijn inschrijving bij de Kamer van Koophandel. En toen wist ik nog niet, hoe mijn huidige woonplaats vol levenskunst zit. En eigenlijk is de plek waar wij nu mogen zijn en leven, hier in de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer, een heel bijzondere plek. Een plek waar al die dingen samenkomen, die ik ooit in mijn leven in mijn rugzak heb mogen verzamelen. Mijn opvoeding, het geloof, het effect van dat geloof op mijn geaardheid, de rust, de natuur, het leiderschap van mijn moeder. De levensvreugde van mijn vader, het omzien naar elkaar. Het zorgen voor je medemens, het eerlijk en oprecht zijn. Het leven vanuit vertrouwen. Elkaar de hand reiken, en ga zo maar door. En hier in dit mooie kleine dorpje zo dicht bij mijn geboortegrond komt alles samen. De mensen groeten elkaar, zoals ik dat vroeger geleerd heb. En ik weet nog dat ik in Den Haag ging wonen, toen ik 17 was en ik het zo gek vond dat mensen elkaar bij de bakker geen gedag zeiden. En ook dat went, hoe gek dat ook klinkt. En hier, groet je de auto's die voorbij komen, zeg je 'hallo' of 'houdoe' of iets anders vriendelijks tegen elkaar. Hier zwaai je als je langsrijdt of loopt. Hier help je elkaar, hier maai je het gras voor de buren. Hier zorg je voor elkaars hondje, hier mag je mee-eten met de buurman die zo heerlijk zijn vlees kan bereiden op de barbeque. Hier is een burenborrel, om elkaar te ontmoeten. 

En als mensen mij vragen 'wat is levenskunst' dan is dat vooral 'het zien van al die mooie kleine dingen bij elkaar, en daar dankbaar voor zijn' en juist die dankbaarheid, die is zo nodig. En zo is ook mijn zomer hier. En vandaag op een maandag, een vrije dag heerlijk. Ik ben iemand die niet zo vaak op vakantie gaat. 1 x per jaar maar. En al die andere vrije dagen die snipper ik door het jaar heen. Zodat ik zomaar nu, op een maandag hier in het atelier zit, en geniet van de kerk, de zon, de tuin, de zomer daar waar Zeeland Brabant kust. Hoe fijn is dat. Teun ligt onder de tuintafel, vanmorgen een heerlijke wandeling over het veld en langs de Kreek gemaakt met Teun en Annemarie. Simpelweg samenzijn.

Hilversum in de app en op de mail en morgen weer helemaal, fulltime. Wel met de cabrio denk ik, want ook dat is levenskunst, genieten van je kop in de wind, de ramen open, zonnebrand op je neus en gaan. Hoe fijn....

Maar vandaag is levenskunst de stilte, de vogeltjes, de jacuzzi, Annemarie, Teun en ik. Hier op ons prachtige plekje waar de hortensia's bloeien, de vlinderstruiken langzaam aan paars kleuren, de heg groeit, het lampenpoetsersgras weer wuift in de wind. Omringt door de stilte, de zon en ondertussen geniet ik van dat kopje Nespresso. Fijn.

Wil je meer weten over levenskunst, kijk dan op mijn website www.anitavanloon-levenskunst.nl en wil je meer weten over dat andere stuk van mij, daar in Hilversum, ook zo'n stukje levenskunst, kijk dan op www.uitvaartstichtinghilversum.nl 

Een fijne dag, ik zwaai naar je als ik je zie...ik glimlach als ik aan je denk, en ik hou je vast als je dat nodig denkt te hebben. Heb het goed vandaag!

Beseffen dat het onomkeerbaar is doet pijn!

En soms is iets onomkeerbaar. Er is geen links, er is geen rechts, het is gewoon een feit. En vandaag zit ik te schrijven, vanuit de keuken, met mijn glaasje water en terwijl de hemel een beetje huilt, huil ik gewoon al een paar dagen mee. In stilte, en alleen. Ik besef, dat iemand van wie ik zielsveel hou, al bijna 50 jaar lang, gewoon weer ziek is. Een ziektebeeld, dat onomkeerbaar is, waarvoor medicijnen ontbreken, simpelweg omdat die er niet zijn. En een ding realiseer ik me meer dan woorden kunnen zeggen, ik hou haar vast. Ik zal haar altijd vasthouden. Soms ontmoet je mensen in je leven en die blijven. Die blijven bij je, ongeacht waar je naar toe gaat. Soms heb je tijdens een weg, een reis medereizigers, voor dat moment. Fijn, leuk, en bijzonder, want iedere ontmoeting is bijzonder. En verrijkt je leven. En deze vrouw, die er was toen het goed met me ging, en toen het niet goed met me ging, toen ik succesvol was en toen ik niet succesvol was, deze vrouw is er gewoon. En zo zal het ook nu zijn. Ik zal er zijn. Ondanks volle agenda's en een druk sociaal leven. Soms gaat iets voor. Is iets belangrijker dan al die andere dingen bij elkaar. Ik zal er zijn....

Ik ken mezelf als een vechter, een knokker, iemand ie nooit opgeeft. En nu, zal ik voor haar vechten, voor haar staan, haar vasthouden, want soms maakt ziekte, dat je gedragen moet worden, omdat je lijf het niet meer doet. Dat je omarmt moet worden, verwarmt moet worden, omdat de wereld doorgaat en jij niet. Dat je mag schuilen, mag leunen, mag zijn met al je ongemakken, omdat het leven om je heen beweegt en jij steeds minder. Omdat je de weg voor je niet meer duidelijk ziet, simpelweg, omdat je vriendschappen, je partner, de mensen zijn die je nu het meest hard nodig hebt. 

Het gaat niet om bezit, het gaat om zijn, en hoe blij ben ik nu, met mijn zinnetje, geleerd op de zondagschool en van mijn moeder - 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. En ik zal mijn hand uitsteken, en je vasthouden.

En ik voel je pijn. Ik ben al dagen verdrietig, echt verdrietig, om jou, voor jou en met jou.

En weet je lieve vriendin, lief mens, wat er ook gebeuren  mag en gebeuren gaat, ik haal je op, ik breng je thuis, ik hou je vast. Want samen, samen met al die andere mensen die zielsveel van je houden, komen we veel verder, dan wanneer je dit alleen moet doen. Dus ongeacht hoe ingewikkeld of hoog, of spannend die weg ook is, we nemen hem gewoon, we klimmen omhoog en samen.....

Zo'n heerlijk zomers gevoel....

Hoe mooi is de kleur blauw. Hier in Parga in allerlei tinten. Geweldig. Ik kon zomaar rustig zitten en voor me uitstaren, niks hoeft, alles mag. Zalig. En volgens mij is dat vakantie. En onze vakantie in Parga, was een tijd van uitrusten, wandelen, zwemmen, en veel boeken lezen. En bovenal samen genieten en tot rust komen. Want rust heb ik meer nodig dan ooit in deze fase van mijn leven. Het leven is soms ingewikkeld, lastig en daagt me uit. Nee hier thuis niet. Hier is het een beetje Parga achtig vind ik. De tuin, met allerlei prachtige mooie bloeiende planten, wat extra aandacht voor het gras, veel mooie tinten paars, roze en blauw, af en toe en gele uitschieter er tussendoor. 

Nu ik spreek over geel, moet ik even iets vertellen. Annemarie en ik, zaten in Parga op een prachtig terras, een klim omhoog langs allerlei trapjes, en dan keek je uit over het water, de kleine eilandjes, en daar dronken we een heerlijke kop koffie en een watertje. En zomaar opeens kwam daar een prachtige donkergele vlinder even langs, hij stopte even bij mij en vloog toen weer weg. Tja...en gele vlinders zijn er deze zomer steeds, hier in de tuin en ook in Parga. Dus Pa van Loon houdt me nog steeds goed in de gaten, de gele vlinder is bij me, sinds hij is overleden. Hij was kleurenblind en de enige kleur die hij zag was geel, lekker geel. En soms is hij er even niet, en ook als ik nadenk, over van alles en nog wat, dan komt hij even langs. Dan aait hij me als het ware over mijn wang...dag Pap!

Hier thuis wonen we naast meneer pastoor. En hij kwam op de thee, toen we net thuis waren. Hij had Ria, onze vriendin die met haar man Hans, hier in ons huis was en voor Teun en de poes zorgde al een prachtige pioenroos uit zijn tuin gebracht. En gisteren kwam hij ons even groeten, en snoepte hij lekker mee van de vers gebakken appeltaart van Ria. En toen ik hem deze foto liet zien van de pastoor of priester in Parga, toen zei hij 'oh wat een mooie man, dat is een goed mens'. En deze pastoor vond het goed toen ik deze foto maakte van hem en die andere meneer. En als ik hem daarna tegenkwam, dan groette hij me vriendelijk. Dus weer een soort van zegen, daar in dat mooie stukje Griekenland, Parga. Parga ligt op het vaste land van Griekenland, tegenover Corfu. Je vliegt op Preveza, kortom een geweldig mooi stukje Grieks leven. En een van de geneugten daar is ons kopje koffie of onze maaltijd bij de Brazilian Cup. Een geweldig mooi tentje, gerund door een echtpaar, al 25 jaar, met overheerlijk koffie en een paar eenvoudige goede gerechten op de kaart. Een fijne Griekse wijn erbij, kortom, genieten. Persoonlijke aandacht, vriendelijkheid, een groet, en een omhelzing als je gaat. Mooi, een beetje zoals onze Uitvaartstichting in Hilversum. Dichtbij, persoonlijk, met aandacht, veel aandacht. Zo eenvoudig kan het leven zijn.

En nu weer thuis, weer lekker in de jacuzzi, lekker werken in de tuin, Teun weer uitlaten en kroelen met hem. Heerlijk, het gewone fijne leven, hier in ons mooie dorpje. De rust, de stilte, de praatjes in het dorp, kortom, genieten van alles wat zo bij me is gaan horen. Wat zo een onderdeel is van mijn leven hier. Fijn. En morgen weer naar Hilversum, ook weer zin in. Zin om weer bezig te zijn, aan de slag te gaan, mijn mensen weer te zien, dat kopje koffie in de Huiskamer, dat gesprek met onze gasten. Maar ook de vele mails, de sollicitanten, de afspraken, de gesprekken, en de vele uitdagingen die deze baan mij biedt. Hoe hou je al die mooie uitdagende Rijksmonumentale gebouwen actueel en van deze tijd, zonder afbreuk te doen aan wat ooit was, maar zeker zodanig dat er animo voor is, om juist hier je afscheid te vieren. Juist hier de eindigheid van het leven, met af en toe wat sleetsheid, te laten organiseren. Ik ben er klaar voor. Ik heb er zin in. En wil je zondag een prachtige lezing bijwonen van Roek Lips, meldt je dan nu nog aan. Het kan nog net. Op die geweldige zolder daar op de Bosdrift. Een verhaal, dat je raakt tot in iedere vezel. En Teun, ja Teun onze troosthond is er natuurlijk ook bij. Want Teun mag eventjes overal mee naar toe. Dat heeft hij verdient, nadat hij zo geweldig lief is geweest bij Hans en Ria, en ook, omdat ik hem zo ongelooflijk gemist heb. Mooi he...mijn, onze liefde voor Teun....

Van dikke kabels en toekomstdromen....

En vandaag gaat de hele boel hier open en weer dicht. Kabels voor zonnepanelen worden van voor naar achteren doorgetrokken, het pad gaat open en het pad gaat dicht. Meterkasten vervangen, of bijgeplaatst, kortom er gebeurt een heleboel. De tuin wordt klaargemaakt voor al die toekomstdromen die wij hebben. 

En Teun, die vindt het gelukkig weer allemaal prachtig. Gisteren was er zomaar opeens iets, waardoor hij ongelooflijk bang was. Hij trilde over zijn hele lijfje, en dit hield maar aan, het begon zomaar opeens op de begraafplaats en tot vannacht was hij enorm angstig en bang. Hij liep met zijn staart tussen de benen, trilde en durfde hier niet uit de auto. Ik heb hem naar binnen gedragen en vanmorgen was het zomaar weer onze oude Teun. Hij snuffelt, hij kijkt, hij ruikt, hij rent, hij speelt, hij eet en drinkt. En ik, ik had zomaar een hele slechte nacht. Spoken, denken, piekeren en doen. Terwijl ik nooit pieker. Grote ingewikkelde problemen worden opgelost. Thema's blijven nooit lang hangen, daadkrachtig kan ik keuzes maken en doorgaan zal ik altijd. Maar gek, hoe kwetsbaar ik ook kan zijn. Als er iets is met de mensen van wie ik hou. Of als er iets is met mijn Teun. Onze Teun, maar stiekem ook een beetje mijn Teun. 

En ondertussen ben ik vanuit huis ook een beetje aan het werk. De Paasdagen komen er aan. Mensen zijn even vrij. De agenda is weer gewoon gevuld, niet extreem maar heel gewoon. Waardoor iedereen even op adem kan komen. Waardoor we met elkaar in gesprek kunnen over die dingen, die wel of niet goed gaan. Tijd is soms zo kostbaar. Tijd om even te lezen, even dat mooie gesprek te hebben met je vriend of vriendin. En die tijd, die is er soms te weinig merk ik. Gisteren was mijn vriendinnetje jarig en door allerlei dingen kon ik daar niet bij zijn. Gek, ongezellig en ongemakkelijk ook. Ik voel me schuldig maar ga nu wel lekker eten met haar, gewoon samen. Soms is dat fijner, elkaar even samen te zien. En dit soort keuzes maak ik, steeds meer. Even een ontmoeting een op een. Jij en ik. Afgelopen weekend was een heel goed vriendinnetje van ons hier in Nieuw-Vossemeer, van vrijdag tot maandag. Heerlijk even tijd hebben, gewoon een dagje hangen in de tuin. Genieten van de zon, en tijd voor elkaar. Tijd.

De beukenhaag wordt langzaam groen. Het laatste blad valt eraf. Heerlijk vind ik dit. De mooiste tijd van het jaar breekt aan. De tuin staat bomvol met bloemen en planten, vol met kleuren, de berk is prachtig groen al en laat zien, hoe heerlijk de zomer gaat worden. En Teun, Teun is gewoon overal bij. Fijn. 

Op de een of andere manier vind ik het voorjaar fijn, dan is er nog zoveel te verwachten. Dan komt er nog zoveel moois. Dan begint die mooie lange vrolijke tijd tot oktober, begin november. Maanden vol van genieten, van liefde, van gezelligheid, van mensen, van ontmoeten, van evenementen, van vul maar in. Van Parga, van asperges eten, Paasdagen vieren met de familie en hoe leuk, voor het eerst met nog iemand erbij. Want kinderen worden groter, ontmoeten mensen, die langzaam aan bij de familie gaan horen. En hoe doet dit me denken aan vroeger, ik sjouwde werkelijk iedereen mee naar de boerderij. Al mijn partners, of vrienden, of liefdes of vul maar in. Op de boerderij was altijd plek voor iedereen. En nu hoop ik maar zo, dat onze kinderen hetzelfde doen. Dat ze genieten van de gastvrijheid, die hier zo is. Waar ik, waar wij, zo van houden. 

Liefde is echt overal he...ik vind het zo leuk, om te zien, hoe je buiten in allerlei vormen, op allerlei momenten iets moois kunt zien. Dit is een dijkje hier in de buurt, waar ik vroeger wel eens ging lopen met Teun. 

Toekomstdromen. Heb jij dat ook? Droom je weleens over iets wat je graag nog zou willen doen, of ervaren. Of over dat gesprek dat je nog wilt voeren? Welnu, doe het maar gewoon nu. Vandaag, of morgen, of dit weekend. Maar stel het niet al te lang uit. Morgen, we weten niet wat morgen ons brengt? Ja ik hoop nu even dat ik het wel weet. Want morgen komt mijn toekomstdroom. Mijn mooie youngtimer wordt gebracht, donkerbruin, heel bijzonder met dat speciale klokje erin. Die auto waarmee ik hoop tot mijn dood te kunnen blijven rijden. Tja...genieten. Simpelweg genieten. Van elkaar. Van alles. Leuk, ik blijf dromen en ik probeer deze te blijven realiseren. Iedere dag opnieuw. En soms zeg je dan gewoon 'dankjewel' als je daarbij geholpen wordt. Of als iemand je even vasthoudt om je dromen te realiseren, te ervaren, te doorleven, te beleven. Ik las van de week ergens 'zij leefde me de liefde voor'. Zo'n zin die ik noteer, zo'n zin die ik koester. Want hoe mooi is het als iemand deze zin opschrijft. Zo koester ik zinnen, woorden, citaten en schrijf deze op in mijn telefoon. Om te delen met jou...fijne Paasdagen, geniet, zoek een ei, nodig gasten uit aan je tafel, drink je mooiste wijnen, leef gewoon maar...liefs!

 

Zomaar zomer!

Deze meisjes staan in de tuin, ze worden omringd door prachtige vrolijk gekleurde bloemen en af en toe krijgen ze een andere plek. De meisjes, de dames, de twee vrouwen uit de Achterstraat, daar staan ze symbool voor. Ik ben wat aan het genieten, tussen alle dingen door. Tussen jaarrekeningen, verslagen, ontmoetingen, sollicitanten en nog veel meer door. En daar in Hilversum gebeuren mooie dingen. Zo wordt de tv-serie HEIN opgenomen bij ons. En dat betekent filmploegen over de vloer. Interviews voor kranten en mogelijk een documentaire over de mensen die bij ons werken, zo gaaf. En Teun natuurlijk, want Teun werkt ook 'een soort van' bij onze Uitvaartstichting, als troosthond.  En zo was er ook afgelopen zondag een filmploeg bij ons, en dus was ik al om kwart voor zes in de ochtend daar op die mooie Bosdrift aanwezig. Even schakelen, met de zomertijd, dus een kort nachtje en daarom vandaag weer een dagje thuis. De tuin, de bloemen, het gras, het ingezaaide gras, kortom al die mooie vrolijke kleuren die nu onze tuin zo bijzonder maken. Voor de Pasen, of zomaar voor mij, voor ons. Vandaag was zo'n rommeldagje, de winterbanden opgehaald, en als het goed is zijn deze zo dadelijk verkocht. Er komt een Belg deze kant op. Leuk vind ik dat, een beetje rommelen, tja, want het is de tijd, dat dromen uit gaan komen hier. Dromen waar we hard voor sparen, waar we keihard voor werken en ondertussen is de tijd van genieten begonnen. Nog steeds met veel werk, maar wel maak ik, maken wij keuzes voor het genieten. Zo komt er 2 mei een prachtige jacuzzi helemaal op maat gemaakt, hier in de tuin. Met jets en licht, en muziek en met plek voor meer mensen. En dan zo'n drijvend led verlicht plateau voor je plastic glazen, zie je het voor je. Het staat al klaar. Alle voorbereidingen worden getroffen en ons kleine paradijs, wordt nog paradijselijker dan het al is. Heerlijk. Met jets, en streams, voor kuiten, billen, onderrug, kortom voor de wat ouder wordende lijven. Het idee alleen al, dan had ik er vandaag zeker al in gezeten, daar ben ik van overtuigd. 

En dan hier mijn grootste droom. En ook deze komt uit. Altijd al wilde ik weer een E-klasse cabriolet. Waarom, omdat ik die auto zo geweldig mooi vind. En hij hoeft niet nieuw te zijn, maar wel bijzonder. En deze auto is heel bijzonder, alleen al door de kleur, een bijzondere kleur bruin metallic, met een bruin en beige leren interieur. Jawel deze auto is volgende week de mijne. Zonder op te scheppen, want het is een youngtimer, en ik gun mijzelf al die kilometers die ik maak in mijn droomauto. En jawel deze auto is mijn auto voor als ik met pensioen ga, een E-klasse 200, een gewone motor, 184 pk dat wel, maar vooral hoe deze auto eruit ziet met een bruine cabriokap, dat is de auto die ik altijd al wilde hebben. Alleen zie je deze uitvoering, en deze kleurstelling bijna nergens. Ik had er nog ergens een gezien, maar die was aanmerkelijk duurder. En dankzij het zetje van Annemarie, heb ik deze stap gezet. Gewoon zomaar, omdat het mag, en omdat het kan. Omdat al dat harde werken van mij, van ons, nu ertoe mag leiden, dat ik onze dromen uit laat komen. Gek het voelt alsof ik soms verantwoording wil afleggen, maar eigenlijk hoef ik dit niet te doen. Maar ik vind het wel allemaal heel erg luxe. Ik realiseer me, dat wij een prachtig leven hebben. Hier op deze mooie plek met die prachtige tuin, in dat geweldige dorp, met die lieve mensen om ons heen. Weer voel ik die oneindige dankbaarheid in me opkomen, voor dit alles. Net kwam die Belgische meneer en hij vertelde terwijl we koffie dronken, dat zijn vrouw kanker heeft. Tja...en dan is alles anders. En ik realiseer me iedere dag, hoe gezegend ik ben, dat ik door mag leven. Want kanker neemt alles van je, dat zei die meneer ook we zijn alleen maar met kanker bezig'. En hoe genadeloos fijn is het dan, als je gewoon in de tuin kunt werken, bloemetjes kunt plukken voor de buurvrouw, of zomaar even een rondje Kreek kunt lopen met Teun.

Grappig er zaten twee meisjes op een trapje en ik liep langs hen, en riep naar Teun, en toen moesten die meisjes heel hard lachen, toen ze hoorden dat mijn hond 'Teun' genoemd werd. 'Teun is toch voor jongetjes...'. Grappig he...leuk hoe kinderen denken. Ik las vandaag in de Libelle zo'n soort prietpraat stukje, waarbij iemand aan een kindje vroeg hoe zijn vader heette. En toen dat kindje het niet begreep zei die volwassene tegen het kindje. Wat roept je moeder naar je vader als hij naar boven komt. En dat kindje zei 'neem je de was mee'. En ik, ik moet dan zo vreselijk lachen om dit soort uitspraken. Geweldig, hoe eerlijk kinderen zijn. 

Hier een prachtige foto, gemaakt volgens mij door René Krijgsman, een afscheidsfotografe bij mij op de begraafplaats. Deze foto was de basis voor de benaming van 'Teun de troosthond van de Bosdrift'. En door deze foto is Teun 'beroemd' geworden en in de krant terecht gekomen. Hoe leuk, die Teun. Vanmiddag lagen we samen op de bank buiten, lekker in de zon, ik met mijn boek, en Teun dichtbij me. Zo fijn. Fijn ook om alvast wat kleur op de wangen te krijgen, voordat we naar het mooie Parga vertrekken. Genieten van het Griekse leven, de zon, het water, en van eventjes helemaal niets. Lekker samen zijn. Want dat is echt wat we nu missen, het samenzijn. Mijn werk is veelomvattend en veel en lange dagen. De avonden zijn super kort en als ik vrij ben, is An vaak aan het werk. Door onze keuze voor Teun. Geen klagen, want we hebben het zelf gedaan, maar het is wel wat we nodig hebben, meer tijd voor samen. Gewoon lekker genieten, en om te genieten is er hier niet zoveel nodig. De prachtige tuin, bomvol met bloemen laat je vanzelf al genieten. Morgen nog een beetje onkruid wieden. Het bijhouden, want de tuin ligt er verder netjes bij. Schoon ook wel, en nu kan ik het goed bijhouden. Heerlijk vind ik dat, werken in de tuin. Alles op orde krijgen en brengen. 

En deze prachtige door Annemarie gemaakte foto laat zo mooi zien, waarom ik zo geniet van alles hier om ons heen. Vanmiddag zat ik even op het bankje bij een soort van uitkijkpunt en keek ik over het water en het land. En volgens mij is zo'n momentje, samen met Teun, weer zo'n moment om dankbaar te zijn.

En ik gun iedereen van die momentjes, want hard werken is niet erg, maar dan moet je ook wel heel hard genieten ernaast. Gewoon even genieten van die kleine dingen, die je leven zo verrijken. Die het leven zo mooi maken. En dat gaat niet over een bubbelbad of een Mercedes, maar over samenzijn met jou. Lekker op de bank zitten, een mooi glas wijn drinken en heel simpel samenzijn. Dat is kwaliteit, of die bloemetje in de tuin, waarbij ik er een paar voor mijn buurvrouw pluk, een soort van hart onder de riem. Dat is waar het leven over gaat volgens mij. Zoals Willeke zo mooi zingt 'het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen...'. Dag! Het is zomaar zomer...en dat is genieten!