Vrij zijn en vrijheid ervaren.....

Vakantie. Wat een heerlijk iets is dat toch. Een uurtje later opstaan, wat zeg ik drie uurtjes later. Om acht uur naar beneden gaan, kopje Nespresso en de krant. Een vroege wandeling met Teun, door het bos, over het strand of langs de Kreek. Heerlijk. Een glaasje water met bubbels en ondertussen rommel ik wat aan. De tuin, wat bijwerken alvast. Hier en daar een tak eraf, de eerste krokussen laten zich voorzichtig zien, geel, lila, paars. De bollen komen allemaal boven de grond uit, dus nog even en de tuin knalt open. Een bezoekje bij buurman Jan, puppies kijken, lekker uiteten met vrienden, een lunch met onze vrienden bij 't Wagenhuis. Naar de film Babygirl om acht uur in de avond (normaal gesproken kom ik dan pas thuis uit Hilversum). Boodschappen doen bij de SPAR, kortom een klein leven, maar een fijn leven. En met als mooi slotstuk, een dag of vier naar Vianden in Luxemburg. Daar waar ik ooit als klein meisje met mijn ouders op vakantie was. Aan de Ourthe, de rivier, waar ik samen met Jan, mijn jeugdliefde heb gezwommen. Waar ik voor het eerst in mijn leven 'verkering' had met diezelfde Jan. De plek waar ik ooit een stuk van een stenen kruis heb gevonden in de rivier. Het was er ooit in mijn leven en nu niet meer. Zoals zoveel er ooit was en nu niet meer. Ook dat is leven. Dus belangrijk is om gewoon simpelweg te genieten. Te genieten van al dat moois dat je dagelijks omringt. En soms zie je het niet meer, omdat het zo gewoon is. Maar juist die dingen, die ik nu ervaar, zijn voor mij de grootste rijkdom geworden. Teun die vrolijk de dames die gaan fitnessen of sporten bij de Vossenburcht begroet. Teun die vrij rondloopt en met zijn oude beer in zijn bek, naar buiten rent. De rust, de stilte, de tuin, en deze fijne mooie oude dame om in te wonen. 

En vandaag heb ik lekker alles hier schoongemaakt, de toiletten, de stofzuiger door het huis gehaald, gedweild. Ik moet eerlijk zijn, dat ik dat niet zo vaak doe. Maar het is wel leuk. Alles ruikt dan zo lekker, naar citroentjes. Net als vroeger als mevrouw Wervers, onze hulp op de boerderij was geweest. Grappig hoe je ook dit soort simpele dingen waardeert. En volgens mij is dat gewoon ouder worden. Het besef krijgen en hebben, dat niet alles vanzelfsprekend is. Dat je niet zomaar van alles kunt doen, en dat je nadenkt over wat je wel of niet doet. Keuzes maken of anders maken. Nadenken. Gek, hoe ik dit meer doe, nu ik in de laatste fase van mijn werkzame leven ben gekomen. Hoe ik optimaal geniet van het Hilversumse leven en hoe ik optimaal geniet van het leven hier. Hoe ik de grote verschillen zie. Kan genieten van een wijntje in Mijn Hemel en kan genieten van een wandeling door de polder. Of een wijntje zomaar bij iemand thuis, of hier in huis. En tegenwoordig is dat wijntje eigenlijk alleen nog maar in het weekend. Gek, hoe ook dat wijzigt. Maar misschien is dat uit zelfbehoud. Goed zorgen voor je lijf, omdat je lijf aangeeft dat nodig te hebben. Omdat je voelt dat je ouder wordt en bent. En ook omdat ik nog zoveel wensen en plannen heb, voor de rest van mijn leven. En soms zijn dat wensen op materieel gebied, die Mercedes cabrio, bijvoorbeeld. Ik ben dol op de E-klasse cabrio. Mag rustig een ouder beestje zijn, want een Mercedes blijft altijd rijden, zo zou Pa van Loon zeggen. Haha...genieten. Simpelweg genieten van dit soort dingen. Fijn. Genieten....vrij zijn, vrijheid ervaren. Tja...in heel veel landen om ons heen, is dat niet meer vanzelfsprekend. Vrijheid. Ik lees soms vol afgrijzen de krant, kijk op eenzelfde manier naar het nieuws en maak me zorgen. En tegelijkertijd realiseer ik me dus, dat mijn vrije leven, ons vrije leven, echt een enorm geschenk is. Als wij in Hilversum op 4 en 5 mei herdenken en onze vrijheid vieren. Als wij bij de oorlogsgraven kransen leggen, dan is het ongekend belangrijk om je te beseffen welk een groot goed vrijheid is. 

En toen ik door het bos liep in Halsteren zag ik deze boom en zijn wortels. Mooi om te zien. Met een stevigheid en eigenzinnigheid, die aansprekend is. Ik hou van dit soort beelden, alsof deze boom zich goed vasthoudt aan zijn omgeving. En soms, ook in het leven, vallen van die grote bomen om. Worden ze ziek, breken ze af, totdat er niet zoveel meer over is. Ziekte doet hetzelfde met mensen, uiteindelijk blijft er niet zoveel meer van je over. Deze boom doet me denken aan Pa van Loon. Een oersterke man, vader, een prachtig mens, en uiteindelijk is hij omgevallen. Nu alweer tien jaar geleden en ik mis hem zo. Steeds maar weer. Die man van wie ik zoveel hou. Nog steeds. En in mijn sterke positieve bui, zeg ik 'ik draag hem met mij mee waarheen ik ook zal gaan, hij is bij mij, in mij...'. Hij leerde mij vrij te zijn, mij vrij te voelen. Hij liet mij gaan naar Den Haag omdat hij wist dat ik daar met mijn geaardheid, mijn liefde voor vrouwen, gelukkiger zou worden dan op de boerderij. Dat is nog eens sterk zijn, geef iemand de vrijheid om te gaan als het nodig is. En uiteindelijk maakte die keuze, dat ik nu weer heel dichtbij mijn geboortegrond terug ben. Dat ik er naar toe kan fietsen bij wijze van spreken. Hij gaf mij mijn wortels, mijn kracht, mijn bodem. Hij draagt mij nog steeds. Onvoorwaardelijk is zijn liefde altijd geweest. En zo ook de mijne. Dankjewel pap, je leerde me ondeugend zijn, je leerde me ook te gaan en te staan voor wat ik wilde. En natuurlijk was daar altijd die stille kracht achter jou, mijn moeder, die ik nooit mag vergeten. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. En ja, dat is best een beetje anders, dan gemiddeld. Het zij zo.....ik glimlach terwijl ik dit schrijf. Heb een mooie dag in vrijheid, en geniet ervan. Liefs! Van een van Loon! Een hele echte van Loon. 

 

Goedemorgen allemaal! Wat een mooie dag!

Vanmorgen was het lekker koud in de polder. En stevig doorstappend gingen Teun en ik erop uit. Ja, ik weet het, het is dinsdag, ja en ik ben vrij. Ik heb eigenlijk gewoon te veel vrije dagen per jaar, en dan werk ik ook nog met regelmaat in een weekend, zo ook het afgelopen weekend, en sinds wij heel hard aan het sparen zijn, gaan we maar 1 x per jaar op vakantie. Dus vrije tijd heb ik genoeg. Ik geloof met al mijn seniorendagen erbij, al 7 weken per jaar en dan hou ik nog over. Heerlijk, want zomaar op dinsdagochtend door de polder lopen, en ondertussen een telefoontje opnemen, een vraag beantwoorden, een ziekmelding verwerken, dat is niet erg. Want die rust van die polder maakt alles goed. Teun die ergens rondscharrelt en soms een paar meter voor je uit loopt en die zich dan opeens realiseert, dat jij achterop bent gebleven, dit alles is zo simpel en zo fijn. En dan nu, die Nespresso in mijn eigen kopje. Gek hoe je gehecht kunt zijn aan dat kopje, toen ik in 2002 weer alleen ging wonen, toen had ik een aantal van die simpele eenvoudige witte Nespresso kopjes met een rechthoekig bordje eronder. En nu heb ik, dankzij mijn vriendinnetje Karin, nog 2 van kopjes over. En nog heel veel bordjes, want die gebruik ik veel minder.

En Nespresso in zo'n kopje is echt subliem. Zo heerlijk. Met dat glas water erbij. Heerlijk. Op ochtenden als deze stel ik mij altijd voor, dat dit het leven is van iemand die met pensioen is. Iedere keer kom ik dezelfde mensen met hun hondje tegen, zij lopen denk ik iedere dag ook hetzelfde rondje. haha, dat doe ik niet. Ik loop steeds andere rondjes, stap soms even in de auto en zoek een strandje op. Maar ik denk zomaar dat ook de regelmatig en de mooie cadans van een rustiger leven, mij zeer goed zal bevallen. En al wandelend door de polder, ben ik me hiervan bewust. Ouder worden, lijkt me een interessant iets. Veel mensen zijn huiverig, doen stinkend hun best om slank, bruin, en vooral niet ouder te worden. En ik schrik dan soms, op een afstand ziet het er uit alsof je een 45-jarige tegenkomt, en dan komt iemand dichterbij en zie je dat deze mens gewoon 65 is. En het beeld klopt dan gewoon niet in mijn beleving. En ik, ik vind dat je gewoon ouder mag worden. Ik hou van een gezicht met wat plooien en rimpels, een ouderdomsvlekje soms. Ik hou van een lichaam, dat veel gedragen heeft en dat laat zien. Ik hou van de verhalen van vroeger, de herinneringen die zich opstapelen. En ik ben dankbaar dat ik ouder heb mogen worden. Want ooit was ik daar niet zo zeker van. En ik realiseer me, dat ik echt geluk heb en heb gehad. En ondertussen ben ik zomaar gewoon al 17 jaar vrij van kanker. Ik sta er niet teveel bij stil, alleen komt het bij me binnen, als ik al die verhalen hoor, en om me heen ook ervaar, van mensen die ziek worden en niet meer beter kunnen worden. Mensen van wie ik afscheid moet nemen of al heb moeten nemen. Mensen die ik mis, nu en soms voel ik me schuldig naar hen toe. Ik mocht door met leven. En dan voel ik me simpelweg die enorme geluksvogel, die zomaar door mocht gaan met haar leven. En hoe. Steeds meer vanuit mijn basis, mijn hart, mijn eigen ik. Steeds meer die Anita van Loon, die ik wil zijn. Geen opsmuk meer, geen gedoe, geen gebral, gewoon een 'gewone boerenmeid' zoals mijn vader me altijd zei. Ik merk ook dat ik me terugtrek uit de grote verhalen, de clubs vol belangrijke mensen, de samenkomsten waar het gaat over materie en bezit. En als ik dan mijn tuin in loop en al die bolletjes omhoog zie komen, dan maak ik me alvast een voorstelling van de schoonheid van het groen, de bloemen en de planten. En dan geniet ik al bij voorbaat. Want mijn leven nu is echt zo prachtig. Zo mooi, zo rustig, zo eenvoudig eigenlijk ook. Heerlijk. 

Deze boom op de Bosdrift, staat voor het 'afgebroken leven' en eigenlijk is dit op een begraafplaats wel een mooi symbool. De boom was dood, aangetast door zwammen en moest gekapt worden. Maar juist omdat zijn wortels zo prachtig zo groots waren, heb ik ervoor gekozen om de boom tot ca 2,5 meter te laten staan. Hiermee is het risico van omvallen weg en zie je de natuur weer vrolijk doorgaan, met prachtige zwammen, nieuw leven dat weer uit de stam omhoog groeit, kortom deze boom leeft opnieuw, in een andere vorm, maar deze boom leeft door. Beschadigd, geraakt, aangeraakt, maar weer vol leven. En als ik langs deze boom loop, dan voelt het alsof ik even naar mijn eigen leven kijk. Ik ben doorgegaan. Ik mocht doorgaan, want die zeggenschap ligt elders, niet bij jouzelf. En ik weet en voel, dat ik in dit tweede deel van mijn leven, gekomen ben waar ik altijd al wilde zijn. Dichtbij mijzelf, mijn hart, mijn eigen kern en waarden. Ik kan lachen, zingen, huilen, genieten en liefhebben. Ik leef in de puurste vorm. Ik deel mijn verhalen met iedereen die me lief is. Ik omarm hen die er niet meer zijn. Ik heb je herdacht afgelopen zaterdag tijdens onze Avond vol Licht en Liefde, ik heb je aangeraakt, je hart gestreeld en je was erbij. Ja jij...en jij ook. Iedereen die mij ontvallen is, was vertegenwoordigd in mijn kaarsje, mijn lichtje. Ik heb mijn licht doorgegeven aan Marcel, omdat hij het licht even nodig heeft nu in zijn leven. En vanuit mijn hart heb ik gezongen voor jou 'geef licht' van Stef Bos. Wat was het mooi. Wat is het mooi. Dus iedereen die daar was, dankjewel. En hoe mooi om met elkaar te zingen 'Perhaps love' of 'Let it be'. En naar elkaar om te zien. Ja hoor, mijn thema's zijn allemaal weer langsgekomen in deze blog. En ik, ik ga naar buiten, met Teun, wat rommelen in de tuin. Gisteren heb ik alle oude bloemen uit de eikenblad hortensia geknipt, prachtige trossen. En nu, gaat er wat onkruid uit. En ik heb zomaar een verdwaald paar ranonkeltje in de tuin, hoe bijzonder, hoe eigenzinnig, een zo'n blauw bloemetje, zo van 'ik wilde me gewoon even laten zien'. Prachtig. En als de zon dan schijnt, dan grinnikt dit bloemetje je tegemoet. Laat het voorjaar maar komen op deze prachtige dag! Goedemorgen allemaal! Heb het goed vandaag. Waar je ook bent. Dag!

 

Buiten!

Als kleine Anita van Loon was ik al heel graag buiten. Spelen in de tuin, in de schuur, of helpen op het land bij mijn vader. Buiten zijn, in een oud broekje, polo aan of een trui als het wat kouder was. Buiten. En iedere avond als ik hier buiten sta, terwijl Teun zijn laatste snuffelronde doet achter bij de kerk, en ik inhaleer die lekkere frisse lucht, dan voelt dat zo fijn. Zo anders zo vrij eigenlijk ook. Vanmorgen vroeg moest ik naar de tandarts. En dat is nog in Wassenaar, en ik liep daar met Teun om kwart voor zeven buiten. En daar is buiten zo'n andere ervaring dan hier. Daar is buiten veel stoepen, stenen, en af en toe een plukje groen. Voor een hond niet fijn, we liepen samen door de Langstraat, Teun en ik. Hij liep los en ik moest lachen, toen iemand me een beetje verwonderd en licht glimlachend aankeek, omdat een hondje in de Langstraat echt wel aan de lijn hoort. Tja, Teun is een vrije hond, zo zei meneer pastoor me, net als ik een vrije vrouw bent. Ja wij zijn vrij. Wij gedijen goed in een natuurlijke omgeving, zoals hier bij de Grevelingen, daar zijn we naar toe gereden, na mijn bezoek aan mijn vriendinnen, in Wassenaar en Den Haag. En eenmaal daar aangekomen ging Teun op sjouw met takken, stokken en snuffelde hij overal heerlijk rond.

En ondertussen zijn we weer thuis, Teun en ik. Hij is zo ongeveer waar ik ben. Hij ligt lief naast me op zijn kleed. En ik was wel weer toe aan een blogje, na bijna 3 weken. Gekke weken, geveld door de griep, veel mooie nieuwe ontwikkelingen, RvT weer op orde, keuzes gemaakt, gesprekken gevoerd, graven verkocht, althans Gert-Jan, en de eerste stappen gezet op weg naar een nieuw project op de Noorderbegraafplaats. Fijn, het jaar 2025 is begonnen. Teleurstellingen overdacht, en afgesloten. Soms een les, soms een pijnlijke les zelfs. Geeft niet, het hoort bij het leven. Het leven is prachtig, maar doet soms ook een beetje zeer. Verlies, verdriet, loslaten en weer doorgaan. En hoe. Met een mooie afsluiting van 600 jaar Hilversum met champagne en mooie woorden in kleine kring, fijn. En nu weer door. Een nieuw jaar. Nieuwe kansen. En in dit nieuwe jaar lijkt alles weer anders. Mijn voornemen om dit jaar meer aandacht te hebben voor vriendschappen, is goed begonnen. Afspraken gemaakt, etentjes gepland, maar ook veel te veel nachten in Hilversum, slapen in de B&B of een hotel, maar ook privé weekendjes weg gepland, een vakantie zelfs. Kortom, ook tijd voor onszelf. Tijd om die bleke wangen weer wat kleur te geven. Ik ben veel afgevallen dit jaar, een andere leefstijl. Wat meer rust, wat minder alcohol, wat gezonder leven. Nog meer buiten. Morgen lekker de tuin in, wat onkruid weghalen, wat voorwerk doen, want oh al die bloembollen, wel 600 ofzo...die in de grond zitten, laten zich al voorzichtig zien. De tuin gaat langzaam open, het gras wordt alweer groener, de beukenhaag verliest zijn blad, An heeft alle vogelhuisjes schoongemaakt en de vogeltjes fladderen alweer rond. Leuk, fijn. het voorjaar is een van de meest mooie periodes van het jaar vind ik, die kleuren, die geuren, en nog meer buiten zijn, heerlijk buiten leven.

Zaterdagavond is onze Avond vol Licht en Liefde in Hilversum. Een bijzonder mooie intense avond, waar mensen samenkomen om hun geliefde, hun dierbaren in het licht te plaatsen en te herdenken. Een prachtig programma gemaakt samen met Luizter en Marcel onze huisgitarist. We gaan samen zingen, samen luisteren, samen zijn en onze Zuiderhof begraafplaats zal baden in een prachtige licht. We lichten de hemel een beetje op we glimlachen naar onze buurman, en steken kaarsen aan. We houden elkaar vast op het moeilijkste moment in ons leven. De billboards hangen door Hilversum heen. Dus wil jij je geliefde herdenken, of wil je hem of haar een liefdesbrief sturen, en deze voorlezen en dan ritueel verbranden buiten, kom naar ons toe. De aula is open vanaf 18.30. Er is koffie, thee, wat lekkers, voor de kinderen zijn er ballonnen en bellenblaas, we zingen samen en luisteren naar dat mooie verhaal over de liefde. Een avond die voor mij veel waarde heeft, omdat ook ik altijd mijn eigen verlies ervaar en voel, juist deze avond. Dan denk ik aan Henri, aan Hans en Manon. Aan die mensen die in 2024 overleden zijn en ergens in mijn hart een plekje hebben ingenomen. En langzaam aan, is het vol daarbinnen in dat hart van mij. Teveel verlies, teveel gemis soms, en met mij ervaren veel mensen dit zo. En dus vieren wij ook de liefde zaterdag. De liefde voor het leven, met jou in mijn hart.

En met deze foto van Teun in de B&B sluit ik deze blog af. Teun was twee nachten met mij in Hilversum, zo leuk, hij is daar net als hier thuis. Veel mensen kennen hem, hij begroet iedereen, of je nu de burgemeester bent, of die oude dame die altijd in de Huiskamer komt, voor Teun is iedereen gelijk. Fijn. Ook daarin lijken we op elkaar. Teun en ik. Niks rangen en standen, doe maar gewoon, ben maar wie je bent. 

We gaan nog even een rondje Kreek doen samen. Frisse neus halen, voor het weer donker wordt. ja dat is ook zo fijn, van het voorjaar, dat het langer licht is. Dat de zon zich weer laat zien, zo mooi met dat licht, en ondertussen luister ik naar een playlist met allemaal oude nummers van vroeger. Heerlijk een beetje melancholiek, die sfeer van dat kleine kamertje op de zolder, 3 x 3 meter, waar ik in mijn bed met een kruik, naar de radio lag te luisteren. Candlelight met mooie gedichten en muziek van Jan van Veen geloof ik. Romantisch wegzwijmelen en nog steeds hou ik van dat soort muziek, en van gedichten. Prachtig. Je hebt vandaag de dag ook geweldige nieuwe dichters, waar ik fan van ben. Een van die dichters is Tanja Helderman. Google haar naam maar eens. Zij is voor mij een nieuwe Stef Bos ofzo. Die teksten weet te vangen. Of een nieuwe Toon Hermans, hoorde ik iemand ooit zeggen. Zij is in staat de woorden zo aan je terug te geven, dat je geraakt bent. Diep van binnen. En dan ben ik zomaar weer dankbaar, dat ik haar gedichten tegengekomen ben. Dankjewel. Ze heeft vast wel een mooi gedicht over buiten, ik ga zoeken. Fijne avond. 

 

2025 - en wat is nu gewoon?

En terwijl het nog aarde donker is buiten zit ik te wachten op de meneer van Monumentenwacht. Onze 'oude dame' wordt weer volledig onderzocht op gebreken, krijgt aanbevelingen ter verbetering. Ze wordt als het ware gekeurd. En ondertussen is er zoveel gewerkt aan dit unieke pand het afgelopen jaar, veel luiken, deuren, ramen vervangen of deels vervangen, metselwerk, geschilderd, de oude palen met kettingen gerestaureerd onder de leilindes, de cijfers aan de zijmuur van roest verwijderd en opnieuw geschilderd. Ja als iedere oudere dame zo behandeld en verzorgd zou worden, zou de gemiddeld leeftijd van de Nederlander ernstig omhoog gaan. Want zoals buurman Jan gisteren zei 'ze staat er prachtig bij'. En hier op deze foto zie je haar, zoals ik haar altijd zie als ik thuiskom in de avonduren. Verlicht en vriendelijk, ze heet me altijd welkom. Samen met Teun, en Annemarie natuurlijk.

En hier binnen is het lekker warm. Teun ligt in zijn mand, en slaapt zo meteen nog even lekker door. Mijn Nespresso en het NRC, en veel meer heb ik vandaag niet nodig. De stilte overvalt je, als je hier zo zit. Geen auto's, geen mensen, geen zorgen, zo voelt het hier altijd weer. Aardedonker is het nog. En terwijl ik dit schrijf denk ik, ach eind februari begint het alweer lichter te worden, dan ga ik naar buiten en zie ik de lucht alweer, deze tijd, december tot en met februari is altijd die donkere tijd. Glad op de weg, aardedonker, en zelfs als ik om half zeven, kwart voor zeven in Hilversum aankom, is het nog steeds aardedonker, gekke tijd de winter. De seizoenen van het jaar zijn wel fijn, maar dit zijn wel van die maanden, dat ik soms net als Teun in mijn mandje zou willen liggen, met een stapeltje goede boeken om me heen. Ik lees een boek 'vers water voor de bloemen' over de verhalen van een begraafplaatsbeheerder in Frankrijk. Prachtig boek, over liefde voor het vak. En grappig terwijl ik dit schrijf, ooit ben ik met mijn ouders een aantal keren in Hongarije geweest, ook in Budapest en daar moest ik slapen bij een oude dame, die woonde ook op de begraafplaats. In een klein huisje en ik vond dat toen als intrigerend en een beetje spannend wel. En nu, nu werk ik in Hilversum en breng ik heel veel tijd door in van die prachtige panden op de begraafplaatsen. De mooiste blijft voor mij altijd de Bosdrift, dat pand, met die unieke details, die oude muren, die bijzondere kleine raampjes, al die houten balken, sommigen nog met Romeinse cijfers erin gekerfd. Nooit heb ik kunnen bevroeden, dat dit soort oude panden, mij zo zouden kunnen bekoren. Het liefst zou ik een kerk kopen en daar gaan wonen en werken. Maar ja, gek en zonde, want ik ben daarvoor te oud nu. Niet meer interessant voor een investeerder, of bank. Dromen, ik zal wel altijd blijven dromen. Maar ondertussen realiseer ik dromen in Hilversum, samen met al die mensen uit mijn team, die zo prachtig zijn. 

En terwijl ik het woord prachtig gebruik, wil ik stilstaan bij dat unieke bijzondere schilderij, gemaakt door Monique van Wijk. Monique is onze kunstenaar in Hilversum, zij schilderde voor ons Leonard Springer en Piet Andriessen, voor ons prachtige gebouw aan de Bosdrift en onze Huiskamer van Springer. Leonard kijkt je aan als je binnenkomt, en hij waakt over ons. Maar Monique heeft in het kader van 600 jaar Hilversum iets zeer bijzonders gedaan. Monique heeft samen met 600 mensen uit Hilversum, 600 paneeltjes voorbewerkt en laten schilderen door 600 mensen en die 600 paneeltjes samen vormen 1 schilderij. En dit schilderij staat in de Vituskerk in Hilversum. Ga er naar toe, kijk even op de website, want dit schilderij is een weerspiegeling van de geschiedenis van Hilversum. Deze vrouw verdient een eretitel en die komt echt wel, daar geloof ik in. Want zij heeft opnieuw geschiedenis gemaakt met dit gigantische project zij heeft Hilversum onderling verbonden. Overal zie je foto's van mensen die hun paneeltje aanwijzen en trots zijn, iedereen is trots. Ik ook, een stukje van de broek van Dudok, heb ik gemaakt. Hoe leuk ik kan helemaal niet schilderen, Monique zei 'ik heb je nog nooit zo stil meegemaakt', zo druk was ik met mijn streepjes blauw en grijs en zwart daarop onze zolder in de Bosdrift. Dus ga naar Hilversum. En als je daar dan toch bent, kom een kopje koffie drinken in onze Huiskamer van Springer. Dan zie je de authenticiteit van deze bijzondere plaats, Hilversum. Kunst in optima forma. En het leuke is, dat ik door mijn werk in Hilversum, zoveel meemaak, zoveel zie, dat ik hier thuis kan vervallen in de stilte en de rust van dit Brabantse land. Van dit stukje Nederland, 'daar waar Zeeland Brabant kust'.  Hoe mooi deze zin, daar waar twee provincies elkaar kussen. Ja en daar wonen wij. In die mooie oude dame. En hier komen die twee stukjes uit mijn leven samen. Of eigenlijk drie, want ook mijn geboorteboerderij is ook heel dichtbij. En in gedachten komt mijn vader met regelmaat hier achterom en stapt  hij de tuin in en geniet hij van mijn leven hier. Ons leven hier. En hoe leuk is het, dat de man die mij ooit kennis heeft laten maken met Hilversum, nu weer dichtbij is, als burgemeester van Voorne aan Zee. Ik glimlach, omdat het lijkt alsof alles op zijn plek is gevallen. Alles.

En deze stille morgen, vol overpeinzingen over mijn leven, laat me de fijne details zien om me heen. Dagen als deze laten me de schoonheid zien, van alles wat er hier is. De tuin, de ornamenten, de plannen voor mijn zwembad, de cortenstalen randen langs de borders, de helleborus, die in deze tijd van het jaar, zo mooi licht opkleurt. De beukenhaag, die als laatste zijn blad verliest, de grote ladder die ik gekocht heb, zodat ik alle takken kan wegsnoeien. Leuk om daar mee door te gaan. De oude pastoor, 17 februari wordt hij 90, waar ik toch een beetje over waak. Hij is onwel geworden en ik maak me zorgen. Zorgen over mijn buurmannen, zorgen over de mensen om wie ik geef. Mijn buurman zegt altijd dat ik zo sociaal ben. Grappig ik weet niet beter, geleerd van mijn ouders. Omkijken naar je medemens. Niks meer, niks minder. Zorgen voor elkaar en weer, elkaar de hand reiken. We krijgen nieuwe buren uit Sommelsdijk. Leuk he, mijn geboortegrond, en ik weet nu al, dat dat ook weer fijne buren gaan worden. Ik hou zo van dit soort contact. Ik ben niet zo van het formele, het officiële en ik merk, dat ik dat een beetje uit de weg ga. In Hilversum ontkom ik er niet aan, en hoort het bij mijn werk. Maar hier thuis, hoeft het niet meer. Doet me denken aan mijn moeder, ze zat in de Gemeenteraad, was bestuurder, ambtenaar van de burgerlijke stand, maar thuis was ze gewoon mijn moeder en waren zij en ik soms samen bezig, met het binnenhalen van de aardappeloogst, terwijl mijn vader en anderen steeds met volle karren aan kwamen rijden, dan zorgden wij dat de aardappelen via de transportbanden netjes in de schuur terecht kwamen. Mijn moeder, altijd netjes gekleed en ik. Heerlijk was dat. Zij had ook die twee kanten in haar leven, mevrouw van Loon en Ina. Tja ik lijk toch ook wel veel op haar, althans als ik in Hilversum ben. Ja ook dat grijze haar, die bril, dat statige soms, bijna afstandelijk soms. En die andere kant van haar, die ze niet zo vaak liet zien, was mooi en lieflijk, zacht. Tja...een kind van haar ouders, dat ben ik, dat is iedereen. En als je mij ziet zingen in het top 2000 café hier aan de Pelsendijk, dan ben ik Pa van Loon, in optima forma. Dus we zijn weer aanbeland bij een van mijn favoriete onderwerpen, mijn vader en mijn moeder. Ik hoef voor dit eerbetoon niet naar de begraafplaats toe in Middelharnis. Ik eer hen hier, aan de keukentafel, en als ik op de Bosdrift rondloop, of op de Noorderbegraafplaats, dan denk ik aan hen. Zij zijn altijd in mij en bij mij. Voelt lekker veilig.

En ondertussen is een dame van Monumentenwacht in het huis aan het rondlopen. En kijkt zij naar alles wat hier is en is gebeurd, maakt zij foto's en een rapport op, van hoe onze oude dame er anno 2025 bij staat. Een soort van grondige APK-keuring. En eigenlijk zou je dat als mens ook af en toe moeten doen. Jezelf eens lekker laten doorlichten, ben ik okay, kan ik nog even mee. Ik geloof er heilig in, dat ik helemaal okay ben. Dat ik nog jaren voor de boeg heb, dat ik kei gezond ben, zo zeg je dat in Brabant. En ik werk er aan mee. Geen alcohol mee door de week, op de lijn letten, mijn enige zwakte is witte chocolade en af en toe wat dropjes. Maar als het er niet is, dan eet ik het niet. Dus hoe lief bedoeld ook, laat het maar achterwege. En weet je wat de opbrengst is, als ik nu een glas witte of rode wijn drink, dan geniet ik intens. Dan proef ik nog beter de echte smaak. Dus als je iets echt wilt waarderen, zorg dan dat je er naar verlangt, dat het de moeite waard is, dat je er moeite voor moet doen. Een gekke constatering, maar ik voel ook dat ik de zon echt waardeer, omdat deze er niet altijd is. En als ik dan straks in Griekenland ben, geniet ik intens van de temperatuur, het water, de zon. Maar als ik het altijd maar voorhanden heb, wordt het gewoon. En dat was een beetje met mijn wijn. Ik nam iedere dag wel een glas. En hoe mooi die fles ook was, het werd gewoon. En nu, nu waardeer ik dat glas zoveel meer. Het is zo genadeloos lekker. En dit glas wijn brengt me bij onze wijnclub hier in Nieuw-Vossemeer. De wijnclub waar zoveel mensen lid van zijn, en 17 januari gaan we weer proeven in 't Wagenhuis. Bij Jack. Genieten met elkaar, genieten van overheerlijke hapjes, een culinair hoogstandje in het zo bourgondische Nieuw-Vossemeer. Het kan, het is er en ik mag er onderdeel van zijn. En dus eindig ik vandaag weer in de polder. In de stilte van het land, waar Teun zo gelukkig is, en ik, wij ook. Ik wens je een mooie dag, geniet van wat er is, het is niet vanzelfsprekend. Waardeer het, waardeer elkaar, en zorg voor elkaar. Ik ga nu zorgen voor onze 'oude dame'. Zij vindt het vast spannend, om te worden onderzocht, maar het is goed, zij staat te shinen in de regen. Fier en trots, geboren in 1795. Onze Achterstraat nummer 9. Dag!

Terugblik op 2024 en dan...met volle kracht vooruit en op naar 2025!

En met dit prachtige beeld van de Bosdrift, de natuurbegraafplaats, waar nu alle 162 plekjes gereserveerd zijn en al veel mensen afscheid hebben moeten nemen van hun dierbare, begin ik deze laatste blog in 2024. 

Wat een jaar, 2024. Een jaar waarin alle mensen van mijn Uitvaartstichting keihard gewerkt hebben en steeds weer laten zien, dat ons hart, hun hart op de goede plek zit. We ontfermen ons over eenzame, verdrietige, rouwende mensen en bieden hen een plek aan bij de houtkachel in onze Huiskamer van Springer. We luisteren naar mooie liefdesverhalen, of voelen het verdriet. We begeleiden mensen naar hun laatste rustplaats op een van die prachtige, mooi onderhouden begraafplaats. We nemen de telefoon aan, en reserveren uitvaartdiensten, al die 365 dagen per jaar. Ook met de kerst, ook op Nieuwjaarsdag. Kortom, wat zijn we met elkaar er op een bijzonder mooie manier geweest voor onze medemens in 2024. Dankjewel daarvoor. Ik ben en voel me altijd zo trots als ik hierover mag schrijven.

En natuurlijk is 2024 ook het jaar van mijn grote vriend, Teun. Mijn troosthond in Hilversum. Soms zeg ik 'Teun en ik gaan naar ons werk' en dit is Teun in zijn vrije tijd. Aan het water, pootjes in het natte zand, genietend van zijn vrijheid. 'Teun is een vrije hond' zo sprak onze oude bijna 90-jarige buurman, meneer Pastoor, laatst over hem. Teun is mijn liefste hond. Ik hou oprecht van dit dier en zie hoe hij soms worstelt met die oude lastige poezen hier in huis. 

Net het echte leven, soms worstel ik ook met bepaalde mensen. En ik realiseer me, dat er nog veel lessen te leren zijn. Voor mij en voor Teun. Ik grinnik terwijl ik dit schrijf. Want hoe leuk is het, om nog steeds te mogen leren. Om nieuwe dingen te mogen ontdekken. 

2024 is ook het jaar, waar we veel aandacht hebben geschonken aan onze 'oude dame' ons mooie huis aan de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer. Geschilderd, metselwerk gerestaureerd, sommige stukken zelfs opnieuw opgebouwd, glas in lood raam laten vervaardigen, nieuwe deuren en ramen, de palen en de kettingen onder de leilindes gerestaureerd. En alles volgens de richtlijnen van Monumentenwacht. Kortom onze oude dame staat weer te schitteren. Nu door met zonnepanelen en de opmaat naar ons zwembad achter in de tuin. Wow hoe fijn...nog wel even sparen, want deze dame is net een echte dame, zij kost veel geld. Daar werken we hard voor allebei. Maar dan heb je ook wat, dan voel je je rijker dan een koning. Als wij samen in die prachtige huiskamer, mooi diep donkergroen geschilderd door Annemarie, op onze mooie diepgroene bank zitten, voor de haard, Teun op de bank, dan prijs ik mij intens gelukkig. Met alles wat er is en komen mag. Met de manier waarop wij in dit leven bezig zijn. Samen, met vrienden, met onze buren, met mensen verder weg. De rijkdom zit voor mij niet in het huis, maar de rijkdom zit in de liefde van ons hart. Ik ben gelukkig met een brief van  meneer Pastoor. Omdat hij zo mooi kan schrijven. Ik ben blij met een compliment of een kist met stoofpeertjes van een meneer die op de Bosdrift zijn familiegraf heeft. Die peertjes die delen we weer uit onder onze bezoekers. En volgens mij is dat wat mijn leven zo waardevol maakt. Het delen van wat ik heb. Onze buurtjes. Delen met anderen, samen genieten van de rijkdom die we samen mogen ervaren. Hier in het dorp mijn schnitzel eten bij 't Wagenhuis. De wijnclub van Nieuw-Vossemeer, die ik heb opgericht, en waar ik nu samen met Ruud, iedere zes weken vorm aan mag geven. Samen met Jack, die er overheerlijke hapjes bij maakt. Geweldig. Ik vind dit zo mooi. Gewoon wat delen van je kennis, je plezier. De voorbereidingen hiervoor. Kortom het is heerlijk om op deze manier iets te doen samen met anderen. Delen, vertellen, proeven, genieten, maar ook simpelweg door samen te zijn. 

2024 is ook wandelen door de polder met Teun. En nadenken, reflecteren op alles wat er speelt in mijn leven. Hier en in Hilversum. Soms teleurgesteld in het handelen van iemand, soms verheugd of zelfs aangenaam verrast door iets wat er zomaar gebeurt. De ouderdom voelen aan je lijf, als je takken aan het snoeien/zagen bent. En een knie die dit jaar het zwaar had, maar al met al qua mijn gezondheid een fijn en goed jaar. Gestopt met wijndrinken door de week! Fijn. Nadenken over de pijn van verlies, de rauwe rouw die ik soms voel. Vrienden die ziek zijn, hartinfarct, tia's, maar ook kanker, die mensen wegneemt van je. Ingewikkelde thema's die maken dat een rondje rustig lopen met Teun, soms helpt om dit alles een plekje te geven. Je realiseren dat je geleidelijk aan bent verworden tot een senior. Iemand die de 65 jaar heeft aangetikt, zomaar in volle gezondheid. Een zegen, een moment om na te denken, over verder en hoe lang dan nog enzo. En mijn antwoord is helder en duidelijk. Tot 2028 ga ik nog een heleboel moois realiseren samen met mijn team, mijn Raad van Toezicht, daar in Hilversum. Gaan we Hilversum future proof maken als het over de Wet op de Lijkbezorging gaat, hoe mooi zou dat zijn. Als dat zou lukken. En dan ga ik met een hart vol liefde voor Hilversum en omgeving, hier in Nieuw-Vossemeer genieten van de polder, de eenvoud, de warme vriendschappen en de stilte. En als het dan zover is, dan is het tijd, om die bijzondere mooie vrienden van me, die overal en nergens wonen, rustig te gaan zien en ontmoeten. Maar eigenlijk ga ik dit nu al doen, omdat ik me realiseer, dat al die verhalen die we samen gemaakt hebben, door de jaren heen, zo de moeite waard zijn. En dat is mijn enige voornemen voor 2025, tijd voor mijn privé wereld te maken. Tijd voor de mensen van wie ik hou. Hier, in Ter Apelkanaal, in Ermelo, in Hindeloopen, in Middelharnis, in Den Haag, in Goes, in Breskens, in Amsterdam, in Castricum, in Sint Annaland, in Hellevoetsluis, overal, tijd. Een bijzonder mooi gegeven, tijd. En ook tijd voor de mensen in mijn Stichting, anders dan de afgelopen jaren, gewoon door mee te kijken, mee te lopen, te ervaren wat het is, om bij die mooie Stichting te mogen werken. 

En met deze door Roos gemaakte foto van onze Teun, in die mooie groene woonkamer, met dat schilderij van Annemarie, ga ik eindigen. Het jaar 2024 telt nog een paar dagen, van hard werken, want ik werk door tot en met 31 december 2024. Samen met alle anderen die nu ook werken, en morgen ook. Het jaar 2024 heeft me geraakt, aangeraakt, liefgehad, verwend, verrijkt, verdrietig gemaakt, teleurgesteld, maar bovenal ben ik ongekend dankbaar dat ik 2024 heb mogen meemaken, samen met jou. Samen met al die mensen, die bij me zijn, naast me staan, voor me en achter me staan, dankjewel, ook al heb ik je niet gezien, voor je lieve telefoontjes, appjes, berichtjes, dankjewel dat je bij me bent en blijft en ik hoop ook in 2025. Dus dankbaar, verrijkt, moe en voldaan, is dit mijn laatste blog voor 2024. En in het bijzonder, dankjewel Teun voor je altijd zo liefdevolle begroeting als ik 's avonds thuiskom en dankjewel allerliefste Annemarie, dat je van me houdt en blijft houden, altijd weer. Ik hou van jou.....

Iedereen de allerbeste wensen voor 2025! Dankjewel voor 2024! Het was zo de moeite waard....

Licht.....licht voor jou....

Soms loop ik heerlijk buiten, en dan geniet ik van het licht, juist in deze periode van het jaar, waar de bomen kaal zijn, kan de zon ons zulk mooi licht geven. Genieten als je dan door de polder loopt en dit soort uitzichten hebt. Ik geniet, en Teun natuurlijk ook. Teun sjeest door de weilanden, wil al zijn energie kwijt en komt dan met diezelfde vaart naar je toegerend, blij en genietend van zijn vrijheid. Meneer pastoor zei laatst 'Teun is vrij, net als jij...' mooi he. Dat zo'n oude man op die manier naar Teun kijkt en naar mij. En jawel dat klopt ik voel me vrij in dit leven. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat vrijheid en je vrij voelen een voorrecht lijkt te zijn geworden. Een samenleving, een wereld waarin vrijheid in een ander licht is komen te staan. Oorlogen, respect voor de ander, discriminatie, je onveilig voelen, hoort bij het leven van vandaag. En ik, ik voel me zomaar vrij...

En terwijl ik dit schrijf, weet ik dat er mensen zijn, die afscheid nemen van elkaar. Of mensen, die net iemand hebben verloren, en intens verdrietig zijn, omdat rouw al is binnengekomen of voor de deur staat. En gek om dan te durven zeggen, dat ik me vrij voel. En wat zegt dit dan over mij en over wie ik ben en waar ik voor sta.

Toen ik mijn HAVO diploma haalde vroeg de rector mij wat ik wilde worden later, en mijn antwoord was 'onafhankelijk'. En voor mij is dat waar vrijheid voor staat. Mijn eigen keuzes kunnen maken, mijn eigen verantwoordelijkheid kunnen en durven dragen. Mijn eigen inkomen verdienen, voor mezelf kunnen zorgen. Nee durven zeggen of volmondig ja. Mogen zijn wie ik ben. Een vrouw die van vrouwen houdt en dit niet hoeft te verstoppen, ook al loop je dan een erfenis mis. Haha. Vrijheid is mogen zijn wie ik ben en geaccepteerd worden hierom. Maar vrij zijn, is ook voor mij, een liedje als 'Engelbewaarder' leuk vinden, terwijl iedereen om me heen zegt, dat dit soort muziek niet bij mij past. Ik glimlach, want ik kan intens genieten van Hollandse hits, van Country muziek, maar ook van Stef Bos, of het liedje 'avond' van Boudewijn de Groot. Mijn muzieksmaak is divers en veelzijdig. Ik hou van dansen, maar mijn versleten knie niet meer. En toen ik laatst gedanst heb in Hilversum, voelde ik die knie opeens weer. Maar het fijne is dat ik wel gedanst heb. Heerlijk en terwijl ik dit schrijf, voel ik hoe heerlijk het is om te dansen, te bewegen, ook een soort van vrijheid. Ik kan wel filmpjes kijken op Instagram ofzo, van oude mensen die nog heerlijk dansen samen of met elkaar. Geweldig vind ik dat. Laatst zag ik een filmpje van allemaal dames in een seniorencomplex die heerlijk met elkaar aan het dansen waren. En de mannen...die bleven zitten, op een enkeling na. Tja vrouwen he...ik hou er zo van!

Deze tijd van het jaar is het de tijd van het licht. Wereldlichtjesdag ligt achter ons, Allerzielen/allerheiligen ook, overledenen worden in het licht gezet. De kerstdagen liggen voor ons, en het licht zal ons omringen, kaarsen gaan aan. Lichtslingers hangen in de bomen en in hagen, vuurkorven worden aangestoken, restaurants zijn prachtig versierd, als ik hier in het Wagenhuis kom zie ik een geweldig mooi versierde plek, waar veel mensen samen komen en samen zijn. En we omringen ons met licht, zetten elkaar in het licht. Deze dagen voelt gemis anders. Deze dagen zijn we dichter bij elkaar lijkt het wel. We sturen elkaar soms nog een kerstwens, we zijn lief voor elkaar. Ik kreeg een prachtig boekje van iemand die me na aan het hart ligt genaamd 'zo hevig in leven'. En juist dit soort mooie intense vormen van aandacht, die raken me het meest. Ik voel me dan omarmd door het leven. Terwijl de dood ook om me heen hangt. Niet om mijzelf, maar om mensen in mijn omgeving. Een jaar vol verlies, zo kijk ik terug naar het jaar 2024. Een verdrietig jaar, in veel opzichten en toch blijf ik zo hevig in leven. Toch ga ik door met nieuwe plannen, ontmoet ik mensen en omarm ik het leven in de volste zin. Geniet ik met een intensiteit die bijna pijn doet, zo mooi. En zet ik de mensen van wie ik hou in het licht. Echt in het licht. En probeer ik zelf wat meer in de schaduw te gaan staan. Omdat het vanuit de schaduw zo mooi is om te kijken naar het licht. Omdat het vanuit de stilte van mijn polders hier, zo mooi is om te kijken naar het leven. Juist die contrasten maken dat ik zo goed kijk nu. Anders dan ooit. 

En volgens mij heet dat ouder worden. Als je ouder wordt komt alles in je leven in een ander licht te staan. En ik ervaar dit zo. Gisteren zei ik tegen iemand in onze Huiskamer, ik ben nu een senior. Grappig eigenlijk. Een senior. Ooit werkte ik in een Amerikaanse werkomgeving en als je daar wat meer ervaring had, twee jaar ofzo, dan werd je senior. En dan was je 28 jaar en werd je senior genoemd. Nu ben ik 65 jaar en echt senior. En soms is er die associatie (en die herken ik ook), dat ik mijn collega Gert-Jan nodig heb, om me te helpen met de computer of de nieuwe mobiel. Haha, dat is ook senior. Ik grinnik erom, want op dit gebied was ik ook al op mijn 28e senior, als het gaat over automatisering en computers en mobiele telefoons. Ik lijk dan gewoon weer op mijn vader als het hierover gaat. Senior is ook durven te erkennen en onderkennen, dat sommige dingen niet meer zo soepel gaan. Zie mij uit bed komen nu met die knie...maar als ik ga, dan ga ik weer voluit. Dan sprint ik er weer op los. Dus tja...de tijd heeft zijn sporen achtergelaten en dat mag ook. De tijd zet mij ook in een ander licht. Ik realiseer me, dat er mensen om mij heen al overleden zijn. Dat mijn moeder pas 70 was, toen zij overleed. En soms denk ik na over mijzelf en mijn leven. Ooit dacht ik niet ouder te worden dan 49, en nu ben ik gewoon 65. En als ik in de spiegel kijk, dan zie ik grijs haar, een bril die ik iedere twee jaar verander omdat mijn ogen wat achteruit gaan, rimpels en wat kreukels in mijn vel hier en daar. Een versleten knie, maar ook zie ik een vrouw die het leven leeft. Die geniet, die lacht, die vrolijk is, die liefheeft en lief heeft gehad, altijd weer. Ik zie een Anita, die ik zelf okay vind. En die niet meer zo gevoelig is voor wat de ander van haar vindt of zegt. Ik kan niet met iedereen bevriend zijn. Het hoeft ook niet. Ik zie iemand die is geworden, wat haar moeder misschien nooit verwacht heeft. En ik zie een vrouw met licht in haar ogen en in haar hart. Dat durf ik wel te zeggen. En nog steeds een vrouw die onafhankelijk is in dit leven. En al met al, ondanks al die soms wat ongemakkelijke dingen fysiek, ben ik gelukkig. En geloof me dat is een zegen. 

Ik wil graag licht geven op duistere en donkere momenten in iemands leven. Ik wil je gedag zeggen, op de drempel van het leven. En als je overgaat daar waar je ook naar toe gaat, dan draag ik je mee in mijn hart. Ik vond deze foto mooi, omdat deze eindeloos is, en ook weer zie je het mooie licht...En speciaal voor jou, is vandaag mijn licht. Dankjewel voor jouw zijn in mijn leven! Ik zie je ooit weer. Rust zacht

Loslaten, afscheid nemen, het doet zo'n pijn.....

Op deze mooie donderdagmorgen in Nieuw-Vossemeer tijd voor wat bezinning. Terwijl Leonard Cohen door het huis klinkt en hij liedjes zingt, die al mijn hele leven bij me horen, (nu 'Dance me till the end of love') zit ik, met Teun naast me, aan de keukentafel. Mijn uitzicht naar de tuin, goudbruin gekleurd, een lichte zonnestraal, de herfst is gearriveerd. Deze muziek maakt me melancholiek, en ik hou er zo ongenadig van. Ik hou ook wel van die sfeer, een beetje ingetogen, en het past bij mijn leven op de donderdag. De donderdag is een groot verschil met alle andere dagen van de week. Donderdagen praat ik soms met mensen hier bij me thuis. Donderdagen zijn voor mij en Teun. Donderdagen zijn stil. Donderdagen zijn eigenlijk dagen die van mijzelf zijn. Donderdagen waarop ik naar hart toe kruip, waar ik dichtbij mijn gevoel ben, maar waarop ook mijn verdriet soms even boven komt. Want ja, verdriet is er ook. Het voelen van gemis, het voelen van teleurstelling, soms door het leven, soms door een mens, soms omdat ik nog zoveel woorden zou willen zeggen tegen die mensen, die niet meer om me heen zijn hier op aarde. Want hoe zeg je nu tegen die ene mens, dat je de lol die je ooit samen had, zo enorm kunt missen. Hoe zeg je dat nu, terwijl je nog steeds ongekend veel lol hebt. Maar dan met iemand anders. Hoe zorg je nu dat niemand zich benadeelt voelt, maar dat gevoel voor de ene mens, niks van doen heeft met gevoel voor de andere mens. Dat vroeger er was en nu er is. En ja ik begrijp het, het mag er allemaal zijn. En op donderdag lijkt het alsof ik alle ruimte heb die in me is, om hierbij stil te staan.

Op alle andere dagen sta ik 'aan' zeker op mijn werk, dan ben ik Anita, de directeur, de leidinggevende, de mens die keuzes maakt en durft te maken. Dan sta ik waar ik volmondig 'ja' tegen zeg. Dan ben ik er voor iedereen. Dan voel ik soms de stevigheid van alles daar in Hilversum. Dan geniet ik op een andere manier, van de houtkachel in de Huiskamer, van de manier waarop mijn team zich ontwikkelt, van de dingen die ik zie of mag zien. En vandaag, ben ik Anita, met haar hoofd in de wind. De wandeling langs het kanaal, de Nespresso in mijn eigen witte kopje, mijn flesje water ernaast. De boterham in de broodrooster, die ik nu nog steeds niet heb gegeten, het NRC op tafel. De wijnkast die bomvol staat met heerlijkheden, maar die minder opengaat omdat ik door de weeks nagenoeg niks meer drink. En niet te vergeten heb ik alle tijd voor Teun, mijn grootste vriend. Vanmorgen nog zei ik tegen Marjolein en Ria hoeveel ik van dit hondje hou. Gek? Nee, helemaal niet. Als je ziet, hoeveel liefde een hondje je geeft. Ria gebruikte een hele mooie zin, iets in de sfeer van 'ze doen je één keer pijn, als ze gaan'. En ja dat geloof ik zomaar. En dan ben ik eigenlijk gekomen waar ik naar toe wilde in deze blog, het loslaten, het afscheid nemen, het doet zoveel pijn....

En dan ben ik weer waar ik altijd ben, het afscheid nemen, het loslaten. Het is zo belangrijk, dit te doen, zoals dit je past. Want juist dat laatste stukje helpt je ook om daarna weer door te gaan, met een nog gevulder hart. Met die mens, dat hondje, in je hart. En hoe doe je dat dan...tja, op jouw manier, of op de manier die bij jou en je familie past. Geef er jouw invulling aan, zeg tegen elkaar (als het leven je deze mogelijkheid geeft) wat je nog wilt zeggen. Kijk nog een keer diep in de ogen van je liefste, als dat kan en weet dan, dat het goed is. Op dit moment is er in mijn leven weer verlies, verdriet en pijn. En nee, het went nooit. Het raakt meer en meer. En alsjeblieft zeg wat je nog wilt zeggen, huil, lach, bewonder, Ramses zong er zo mooi over. En eigenlijk geldt dit voor het leven zelf ook. Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. En misschien hoort hier nog wel 'verwonder' bij. Verwonder je maar, en oordeel niet. En terwijl ik dit schrijf zingt Leonard 'like a bird on the wire'. Zoals de vogel op een kabel zit en alles aanschouwt, probeer op die manier te verwonderen. Dan zie je het leven heel anders, en in mijn beleving is het leven dan een stukje mooier...dankjewel mama voor deze wijsheid. Ja deze vrouw, met wie ik misschien wel een iets afstandelijker relatie had, dan met mijn vader, deze vrouw heeft me zoveel geleerd. Ik ben zo blij dat zij, dat jij mama, mijn moeder was. Dankjewel. Ik zie ons nog dansen voor mijn geschiedenis examen op 'Born to be alive' van Patrick Hernandez omdat ik zo zenuwachtig was. En ja, toen haalde ik een 3. Tja...en ook de manier hoe je daarmee omging, je veroordeelde me niet, je liet me geloven, dat een zwak moment kan en mag in het leven. En daarmee stimuleerde je me om uiteindelijk met alle hobbels die daarbij hoorden, gewoon mijn diploma te halen. Je oordeelde niet, ook niet als mensen niet meer kwamen toen je ziek was, en toen men toch afscheid van je wilde nemen toen het einde nabij was, was het goed. Je was zo trouw. Je bleef geloven in het goede van de mens. En mam, dat doe ik ook. Ik probeer jouw geloof te prediken in mijn leven. Ik ben geloof ook een beetje zoals jij mam. Stil, ingetogen soms. En af en toe komt die ondeugende vader van mij, in me naar boven. Dan dans ik de sterren van de hemel, dan geniet ik met alles in mij. En op donderdag mam, dan ben ik een beetje zoals jij altijd was. Dankjewel....

Kijk daar ligt ie dan onze Teun. En door de bruingouden beukenhaag heen zie ik hem liggen. Volgens mij is Teun ongekend gelukkig. Vanmorgen zei een mevrouw tegen me, toen ik met hem naar het veldje liep 'Teuntje is zo lief'. En op zo'n moment lijkt ik zo'n gelukkige 'moeder' die iets moois hoort over haar kind. Ja Teun is lief. En terwijl ik nu glimlach, denk ik aan de laatste woorden van mijn moeder op haar sterfbed 'kind, het is toch nog goed gekomen met je'. En haar slotakkoord was 'en jouw kop vergeet ik nooit'. En ik maar wachten op iets heel liefs...een soort van 'ik hou van je' ofzo. Maar dat zij van me hield, heeft ze me laten voel bij leven. En dat probeer ik dan ook maar te doen in mijn eigen leven, jou laten voelen dat je zo de moeite waard bent, of dat ik echt van je hou. En hoe geweldig is het, als je in staat bent, bij leven dit te zeggen, te laten voelen aan degene voor wie dat bestemd is. Dus lieve mensen, als je einde nabij is, zeg wat je te zeggen hebt. Hou elkaar vast. En voor mijn vriendinnetje, daar in het mooie Friese land, 'dag, ik zie je weer, ooit. Bedankt voor jouw zijn in mijn leven'. Liefs! Het doet zo'n pijn...