Van dikke kabels en toekomstdromen....

En vandaag gaat de hele boel hier open en weer dicht. Kabels voor zonnepanelen worden van voor naar achteren doorgetrokken, het pad gaat open en het pad gaat dicht. Meterkasten vervangen, of bijgeplaatst, kortom er gebeurt een heleboel. De tuin wordt klaargemaakt voor al die toekomstdromen die wij hebben. 

En Teun, die vindt het gelukkig weer allemaal prachtig. Gisteren was er zomaar opeens iets, waardoor hij ongelooflijk bang was. Hij trilde over zijn hele lijfje, en dit hield maar aan, het begon zomaar opeens op de begraafplaats en tot vannacht was hij enorm angstig en bang. Hij liep met zijn staart tussen de benen, trilde en durfde hier niet uit de auto. Ik heb hem naar binnen gedragen en vanmorgen was het zomaar weer onze oude Teun. Hij snuffelt, hij kijkt, hij ruikt, hij rent, hij speelt, hij eet en drinkt. En ik, ik had zomaar een hele slechte nacht. Spoken, denken, piekeren en doen. Terwijl ik nooit pieker. Grote ingewikkelde problemen worden opgelost. Thema's blijven nooit lang hangen, daadkrachtig kan ik keuzes maken en doorgaan zal ik altijd. Maar gek, hoe kwetsbaar ik ook kan zijn. Als er iets is met de mensen van wie ik hou. Of als er iets is met mijn Teun. Onze Teun, maar stiekem ook een beetje mijn Teun. 

En ondertussen ben ik vanuit huis ook een beetje aan het werk. De Paasdagen komen er aan. Mensen zijn even vrij. De agenda is weer gewoon gevuld, niet extreem maar heel gewoon. Waardoor iedereen even op adem kan komen. Waardoor we met elkaar in gesprek kunnen over die dingen, die wel of niet goed gaan. Tijd is soms zo kostbaar. Tijd om even te lezen, even dat mooie gesprek te hebben met je vriend of vriendin. En die tijd, die is er soms te weinig merk ik. Gisteren was mijn vriendinnetje jarig en door allerlei dingen kon ik daar niet bij zijn. Gek, ongezellig en ongemakkelijk ook. Ik voel me schuldig maar ga nu wel lekker eten met haar, gewoon samen. Soms is dat fijner, elkaar even samen te zien. En dit soort keuzes maak ik, steeds meer. Even een ontmoeting een op een. Jij en ik. Afgelopen weekend was een heel goed vriendinnetje van ons hier in Nieuw-Vossemeer, van vrijdag tot maandag. Heerlijk even tijd hebben, gewoon een dagje hangen in de tuin. Genieten van de zon, en tijd voor elkaar. Tijd.

De beukenhaag wordt langzaam groen. Het laatste blad valt eraf. Heerlijk vind ik dit. De mooiste tijd van het jaar breekt aan. De tuin staat bomvol met bloemen en planten, vol met kleuren, de berk is prachtig groen al en laat zien, hoe heerlijk de zomer gaat worden. En Teun, Teun is gewoon overal bij. Fijn. 

Op de een of andere manier vind ik het voorjaar fijn, dan is er nog zoveel te verwachten. Dan komt er nog zoveel moois. Dan begint die mooie lange vrolijke tijd tot oktober, begin november. Maanden vol van genieten, van liefde, van gezelligheid, van mensen, van ontmoeten, van evenementen, van vul maar in. Van Parga, van asperges eten, Paasdagen vieren met de familie en hoe leuk, voor het eerst met nog iemand erbij. Want kinderen worden groter, ontmoeten mensen, die langzaam aan bij de familie gaan horen. En hoe doet dit me denken aan vroeger, ik sjouwde werkelijk iedereen mee naar de boerderij. Al mijn partners, of vrienden, of liefdes of vul maar in. Op de boerderij was altijd plek voor iedereen. En nu hoop ik maar zo, dat onze kinderen hetzelfde doen. Dat ze genieten van de gastvrijheid, die hier zo is. Waar ik, waar wij, zo van houden. 

Liefde is echt overal he...ik vind het zo leuk, om te zien, hoe je buiten in allerlei vormen, op allerlei momenten iets moois kunt zien. Dit is een dijkje hier in de buurt, waar ik vroeger wel eens ging lopen met Teun. 

Toekomstdromen. Heb jij dat ook? Droom je weleens over iets wat je graag nog zou willen doen, of ervaren. Of over dat gesprek dat je nog wilt voeren? Welnu, doe het maar gewoon nu. Vandaag, of morgen, of dit weekend. Maar stel het niet al te lang uit. Morgen, we weten niet wat morgen ons brengt? Ja ik hoop nu even dat ik het wel weet. Want morgen komt mijn toekomstdroom. Mijn mooie youngtimer wordt gebracht, donkerbruin, heel bijzonder met dat speciale klokje erin. Die auto waarmee ik hoop tot mijn dood te kunnen blijven rijden. Tja...genieten. Simpelweg genieten. Van elkaar. Van alles. Leuk, ik blijf dromen en ik probeer deze te blijven realiseren. Iedere dag opnieuw. En soms zeg je dan gewoon 'dankjewel' als je daarbij geholpen wordt. Of als iemand je even vasthoudt om je dromen te realiseren, te ervaren, te doorleven, te beleven. Ik las van de week ergens 'zij leefde me de liefde voor'. Zo'n zin die ik noteer, zo'n zin die ik koester. Want hoe mooi is het als iemand deze zin opschrijft. Zo koester ik zinnen, woorden, citaten en schrijf deze op in mijn telefoon. Om te delen met jou...fijne Paasdagen, geniet, zoek een ei, nodig gasten uit aan je tafel, drink je mooiste wijnen, leef gewoon maar...liefs!

 

Zomaar zomer!

Deze meisjes staan in de tuin, ze worden omringd door prachtige vrolijk gekleurde bloemen en af en toe krijgen ze een andere plek. De meisjes, de dames, de twee vrouwen uit de Achterstraat, daar staan ze symbool voor. Ik ben wat aan het genieten, tussen alle dingen door. Tussen jaarrekeningen, verslagen, ontmoetingen, sollicitanten en nog veel meer door. En daar in Hilversum gebeuren mooie dingen. Zo wordt de tv-serie HEIN opgenomen bij ons. En dat betekent filmploegen over de vloer. Interviews voor kranten en mogelijk een documentaire over de mensen die bij ons werken, zo gaaf. En Teun natuurlijk, want Teun werkt ook 'een soort van' bij onze Uitvaartstichting, als troosthond.  En zo was er ook afgelopen zondag een filmploeg bij ons, en dus was ik al om kwart voor zes in de ochtend daar op die mooie Bosdrift aanwezig. Even schakelen, met de zomertijd, dus een kort nachtje en daarom vandaag weer een dagje thuis. De tuin, de bloemen, het gras, het ingezaaide gras, kortom al die mooie vrolijke kleuren die nu onze tuin zo bijzonder maken. Voor de Pasen, of zomaar voor mij, voor ons. Vandaag was zo'n rommeldagje, de winterbanden opgehaald, en als het goed is zijn deze zo dadelijk verkocht. Er komt een Belg deze kant op. Leuk vind ik dat, een beetje rommelen, tja, want het is de tijd, dat dromen uit gaan komen hier. Dromen waar we hard voor sparen, waar we keihard voor werken en ondertussen is de tijd van genieten begonnen. Nog steeds met veel werk, maar wel maak ik, maken wij keuzes voor het genieten. Zo komt er 2 mei een prachtige jacuzzi helemaal op maat gemaakt, hier in de tuin. Met jets en licht, en muziek en met plek voor meer mensen. En dan zo'n drijvend led verlicht plateau voor je plastic glazen, zie je het voor je. Het staat al klaar. Alle voorbereidingen worden getroffen en ons kleine paradijs, wordt nog paradijselijker dan het al is. Heerlijk. Met jets, en streams, voor kuiten, billen, onderrug, kortom voor de wat ouder wordende lijven. Het idee alleen al, dan had ik er vandaag zeker al in gezeten, daar ben ik van overtuigd. 

En dan hier mijn grootste droom. En ook deze komt uit. Altijd al wilde ik weer een E-klasse cabriolet. Waarom, omdat ik die auto zo geweldig mooi vind. En hij hoeft niet nieuw te zijn, maar wel bijzonder. En deze auto is heel bijzonder, alleen al door de kleur, een bijzondere kleur bruin metallic, met een bruin en beige leren interieur. Jawel deze auto is volgende week de mijne. Zonder op te scheppen, want het is een youngtimer, en ik gun mijzelf al die kilometers die ik maak in mijn droomauto. En jawel deze auto is mijn auto voor als ik met pensioen ga, een E-klasse 200, een gewone motor, 184 pk dat wel, maar vooral hoe deze auto eruit ziet met een bruine cabriokap, dat is de auto die ik altijd al wilde hebben. Alleen zie je deze uitvoering, en deze kleurstelling bijna nergens. Ik had er nog ergens een gezien, maar die was aanmerkelijk duurder. En dankzij het zetje van Annemarie, heb ik deze stap gezet. Gewoon zomaar, omdat het mag, en omdat het kan. Omdat al dat harde werken van mij, van ons, nu ertoe mag leiden, dat ik onze dromen uit laat komen. Gek het voelt alsof ik soms verantwoording wil afleggen, maar eigenlijk hoef ik dit niet te doen. Maar ik vind het wel allemaal heel erg luxe. Ik realiseer me, dat wij een prachtig leven hebben. Hier op deze mooie plek met die prachtige tuin, in dat geweldige dorp, met die lieve mensen om ons heen. Weer voel ik die oneindige dankbaarheid in me opkomen, voor dit alles. Net kwam die Belgische meneer en hij vertelde terwijl we koffie dronken, dat zijn vrouw kanker heeft. Tja...en dan is alles anders. En ik realiseer me iedere dag, hoe gezegend ik ben, dat ik door mag leven. Want kanker neemt alles van je, dat zei die meneer ook we zijn alleen maar met kanker bezig'. En hoe genadeloos fijn is het dan, als je gewoon in de tuin kunt werken, bloemetjes kunt plukken voor de buurvrouw, of zomaar even een rondje Kreek kunt lopen met Teun.

Grappig er zaten twee meisjes op een trapje en ik liep langs hen, en riep naar Teun, en toen moesten die meisjes heel hard lachen, toen ze hoorden dat mijn hond 'Teun' genoemd werd. 'Teun is toch voor jongetjes...'. Grappig he...leuk hoe kinderen denken. Ik las vandaag in de Libelle zo'n soort prietpraat stukje, waarbij iemand aan een kindje vroeg hoe zijn vader heette. En toen dat kindje het niet begreep zei die volwassene tegen het kindje. Wat roept je moeder naar je vader als hij naar boven komt. En dat kindje zei 'neem je de was mee'. En ik, ik moet dan zo vreselijk lachen om dit soort uitspraken. Geweldig, hoe eerlijk kinderen zijn. 

Hier een prachtige foto, gemaakt volgens mij door René Krijgsman, een afscheidsfotografe bij mij op de begraafplaats. Deze foto was de basis voor de benaming van 'Teun de troosthond van de Bosdrift'. En door deze foto is Teun 'beroemd' geworden en in de krant terecht gekomen. Hoe leuk, die Teun. Vanmiddag lagen we samen op de bank buiten, lekker in de zon, ik met mijn boek, en Teun dichtbij me. Zo fijn. Fijn ook om alvast wat kleur op de wangen te krijgen, voordat we naar het mooie Parga vertrekken. Genieten van het Griekse leven, de zon, het water, en van eventjes helemaal niets. Lekker samen zijn. Want dat is echt wat we nu missen, het samenzijn. Mijn werk is veelomvattend en veel en lange dagen. De avonden zijn super kort en als ik vrij ben, is An vaak aan het werk. Door onze keuze voor Teun. Geen klagen, want we hebben het zelf gedaan, maar het is wel wat we nodig hebben, meer tijd voor samen. Gewoon lekker genieten, en om te genieten is er hier niet zoveel nodig. De prachtige tuin, bomvol met bloemen laat je vanzelf al genieten. Morgen nog een beetje onkruid wieden. Het bijhouden, want de tuin ligt er verder netjes bij. Schoon ook wel, en nu kan ik het goed bijhouden. Heerlijk vind ik dat, werken in de tuin. Alles op orde krijgen en brengen. 

En deze prachtige door Annemarie gemaakte foto laat zo mooi zien, waarom ik zo geniet van alles hier om ons heen. Vanmiddag zat ik even op het bankje bij een soort van uitkijkpunt en keek ik over het water en het land. En volgens mij is zo'n momentje, samen met Teun, weer zo'n moment om dankbaar te zijn.

En ik gun iedereen van die momentjes, want hard werken is niet erg, maar dan moet je ook wel heel hard genieten ernaast. Gewoon even genieten van die kleine dingen, die je leven zo verrijken. Die het leven zo mooi maken. En dat gaat niet over een bubbelbad of een Mercedes, maar over samenzijn met jou. Lekker op de bank zitten, een mooi glas wijn drinken en heel simpel samenzijn. Dat is kwaliteit, of die bloemetje in de tuin, waarbij ik er een paar voor mijn buurvrouw pluk, een soort van hart onder de riem. Dat is waar het leven over gaat volgens mij. Zoals Willeke zo mooi zingt 'het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen...'. Dag! Het is zomaar zomer...en dat is genieten!

 

Dromen en schatten en vriendschap......

Afgelopen week mocht ik samen met mijn lieve vriendinnetje Annemarie, nee niet mijn vrouw, mijn vriendinnetje een dag in Amsterdam doorbrengen. Op een symposium, een symposium over het waarmaken van je plannen, je dromen, over leiderschap, over hoe je om kunt gaan met al die veranderingen. En ergens die dag, realiseerde ik me door een opmerking die gemaakt werd, hoe leuk het is, als woorden, berichten je via je brievenbus bereiken. Een kaartje, een tekst, een kunstwerk, een boodschap. En ik, ik bewaar soms van die bijzondere boodschappen die mij bereiken, omdat ik die mens zo fijn vind, of omdat ik de manier waarop iemand mij iets zegt, zo waardevol vind. En in mijn werkkamer heb ik een prachtige collectie van 'mooie woorden' of 'mooie dingen' die voor mij zo waardevol zijn. Ik noem dit altijd mijn 'schatten'. Ooit toen mijn moeder net overleden was en ik van haar wat lieve kleine 'schatten' had gekregen, een heel klein leistenen doosje (stond altijd op de rand van haar bed) of een steentje (als wij vroeger in Cochem waren, gingen we altijd steentjes kopen in zo'n stenen winkeltje). En vroeger had ik een heel klein vriendinnetje, het dochtertje van mijn vrienden en als zij bij mij logeerde (vier of vijf jaar was ze toen) dan mocht ze altijd een 'schat' uitzoeken. En laatst zag ik haar weer, ze is nu 28 ofzo, of 29 en toen vertelde ze, dat ze die 'schatten' nog steeds heeft. Grappig hoe je als mens waarde geeft aan hele bijzondere persoonlijke dingen. Ik loop nu met een groen touwtje om mijn arm, met een schelpje eraan. En op de een of andere manier past dat me nu. En voor mij is deze kunst of deze brief met kunst, voor mij zo'n schat. Zomaar mogen ontvangen vorig jaar. En ik ben er nog steeds blij mee....

En eigenlijk hecht ik niet zo zeer aan dingen, aan materie, maar wel aan mensen en dieren, onze lieve Teun, die soms ook echt vervelend kan zijn hoor, maar dit hondje is zo mijn vriend. Hij kan zo jaloers zijn, als ik andere hondjes aai, of als de poes te dicht bij me komt zitten. Hij ligt nu heerlijk naast de tafel op zijn  matje en kijkt me aan. En hier op de foto zit hij op het veld, hier in het dorp, op die mooie verzameling van houten bielzen. Heerlijke plek is dat. Ik ga er zelf ook wel eens zitten en laat Teun daar lekker rennen en spelen met andere honden. 

2025 is voor mij het jaar waarin ik mijn vrienden vaker en meer wil zien. En deze dag in Amsterdam was een soort van werkdag, maar wel met een gouden vriendschapsrandje. Mijn vrienden zijn van alle leeftijden, maar ook heb ik een aantal oudere vrienden. Sommigen zijn ziek, of zelfs erg ziek en sommigen nog kerngezond, maar ik realiseer me, dat hard werken prima is en fijn ook. Maar dat tijd en aandacht voor je vrienden hebben minstens net zo belangrijk is. Want we krijgen steeds meer te maken met verlies, met gemis, met rouw. En dus wil ik vandaag en morgen en al die dagen die er zijn, tijd maken om met vrienden te zijn en om te gaan. Om stil te staan bij ons leven samen. Hier thuis en elders. En om het leven te vieren, iedere dag maar weer. Want de grootste 'schatten' in mijn leven zijn mijn vrienden, en dat hele kleine stukje familie dat er nog is. Mijn nichtje die 70 gaat worden, heerlijk, we gaan wandelen met elkaar. Fijn. Teun erbij het komt goed. En het wordt en is goed. 

Terwijl de geur van Nespresso me tegemoet komt, mijn glas water hier voor me staat, weet ik dat ik vandaag niet veel ga doen. Een dagje met een bezoekje aan mijn zieke vriend en buurman. Een wandeling met Teun, een kopje koffie bij het Wagenhuis met Jack en Anja. Het zijn juist die kleine dingen die er toe doen. En ik, ik geniet ervan. De krant met dat kopje koffie, dat glaasje water. En dan realiseer ik me hoe geweldig het is, om je te realiseren dat we 80 jaar vrijheid hebben, 80 jaar, gisteren werd me gevraagd mijn betekenis op te schrijven wat vrijheid voor mij is. En vrijheid is voor mij keuzes kunnen maken, lief kunnen hebben zonder beperkingen, of zonder dat je onterft wordt haha, of zonder dat je moet vluchten omdat je homo bent of transgender. Vrijheid is nee durven zeggen of juist volmondig ja. Vrijheid is onvoorstelbaar veel waard. En juist nu, met die idioot in Amerika, realiseer ik me wat er aan het gebeuren is in ons leven. Hoe extreme mensen, bizarre keuzes maken, onzekerheid brengen, misschien wel de economie ernstig negatief beïnvloeden en erger nog, hoe dit soort zogenaamde leiders ook nog volgers hebben, te veel volgers hebben. Dus voor mij is het me realiseren, dat onze vrijheid, onze vriendschap, onze liefde, onze dromen van 'onschatbare' waarde zijn. En dat vandaag leven, en dichtbij je kern blijven, essentieel is. En dat je blijft staan voor jouw waarden, jouw mening en jouw zijn in dit leven. Maar bovenal dat je blijft genieten, van alles om je heen. Dat je die mooie bloemetjes in je tuin ziet ontluiken, dat je de geuren blijft ruiken, dat je dromen groot of klein, blijft najagen en dat je zoals Daniëlle Braun zo mooi weergeeft 'kathedralen blijft bouwen' en dromen blijft realiseren voor jou, voor anderen, voorbij je eigen tijd, voor de mensen die na jou komen. En vandaar dat ik altijd zal blijven dromen, voor al die generaties die na mij komen, ik ga nog meer moois realiseren hier en in Hilversum, voor al die mensen die er ooit meer door gaan, als ik er niet meer ben. En als het over Hilversum gaat, hou die Noorderbegraafplaats in de gaten, die wordt hip en trendy, een soort van Dudok 2030, geloof me! Ik zal er de volgende keer over schrijven. Maar hou de website van Uitvaartstichting Hilversum in de gaten! Een droom die gerealiseerd gaat worden, nieuwe perspectieven, voor iedereen, ongeacht religie, achtergrond of cultuur. Een project vol 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. Ma van Loon zou trots op me zijn. Dankjewel mama. Ik mis je. 


 

Vrij zijn en vrijheid ervaren.....

Vakantie. Wat een heerlijk iets is dat toch. Een uurtje later opstaan, wat zeg ik drie uurtjes later. Om acht uur naar beneden gaan, kopje Nespresso en de krant. Een vroege wandeling met Teun, door het bos, over het strand of langs de Kreek. Heerlijk. Een glaasje water met bubbels en ondertussen rommel ik wat aan. De tuin, wat bijwerken alvast. Hier en daar een tak eraf, de eerste krokussen laten zich voorzichtig zien, geel, lila, paars. De bollen komen allemaal boven de grond uit, dus nog even en de tuin knalt open. Een bezoekje bij buurman Jan, puppies kijken, lekker uiteten met vrienden, een lunch met onze vrienden bij 't Wagenhuis. Naar de film Babygirl om acht uur in de avond (normaal gesproken kom ik dan pas thuis uit Hilversum). Boodschappen doen bij de SPAR, kortom een klein leven, maar een fijn leven. En met als mooi slotstuk, een dag of vier naar Vianden in Luxemburg. Daar waar ik ooit als klein meisje met mijn ouders op vakantie was. Aan de Ourthe, de rivier, waar ik samen met Jan, mijn jeugdliefde heb gezwommen. Waar ik voor het eerst in mijn leven 'verkering' had met diezelfde Jan. De plek waar ik ooit een stuk van een stenen kruis heb gevonden in de rivier. Het was er ooit in mijn leven en nu niet meer. Zoals zoveel er ooit was en nu niet meer. Ook dat is leven. Dus belangrijk is om gewoon simpelweg te genieten. Te genieten van al dat moois dat je dagelijks omringt. En soms zie je het niet meer, omdat het zo gewoon is. Maar juist die dingen, die ik nu ervaar, zijn voor mij de grootste rijkdom geworden. Teun die vrolijk de dames die gaan fitnessen of sporten bij de Vossenburcht begroet. Teun die vrij rondloopt en met zijn oude beer in zijn bek, naar buiten rent. De rust, de stilte, de tuin, en deze fijne mooie oude dame om in te wonen. 

En vandaag heb ik lekker alles hier schoongemaakt, de toiletten, de stofzuiger door het huis gehaald, gedweild. Ik moet eerlijk zijn, dat ik dat niet zo vaak doe. Maar het is wel leuk. Alles ruikt dan zo lekker, naar citroentjes. Net als vroeger als mevrouw Wervers, onze hulp op de boerderij was geweest. Grappig hoe je ook dit soort simpele dingen waardeert. En volgens mij is dat gewoon ouder worden. Het besef krijgen en hebben, dat niet alles vanzelfsprekend is. Dat je niet zomaar van alles kunt doen, en dat je nadenkt over wat je wel of niet doet. Keuzes maken of anders maken. Nadenken. Gek, hoe ik dit meer doe, nu ik in de laatste fase van mijn werkzame leven ben gekomen. Hoe ik optimaal geniet van het Hilversumse leven en hoe ik optimaal geniet van het leven hier. Hoe ik de grote verschillen zie. Kan genieten van een wijntje in Mijn Hemel en kan genieten van een wandeling door de polder. Of een wijntje zomaar bij iemand thuis, of hier in huis. En tegenwoordig is dat wijntje eigenlijk alleen nog maar in het weekend. Gek, hoe ook dat wijzigt. Maar misschien is dat uit zelfbehoud. Goed zorgen voor je lijf, omdat je lijf aangeeft dat nodig te hebben. Omdat je voelt dat je ouder wordt en bent. En ook omdat ik nog zoveel wensen en plannen heb, voor de rest van mijn leven. En soms zijn dat wensen op materieel gebied, die Mercedes cabrio, bijvoorbeeld. Ik ben dol op de E-klasse cabrio. Mag rustig een ouder beestje zijn, want een Mercedes blijft altijd rijden, zo zou Pa van Loon zeggen. Haha...genieten. Simpelweg genieten van dit soort dingen. Fijn. Genieten....vrij zijn, vrijheid ervaren. Tja...in heel veel landen om ons heen, is dat niet meer vanzelfsprekend. Vrijheid. Ik lees soms vol afgrijzen de krant, kijk op eenzelfde manier naar het nieuws en maak me zorgen. En tegelijkertijd realiseer ik me dus, dat mijn vrije leven, ons vrije leven, echt een enorm geschenk is. Als wij in Hilversum op 4 en 5 mei herdenken en onze vrijheid vieren. Als wij bij de oorlogsgraven kransen leggen, dan is het ongekend belangrijk om je te beseffen welk een groot goed vrijheid is. 

En toen ik door het bos liep in Halsteren zag ik deze boom en zijn wortels. Mooi om te zien. Met een stevigheid en eigenzinnigheid, die aansprekend is. Ik hou van dit soort beelden, alsof deze boom zich goed vasthoudt aan zijn omgeving. En soms, ook in het leven, vallen van die grote bomen om. Worden ze ziek, breken ze af, totdat er niet zoveel meer over is. Ziekte doet hetzelfde met mensen, uiteindelijk blijft er niet zoveel meer van je over. Deze boom doet me denken aan Pa van Loon. Een oersterke man, vader, een prachtig mens, en uiteindelijk is hij omgevallen. Nu alweer tien jaar geleden en ik mis hem zo. Steeds maar weer. Die man van wie ik zoveel hou. Nog steeds. En in mijn sterke positieve bui, zeg ik 'ik draag hem met mij mee waarheen ik ook zal gaan, hij is bij mij, in mij...'. Hij leerde mij vrij te zijn, mij vrij te voelen. Hij liet mij gaan naar Den Haag omdat hij wist dat ik daar met mijn geaardheid, mijn liefde voor vrouwen, gelukkiger zou worden dan op de boerderij. Dat is nog eens sterk zijn, geef iemand de vrijheid om te gaan als het nodig is. En uiteindelijk maakte die keuze, dat ik nu weer heel dichtbij mijn geboortegrond terug ben. Dat ik er naar toe kan fietsen bij wijze van spreken. Hij gaf mij mijn wortels, mijn kracht, mijn bodem. Hij draagt mij nog steeds. Onvoorwaardelijk is zijn liefde altijd geweest. En zo ook de mijne. Dankjewel pap, je leerde me ondeugend zijn, je leerde me ook te gaan en te staan voor wat ik wilde. En natuurlijk was daar altijd die stille kracht achter jou, mijn moeder, die ik nooit mag vergeten. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. En ja, dat is best een beetje anders, dan gemiddeld. Het zij zo.....ik glimlach terwijl ik dit schrijf. Heb een mooie dag in vrijheid, en geniet ervan. Liefs! Van een van Loon! Een hele echte van Loon. 

 

Goedemorgen allemaal! Wat een mooie dag!

Vanmorgen was het lekker koud in de polder. En stevig doorstappend gingen Teun en ik erop uit. Ja, ik weet het, het is dinsdag, ja en ik ben vrij. Ik heb eigenlijk gewoon te veel vrije dagen per jaar, en dan werk ik ook nog met regelmaat in een weekend, zo ook het afgelopen weekend, en sinds wij heel hard aan het sparen zijn, gaan we maar 1 x per jaar op vakantie. Dus vrije tijd heb ik genoeg. Ik geloof met al mijn seniorendagen erbij, al 7 weken per jaar en dan hou ik nog over. Heerlijk, want zomaar op dinsdagochtend door de polder lopen, en ondertussen een telefoontje opnemen, een vraag beantwoorden, een ziekmelding verwerken, dat is niet erg. Want die rust van die polder maakt alles goed. Teun die ergens rondscharrelt en soms een paar meter voor je uit loopt en die zich dan opeens realiseert, dat jij achterop bent gebleven, dit alles is zo simpel en zo fijn. En dan nu, die Nespresso in mijn eigen kopje. Gek hoe je gehecht kunt zijn aan dat kopje, toen ik in 2002 weer alleen ging wonen, toen had ik een aantal van die simpele eenvoudige witte Nespresso kopjes met een rechthoekig bordje eronder. En nu heb ik, dankzij mijn vriendinnetje Karin, nog 2 van kopjes over. En nog heel veel bordjes, want die gebruik ik veel minder.

En Nespresso in zo'n kopje is echt subliem. Zo heerlijk. Met dat glas water erbij. Heerlijk. Op ochtenden als deze stel ik mij altijd voor, dat dit het leven is van iemand die met pensioen is. Iedere keer kom ik dezelfde mensen met hun hondje tegen, zij lopen denk ik iedere dag ook hetzelfde rondje. haha, dat doe ik niet. Ik loop steeds andere rondjes, stap soms even in de auto en zoek een strandje op. Maar ik denk zomaar dat ook de regelmatig en de mooie cadans van een rustiger leven, mij zeer goed zal bevallen. En al wandelend door de polder, ben ik me hiervan bewust. Ouder worden, lijkt me een interessant iets. Veel mensen zijn huiverig, doen stinkend hun best om slank, bruin, en vooral niet ouder te worden. En ik schrik dan soms, op een afstand ziet het er uit alsof je een 45-jarige tegenkomt, en dan komt iemand dichterbij en zie je dat deze mens gewoon 65 is. En het beeld klopt dan gewoon niet in mijn beleving. En ik, ik vind dat je gewoon ouder mag worden. Ik hou van een gezicht met wat plooien en rimpels, een ouderdomsvlekje soms. Ik hou van een lichaam, dat veel gedragen heeft en dat laat zien. Ik hou van de verhalen van vroeger, de herinneringen die zich opstapelen. En ik ben dankbaar dat ik ouder heb mogen worden. Want ooit was ik daar niet zo zeker van. En ik realiseer me, dat ik echt geluk heb en heb gehad. En ondertussen ben ik zomaar gewoon al 17 jaar vrij van kanker. Ik sta er niet teveel bij stil, alleen komt het bij me binnen, als ik al die verhalen hoor, en om me heen ook ervaar, van mensen die ziek worden en niet meer beter kunnen worden. Mensen van wie ik afscheid moet nemen of al heb moeten nemen. Mensen die ik mis, nu en soms voel ik me schuldig naar hen toe. Ik mocht door met leven. En dan voel ik me simpelweg die enorme geluksvogel, die zomaar door mocht gaan met haar leven. En hoe. Steeds meer vanuit mijn basis, mijn hart, mijn eigen ik. Steeds meer die Anita van Loon, die ik wil zijn. Geen opsmuk meer, geen gedoe, geen gebral, gewoon een 'gewone boerenmeid' zoals mijn vader me altijd zei. Ik merk ook dat ik me terugtrek uit de grote verhalen, de clubs vol belangrijke mensen, de samenkomsten waar het gaat over materie en bezit. En als ik dan mijn tuin in loop en al die bolletjes omhoog zie komen, dan maak ik me alvast een voorstelling van de schoonheid van het groen, de bloemen en de planten. En dan geniet ik al bij voorbaat. Want mijn leven nu is echt zo prachtig. Zo mooi, zo rustig, zo eenvoudig eigenlijk ook. Heerlijk. 

Deze boom op de Bosdrift, staat voor het 'afgebroken leven' en eigenlijk is dit op een begraafplaats wel een mooi symbool. De boom was dood, aangetast door zwammen en moest gekapt worden. Maar juist omdat zijn wortels zo prachtig zo groots waren, heb ik ervoor gekozen om de boom tot ca 2,5 meter te laten staan. Hiermee is het risico van omvallen weg en zie je de natuur weer vrolijk doorgaan, met prachtige zwammen, nieuw leven dat weer uit de stam omhoog groeit, kortom deze boom leeft opnieuw, in een andere vorm, maar deze boom leeft door. Beschadigd, geraakt, aangeraakt, maar weer vol leven. En als ik langs deze boom loop, dan voelt het alsof ik even naar mijn eigen leven kijk. Ik ben doorgegaan. Ik mocht doorgaan, want die zeggenschap ligt elders, niet bij jouzelf. En ik weet en voel, dat ik in dit tweede deel van mijn leven, gekomen ben waar ik altijd al wilde zijn. Dichtbij mijzelf, mijn hart, mijn eigen kern en waarden. Ik kan lachen, zingen, huilen, genieten en liefhebben. Ik leef in de puurste vorm. Ik deel mijn verhalen met iedereen die me lief is. Ik omarm hen die er niet meer zijn. Ik heb je herdacht afgelopen zaterdag tijdens onze Avond vol Licht en Liefde, ik heb je aangeraakt, je hart gestreeld en je was erbij. Ja jij...en jij ook. Iedereen die mij ontvallen is, was vertegenwoordigd in mijn kaarsje, mijn lichtje. Ik heb mijn licht doorgegeven aan Marcel, omdat hij het licht even nodig heeft nu in zijn leven. En vanuit mijn hart heb ik gezongen voor jou 'geef licht' van Stef Bos. Wat was het mooi. Wat is het mooi. Dus iedereen die daar was, dankjewel. En hoe mooi om met elkaar te zingen 'Perhaps love' of 'Let it be'. En naar elkaar om te zien. Ja hoor, mijn thema's zijn allemaal weer langsgekomen in deze blog. En ik, ik ga naar buiten, met Teun, wat rommelen in de tuin. Gisteren heb ik alle oude bloemen uit de eikenblad hortensia geknipt, prachtige trossen. En nu, gaat er wat onkruid uit. En ik heb zomaar een verdwaald paar ranonkeltje in de tuin, hoe bijzonder, hoe eigenzinnig, een zo'n blauw bloemetje, zo van 'ik wilde me gewoon even laten zien'. Prachtig. En als de zon dan schijnt, dan grinnikt dit bloemetje je tegemoet. Laat het voorjaar maar komen op deze prachtige dag! Goedemorgen allemaal! Heb het goed vandaag. Waar je ook bent. Dag!

 

Buiten!

Als kleine Anita van Loon was ik al heel graag buiten. Spelen in de tuin, in de schuur, of helpen op het land bij mijn vader. Buiten zijn, in een oud broekje, polo aan of een trui als het wat kouder was. Buiten. En iedere avond als ik hier buiten sta, terwijl Teun zijn laatste snuffelronde doet achter bij de kerk, en ik inhaleer die lekkere frisse lucht, dan voelt dat zo fijn. Zo anders zo vrij eigenlijk ook. Vanmorgen vroeg moest ik naar de tandarts. En dat is nog in Wassenaar, en ik liep daar met Teun om kwart voor zeven buiten. En daar is buiten zo'n andere ervaring dan hier. Daar is buiten veel stoepen, stenen, en af en toe een plukje groen. Voor een hond niet fijn, we liepen samen door de Langstraat, Teun en ik. Hij liep los en ik moest lachen, toen iemand me een beetje verwonderd en licht glimlachend aankeek, omdat een hondje in de Langstraat echt wel aan de lijn hoort. Tja, Teun is een vrije hond, zo zei meneer pastoor me, net als ik een vrije vrouw bent. Ja wij zijn vrij. Wij gedijen goed in een natuurlijke omgeving, zoals hier bij de Grevelingen, daar zijn we naar toe gereden, na mijn bezoek aan mijn vriendinnen, in Wassenaar en Den Haag. En eenmaal daar aangekomen ging Teun op sjouw met takken, stokken en snuffelde hij overal heerlijk rond.

En ondertussen zijn we weer thuis, Teun en ik. Hij is zo ongeveer waar ik ben. Hij ligt lief naast me op zijn kleed. En ik was wel weer toe aan een blogje, na bijna 3 weken. Gekke weken, geveld door de griep, veel mooie nieuwe ontwikkelingen, RvT weer op orde, keuzes gemaakt, gesprekken gevoerd, graven verkocht, althans Gert-Jan, en de eerste stappen gezet op weg naar een nieuw project op de Noorderbegraafplaats. Fijn, het jaar 2025 is begonnen. Teleurstellingen overdacht, en afgesloten. Soms een les, soms een pijnlijke les zelfs. Geeft niet, het hoort bij het leven. Het leven is prachtig, maar doet soms ook een beetje zeer. Verlies, verdriet, loslaten en weer doorgaan. En hoe. Met een mooie afsluiting van 600 jaar Hilversum met champagne en mooie woorden in kleine kring, fijn. En nu weer door. Een nieuw jaar. Nieuwe kansen. En in dit nieuwe jaar lijkt alles weer anders. Mijn voornemen om dit jaar meer aandacht te hebben voor vriendschappen, is goed begonnen. Afspraken gemaakt, etentjes gepland, maar ook veel te veel nachten in Hilversum, slapen in de B&B of een hotel, maar ook privé weekendjes weg gepland, een vakantie zelfs. Kortom, ook tijd voor onszelf. Tijd om die bleke wangen weer wat kleur te geven. Ik ben veel afgevallen dit jaar, een andere leefstijl. Wat meer rust, wat minder alcohol, wat gezonder leven. Nog meer buiten. Morgen lekker de tuin in, wat onkruid weghalen, wat voorwerk doen, want oh al die bloembollen, wel 600 ofzo...die in de grond zitten, laten zich al voorzichtig zien. De tuin gaat langzaam open, het gras wordt alweer groener, de beukenhaag verliest zijn blad, An heeft alle vogelhuisjes schoongemaakt en de vogeltjes fladderen alweer rond. Leuk, fijn. het voorjaar is een van de meest mooie periodes van het jaar vind ik, die kleuren, die geuren, en nog meer buiten zijn, heerlijk buiten leven.

Zaterdagavond is onze Avond vol Licht en Liefde in Hilversum. Een bijzonder mooie intense avond, waar mensen samenkomen om hun geliefde, hun dierbaren in het licht te plaatsen en te herdenken. Een prachtig programma gemaakt samen met Luizter en Marcel onze huisgitarist. We gaan samen zingen, samen luisteren, samen zijn en onze Zuiderhof begraafplaats zal baden in een prachtige licht. We lichten de hemel een beetje op we glimlachen naar onze buurman, en steken kaarsen aan. We houden elkaar vast op het moeilijkste moment in ons leven. De billboards hangen door Hilversum heen. Dus wil jij je geliefde herdenken, of wil je hem of haar een liefdesbrief sturen, en deze voorlezen en dan ritueel verbranden buiten, kom naar ons toe. De aula is open vanaf 18.30. Er is koffie, thee, wat lekkers, voor de kinderen zijn er ballonnen en bellenblaas, we zingen samen en luisteren naar dat mooie verhaal over de liefde. Een avond die voor mij veel waarde heeft, omdat ook ik altijd mijn eigen verlies ervaar en voel, juist deze avond. Dan denk ik aan Henri, aan Hans en Manon. Aan die mensen die in 2024 overleden zijn en ergens in mijn hart een plekje hebben ingenomen. En langzaam aan, is het vol daarbinnen in dat hart van mij. Teveel verlies, teveel gemis soms, en met mij ervaren veel mensen dit zo. En dus vieren wij ook de liefde zaterdag. De liefde voor het leven, met jou in mijn hart.

En met deze foto van Teun in de B&B sluit ik deze blog af. Teun was twee nachten met mij in Hilversum, zo leuk, hij is daar net als hier thuis. Veel mensen kennen hem, hij begroet iedereen, of je nu de burgemeester bent, of die oude dame die altijd in de Huiskamer komt, voor Teun is iedereen gelijk. Fijn. Ook daarin lijken we op elkaar. Teun en ik. Niks rangen en standen, doe maar gewoon, ben maar wie je bent. 

We gaan nog even een rondje Kreek doen samen. Frisse neus halen, voor het weer donker wordt. ja dat is ook zo fijn, van het voorjaar, dat het langer licht is. Dat de zon zich weer laat zien, zo mooi met dat licht, en ondertussen luister ik naar een playlist met allemaal oude nummers van vroeger. Heerlijk een beetje melancholiek, die sfeer van dat kleine kamertje op de zolder, 3 x 3 meter, waar ik in mijn bed met een kruik, naar de radio lag te luisteren. Candlelight met mooie gedichten en muziek van Jan van Veen geloof ik. Romantisch wegzwijmelen en nog steeds hou ik van dat soort muziek, en van gedichten. Prachtig. Je hebt vandaag de dag ook geweldige nieuwe dichters, waar ik fan van ben. Een van die dichters is Tanja Helderman. Google haar naam maar eens. Zij is voor mij een nieuwe Stef Bos ofzo. Die teksten weet te vangen. Of een nieuwe Toon Hermans, hoorde ik iemand ooit zeggen. Zij is in staat de woorden zo aan je terug te geven, dat je geraakt bent. Diep van binnen. En dan ben ik zomaar weer dankbaar, dat ik haar gedichten tegengekomen ben. Dankjewel. Ze heeft vast wel een mooi gedicht over buiten, ik ga zoeken. Fijne avond. 

 

2025 - en wat is nu gewoon?

En terwijl het nog aarde donker is buiten zit ik te wachten op de meneer van Monumentenwacht. Onze 'oude dame' wordt weer volledig onderzocht op gebreken, krijgt aanbevelingen ter verbetering. Ze wordt als het ware gekeurd. En ondertussen is er zoveel gewerkt aan dit unieke pand het afgelopen jaar, veel luiken, deuren, ramen vervangen of deels vervangen, metselwerk, geschilderd, de oude palen met kettingen gerestaureerd onder de leilindes, de cijfers aan de zijmuur van roest verwijderd en opnieuw geschilderd. Ja als iedere oudere dame zo behandeld en verzorgd zou worden, zou de gemiddeld leeftijd van de Nederlander ernstig omhoog gaan. Want zoals buurman Jan gisteren zei 'ze staat er prachtig bij'. En hier op deze foto zie je haar, zoals ik haar altijd zie als ik thuiskom in de avonduren. Verlicht en vriendelijk, ze heet me altijd welkom. Samen met Teun, en Annemarie natuurlijk.

En hier binnen is het lekker warm. Teun ligt in zijn mand, en slaapt zo meteen nog even lekker door. Mijn Nespresso en het NRC, en veel meer heb ik vandaag niet nodig. De stilte overvalt je, als je hier zo zit. Geen auto's, geen mensen, geen zorgen, zo voelt het hier altijd weer. Aardedonker is het nog. En terwijl ik dit schrijf denk ik, ach eind februari begint het alweer lichter te worden, dan ga ik naar buiten en zie ik de lucht alweer, deze tijd, december tot en met februari is altijd die donkere tijd. Glad op de weg, aardedonker, en zelfs als ik om half zeven, kwart voor zeven in Hilversum aankom, is het nog steeds aardedonker, gekke tijd de winter. De seizoenen van het jaar zijn wel fijn, maar dit zijn wel van die maanden, dat ik soms net als Teun in mijn mandje zou willen liggen, met een stapeltje goede boeken om me heen. Ik lees een boek 'vers water voor de bloemen' over de verhalen van een begraafplaatsbeheerder in Frankrijk. Prachtig boek, over liefde voor het vak. En grappig terwijl ik dit schrijf, ooit ben ik met mijn ouders een aantal keren in Hongarije geweest, ook in Budapest en daar moest ik slapen bij een oude dame, die woonde ook op de begraafplaats. In een klein huisje en ik vond dat toen als intrigerend en een beetje spannend wel. En nu, nu werk ik in Hilversum en breng ik heel veel tijd door in van die prachtige panden op de begraafplaatsen. De mooiste blijft voor mij altijd de Bosdrift, dat pand, met die unieke details, die oude muren, die bijzondere kleine raampjes, al die houten balken, sommigen nog met Romeinse cijfers erin gekerfd. Nooit heb ik kunnen bevroeden, dat dit soort oude panden, mij zo zouden kunnen bekoren. Het liefst zou ik een kerk kopen en daar gaan wonen en werken. Maar ja, gek en zonde, want ik ben daarvoor te oud nu. Niet meer interessant voor een investeerder, of bank. Dromen, ik zal wel altijd blijven dromen. Maar ondertussen realiseer ik dromen in Hilversum, samen met al die mensen uit mijn team, die zo prachtig zijn. 

En terwijl ik het woord prachtig gebruik, wil ik stilstaan bij dat unieke bijzondere schilderij, gemaakt door Monique van Wijk. Monique is onze kunstenaar in Hilversum, zij schilderde voor ons Leonard Springer en Piet Andriessen, voor ons prachtige gebouw aan de Bosdrift en onze Huiskamer van Springer. Leonard kijkt je aan als je binnenkomt, en hij waakt over ons. Maar Monique heeft in het kader van 600 jaar Hilversum iets zeer bijzonders gedaan. Monique heeft samen met 600 mensen uit Hilversum, 600 paneeltjes voorbewerkt en laten schilderen door 600 mensen en die 600 paneeltjes samen vormen 1 schilderij. En dit schilderij staat in de Vituskerk in Hilversum. Ga er naar toe, kijk even op de website, want dit schilderij is een weerspiegeling van de geschiedenis van Hilversum. Deze vrouw verdient een eretitel en die komt echt wel, daar geloof ik in. Want zij heeft opnieuw geschiedenis gemaakt met dit gigantische project zij heeft Hilversum onderling verbonden. Overal zie je foto's van mensen die hun paneeltje aanwijzen en trots zijn, iedereen is trots. Ik ook, een stukje van de broek van Dudok, heb ik gemaakt. Hoe leuk ik kan helemaal niet schilderen, Monique zei 'ik heb je nog nooit zo stil meegemaakt', zo druk was ik met mijn streepjes blauw en grijs en zwart daarop onze zolder in de Bosdrift. Dus ga naar Hilversum. En als je daar dan toch bent, kom een kopje koffie drinken in onze Huiskamer van Springer. Dan zie je de authenticiteit van deze bijzondere plaats, Hilversum. Kunst in optima forma. En het leuke is, dat ik door mijn werk in Hilversum, zoveel meemaak, zoveel zie, dat ik hier thuis kan vervallen in de stilte en de rust van dit Brabantse land. Van dit stukje Nederland, 'daar waar Zeeland Brabant kust'.  Hoe mooi deze zin, daar waar twee provincies elkaar kussen. Ja en daar wonen wij. In die mooie oude dame. En hier komen die twee stukjes uit mijn leven samen. Of eigenlijk drie, want ook mijn geboorteboerderij is ook heel dichtbij. En in gedachten komt mijn vader met regelmaat hier achterom en stapt  hij de tuin in en geniet hij van mijn leven hier. Ons leven hier. En hoe leuk is het, dat de man die mij ooit kennis heeft laten maken met Hilversum, nu weer dichtbij is, als burgemeester van Voorne aan Zee. Ik glimlach, omdat het lijkt alsof alles op zijn plek is gevallen. Alles.

En deze stille morgen, vol overpeinzingen over mijn leven, laat me de fijne details zien om me heen. Dagen als deze laten me de schoonheid zien, van alles wat er hier is. De tuin, de ornamenten, de plannen voor mijn zwembad, de cortenstalen randen langs de borders, de helleborus, die in deze tijd van het jaar, zo mooi licht opkleurt. De beukenhaag, die als laatste zijn blad verliest, de grote ladder die ik gekocht heb, zodat ik alle takken kan wegsnoeien. Leuk om daar mee door te gaan. De oude pastoor, 17 februari wordt hij 90, waar ik toch een beetje over waak. Hij is onwel geworden en ik maak me zorgen. Zorgen over mijn buurmannen, zorgen over de mensen om wie ik geef. Mijn buurman zegt altijd dat ik zo sociaal ben. Grappig ik weet niet beter, geleerd van mijn ouders. Omkijken naar je medemens. Niks meer, niks minder. Zorgen voor elkaar en weer, elkaar de hand reiken. We krijgen nieuwe buren uit Sommelsdijk. Leuk he, mijn geboortegrond, en ik weet nu al, dat dat ook weer fijne buren gaan worden. Ik hou zo van dit soort contact. Ik ben niet zo van het formele, het officiële en ik merk, dat ik dat een beetje uit de weg ga. In Hilversum ontkom ik er niet aan, en hoort het bij mijn werk. Maar hier thuis, hoeft het niet meer. Doet me denken aan mijn moeder, ze zat in de Gemeenteraad, was bestuurder, ambtenaar van de burgerlijke stand, maar thuis was ze gewoon mijn moeder en waren zij en ik soms samen bezig, met het binnenhalen van de aardappeloogst, terwijl mijn vader en anderen steeds met volle karren aan kwamen rijden, dan zorgden wij dat de aardappelen via de transportbanden netjes in de schuur terecht kwamen. Mijn moeder, altijd netjes gekleed en ik. Heerlijk was dat. Zij had ook die twee kanten in haar leven, mevrouw van Loon en Ina. Tja ik lijk toch ook wel veel op haar, althans als ik in Hilversum ben. Ja ook dat grijze haar, die bril, dat statige soms, bijna afstandelijk soms. En die andere kant van haar, die ze niet zo vaak liet zien, was mooi en lieflijk, zacht. Tja...een kind van haar ouders, dat ben ik, dat is iedereen. En als je mij ziet zingen in het top 2000 café hier aan de Pelsendijk, dan ben ik Pa van Loon, in optima forma. Dus we zijn weer aanbeland bij een van mijn favoriete onderwerpen, mijn vader en mijn moeder. Ik hoef voor dit eerbetoon niet naar de begraafplaats toe in Middelharnis. Ik eer hen hier, aan de keukentafel, en als ik op de Bosdrift rondloop, of op de Noorderbegraafplaats, dan denk ik aan hen. Zij zijn altijd in mij en bij mij. Voelt lekker veilig.

En ondertussen is een dame van Monumentenwacht in het huis aan het rondlopen. En kijkt zij naar alles wat hier is en is gebeurd, maakt zij foto's en een rapport op, van hoe onze oude dame er anno 2025 bij staat. Een soort van grondige APK-keuring. En eigenlijk zou je dat als mens ook af en toe moeten doen. Jezelf eens lekker laten doorlichten, ben ik okay, kan ik nog even mee. Ik geloof er heilig in, dat ik helemaal okay ben. Dat ik nog jaren voor de boeg heb, dat ik kei gezond ben, zo zeg je dat in Brabant. En ik werk er aan mee. Geen alcohol mee door de week, op de lijn letten, mijn enige zwakte is witte chocolade en af en toe wat dropjes. Maar als het er niet is, dan eet ik het niet. Dus hoe lief bedoeld ook, laat het maar achterwege. En weet je wat de opbrengst is, als ik nu een glas witte of rode wijn drink, dan geniet ik intens. Dan proef ik nog beter de echte smaak. Dus als je iets echt wilt waarderen, zorg dan dat je er naar verlangt, dat het de moeite waard is, dat je er moeite voor moet doen. Een gekke constatering, maar ik voel ook dat ik de zon echt waardeer, omdat deze er niet altijd is. En als ik dan straks in Griekenland ben, geniet ik intens van de temperatuur, het water, de zon. Maar als ik het altijd maar voorhanden heb, wordt het gewoon. En dat was een beetje met mijn wijn. Ik nam iedere dag wel een glas. En hoe mooi die fles ook was, het werd gewoon. En nu, nu waardeer ik dat glas zoveel meer. Het is zo genadeloos lekker. En dit glas wijn brengt me bij onze wijnclub hier in Nieuw-Vossemeer. De wijnclub waar zoveel mensen lid van zijn, en 17 januari gaan we weer proeven in 't Wagenhuis. Bij Jack. Genieten met elkaar, genieten van overheerlijke hapjes, een culinair hoogstandje in het zo bourgondische Nieuw-Vossemeer. Het kan, het is er en ik mag er onderdeel van zijn. En dus eindig ik vandaag weer in de polder. In de stilte van het land, waar Teun zo gelukkig is, en ik, wij ook. Ik wens je een mooie dag, geniet van wat er is, het is niet vanzelfsprekend. Waardeer het, waardeer elkaar, en zorg voor elkaar. Ik ga nu zorgen voor onze 'oude dame'. Zij vindt het vast spannend, om te worden onderzocht, maar het is goed, zij staat te shinen in de regen. Fier en trots, geboren in 1795. Onze Achterstraat nummer 9. Dag!