Gisteren na een ongelooflijke emotionele dip, zijn we samen op de fiets gestapt en dat was heerlijk! Even bij het water gezeten, onderweg kwamen we Ilse nog tegen, was hartstikke leuk en toen we thuiskwamen hebben we nog lekker even buiten gegeten. Alles ging goed, ik voelde me wat opgelucht. Op tijd naar bed en met een slaappil lekker geslapen samen....heerlijk! Vandaag de laatste dosis van 60 mg prednison ingenomen en mijn keelpijn zakt gelijk weg, ongelooflijk spul...morgen en overmorgen afbouwen...en volgens mij gaat het goed.
Ik ben een beetje huiverig, want ik kan me bijna niet voorstellen dat ik zo simpel een chemokuur doorsta....en iedere kuur moet je op zich zien, zegt men wel, maar toch...het gaat verrassend goed deze week. Werkelijk heerlijk. Je voelt je niet lekker, maar ook niet zo ziek...ik snotter wat, beetje keelpijn, beetje gerommel in de maag, maar als het hier bij blijft, teken ik gelijk, dat weet je!
Straks komt Marianne van het Hospice bij me op bezoek, leuk is dat! We houden het even rustig met bezoek want de meisjes hebben vakantie en komen nu twee weken bij ons, gezellig is dat wel...maar ook weer druk. Dit weekend verwacht ik nog wat bezoek en volgende week willen we eigenlijk vooral dat Annemarie haar handen vrij heeft voor die twee meiden, om hen een zo optimaal mogelijke week te bezorgen. De laatste week gaan we met hen naar de boerderij. En dan moeten ze op tijd terug zijn, want dan gaan ze een weekje weg met Hugo, naar Tunesie...ze gaan foto's maken voor ons, omdat wij natuurlijk eerst met hen naar Tunesie zouden gaan, helaas....onze vakantie valt echt in duigen. En we zijn er zo aan toe...vooral Annemarie. Ik heb al voorgesteld dat zij een weekje met een vriendin, of haar moeder gaat, maar dat wil ze niet....zonder mij. Is wel lief van haar, maar ik voel me wel schuldig! We proberen nu toch ergens af en toe een weekend in mijn laatste week weg te zijn, om af en toe in een andere omgeving te zijn. Jammer dat ik niet mag vliegen, gisteren las ik over Chios, een grieks eilandje en dan krijg ik zoveel zin....maar ja, volgend jaar dan maar...
Een fijne dag, ik ga Annemarie een kopje koffie geven. Oh ze is me alweer voor.....
Anita
1 opmerking:
Lieve Aniet,
Fijn om te lezen dat de kuur van deze week wat gemakkelijker te verwerken was. Wat zijn de dokters toch knap als ik je zie schrijven dat er per wervel behandeld kan worden! Heerlijk om van je/jullie wel en wee op de hoogte te blijven. Hier gaat alles zijn gangetje; het maakt me niet meer uit of ik vuurwerk of geweerschoten hoor... (goed teken, toch?) Alle liefs,
Ada x
Een reactie posten