En iedere keer weer is daar die spanning, wat gaat de arts mij vandaag weer vertellen. Wat zal de uitslag van de MRI zijn. En ik weet heus wel, dat ik allang gebeld zou zijn, als hij ergens weer van die gekke cellen zou zien, maar soms denk ik...'hij is ook maar een mens' of 'hij zit niet meer zo bovenop mijn situatie, soms moet hij de MRI nog bekijken als ik kom....' en als ik dan heel vroeg op sta en aan de keukentafel ga zitten. Mijn laptop open en ga schrijven, dan voel ik weer eventjes dat gevoel van vorig jaar...kanker, ongeloof, oneerlijk, onmacht.
Het afgelopen weekend was het weekend van Voorschoten. Muziek, oldtimers, modeshows, mensen op straat, de zon die scheen, de terrassen waren vol...en An en ik zaten even op een terrasje met wat vrienden. Tussen al die mensen door liep er een echtpaar. Een stel iets ouder dan ik ben (ik ben 49), hij met haar, zij kaal. Een prachtige trotse mooie kale kop en An zag hen het eerst en pakte mijn arm...en ik, ik keek en dacht aan vorig jaar. Toen liepen wij daar ook, An met haar en ik kaal...eigenlijk wilde ik naar die mevrouw toe om haar te zeggen hoe mooi ze is, hoe sterk ze is....maar ik durfde niet. Want ik weet hoe fijn het is als mensen tegen je praten als je kaal bent. Want er is zoveel moed voor nodig, om gewoon aan de arm van je partner te lopen en trots om je heen te kijken en er gewoon bij te zijn. Wat een mooie mevrouw was dat...
en vanmorgen stuurde ik een mailtje aan twee voor mij onbekende mensen. Een mevrouw wiens examen ik beoordeeld heb, en deze mevrouw heeft mijn boek gelezen, omdat er bij haar man ook een tumor is ontdekt en omdat zij bezig zijn met onderzoeken, omdat zij geconfronteerd worden met onzekerheid, en ongeloof en onmacht. En omdat je zomaar, door al deze factoren, een lijntje krijgt met mensen die je niet kent of nog niet kent.
En gisteren, toen ik tussen die oldtimers doorliep, realiseerde ik me opeens, dat ik al nadacht over volgend jaar, want dan wil ik in mijn eigen oldtimer meedoen aan het weekend van Voorschoten. Geweldig lijkt me dat...met mijn mercedes, die mooi aan het glimmen is, er bij aanwezig zijn. Met haar op mijn hoofd en Annemarie aan mijn zijde...wat kan een mens gelukkig zijn.
Ik laat jullie straks weten wat professor Willemze mij te zeggen heeft. Kwart over negen moet ik er zijn. Daarna ga ik werken, want ik kan zomaar zeggen, 'het leven gaat door' en ik geniet er zo van....
liefs
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten