Verfraaien, verdiepen, intensiveren....

Als je in zo'n mooie 'oude dame' mag wonen, net zoals wij dat doen, dan zijn er soms details, die je nog meer wilt accentueren. En bij ons is dat de deur van de bijkeuken naar de hal. Een deur waar nu een gewoon glasraam in zit waar je niet doorheen kunt kijken. Maar eigenlijk vind ik het niet zo'n mooi glasraam. En glas in lood vind ik zelf iets prachtigs, vroeger in mijn eerste huis in de Van Lansbergestraat in Den Haag, waren de bovenlichten aan de voor- en achterzijde van de woonkamer voorzien van glas in lood. Prachtig. Ooit heb ik zelf een mooi klein raampje mogen maken in een glas in lood atelier en dat raampje staat ergens hier in ons mooie huis. En dit ontwerp hier, is door een bewoonster van ons dorp gemaakt, bij wijze van uitzondering. Want zij werkt niet voor particulieren, en gelukkig waren wij die uitzondering. Draai in gedachten dit raam een slag naar rechts en je ziet een prachtige witte lelie, de bloem die hoort bij Annemarie, je ziet mooie kleine zwart-witte ruitjes, de tegeltjes van de bijkeuken en groene randen, mijn kleur. Dit raam (extra verstevigd mocht Teun een keer zin hebben er tegenaan te gaan staan) prijkt binnenkort in onze hal. Wat zal dat mooi zijn, met het licht en de oude zwart grijze tegels op de vloer van de hal. Een verfraaiing bij alles wat al zo mooi is. Langzaam aan, past een huis je als een jas, steeds meer. Steeds lekkerder gaat dit huis ons passen. Fijn. En soms zijn hierdoor hele kleine dingen zomaar heel erg waardevol. Ik denk aan  het liedje van Willeke Alberti volgens mij 'het zijn de kleine dingen die het doen'. En steeds meer voel ik, dat dit het is in mijn leven. Een leven vol kleine stapjes, een leven waarbij ik de eenvoud voel en proef. 

Vandaag werk ik vanuit huis. Zie ik het gras lekker wuiven in de wind. De passiebloem zit vol knoppen en de gladiolen komen voorzichtig uit. De monnikskap wordt groot en de hortensia's laten prachtige kleuren zien door de hele tuin. Lila, rood, paars en blauw, af en toe iets geels of een Afrikaantje of een andere diep oranje kleur. Genieten van het schoons dat deze tuin ons te bieden heeft. Heerlijk. Teun klimt af en toe lekker op een bankje in de zon, en komt dan weer in het heerlijk koele atelier, om even op adem te komen. Fijn. Hij en ik genieten van deze eenvoud. Af en toe trek ik een grasje tussen de tegels vandaan. En hobbel ik wat met mijn versleten knietje rond. Vanmorgen bloedonderzoek gehad. Even afwachten, door de vele pijnstillers is het goed om dit af en toe te doen. Niks ernstigs niks levensbedreigend, en uiteindelijk merk ik, dat als ik iets rustiger aan doe, dat het veel beter gaat. En als ik dan nadenk over een versleten knie, en alle andere zorgen om mij, om ons heen, dan is dit echt helemaal niks. 

Verdriet is aanwezig deze dagen binnen in mij, en ook binnen in mijn Uitvaartstichting. Mensen die ziek zijn, ernstig ziek, het gemis van onze Henri, van wie we zaterdag massaal afscheid hebben genomen. Zijn foto op de schoorsteen in de Huiskamer, de realisatie, dat hij nooit meer binnen zal stappen. Het afscheid van Annemieke, het ziek zijn van Hans, maar ook het ziek zijn van mijn buurman Jan, kortom het leven komt eventjes keihard langs en binnen. En ook op dit soort momenten, dan realiseer ik me mijn eenvoudige geluk. Het ruisen van de wind, de kleuren in de tuin, de zon die vandaag ons hart verwarmt, het kopje Nespresso hier op tafel. Dat hele lieve blauwe bloemetje, zomaar voor me. Tel je zegeningen, realiseer je, dat jouw glas gevuld is, met de goede gulle gaven van het leven. Tja....het leven. 

En terwijl ik foto's maak van al die kleurtjes in de tuin, heb ik contact met de accountant over de Q2 rapportage. Denk ik na over investeringen, maak ik afspraken voor de toekomst van de USH. 

En daarnaast heb ik een meer dan gave workshop ontwikkeld voor 12 september, mijn Levensles in Levenskunst, hier in de tuin. Kleine groep, nu al 5 aanmeldingen, we gaan door bij 6 en 8 is het maximum aantal deelnemers. Gaaf, een dagje vol energie. Een dagje met een mooi programma. Geleerd in het leven, en in het programma dat ik laatst heb gevolgd in Brugge. En hiervan de vertaalslag gemaakt naar mijn Levenslessen. Het gaat over jouw waarden, jouw kracht, en ook over tegenslag, of dingen die misschien niet meer, misschien nooit meer kunnen en hoe ga je dan toch verder. Interesse, laat het me weten. Het wordt mooi en intens. Ik ben ervan overtuigd. Nu al. 

Ik liep afgelopen week over de begraafplaats. En soms maak je dan van die mooie foto's van een  monument, een tekst een woord. En deze steen vind ik altijd zo mooi, door haar eenvoud, door haar eerbied, doordat deze zo herkenbaar is voor iedereen. Want allemaal zijn wij geboren vanuit een vader en een moeder. En deze steen, deze woorden zijn voor iedereen. Met respect. Dag!

Een ode aan het leven, een ode aan een bijzonder mens...

Hoe gek om toe te kijken, hoe Annemarie het gras maait. Dat is eigenlijk zo mijn karweitje. Maar mijn knie maakt dat ik het niet kan. Simpelweg niet kan. Toezien zo van 'je staat er bij en je kijkt er naar' is zo niet mijn stijl. Maar al weken heb ik last van een zere knie. Versleten zegt de foto en de pijn maakt, dat ik bijna niet kan lopen. Een van Loon die nooit opgeeft, heeft vrijdag moeten opgeven. Even niks meer doen, liggen, pijnstillers en toezien. Het begon al in Griekenland, en het is erger en erger geworden. Ik heb denk ik die knie ernstig overbelast. Zo erg dat ik bijna niet meer kan lopen nu. Een injectie erin en hopen dat ik de komende week weer wat mobieler ben. Nu pijn. 

En ondertussen malen mijn gedachten, want afgelopen vrijdagochtend is een vrouw overleden, die ik al een hele tijd ken. Ooit maakte zij een prachtige 24-uurs opbaarkamer voor mij in Haarlem, bij mijn vorige werkgever en ook bij mijn huidige werkgever, heeft zij prachtige creaties gemaakt, een 'mijmerbank' op de bomenweide bij de Zuiderhof, en het gedicht van Hans Andreus 'vertel het aan de bomen' staat in onze 24-uurs kamer op de Bosdrift en dat heeft zij gemaakt. Onze verbinding was er. Een lijn van hart tot hart, we zagen elkaar niet vaak, maar als het zo was, dan was het goed. Haar zoon stuurde me een gave foto waar wij samen op 'haar bank' op onze bomenweide zaten. En zomaar kreeg ik een telefoontje van haar zoon en ben ik naar een Hospice gereden, donderdagochtend, en net toen ik er aan kwam, was zij in slaap gebracht. Ik heb haar niet meer gesproken, ik zat naast haar bed, keek naar haar...zij was al onderweg naar iets anders.....En vrijdagochtend is zij overleden. 52 jaar jong. En als ik hier in mijn tuin zit, aan tafel met een Teun die blaft, omdat hij de geluiden van de wind, het ruisen van de bomen ingewikkeld vind,  hij rent door de tuin als een dolle, en ondertussen maait Annemarie mijn gras, mijn gazon. De tuin is ruig, en mooi, vol kleuren, vol onkruid ook, maar mijn been houdt me al weken tegen, vanmorgen trok ik wat onkruid eruit, leidde ik de passiebloem en realiseerde ik me, hoeveel kleur de tuin van onze 'oude dame' heeft gekregen. En juist vanmorgen realiseerde ik me weer dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn. Dat een pijnlijke knie vervelend is, maar dat ziek zijn, kanker krijgen zo ongekend heftig is. Ik denk aan mijn vriend van nummer 28, waar kanker een soort rare rode draad is geworden in zijn leven. Zijn zussen, hijzelf, opnieuw behandelen, kanker is een killer. Een keiharde machine die alles wegmaait wat er is. En als er dan weer iemand uit mijn leven sterft, zoals deze jonge vrouw, dan tel ik maar weer voor de drieduizendse keer mijn zegeningen. Dan voel ik de rijkdom, mijn geluk, mijn eenvoud, mijn pijn en besef ik dat je een knie kunt vervangen. Maar een leven niet. Nooit. 

Vanaf de bank, vanaf de tafel, is dit mijn uitzicht, wolken en daarachter schijnt de zon. De enorme zilverberk, en de prachtige kleuren, rood, paars en soms ook wat roze en geel en wit, maken dat ik hier heel stil zit te zijn. Gisterenavond hebben we voetbal gekeken, en won Oranje gelukkig. Mijn oranje korte broek heb ik aan vandaag. Mijn grasmaaier is oranje en ergens in de tuin staan een paar oranje bloemetjes. En volgende week kijken we weer verder. Eigenlijk vind ik dat niet zo belangrijk. Merk ik aan mezelf.

Mijn gras wordt mooi. Mooi om te kijken naar de vrouw van wie je houdt, terwijl zij het gras maait. Soms maakt het leven dat ik minder goed kijk, dat ik te druk ben om goed te kijken. En vandaag zie ik zoveel van waarde. De lange benen, ooit het eerste dat mij opviel, toen ik Annemarie mocht ontmoeten. De vele tinten groen, de mooie hortensia's, het onweer dat ik hoor. Teun die zijn oren spitst en zich afvraagt wat het is, onweer. Gedonder in de hemel, het is veel te druk daar bij die hemelpoort denk ik. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, want ik zie het voor me. En ondertussen is het zondagmiddag, vijf over een. De zon is weg, de lucht is grijs, het gras is groen. Ik zit hier stil met Teun op tafel. En ik neem me voor, om minder hard te gaan, maar intenser te gaan kijken. Want als je goed kijkt, zie je zoveel meer. En mijn leven is zo ongekend de moeite waard. Ik ben zo gezegend met dit leven. Dus zeg ik tegen jou dat ik van je hou. Waar je ook bent, waar je ook gaat. Dankjewel dat je in  mijn leven was. Je hebt me veel gegeven, hier in de tuin staat jouw houten plank met de tekst 'alleen met liefde kan iets groeien' Ik zal deze plank koesteren en mooi met natuurlijke lijnzaadolie lakken, zoals je me ooit gezegd hebt. Dankjewel rust zacht. En dit houten tegeltje gaf je me ooit. Ik heb het bewaard het staat in mijn werkkamer hier boven in onze 'oude dame'. Dankjewel...