Vrij zijn en vrijheid ervaren.....

Vakantie. Wat een heerlijk iets is dat toch. Een uurtje later opstaan, wat zeg ik drie uurtjes later. Om acht uur naar beneden gaan, kopje Nespresso en de krant. Een vroege wandeling met Teun, door het bos, over het strand of langs de Kreek. Heerlijk. Een glaasje water met bubbels en ondertussen rommel ik wat aan. De tuin, wat bijwerken alvast. Hier en daar een tak eraf, de eerste krokussen laten zich voorzichtig zien, geel, lila, paars. De bollen komen allemaal boven de grond uit, dus nog even en de tuin knalt open. Een bezoekje bij buurman Jan, puppies kijken, lekker uiteten met vrienden, een lunch met onze vrienden bij 't Wagenhuis. Naar de film Babygirl om acht uur in de avond (normaal gesproken kom ik dan pas thuis uit Hilversum). Boodschappen doen bij de SPAR, kortom een klein leven, maar een fijn leven. En met als mooi slotstuk, een dag of vier naar Vianden in Luxemburg. Daar waar ik ooit als klein meisje met mijn ouders op vakantie was. Aan de Ourthe, de rivier, waar ik samen met Jan, mijn jeugdliefde heb gezwommen. Waar ik voor het eerst in mijn leven 'verkering' had met diezelfde Jan. De plek waar ik ooit een stuk van een stenen kruis heb gevonden in de rivier. Het was er ooit in mijn leven en nu niet meer. Zoals zoveel er ooit was en nu niet meer. Ook dat is leven. Dus belangrijk is om gewoon simpelweg te genieten. Te genieten van al dat moois dat je dagelijks omringt. En soms zie je het niet meer, omdat het zo gewoon is. Maar juist die dingen, die ik nu ervaar, zijn voor mij de grootste rijkdom geworden. Teun die vrolijk de dames die gaan fitnessen of sporten bij de Vossenburcht begroet. Teun die vrij rondloopt en met zijn oude beer in zijn bek, naar buiten rent. De rust, de stilte, de tuin, en deze fijne mooie oude dame om in te wonen. 

En vandaag heb ik lekker alles hier schoongemaakt, de toiletten, de stofzuiger door het huis gehaald, gedweild. Ik moet eerlijk zijn, dat ik dat niet zo vaak doe. Maar het is wel leuk. Alles ruikt dan zo lekker, naar citroentjes. Net als vroeger als mevrouw Wervers, onze hulp op de boerderij was geweest. Grappig hoe je ook dit soort simpele dingen waardeert. En volgens mij is dat gewoon ouder worden. Het besef krijgen en hebben, dat niet alles vanzelfsprekend is. Dat je niet zomaar van alles kunt doen, en dat je nadenkt over wat je wel of niet doet. Keuzes maken of anders maken. Nadenken. Gek, hoe ik dit meer doe, nu ik in de laatste fase van mijn werkzame leven ben gekomen. Hoe ik optimaal geniet van het Hilversumse leven en hoe ik optimaal geniet van het leven hier. Hoe ik de grote verschillen zie. Kan genieten van een wijntje in Mijn Hemel en kan genieten van een wandeling door de polder. Of een wijntje zomaar bij iemand thuis, of hier in huis. En tegenwoordig is dat wijntje eigenlijk alleen nog maar in het weekend. Gek, hoe ook dat wijzigt. Maar misschien is dat uit zelfbehoud. Goed zorgen voor je lijf, omdat je lijf aangeeft dat nodig te hebben. Omdat je voelt dat je ouder wordt en bent. En ook omdat ik nog zoveel wensen en plannen heb, voor de rest van mijn leven. En soms zijn dat wensen op materieel gebied, die Mercedes cabrio, bijvoorbeeld. Ik ben dol op de E-klasse cabrio. Mag rustig een ouder beestje zijn, want een Mercedes blijft altijd rijden, zo zou Pa van Loon zeggen. Haha...genieten. Simpelweg genieten van dit soort dingen. Fijn. Genieten....vrij zijn, vrijheid ervaren. Tja...in heel veel landen om ons heen, is dat niet meer vanzelfsprekend. Vrijheid. Ik lees soms vol afgrijzen de krant, kijk op eenzelfde manier naar het nieuws en maak me zorgen. En tegelijkertijd realiseer ik me dus, dat mijn vrije leven, ons vrije leven, echt een enorm geschenk is. Als wij in Hilversum op 4 en 5 mei herdenken en onze vrijheid vieren. Als wij bij de oorlogsgraven kransen leggen, dan is het ongekend belangrijk om je te beseffen welk een groot goed vrijheid is. 

En toen ik door het bos liep in Halsteren zag ik deze boom en zijn wortels. Mooi om te zien. Met een stevigheid en eigenzinnigheid, die aansprekend is. Ik hou van dit soort beelden, alsof deze boom zich goed vasthoudt aan zijn omgeving. En soms, ook in het leven, vallen van die grote bomen om. Worden ze ziek, breken ze af, totdat er niet zoveel meer over is. Ziekte doet hetzelfde met mensen, uiteindelijk blijft er niet zoveel meer van je over. Deze boom doet me denken aan Pa van Loon. Een oersterke man, vader, een prachtig mens, en uiteindelijk is hij omgevallen. Nu alweer tien jaar geleden en ik mis hem zo. Steeds maar weer. Die man van wie ik zoveel hou. Nog steeds. En in mijn sterke positieve bui, zeg ik 'ik draag hem met mij mee waarheen ik ook zal gaan, hij is bij mij, in mij...'. Hij leerde mij vrij te zijn, mij vrij te voelen. Hij liet mij gaan naar Den Haag omdat hij wist dat ik daar met mijn geaardheid, mijn liefde voor vrouwen, gelukkiger zou worden dan op de boerderij. Dat is nog eens sterk zijn, geef iemand de vrijheid om te gaan als het nodig is. En uiteindelijk maakte die keuze, dat ik nu weer heel dichtbij mijn geboortegrond terug ben. Dat ik er naar toe kan fietsen bij wijze van spreken. Hij gaf mij mijn wortels, mijn kracht, mijn bodem. Hij draagt mij nog steeds. Onvoorwaardelijk is zijn liefde altijd geweest. En zo ook de mijne. Dankjewel pap, je leerde me ondeugend zijn, je leerde me ook te gaan en te staan voor wat ik wilde. En natuurlijk was daar altijd die stille kracht achter jou, mijn moeder, die ik nooit mag vergeten. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. En ja, dat is best een beetje anders, dan gemiddeld. Het zij zo.....ik glimlach terwijl ik dit schrijf. Heb een mooie dag in vrijheid, en geniet ervan. Liefs! Van een van Loon! Een hele echte van Loon.