De zomer 'daar waar Zeeland Brabant kust'......

Ooit bedacht ik deze naam, voor mijn inschrijving bij de Kamer van Koophandel. En toen wist ik nog niet, hoe mijn huidige woonplaats vol levenskunst zit. En eigenlijk is de plek waar wij nu mogen zijn en leven, hier in de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer, een heel bijzondere plek. Een plek waar al die dingen samenkomen, die ik ooit in mijn leven in mijn rugzak heb mogen verzamelen. Mijn opvoeding, het geloof, het effect van dat geloof op mijn geaardheid, de rust, de natuur, het leiderschap van mijn moeder. De levensvreugde van mijn vader, het omzien naar elkaar. Het zorgen voor je medemens, het eerlijk en oprecht zijn. Het leven vanuit vertrouwen. Elkaar de hand reiken, en ga zo maar door. En hier in dit mooie kleine dorpje zo dicht bij mijn geboortegrond komt alles samen. De mensen groeten elkaar, zoals ik dat vroeger geleerd heb. En ik weet nog dat ik in Den Haag ging wonen, toen ik 17 was en ik het zo gek vond dat mensen elkaar bij de bakker geen gedag zeiden. En ook dat went, hoe gek dat ook klinkt. En hier, groet je de auto's die voorbij komen, zeg je 'hallo' of 'houdoe' of iets anders vriendelijks tegen elkaar. Hier zwaai je als je langsrijdt of loopt. Hier help je elkaar, hier maai je het gras voor de buren. Hier zorg je voor elkaars hondje, hier mag je mee-eten met de buurman die zo heerlijk zijn vlees kan bereiden op de barbeque. Hier is een burenborrel, om elkaar te ontmoeten. 

En als mensen mij vragen 'wat is levenskunst' dan is dat vooral 'het zien van al die mooie kleine dingen bij elkaar, en daar dankbaar voor zijn' en juist die dankbaarheid, die is zo nodig. En zo is ook mijn zomer hier. En vandaag op een maandag, een vrije dag heerlijk. Ik ben iemand die niet zo vaak op vakantie gaat. 1 x per jaar maar. En al die andere vrije dagen die snipper ik door het jaar heen. Zodat ik zomaar nu, op een maandag hier in het atelier zit, en geniet van de kerk, de zon, de tuin, de zomer daar waar Zeeland Brabant kust. Hoe fijn is dat. Teun ligt onder de tuintafel, vanmorgen een heerlijke wandeling over het veld en langs de Kreek gemaakt met Teun en Annemarie. Simpelweg samenzijn.

Hilversum in de app en op de mail en morgen weer helemaal, fulltime. Wel met de cabrio denk ik, want ook dat is levenskunst, genieten van je kop in de wind, de ramen open, zonnebrand op je neus en gaan. Hoe fijn....

Maar vandaag is levenskunst de stilte, de vogeltjes, de jacuzzi, Annemarie, Teun en ik. Hier op ons prachtige plekje waar de hortensia's bloeien, de vlinderstruiken langzaam aan paars kleuren, de heg groeit, het lampenpoetsersgras weer wuift in de wind. Omringt door de stilte, de zon en ondertussen geniet ik van dat kopje Nespresso. Fijn.

Wil je meer weten over levenskunst, kijk dan op mijn website www.anitavanloon-levenskunst.nl en wil je meer weten over dat andere stuk van mij, daar in Hilversum, ook zo'n stukje levenskunst, kijk dan op www.uitvaartstichtinghilversum.nl 

Een fijne dag, ik zwaai naar je als ik je zie...ik glimlach als ik aan je denk, en ik hou je vast als je dat nodig denkt te hebben. Heb het goed vandaag!

Beseffen dat het onomkeerbaar is doet pijn!

En soms is iets onomkeerbaar. Er is geen links, er is geen rechts, het is gewoon een feit. En vandaag zit ik te schrijven, vanuit de keuken, met mijn glaasje water en terwijl de hemel een beetje huilt, huil ik gewoon al een paar dagen mee. In stilte, en alleen. Ik besef, dat iemand van wie ik zielsveel hou, al bijna 50 jaar lang, gewoon weer ziek is. Een ziektebeeld, dat onomkeerbaar is, waarvoor medicijnen ontbreken, simpelweg omdat die er niet zijn. En een ding realiseer ik me meer dan woorden kunnen zeggen, ik hou haar vast. Ik zal haar altijd vasthouden. Soms ontmoet je mensen in je leven en die blijven. Die blijven bij je, ongeacht waar je naar toe gaat. Soms heb je tijdens een weg, een reis medereizigers, voor dat moment. Fijn, leuk, en bijzonder, want iedere ontmoeting is bijzonder. En verrijkt je leven. En deze vrouw, die er was toen het goed met me ging, en toen het niet goed met me ging, toen ik succesvol was en toen ik niet succesvol was, deze vrouw is er gewoon. En zo zal het ook nu zijn. Ik zal er zijn. Ondanks volle agenda's en een druk sociaal leven. Soms gaat iets voor. Is iets belangrijker dan al die andere dingen bij elkaar. Ik zal er zijn....

Ik ken mezelf als een vechter, een knokker, iemand ie nooit opgeeft. En nu, zal ik voor haar vechten, voor haar staan, haar vasthouden, want soms maakt ziekte, dat je gedragen moet worden, omdat je lijf het niet meer doet. Dat je omarmt moet worden, verwarmt moet worden, omdat de wereld doorgaat en jij niet. Dat je mag schuilen, mag leunen, mag zijn met al je ongemakken, omdat het leven om je heen beweegt en jij steeds minder. Omdat je de weg voor je niet meer duidelijk ziet, simpelweg, omdat je vriendschappen, je partner, de mensen zijn die je nu het meest hard nodig hebt. 

Het gaat niet om bezit, het gaat om zijn, en hoe blij ben ik nu, met mijn zinnetje, geleerd op de zondagschool en van mijn moeder - 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. En ik zal mijn hand uitsteken, en je vasthouden.

En ik voel je pijn. Ik ben al dagen verdrietig, echt verdrietig, om jou, voor jou en met jou.

En weet je lieve vriendin, lief mens, wat er ook gebeuren  mag en gebeuren gaat, ik haal je op, ik breng je thuis, ik hou je vast. Want samen, samen met al die andere mensen die zielsveel van je houden, komen we veel verder, dan wanneer je dit alleen moet doen. Dus ongeacht hoe ingewikkeld of hoog, of spannend die weg ook is, we nemen hem gewoon, we klimmen omhoog en samen.....