En terwijl het nog aarde donker is buiten zit ik te wachten op de meneer van Monumentenwacht. Onze 'oude dame' wordt weer volledig onderzocht op gebreken, krijgt aanbevelingen ter verbetering. Ze wordt als het ware gekeurd. En ondertussen is er zoveel gewerkt aan dit unieke pand het afgelopen jaar, veel luiken, deuren, ramen vervangen of deels vervangen, metselwerk, geschilderd, de oude palen met kettingen gerestaureerd onder de leilindes, de cijfers aan de zijmuur van roest verwijderd en opnieuw geschilderd. Ja als iedere oudere dame zo behandeld en verzorgd zou worden, zou de gemiddeld leeftijd van de Nederlander ernstig omhoog gaan. Want zoals buurman Jan gisteren zei 'ze staat er prachtig bij'. En hier op deze foto zie je haar, zoals ik haar altijd zie als ik thuiskom in de avonduren. Verlicht en vriendelijk, ze heet me altijd welkom. Samen met Teun, en Annemarie natuurlijk.
En hier binnen is het lekker warm. Teun ligt in zijn mand, en slaapt zo meteen nog even lekker door. Mijn Nespresso en het NRC, en veel meer heb ik vandaag niet nodig. De stilte overvalt je, als je hier zo zit. Geen auto's, geen mensen, geen zorgen, zo voelt het hier altijd weer. Aardedonker is het nog. En terwijl ik dit schrijf denk ik, ach eind februari begint het alweer lichter te worden, dan ga ik naar buiten en zie ik de lucht alweer, deze tijd, december tot en met februari is altijd die donkere tijd. Glad op de weg, aardedonker, en zelfs als ik om half zeven, kwart voor zeven in Hilversum aankom, is het nog steeds aardedonker, gekke tijd de winter. De seizoenen van het jaar zijn wel fijn, maar dit zijn wel van die maanden, dat ik soms net als Teun in mijn mandje zou willen liggen, met een stapeltje goede boeken om me heen. Ik lees een boek 'vers water voor de bloemen' over de verhalen van een begraafplaatsbeheerder in Frankrijk. Prachtig boek, over liefde voor het vak. En grappig terwijl ik dit schrijf, ooit ben ik met mijn ouders een aantal keren in Hongarije geweest, ook in Budapest en daar moest ik slapen bij een oude dame, die woonde ook op de begraafplaats. In een klein huisje en ik vond dat toen als intrigerend en een beetje spannend wel. En nu, nu werk ik in Hilversum en breng ik heel veel tijd door in van die prachtige panden op de begraafplaatsen. De mooiste blijft voor mij altijd de Bosdrift, dat pand, met die unieke details, die oude muren, die bijzondere kleine raampjes, al die houten balken, sommigen nog met Romeinse cijfers erin gekerfd. Nooit heb ik kunnen bevroeden, dat dit soort oude panden, mij zo zouden kunnen bekoren. Het liefst zou ik een kerk kopen en daar gaan wonen en werken. Maar ja, gek en zonde, want ik ben daarvoor te oud nu. Niet meer interessant voor een investeerder, of bank. Dromen, ik zal wel altijd blijven dromen. Maar ondertussen realiseer ik dromen in Hilversum, samen met al die mensen uit mijn team, die zo prachtig zijn.
En terwijl ik het woord prachtig gebruik, wil ik stilstaan bij dat unieke bijzondere schilderij, gemaakt door Monique van Wijk. Monique is onze kunstenaar in Hilversum, zij schilderde voor ons Leonard Springer en Piet Andriessen, voor ons prachtige gebouw aan de Bosdrift en onze Huiskamer van Springer. Leonard kijkt je aan als je binnenkomt, en hij waakt over ons. Maar Monique heeft in het kader van 600 jaar Hilversum iets zeer bijzonders gedaan. Monique heeft samen met 600 mensen uit Hilversum, 600 paneeltjes voorbewerkt en laten schilderen door 600 mensen en die 600 paneeltjes samen vormen 1 schilderij. En dit schilderij staat in de Vituskerk in Hilversum. Ga er naar toe, kijk even op de website, want dit schilderij is een weerspiegeling van de geschiedenis van Hilversum. Deze vrouw verdient een eretitel en die komt echt wel, daar geloof ik in. Want zij heeft opnieuw geschiedenis gemaakt met dit gigantische project zij heeft Hilversum onderling verbonden. Overal zie je foto's van mensen die hun paneeltje aanwijzen en trots zijn, iedereen is trots. Ik ook, een stukje van de broek van Dudok, heb ik gemaakt. Hoe leuk ik kan helemaal niet schilderen, Monique zei 'ik heb je nog nooit zo stil meegemaakt', zo druk was ik met mijn streepjes blauw en grijs en zwart daarop onze zolder in de Bosdrift. Dus ga naar Hilversum. En als je daar dan toch bent, kom een kopje koffie drinken in onze Huiskamer van Springer. Dan zie je de authenticiteit van deze bijzondere plaats, Hilversum. Kunst in optima forma. En het leuke is, dat ik door mijn werk in Hilversum, zoveel meemaak, zoveel zie, dat ik hier thuis kan vervallen in de stilte en de rust van dit Brabantse land. Van dit stukje Nederland, 'daar waar Zeeland Brabant kust'. Hoe mooi deze zin, daar waar twee provincies elkaar kussen. Ja en daar wonen wij. In die mooie oude dame. En hier komen die twee stukjes uit mijn leven samen. Of eigenlijk drie, want ook mijn geboorteboerderij is ook heel dichtbij. En in gedachten komt mijn vader met regelmaat hier achterom en stapt hij de tuin in en geniet hij van mijn leven hier. Ons leven hier. En hoe leuk is het, dat de man die mij ooit kennis heeft laten maken met Hilversum, nu weer dichtbij is, als burgemeester van Voorne aan Zee. Ik glimlach, omdat het lijkt alsof alles op zijn plek is gevallen. Alles.
En deze stille morgen, vol overpeinzingen over mijn leven, laat me de fijne details zien om me heen. Dagen als deze laten me de schoonheid zien, van alles wat er hier is. De tuin, de ornamenten, de plannen voor mijn zwembad, de cortenstalen randen langs de borders, de helleborus, die in deze tijd van het jaar, zo mooi licht opkleurt. De beukenhaag, die als laatste zijn blad verliest, de grote ladder die ik gekocht heb, zodat ik alle takken kan wegsnoeien. Leuk om daar mee door te gaan. De oude pastoor, 17 februari wordt hij 90, waar ik toch een beetje over waak. Hij is onwel geworden en ik maak me zorgen. Zorgen over mijn buurmannen, zorgen over de mensen om wie ik geef. Mijn buurman zegt altijd dat ik zo sociaal ben. Grappig ik weet niet beter, geleerd van mijn ouders. Omkijken naar je medemens. Niks meer, niks minder. Zorgen voor elkaar en weer, elkaar de hand reiken. We krijgen nieuwe buren uit Sommelsdijk. Leuk he, mijn geboortegrond, en ik weet nu al, dat dat ook weer fijne buren gaan worden. Ik hou zo van dit soort contact. Ik ben niet zo van het formele, het officiële en ik merk, dat ik dat een beetje uit de weg ga. In Hilversum ontkom ik er niet aan, en hoort het bij mijn werk. Maar hier thuis, hoeft het niet meer. Doet me denken aan mijn moeder, ze zat in de Gemeenteraad, was bestuurder, ambtenaar van de burgerlijke stand, maar thuis was ze gewoon mijn moeder en waren zij en ik soms samen bezig, met het binnenhalen van de aardappeloogst, terwijl mijn vader en anderen steeds met volle karren aan kwamen rijden, dan zorgden wij dat de aardappelen via de transportbanden netjes in de schuur terecht kwamen. Mijn moeder, altijd netjes gekleed en ik. Heerlijk was dat. Zij had ook die twee kanten in haar leven, mevrouw van Loon en Ina. Tja ik lijk toch ook wel veel op haar, althans als ik in Hilversum ben. Ja ook dat grijze haar, die bril, dat statige soms, bijna afstandelijk soms. En die andere kant van haar, die ze niet zo vaak liet zien, was mooi en lieflijk, zacht. Tja...een kind van haar ouders, dat ben ik, dat is iedereen. En als je mij ziet zingen in het top 2000 café hier aan de Pelsendijk, dan ben ik Pa van Loon, in optima forma. Dus we zijn weer aanbeland bij een van mijn favoriete onderwerpen, mijn vader en mijn moeder. Ik hoef voor dit eerbetoon niet naar de begraafplaats toe in Middelharnis. Ik eer hen hier, aan de keukentafel, en als ik op de Bosdrift rondloop, of op de Noorderbegraafplaats, dan denk ik aan hen. Zij zijn altijd in mij en bij mij. Voelt lekker veilig.
En ondertussen is een dame van Monumentenwacht in het huis aan het rondlopen. En kijkt zij naar alles wat hier is en is gebeurd, maakt zij foto's en een rapport op, van hoe onze oude dame er anno 2025 bij staat. Een soort van grondige APK-keuring. En eigenlijk zou je dat als mens ook af en toe moeten doen. Jezelf eens lekker laten doorlichten, ben ik okay, kan ik nog even mee. Ik geloof er heilig in, dat ik helemaal okay ben. Dat ik nog jaren voor de boeg heb, dat ik kei gezond ben, zo zeg je dat in Brabant. En ik werk er aan mee. Geen alcohol mee door de week, op de lijn letten, mijn enige zwakte is witte chocolade en af en toe wat dropjes. Maar als het er niet is, dan eet ik het niet. Dus hoe lief bedoeld ook, laat het maar achterwege. En weet je wat de opbrengst is, als ik nu een glas witte of rode wijn drink, dan geniet ik intens. Dan proef ik nog beter de echte smaak. Dus als je iets echt wilt waarderen, zorg dan dat je er naar verlangt, dat het de moeite waard is, dat je er moeite voor moet doen. Een gekke constatering, maar ik voel ook dat ik de zon echt waardeer, omdat deze er niet altijd is. En als ik dan straks in Griekenland ben, geniet ik intens van de temperatuur, het water, de zon. Maar als ik het altijd maar voorhanden heb, wordt het gewoon. En dat was een beetje met mijn wijn. Ik nam iedere dag wel een glas. En hoe mooi die fles ook was, het werd gewoon. En nu, nu waardeer ik dat glas zoveel meer. Het is zo genadeloos lekker. En dit glas wijn brengt me bij onze wijnclub hier in Nieuw-Vossemeer. De wijnclub waar zoveel mensen lid van zijn, en 17 januari gaan we weer proeven in 't Wagenhuis. Bij Jack. Genieten met elkaar, genieten van overheerlijke hapjes, een culinair hoogstandje in het zo bourgondische Nieuw-Vossemeer. Het kan, het is er en ik mag er onderdeel van zijn. En dus eindig ik vandaag weer in de polder. In de stilte van het land, waar Teun zo gelukkig is, en ik, wij ook. Ik wens je een mooie dag, geniet van wat er is, het is niet vanzelfsprekend. Waardeer het, waardeer elkaar, en zorg voor elkaar. Ik ga nu zorgen voor onze 'oude dame'. Zij vindt het vast spannend, om te worden onderzocht, maar het is goed, zij staat te shinen in de regen. Fier en trots, geboren in 1795. Onze Achterstraat nummer 9. Dag!
