Afgelopen donderdag lag ik op een bedje hier in de tuin en toen ik omhoog keek zag ik dit. Prachtig, twee heel oude bomen, een helblauwe lucht en een heel klein wolkje. Dit soort dagen, in mijn eentje koester ik. Een dag bijna niet spreken, nadenken over een zin, of mooie zinnen die ik tegenkom ergens. Of zomaar genieten van de stilte en niets anders. En lag ik vroeger te 'knetteren' in de zon, nu lig ik rustig een beetje onder de boom te lezen. En ik voel, dat mijn energie verandert en dat ik meer in een ruststand kan komen. Niet te lang, maar toch. Rust, om vandaar uit weer vol energie door te gaan. Met werk, met thema's, met vriendschappen, met gezelligheid, kortom, het leven geeft me de ruimte om dit alles te doen. Vanmorgen las ik een zin, die ik ook weer zo mooi vind - de eeuwigheid is de zee vermengd met de zon - hoe prachtig. En als ik zo'n tekst lees, dan denk ik dat het leven na dit leven ook best fijn kan zijn. En dat vanuit dit begrip eeuwigheid een eeuwigdurend graf dus ook iets heel moois in zich heeft. Eeuwigdurende grafrust voor iedereen, dit is mogelijk in Hilversum, al vanaf 1 januari 2021 en ik merk, dat dit rust geeft. Rust voor jezelf, rust voor diegene die na jou komt, of die voor jouw graf gaat zorgen. Mooi hoe vanuit andere religies deze eeuwigdurende grafrust nu een plek krijgt ook in Nederland. En terwijl ik dit schrijf denk ik even aan een artikel over de documentaire van Paul. Jawel deze komt op tv en al heel snel ook.
Jawel op 5 juli op NPO2 om 20.25 uur. En voor al die mensen die mijn vader kennen, hij is er bij hoor. Ik glimlach, want hij zou best wel een beetje trots zijn, hij zou het daarnaast ook 'gekkigheid' vinden van die 'gekke meid' en die laatste dat ben ik dan he. Maar trots zou hij zijn, dat was hij altijd, bij alles wat ik deed. Trots op mijn lef, trots op mijn prestatie, trots op mijn auto, trots op het feit dat ik zijn kind ben. En die trots is geheel wederzijds. De documentaire laat onze liefde zien, op een heel bijzondere manier. Liefde, die ook eeuwigdurend is, die een eeuwigheid duurt...mooi toch...weer zo'n woord, zo'n zin, die bij me blijft. Gek, vroeger stond ik nooit stil bij al die dingen die zijn, die er zijn. En nu, nu leef ik vanuit mijn tenen, vanuit mijn ziel en mijn zaligheid, nu leef ik echt en oprecht. En voel ik alles veel meer. Op dit moment zit ik in de tuin, scharrel ik wat rond soms, haalde ik een prachtige gele bloem uit de grond, onkruid, maar zo mooi...soms laat ik het even staan, om te kijken hoe mooi onkruid ook kan bloeien. En dan haal ik het uiteindelijk weg. De tuin is prachtig, de pioenrozen knallen open, veel blauw, roze, rood tinten, paars erbij, kortom genieten, de rozana vermeerdert zich prachtig en die paarse bloemetjes duiken overal op. Heerlijk om te zien, wat een tuin je brengt. Mijn oude dame ga ik binnenkort halen en hier in de tuin laten genieten van de vogeltjes, de bloemen. Onze specht is vertrokken met zijn gezin, naar verre streken, zijn nestje is leeg. Ik mis hem. Voor nu, een mooie dag, vol mooie zinnen, of vol zin!