Ik weet nog heel goed, dat mijn moeder vroeger een vriendin had, die af en toe een weekje in retraite ging in een klooster. En toen al intrigeerde me dat, als zij erover vertelde. Zo heeft een vriend van ons 10 dagen ofzo in een klooster in stilte geleefd, en daarna kwam hij werkelijk dichtbij zijn eigen kern...en ik ben geloof ik al heel dichtbij wie ik ben, alleen wil ik de essentie voelen merk ik. En toen ik mijn certificering voor Servant Leadership behaalde, was een onderdeel van die opleiding de vision quest, een oefening, waar je zonder te praten, in je eentje, drie uur lang ging lopen over de hei. En als je mensen tegen kwam, dan keek je alleen maar, ik liep daar ergens in Hilversum over de hei, en had als vanzelf een diepe vraag die bij me opborrelde en met mijn dagboek in mijn hand, kwam door de stilte een antwoord, en bleef ik schrijven. Indrukwekkend. Soms adviseer ik mensen, die volkomen de weg kwijt zijn, om in stilte te gaan zijn...en nu, nu is het zover en ben ik bezig om mijzelf drie dagen af te zonderen in volledige stilte, zonder telefoon, internet, tv, muziek, alleen maar stil zijn. Ik wil geen meditaties doen, of yoga of wat voor gedoe dan ook...ik wil alleen maar zijn, door te wandelen en te schrijven...door dichtbij mijzelf te komen en te blijven, door mijn emotie werkelijk te ervaren....wonderlijk, dat dit al zo lang mijn wens is, en dat ik deze nu uit wil laten komen...de stilte ervaren. Iemand zei 'de stilte erover heen laten gaan' en als ik bij mijn vader ben, dan zijn wij soms zomaar stil, dan kijken we naar elkaar, dan lachen we wat...glimlachen naar elkaar, hij slaapt soms wat en ik zit erbij...en ook dan geniet ik al van die stilte...maar dan staat er altijd een mega grote tv aan, en zie ik beelden die iets met mij doen..en in dit klooster heb ik een bed, een douche en een toilet. En mijn boeken, mijn dagboek en de kapel, de natuur...fijn.
Vandaag weer een beetje werken...werken omdat ik dat ook wel wil, maar ik merk, dat er iets anders in mij zit, een stukje onrust...ik tel de dagen merk ik....de dagen tellen totdat ......ik weet niet wat, of weet ik het wel...misschien wel tot de lente...of nog langer, ik zal het loslaten en zien...en ondertussen ook het tellen laten...glimlach. Misschien is dat het ultieme...het zomaar laten gebeuren...en deze dame van de regie, heeft daar nog zoveel te leren. Ach ja...soms krijg je een les van het leven aangereikt en dit zal er weer zo eentje zijn...het zomaar laten gebeuren...niet te veel willen beredeneren, niet vragen naar het waarom...de essentie van alles....
Anita van Loon en...
Ma van Loon
Ondertussen met mijn nespresso hier in het kleine werkkamertje...mijn mooie boeken als schatten om me heen...ben ik bezig met veel leuke dingen. Gaan we fietsen op Terschelling, en fietsen in de Alblasserwaard, allemaal geen spannende vakanties, want ik wil terug kunnen altijd maar weer terug kunnen, naar vadertje lief. Maar ook zomaar kan ik mij verheugen op hier zijn, samen met mijn Annemarietje...en ook hier de stilte ervaren. Ik merk dat ik het heerlijk vind om thuis te zijn, ik was er zo weinig...door al dat werken. Zou dat ouderdom zijn, of heten....samen dromen over later, over hoe ons leven er dan uit zal zien...dat is ook genieten hoor! Ik wens jullie een mooie dag toe. Ik heb heerlijk geslapen...liefs, Anita
