Zo heel vroeg in de ochtend....

Goedemorgen! Vanmorgen vroeg, liep ik door een nog slapend Wassenaar. Waar naar toe in hemelsnaam? Om kwart voor zeven de deur uit voor de tandarts, fijn he...ik zat in de wachtkamer en er kwam een dame binnen. Ze was wat aan het zuchten en zei 'ja als dan straks je dag begint, dan heb je dit alvast gehad' en ze glimlachte, toen ik haar een stukje Volkskrant gaf om te lezen. En eenmaal in de behandelkamer, kwam er uiteindelijk een verlossend woord. Want waarom hecht mijn kaak toch niet zo goed. Wel rondom mijn implantaat, maar ergens bij mijn achterste kiesje, lukt het maar niet. Al een paar keer kunstbot erbij gezet, en nog blijft het daar gevoelig en open. Welnu, er staat een klein kiesje, de 7 zegt Annemarie en die is niet zo goed. Nu heeft ze zitten rommelen en prikken, met koude watten erop en jawel, deze kleine moet eruit. Nog dit jaar, en dan kan de kaak goed genezen en sterk worden, zodat volgend jaar dan eindelijk die mooie brug geplaatst kan worden. Je ziet er niks van, want alleen als ik heel heel hard lach, dan zou je iets kunnen zien, maar toch. Een mooie mond doet wonderen vind ik altijd. Dus na 1,5 jaar ofzo, is het einde in zicht. Handig dit alles te weten, voorafgaand aan het kiezen voor een zorgverzekering, en wat je wel/niet denkt nodig te hebben voor 2019. Welnu, een goede tandartsverzekering. Let's go for it! Gisteren bij Yarden namen wij afscheid van een collega. Zij krijgt een droombaan in het Prinses Maxima Kinder Oncologie Centrum. En de receptie was leuk, de speech van Ron was leuk. Aansluitend had ik nog een gesprek met twee leden van het Hoofdbestuur, en reed ik uiteindelijk pas rond half acht weg uit Almere. Een lange, intensieve dag. Nu deze vrijdag, wat thuis beginnen, wat afspraken buiten de deur. Een belangrijk telefoontje, kortom, een vrijdag, die wat lucht geeft, want wat zijn de weken lang en gevuld. Met afspraken, ontmoetingen, voorbereidingen, en vooral ook veel gesprekken. Inmiddels weer wat beweging rond het huis, ook zo gek, hoe alles loopt. Alles, werkelijk alles, gaat anders dan ik het me had voorgenomen. En het leuke is, welke weg je ook kiest, als je een doel voor ogen hebt, dan komt het werkelijk goed. Meer dan goed. De eeuwige optimist, zal overleven toch! En nu, mijn Nespresso bij de hand, mijn NRC, mijn computer voor mijn neus, realiseer ik me, dat we aan het begin staan van een fijn weekend. Met een theater bezoek, een stadswandeling, een mooie lunch wellicht, kortom een weekend vol gezelligheid. Ik heb er zin in. Gisterenavond had ik weer even een momentje. Ik was heel moe, zat voor de tv en zag hoe een vader reageerde op zijn dochter. En bam, daar was hij weer, dat geweldige gevoel van iemand missen. Van mijn vader missen. En zomaar uit het niets, huilde ik zachte tranen. Tranen, die een uitweg zoeken, tranen die misschien wel heel ergens anders vandaan komen, maar dan door een dergelijk mooi beeld, voel je deze tranen komen. Even maar...en het heeft alles te maken, met de gesprekken, met de manier waarop mensen soms met elkaar omgaan. Het gekke is, het gaat niet over mij, het gaat over die ander. Maar die tranen, die zijn er en die lieve vader, die emotievol reageerde op zijn dochter, hij was uiteindelijke degene, die mijn verdriet even naar de oppervlakte liet komen. En als ik denk, aan wat mij dan zo raakt, dan is dit het gesprek aan respect voor de ander. Ik bevind mij soms in een situatie, precies tussen twee partijen in. Heeft alles te maken met mijn werk. En ik ben niet bang voor een confrontatie, ik ben niet bang voor een stevig gesprek. Ik ga het wel aan. Ik heb wel lef. Ik ben tenslotte een van Loon. Maar er is één ding en dat vind ik zo niet okay en dat is als we respectloos met onze medemens omgaan. Als we hem of haar te kakken zetten. En dan wordt een echte van Loon boos. Dan zou ik je bij wijze van spreken een tik op je neus willen geven, of een trap tegen je schenen, of nog iets wat pijn doet. Terwijl ik echt iemand ben, die niet van geweld houdt. Maar ook iemand, die ervan houdt om met elkaar samen te werken, aan mooie nieuwe dingen. En samen ergens voor te gaan. Welnu, ik daag mijzelf uit. Er zijn nog bergen te verzetten. En ik, ik ga ervoor. Een echte van Loon geeft nooit op. En ik nu dus ook niet. En die tranen, ach die mogen er zijn. Ik mag kwetsbaar zijn, dat geeft me ook de kracht. De kracht om te kiezen, de kracht om dichtbij mijn hart te blijven, bij alles wat ik doe. Om niet te veinzen, maar echt te zijn. En als dit je niet bevalt, dan is het jammer. I am what I am, zong Shirley Bassey vroeger. En nog zo'n super nummer 'this is my life'. Nummers die me meenemen naar de Boko vroeger. Een prachtige gay tent, in den Haag. Waar ik met Jan en Ton, met Rietje, naar toe ging, om te dansen, te genieten van de vrijheid van de jaren 70, 80. Moet je nagaan, als je nu ziet hoe het leven van iemand die gay is in China er anno 2018 uitziet. Wat heb ik het dan geweldig gaaf en goed gehad. Wat een plezier, dansend door den Haag, vol van de liefde, vol plezier, alles wat je had, deelde je met elkaar, en 'I am what I am' is daar geboren, het was er al, maar daar rond die Denneweg, in de Mallemolen, daar mocht het echt. Daar is de echte van Loon opgestaan. Ik glimlach bij de herinnering. En er komen nog 1000 herinneringen bij me boven, maar daarover een volgende keer. Ik ga aan het werk, het is tenslotte al 8 over 8. Voor mijn doen een latertje vanmorgen. Fijn weekend, blijf dichtbij jezelf!

Dinsdagavond in Wassenaar

Zomaar een mooie foto. Een oude foto, die symbool staat voor het 'elkaar vasthouden'. En die symbool staat voor de gesprekken van vandaag, waarin we met een aantal mensen afgesproken hebben, elkaar vooral vast te houden. En vooral met elkaar door te gaan. Fijn voelt dat wel. Althans voor mij, om te ervaren, dat je met elkaar een weg te gaan hebt. Ja die eeuwige weg van mij, geen idee, hoe deze loopt of verlopen gaat. Geeft ook niks. Weet je, soms is het gewoon heel lekker in het leven, om je eventjes vast te houden aan iemand anders. Om je even veilig te voelen. Even te kunnen schuilen, even weg te kunnen kruipen. En ik, die oersterke Anita van Loon, die heeft soms zomaar even zin, in leunen. In even tegen iemand aan te kunnen hangen. Of zomaar simpelweg mezelf onder te dompelen, en niets te hoeven. Op dit moment speelt er veel, is mijn agenda gevuld. Het 'inhuizen' van vrijwilligers van Humanitas, ontmoetingen met jonge mensen, die een bijdrage willen leveren aan de samenleving, door te chatten met mensen, die te maken krijgen met rouw en verlies. Soms complexe rouw. Mooie mensen, die naast hun loopbaan, hun leven, ook de hand uitsteken naar een medemens. Soms is de aanleiding om vrijwilliger te worden, heel dichtbij rouw en verlies te hebben leren kennen. Zelfdoding dichtbij, of angsten en stoornissen dichtbij. Mooi om mensen tegen te komen, die door hun eigen pijn, stil staan bij de pijn van de ander. En ik, ik voel me dan zomaar weer vereerd, dat ik deze mensen mag ontmoeten. Of gisterenochtend, met Wouter samen naar een huis van bewaring. Om spullen terug te brengen, soms bijna een film, waarin ik zit. En met Wouter echt tranen gelachen, om de situatie waarin we ons bevonden. Met mijn auto door een volledig beveiligde poort, overal hekken, prikkeldraad en een grote vent, die mij en mijn auto begeleidt. Spannend, bijna alsof ik in de film zit. Maar die film, ja daar zit ik ook nog steeds in. Die film van Paul Rigter, daar speel ik gewoon nog steeds in mee. En nee, ik speel niet, ik ben gewoon Anita. Niks meer en niks minder. Ik voel me soms zo super gewoontjes. Door mijn bezoek aan Laren dit weekend, een super volle wijnkelder, vol met wijnschatten uit de Bourgonje. Heerlijk. Logeren bij vrienden van Annemarie en genieten van hun enorme gastvrijheid. Van hun supergave huis, van de muziekinstallatie in de herenkamer. Weet je, als mijn vader nog zou leven, zou ik hem vol trots vertellen, over alles dat ik mee mag maken. Iedere dag maar weer. Maar mijn vader, is niet meer hier. Hij is er wel, maar op dit soort momenten, dan kan ik hem alleen maar heel erg missen. Zijn nabijheid, zijn grote hand in de mijne. Zijn rustige aard. Zijn ondeugende lach. Want soms dan voel ik me zomaar alleen. Eventjes heel alleen. Met mijn gedachten, mijn zorgen, en nee, ik heb geen zorgen. Maar de zorgen gaan vaak over anderen, over hoe mensen het soms doen met elkaar. Hoe we samen staan voor iets...of juist niet. Ik heb privé geen zorgen. Ik ben gelukkig, heel gelukkig. Rustig en stil vaak. Ik heb mooie mensen dichtbij me. En terwijl ik dit alles schrijf, luister ik naar mooie muziek. Heb ik mijn favoriete groente mogen eten - lekkere worteltjes. Zalig, werkelijk waar. Inmiddels branden de kaarsen hier in het huis, het is al weer zo echt winter nu. Gezellig eigenlijk wel. Vroeg donker, guur koud soms. De auto is weer koud en soms zelfs al een klein laagje ijs op de ruit. Morgen winterbanden eronder. Klaar voor alles dat komen gaat. Nu Nespresso. Heerlijk. Ik las net in de krant een hele kleine rouwadvertentie van vrienden, die hun vriend verloren hebben. En hoe je leven er dan uitziet, als jouw lief, jouw man of jouw vrouw, er niet meer is. Hoe leeg het dan kan voelen, dat raakt me altijd weer. Ik lees altijd die advertenties, steeds maar weer. Haal er mooie teksten uit, en voel de pijn en de leegte, als jouw lief niet meer bij je is. En terwijl ik dit schreef, en net een foto zocht, kwam ik zomaar een foto van Eveline tegen.En ach, al die prachtige mensen, van wie ik hou, die er niet meer zijn. Althans niet hier, aan hen draag ik dan maar mijn gedachten en liefde op. Ik mis jullie echt. Gisteren sprak ik over verlies, en realiseerde ik me, hoe vaak verlies voelbaar is. Hoe vaak ik verlies voel. Een appje van een vriendin, die weduwe is. Een woord van iemand, die alleen is, of eenzaam soms. Verlies is echt een heel vervelend ding. Het doet zeer, het raakt me in mijn ziel. Het tikt aan. En verlies gaat verder dan verlies van een mens. Ook verlies van je kind zijn, of verlies van je veilige plek, of verlies van vertrouwen. Of verlies van...en hierover nadenkend, dan open ik mijn armen, mijn hart voor jou. Leun maar gewoon even tegen mij aan dan, ik ben zomaar weer die sterke, die oersterke Anita van Loon geworden. Ik kan je weer vasthouden en je mag wel even schuilen bij mij. Kom maar. Ik kan het weer. Dankzij deze blog, dankzij die advertentie in de krant, realiseer ik me mijn eigen rijkdom, mijn zegeningen en zal ik er voor je zijn. Dag, nu Nespresso, nothing else...

Ontvangen

En dit was weer een week waarin ik zoveel mocht ontvangen. Bijzonder hoe mijn leven een aaneenschakeling is, van prachtige momenten, of zou het komen, doordat ik op een bepaalde manier kijk. Want er zijn ook genoeg dingen, die anders gaan, of niet gaan, maar het lijkt alsof ik die van me af kan laten glijden. Een eeuwige optimist, of een aarts optimist, zo ziet men mij vaak. En ik geloof het ook dat ik dat ben. Ik zie bijna iedere dag wel ergens de zon, de mooi gekleurde lucht in de file, of die leuke auto die naast de mijne staat. Die mevrouw, die vriendelijk lacht, of die collega, die zomaar 'opfleurt' als je zegt 'wat zie je er leuk uit vandaag'. En volgens mij is dat waar het soms gebeurt. We kijken niet zo goed meer naar elkaar. Gisteren stond er een oude dame voor de deur bij de HEMA, met rollator. En die deur is een zware deur. Mevrouw stond te wachten en toen deed een meneer de deur voor haar open, en ik zag een enorme glimlach op haar gezicht. Zonder het te vragen, werd zij geholpen, en had die ander haar gezien. En dit soort dingen noem ik nu ontvangen. Ik was gisteren lekker boodschapjes aan het doen, bij de slager, de visboer, de bakker en de groenteboer. Ik hou van de kleine ondernemers, gewoon, omdat ook daar dat woord, die aandacht nog geldt. Een broodje kopen, lekker fruit, mooi stukje vlees en vis, oh genieten is dat. Ja ik heb een dunch gemaakt voor mijn schoonouders, met een kleine wijnreis erbij. Van de Nocturne, een sec champagne van Taittinger, naar een prachtige Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc, eindigend bij een Chateauneuf du Pape..genieten. En wat ik ook heerlijk vind, is om cadeautjes te mogen kopen, voor mensen die jarig zijn, of voor onze collega die Yarden gaat verlaten. Heerlijk naar de boekwinkel. Genieten is dat. En toen ik met tassen vol heerlijkheden thuis kwam, lag er een pakje voor mij in de brievenbus. En als ik een pakje krijg, dan is het net alsof ik dat kleine meisje ben, die jarig is, dan ben ik bijna opgewonden, van blijdschap. En ik krijg met regelmaat wel een pakje, soms van mijn nichtje, soms van een vriendin, of een mooie kaart. Ik kan er intens van genieten. En dit was gisteren ook zo. En dit was een heel persoonlijk pakje. Een prachtig boek, om al mijn avonturen in 2019 in op te schrijven. Een dagboek, met mijn naam erin gegraveerd, geweldig, in een woord geweldig. Maar wat nog mooier bijna is, is het kaartje dat erbij zat. Zo mooi. En dan zit ik als een kind zo blij, te genieten. Het boekje met de kaart ligt naast mijn stoel. En ik raak het wel tien keer aan. Zo fraai. De vriendin die me dit stuurde kent me zo goed. Weet dat ik de vrouw ben van de boekjes, al die boekjes, met zinnen, citaten, mooie woorden, mooie gedachten. Een uitspraak die iemand maakt, echt prachtig. Op kantoor heb ik een kast, en daar liggen ook zoveel boekjes in, ik zal deze eens verzamelen en meenemen naar huis. Boekjes waar ik gedachten, opdrachten voor mezelf, indrukken die ik kreeg van mensen, in opgeschreven heb. Gek, hoe ik al die boekjes bewaar. Want de inhoud staat voor een periode in mijn leven, maar het boekje zelf is een stukje van mij, vaak zijn het ook prachtige boekjes, net zoals dit boekje. Paars leer, met mijn naam erin gestempeld, schitterend. Wat een rijkdom. Vrijdag was ook een prachtige dag, uitgenodigd door Monique, mijn vriendin. Zij is bezig met een prachtig nieuw concept, een leergang, een opleiding, en dit concept heeft zij aangehouden tegen een mooie groep mensen. Ik mocht meedenken en meedoen. Heerlijk. Op dit soort momenten voel ik, dat Anita van Loon - Levenskunst echt mijn bedrijf is. Dat dit heel goed bij mij past. Leuk, want Mark en Annemarie zijn nu bezig met mijn website. Echt super denk ik. tekst, beeld, eenvoud, puurheid, dichtbij mijn hart, het komt er volgens mij allemaal uit. Spannend, straks levenskunst in de Oshaar. Hoe gaaf is dat. Mijn droom die uit gaat komen.

En deze tekst, die past daar bij. Want dit gaat over jouw authenticiteit. Jij bent wie je bent, jij bent uniek, jij bent jij. En vaak zit ik in een gezelschap, en dan zie ik mensen, die veelal hetzelfde doen, die zich gedragen zoals de ander dat ook doet. En niks is goed of slecht. Oordeelloos zie ik dit gebeuren. En hoe mooi is het dan, als iemand dan iets zegt, waardoor je glimlacht en voelt, oh ja, het gaat niet om erbij horen, het gaat om zijn. Denk aan de woorden van Toon Hermans, je bent iemand, je bent iets. Terwijl ik dit schrijf, zit ik heerlijk aan mijn Nespresso, met een iets te droge boterham, met overheerlijke kip grill worst erop. Genieten zeg. Straks een heerlijke lunch bij vrienden, die 12,5 jaar getrouwd zijn. Feestje. Ik heb er zin in. En dan eindigen we dansend rond de tafel, jazz bij Mila. Genieten, meer dan genieten. Met de leukste meisjes van Wassenaar. Ik heb er nu al zin in, dit wordt een feestdag. Ik ben dan ook netjes aangekleed, mooi, een prachtig jasje, iets anders dan al die andere jasjes, maar wel blauw, met een streepje. Dag, blijf maar dicht bij wie je bent, en ontvang gewoon af en toe eens iets, een glimlach, een mooi gebaar. En vergeet niet, de deur open te doen, voor die oude dame of heer. Kijk maar gewoon naar je medemens, het leven is prachtig!

Ontmoeten of ont-moeten....

en soms mag je zomaar op de eerste rij zitten en Hugo Borst ontmoeten. De Hugo Borst die liefdevol spreekt over zijn 'moedertje'. Over hoe hij zich inzet om de zorg voor dementerende ouderen in Nederland te verbeteren. Indrukwekkend, een avond georganiseerd door twee prachtige vrijwilligers, twee van de zeven zussen. Deze twee vrouwen, doen zoveel voor Vereniging Yarden. En schijnbaar met zoveel gemak, zo recht vanuit hun hart, Irene en Margreet. Kijk hoe ze hier staan, naast Hugo Borst, eigenlijk heel bescheiden, maar oh zo belangrijk voor mij en voor u.

En dat is wat er steeds maar weer speelt in mijn leven. Ik ontmoet en ik mag prachtige mensen spreken. En gisterenavond was weer zo'n avond, waar ik samen met wat vriendinnen aanwezig ben, vrijwilligers en collega's ontmoet. Mensen tegenkom, en me realiseer, dat dit mijn leven is. Ontmoeten...en straks ook ont-moeten, niet meer moeten, hoeven, maar mogen, keuzes maken, vanuit vrijheid verbonden zijn. Heerlijk. Mooi als je naar woorden kijkt, hoe dat dan werkt en uitpakt. Straks ga ik met Mark en Annemarie werken aan mijn website. Ja werkelijk waar, het vormgeven van die website voor mijn nieuwe bedrijfje. Met foto's en beelden, met prachtige teksten, met datgene wat zo relevant is in ons leven. Vanuit je kracht, je passie, je vrije keuze, een contact aangaan of juist niet meer aangaan. Het dan wel netjes afhechten, hoe doe je dat dan...dat is levenskunst. Voor veel mensen, een woord, een zin, die wellicht een huivering bij je oproept, want dit raakt je. Ergens diep van binnen. Want dit gaat over jou, en over waar jij voor staat in je leven. Wat jij wel en niet doet. Wat jij aangaat of juist nalaat... Vorige week had ik een gesprek met iemand die boos, verdrietig en teleurgesteld was. En wat we toen samen hebben gedaan, is deze boosheid omzetten in kracht, in actie, in daadkracht. Met als uiteindelijk doel, dat je het gesprek aangaat, een antwoord krijgt en verder kunt. De uitkomst is dan meer en biedt perspectief. En dat doet boosheid niet. En zo werkt het ook voor mijzelf in het leven. Soms lijkt het leven je toe te lachen, krijg je een opdracht, en dan opeens wordt deze gecanceld. En eigenlijk is het dan belangrijk om voor jezelf na te gaan, hoe ga ik hiermee om. Hoe ga ik om met iets dat tegenvalt, of iets minder positief is dan het oorspronkelijk leek, of...Welnu, voor mij geldt bij alles dat ik doe, dat ik heel goed luister naar mijn innerlijk of mijn innerlijke stem. Want deze wijst mij de weg. Klinkt alsof ik een heilige ben, of een zwaar gelovig iemand. Nee echt niet. Broodje nuchter, en echt met twee voetjes op de vloer. Me bewust van alles in het leven. Me ook bewust van de harde realiteit. Soms voelt het alsof je dichtbij iemand bent, en dan opeens voel je, dat dit niet meer zo is. Dit doet zeer. Mensen doen me zeer. Maar materie en geld doet veel minder pijn. Mensen kwijt raken, mensen van wie je zielsveel houdt op afstand voelen staan, ja dat doet zeer. Echt zeer. Want dat wil ik niet. En dan doe ik alles wat in mijn vermogen ligt, om dit weer te veranderen. Maar een opdracht die niet doorgaat, ach er komt wel weer een nieuwe denk ik dan maar. En een zakelijk contact, waar wat afstand in ontstaat, ach, ook dat overleef ik wel. En volgens mij kan ik zoveel overleven, heb ik zo ongekend veel kracht in mij. Dat voel ik, dat voel ik als ik emotioneel ben, omdat ik een mooi liedje hoor. Of omdat ik verdriet zie bij mijn medemens. De traan op Annemarie's gezicht, als zij geraakt is, raakt mij. Uit pure liefde. Een vriendinnetje dat ziek is, of huilt om haar liefde, dat raakt mij. Een vriendin die zorgen heeft om haar ouders, of iemand bij wie ik binnen stap en zie, hoeveel pijn hij heeft, dat raakt mij. En ik, ja ik kan ook geraakt worden, maar ik red me wel. Die oer onafhankelijkheid in mij, maakt me sterker dan wat ook. Ik heb altijd het gevoel, dat ik de hele wereld aankan. En bij die wereld hoort de zonkant en de schaduwkant, hoort het mooie en het minder mooie. Maar bovenal hoort bij die wereld, de liefde voor mijn medemens. En deze liefde draagt mij. En zorgt ervoor, dat ik jou kan dragen, dat ik jou kan vasthouden, op het moment, dat het even niet meer gaat. Dan zorg ik voor jou, vergeet dat nooit. Mijn armen zijn sterk, mijn hart is groot, mijn gemoed is vrolijk en optimistisch en mijn liefde voor het leven is groter dan wat ook. Dus zoals Claudia zo mooi zingt 'je mag best wel even bij mij' ja hoor dat mag! Toon Hermans zei ooit 'als je vandaag een schitterende dag hebt gehad, kun je morgen niet denken 'ik doe het weer zoals ik het gisteren heb gedaan'. Die vlieger gaat niet op. Je moet namelijk niet 'iets doen', je moet 'iets zijn'. Daar zit het raadselachtige in. Je bent. Bedankt dat jij er bent. Altijd weer.

Prachtig!

Prachtig, in een woord prachtig, dat waren de afgelopen twee dagen met de vrijwilligers van Vereniging Yarden. Kaap Doorn, een locatie in Doorn, met super fijne mensen, was weer de plek waar alles samenkwam. Indrukwekkende workshops, inleidingen, en prachtig theater, van theatergroep SPIN, het stuk GIF, bijna intiem, alsof je zat te gluren naar twee mensen, die elkaar zijn kwijtgeraakt, na het verlies van hun zoontje. Indringend, mooi. Dus ik was geraakt, op zijn Anita's. Je kent dat wel, met die lage stem. Vandaag een super gave sessie van Wauwkom. Inspirerend, en een gastcollege over rouw. Mooi en raak. En als je dit alles combineert met super fijne mensen, met een openheid, een puurheid, dan ben je zomaar heel gelukkig. Tel daarbij op, het plezier in de bar, en het leven is te leuk! En ik, ik kreeg van twee lieve vrijwilligers, een prachtig cadeau, een beeld, dit staat symbool voor de weg die wij gaan volgen in ons leven, Annemarie en ik. Fraai he...

Dus ook al kom je dan redelijk vermoeid thuis, dan realiseer je je zomaar, dat mijn werk, mijn bezigheden, echt heel bijzonder zijn. Een aaneenschakeling van mooie momenten. Van ontmoetingen, van waardevolle leermomenten, steeds maar weer. Maar ook de gesprekken die je hebt met de mensen om je heen. Zo'n cadeau krijgen met een hele dikke omhelzing erbij. En ik, ik ben blij als een kind. Vanmorgen werkten we aan onze krachten, gisteren oefenden we in hoe je de dingen kunt zeggen, welke vragen je kunt stellen, een model genaamd het Belgische dikke billen bankje, blijft je bij, neem je mee. Vandaag een prachtig college over rouw, waarbij er voor velen herkenning is, en de verhalen verteld worden.

En hoe mooi is het dan, om komende week de lezing van Hugo Borst bij te gaan wonen in Den Haag. Om te luisteren naar zijn verhaal, een herinnering natuurlijk ook aan mijn vader, die ook te maken kreeg met zorg. Vaak heel goed, maar soms ook om te huilen. En dit alles, hoort bij mij. Vrijdag en donderdag al in Almere, hebben we ook afscheid genomen van onze Natasja. Een mooi mens, die haar hart gaat volgen, die haar eigen keuzes maakt en buiten Yarden volgens mij hele goede dingen gaat doen. En afscheid nemen, dat vind ik wel ingewikkeld. Dan komt daar voor mij altijd een stukje emotie bij kijken. Want mooie mensen die langzaam uit je leven wandelen, is best ingewikkeld. Maar hoe mooi ook, is de weg die Natasja nu mag gaan, samen met haar man, Emile. Hij was er ook bij gisterenavond. Fijn. En nu, met Katie Melua, op de achtergrond, mijn boek binnen handbereik, heerlijk thuis. Iets eenvoudigs eten, en genieten van de rust. De komende week is iets meer in balans, wel een bomvolle agenda, maar iets meer balans tussen Anita en Yarden. Werken aan mijn website, kortom, een volgende stap in mijn bedrijf Anita van Loon - levenskunst. Fraai he...voor jou, en jou, en voor al die mooie vrijwilligers, bedankt voor wie je bent, bedankt dat ik je mag kennen. Bedankt voor ons fantastische contact. Liefs, Anita

deze tekst stuurde Wouter ons in de groeps app. Bedankt Wouter, voor Wouter!

Moe

En zomaar werk ik deze dag van huis uit, ik ben bekaf, moe, want slapen hoor je in de nacht te doen, ik heb al een paar dagen, dat ik erg onrustig slaap. Nu heeft dat ook te maken met slapen in een conferentie centrum in een eenpersoons bedje, maar sowieso is slapen niet meer mijn vriend. De nacht gebruik ik om na te denken, over het leven. Het veilige donker van de nacht, de enorme hoeveelheid gedachten, die malen door mijn hoofd, de vele indrukken en impressies die het leven me aanreikt, de achtbaan, waar ik volgens mijzelf in zit, de vele avonden werken, weekends werken, kortom van Loon is een beetje moe. En dus gebruik ik deze dag, om van huis uit te werken, om te reflecteren, om na te denken en dan weer verder te gaan. Afscheid nemen, ook al is dat een onderdeel van mijn werk, is niet mijn sterkste kant. Morgen vertrekt Natasja bij Yarden, gaat zij haar leven onafhankelijk van ons, verder vorm geven. En ik merk, dat ik (nu ik ouder ben, helemaal)niet zo goed meer ben in afscheid nemen. En het leven vraagt eigenlijk van ons, dit met grote regelmaat te doen. Heftig, iemand die ik ken, heeft eigenlijk direct alweer na de geboorte van haar pasgeboren kleinzoon, afscheid moeten nemen. Onvoorstelbaar, hoe intens verdrietig ben je, als moeder, als ouder, als jouw kindje geboren wordt en alweer heel snel komt te overlijden. Ik denk, dat er geen woorden zijn, om dit verdriet te beschrijven. Afscheid nemen van een mens, van wie je zielsveel houdt, en die zomaar overlijdt, of afscheid nemen van iemand, na een lang ziekbed, waarbij je de mens die zij ooit was, eigenlijk niet meer herkent in de mens die zojuist is overleden. Afscheid nemen, pfffttt ik vind het ingewikkeld. Gek, hoe je naarmate je ouder wordt, verandert. Ik voel het, aan mijn lijf, aan mijn hele zijn. Ik ben sneller emotioneel. Ik werd ontzettend lief bedankt door Ben, na een intense tweedaagse training met de groep franchisenemers en als ik dan die lieve woorden hoor, dan raakt me dit en ben ik emotioneel. Leuk hoe iemand naar me toe kwam daarna en zei 'wat is er nou' en ik zei 'ja ik ben gewoon een watje, ik kan niet zo goed tegen al die lieve dingen'. En hoe mooi is het, als die emotie er gewoon maar mag zijn. Als je als mens je tranen mag laten lopen, omdat het leven je raakt. Omdat de dingen waar je van houdt, de mensen waar je om geeft, veranderen, of verdwijnen uit het leven. En mijn mooie kleine bedrijfje 'Anita van Loon - levenskunst' maakt dus, dat jij gewoon naar me toe kunt, met dit verdriet, met dit gevoel. Voor een gesprek, een ontmoeting, een samenzijn.

een wandeling wellicht. Gewoon om zomaar even stil te staan, bij wat er is, of was. En hoe je nu verder kunt met het leven, ondanks deze pijn. Want dat is ook levenskunst. Voor mij horen daar dit soort beelden, foto's bij. Mooie natuur, puur, eenvoudig. Hier op de begraafplaats zag ik dit beeld, schitterend.

en al eerder ergens kwam ik dit prachtige houten beeld tegen. Allemaal plaatjes, die horen bij mijn levenskunst.

En nu, thuis aan die mooie grote, stoere eettafel in Wassenaar, overdenk ik, dit alles. Voel ik, met heel mijn zijn, de vermoeidheid van mijn lijf, misschien ook wel de rust, om al die emoties die ik ervaar, te mogen voelen. Want ik kan pas geven als ik kan ontvangen, en ik heb zoveel moois mogen ontvangen de afgelopen dagen. Een mooi bericht, een woord, een omhelzing, een dank je wel, een 'ik heb je gemist' en nog veel meer. En nu, met van alles om me heen, briefjes, kranten, een leeg Nespresso kopje, mooie aanbiedingen voor winterse wijnen, een poes die slaapt, nu is het er zomaar. De rust, de stilte want ook dat mis ik, als ik alleen maar werk, en bezig ben, gewoon deze simpele rust. Ik was net even bij een nieuw bakkertje, en haalde zo'n heerlijk Frans broodje, gezellig, eventjes die kleine dingen doen, die het leven zo aangenaam maken. En moe zijn, hoort daar bij. Als ik nu naar mijn leven kijk, dan hoort daar weer een afbeelding bij. Ik ga deze even zoeken, de symboliek is zo doeltreffend, dat woorden overbodig zijn.

een mooi beeld, van hoe het leven verloopt. De twee wegen, lopen nog samen, mijn leven bij Yarden, mijn leven als 'levenskunstenaar', symboliek ook voor de twee huizen, ze zijn er nog, allebei, en op enig moment gaan we een weg inlopen, links of rechts. Beide wegen zijn prachtig, daar zal het niet aan liggen. En dan als klap op de vuurpijl, ziet het leven eruit, zo 'schoon als de Zeeuwse luchten' die mijn nichtje me gisteren toestuurde, prachtig, simpelweg prachtig. Soms moet je even tot rust komen, om al die schoonheid, te mogen en te kunnen zien. Geniet ervan.

Voor nu, wens ik iedereen nog een super mooie dag. Neem af en toe even de tijd om stil te staan, kijk eens om je heen, het leven is prachtig!! Dag, Anita

3 november 2018

Lieve mensen, vandaag is wel een heel leuke dag. Een dag waar wij 12 jaar getrouwd zijn, en een dag waarop we de verjaardag van Floor vieren, zomaar met de familie en met Joke erbij, gezellig hier thuis. Vanmorgen al heel vroeg, stond ik eten voor te bereiden en ook gisterenavond hebben we al heerlijk eten gemaakt. Ik was pas laat thuis, omdat ik nog een late afspraak had in den Haag. En vandaag was heerlijk, een wandeling door het dorp, de groenteboer, de bakker, de slager, cadeautjes kopen voor een collega, die ons gaat verlaten, kortom zomaar tijd voor al die fijne dingen. Bloemen kopen, een Sligro pas aanvragen, en nu genieten van de rust. Heerlijk, een boekje, de krant, de Lekker top 100 2019 ligt hier op tafel, en dan krijg je zin in allerlei heerlijks. Dit weekend is gevuld, morgenochtend al weer weg, voor een twee daagse training met Franchise. Gaaf, want de inleiding zal verzorgd worden door Marc de Hond. Een goed verhaal, met een lach en een traan, wellicht, maar barstenvol positiviteit. Ik mocht het voorgesprek met hem doen. En altijd weer, als ik in gesprek mag gaan, met van die hele mooie mensen, dan voel ik me super rijk. En dan ervaar ik de kracht van positief denken. Ik geloof hier erg in, en deze week, was een prachtige enerverende week. Een week, waarin ik het gevoel heb weer volledig in mijn goede energie te zitten. Mijn werk, met mooie mensen om me heen. Nieuwe gedachten, een nieuwe manier van kijken. En morgen, zomaar twee dagen op mogen trekken met al die boeiende Franchise nemers van Yarden. Ondernemers pur sang, mensen die zich meer dan wie ook realiseren, dat het leven eindig is, en dat zij op dit soort momenten, er simpelweg zijn voor de ander. Maar wie is er nu voor hen? Hoe doe je dat nu? Welnu, dat wordt ons gezamenlijke verhaal. En ik, ik mag deze tweedaagse begeleiden. En vandaag, begon met kaartjes, met bloemen, met koken en later lang onder de douche, de sunshower. Heerlijk, als je ooit je badkamer gaat verbouwen, plaats er dan een sunshower in. Zo heerlijk, die warmte op je lijf. Als je last hebt van je botten, van alles dat kraakt en piept, heerlijk een sunshower. Dus ooit komt die er weer in de boerderij, daar ben ik van overtuigd. Zo genadeloos lekker... Vanmorgen kocht ik ook een boekje over levenskunst. Grappig, hoe dit woord, ook bol van het positieve in het leven, steeds weer terug komt. Hoe ik hier steeds weer over lees. Als het gaat over koken, over chef koks, dan gaat het hier ook over. Als het gaat over supermooie wijnen, dan raakt dit ook dit onderwerp. Hier in de passage is net geopend een slagerij en een klein bakkerijtje. Hier verkopen ze alleen maar overheerlijke dingen, taartjes, Franse broden, en genadeloos lekker en mooi vlees. Ik als levenskunstenaar, kan hier wel een uur doorbrengen, stukjes proeven, en kom dan altijd met allemaal lekkers weer thuis. Gewoon, omdat het zo lekker is, (weer een tekst van een liedje 'omdat het zo lekker is, omdat het zo lekker is, ik heb zeven jaar gevreeën met de meid van ome Chris'). Dus straks als het feest hier gaat beginnen, champagne, en prachtige wijnen, lekkere happen, en genieten. Niks meer en niks minder. Ik wens iedereen, een super mooie 3 november toe. Geniet! Nu nog even genieten, van de tijd, de vrijheid, de ruimte, de vrije zaterdag...ik hoop dat jullie het fijn hebben met elkaar. Iemand zei me deze week, dat hij altijd mijn blog leest 'alsof ik een klein meisje ben, die haar dagboek schrijft.' Lief he...en nu ben ik een vrouw van 59, die schrijft over het leven. En die het leven zo lief heeft, zo enorm lief heeft. En ik gun dit iedereen. En ik realiseer me, dat dit een kunst is, die helaas niet voor iedereen is weggelegd, het leven te leven, en er alles uit te halen. Soms, en dat kwam ook zo binnen, gebeuren er dingen in je leven, die je zo intens verdrietig maken, het verlies van een pasgeboren kindje. Het verlies van je geliefde, het verlies van je ouder, of soms het verlies van je baan. Verlies ervaren en dan toch proberen de kunst van het leven vast te houden. Bijzonder, ik ga maar eens goed luisteren morgen, naar Marc, want ook zijn verhaal raakt deze kern. Hoe ga je door, steeds maar weer door, terwijl het leven je soms voor ongemakkelijke opdrachten plaatst. Dag, ik denk aan je, als je jezelf hierin herkent. En weet je, ik hou je altijd een beetje vast...echt waar, ik laat jou nooit in de steek! Anita van Loon

Een donkere blog midden in de nacht

En nu, midden in de nacht, 1 november om 00.24 uur, schrijf ik een blog. Een nacht blog. Een donkere blog, terwijl ik diep van binnen vreugde voel. Ik las vandaag een mooie zin 'ik dicht en ik open'. Zo passend voor het leven. De dingen afsluiten, afronden, opruimen en uiteindelijk met zachte handen dichtdoen en verpakken. De deur achter je sluiten en ergens anders weer een nieuwe deur openen. Zo voelt mijn leven nu. Een leven, dat geleidelijk aan hoofdstukken afsluit, vriendschappen afsluit, levens afsluit, herinneringen afsluit, boeken uitleest, deuren dichtdoet, kortom, al die dingen die ooit waren en niet meer zijn. En midden in de nacht, na een bijzondere vergadering vanavond, denk ik na, over al die mooie mensen, die ooit in mijn leven waren. En voor wie ik mijn deur, mijn leven, mijn hart nu afgesloten heb. Soms uit mezelf, soms omdat het zo gelopen is, soms en ik denk nu aan mijn eerste echte liefdesverdriet, omdat iemand anders dit zo wilde. En uiteindelijk, na al die ingewikkelde momenten, komt er steeds weer een moment, dat je anders kijkt naar de wereld om je heen. Dat je het licht weer ziet schijnen, de zon weer ziet, de kleur van de lucht weer ervaart, en de schoonheid der dingen weer kunt omarmen. En op dit soort momenten ben je volledig vrij. Aangewezen op Anita van Loon. Op niemand anders, verbonden met je hart, de pijn nog dichtbij, en de vreugde ook. Een kruispunt, een moment van ademen, van opnieuw ademhalen, een moment van voelen. Van wakker worden met een glimlach omdat je niet meer alleen bent, omdat je zomaar voelt, dat er liefde is, een arm om je heen, iemand heel dichtbij, die ene aanraking, die je doet beseffen, dat je leeft. Dat je weer leeft, dat je weer voelt, dat je vrij bent. En nu, na een heel bijzondere avond, gisteren in den Haag, waar een volkomen vreemde meneer, me zoveel te vertellen wist, over mijzelf, mijn leven, mijn toekomst, mijn dromen. Mijn intensiteit, de mensen die ergens in mijn buurt stonden, volgens mij mijn vader, met zijn mouwen opgerold, en nog iemand, een oom. Mensen die me goed gezind zijn, of waren en blijven. De bloemen die ik meegebracht had, en die deze meneer oppakte, waardoor hij mijn energie kon lezen. Ik vond het zo enorm mooi en intens. Geraakt, intens geraakt, blij ook, omdat ik weet altijd weer, dat mijn hart me mijn weg wijst. En ik soms, door ongeduld, wat aan het dwalen raakte de laatste tijd, maar deze meneer met een soort van bloemen seance, wees me mijn weg. En gaf me aan, deze weg te blijven volgen. De weg van mijn hart. Dus hoe laat het nu ook is, hoe donker buiten, hoe nat wellicht ook, mijn hart weet de weg. Steeds maar weer. Goed om soms even te wankelen, te twijfelen, om soms even te zoeken...en uiteindelijk weer te vinden. Ik dicht en ik open. Dank je wel, voor deze wijsheid. Nu, ik open. Ik open een nieuwe deur, naar een veelheid van mooie dingen, energie, licht, sprankeling, oprechte liefde. Vanavond vertelde ik in de vergadering, hoe ik wat emoties betreft, wissel tussen zoeken en vinden, tussen dicht en open, maar dat ik voel, als geen ander, dat het goed met me gaat. Vanavond met mijn keurige kapsel, en mijn nieuwe bril. Een nieuw perspectief, een helder kijken, naar alles wat voor me ligt. Of licht...een andere manier van zien, lichter, helder, open. En nu, in deze nacht, die afkoelt, en waar ik nog even niet de slaap kan vatten, realiseer ik me, dat dit soort momenten van stilte, van eenvoudig weg zijn, zo belangrijk zijn. Reflecteren, terugblikken en dan weer doorgaan. Naar alles wat voor ons ligt, en geloof me, dat is prachtig, de toekomst, het perspectief, de dromen, het realiseren ervan, ik ben gelukkig. Slaap lekker. Ik open, als een nieuw boek, een nieuw hoofdstuk, een nieuw perspectief, ik ga, en hoe mooi, wij gaan. Altijd samen, voor altijd samen. Met een hart vol, voluit vooruit.

Dag!