Paasweekend 2020

Het Paasweekend 2020 zullen we niet licht vergeten. We zijn terecht gekomen in een tijd, waarop grip op het leven, voor een groot deel lijkt te zijn verdwenen. Mensen die oersterk lijken, vallen om. Energie die vandaag nog goed is, kan morgen niets meer waard zijn. Vandaag staat in de krant, als je vandaag negatief getest bent op Corona, kun je zomaar morgen positief zijn. En dit alles doet me denken aan een tijd, heel lang geleden, 2007 voor mij. Een tijd, waarin iets anders dan jijzelf, de regie lijkt over te nemen, een tijd, waarin je even terug moet vallen, op je oerkracht lijkt het wel. Ik werd toen ziek, kreeg kanker stadium 3 tot 4. Niet zoveel kans het te overleven, dat was de boodschap 30%. En misschien ben ik wel het voorbeeld, en hou ik mezelf dit voor ogen, ook nu, dat het kan, dat ook jij beter kunt worden. Dat die oerkracht in jou aangesproken kan worden. En voor het eerst in jaren, keek ik dit jaar naar the Passion, luisterde ik naar het verhaal van Jezus, en begreep ik, waarom mijn moeder een vorm van houvast vond, in haar Remonstrantse kerk. Want dit is wat wij nodig hebben, houvast, aan elkaar op afstand, aan een vorm van geloof, en vooral houvast aan en naar jezelf toe. En Anita van Loon, staat altijd voor optimisme, voor positiviteit, voor kracht. En geloof me, dit is ontstaan in 2007. Was ik daarvoor ook Anita van Loon, maar ik was wel verworden tot een materialistisch wezen, altijd op zoek naar meer en groter en beter. En toen, in 2007, werd ik de Anita die ik nu ben. Ik kreeg een genadeloos pak op mijn donder, mijn lijf werd gigantisch onderhanden genomen en ik knokte zoals mijn moeder me geleerd heeft te knokken. En nu, in 2020 is dat weer zo. Nu knokken we met elkaar, die geweldige meneer Gommers van de IC's, onze premier Rutte, al die artsen, verpleegkundigen, al die mensen, die steeds genoemd worden en ook al die mensen, die niet genoemd worden, we knokken. Al die mensen in de Uitvaartzorg, mijn team in Hilversum, maar ook mijn collega's bij Yarden, Dela, Monuta en al die prachtige ondernemers, zijn keihard bezig om ervoor te zorgen, als je dan toch deze strijd verloren hebt, of als je gewoon oud en versleten bent en komt te overlijden, jou een respectvolle laatste reis te bieden. En we knokken ook als mensen die gewoon doorgaan met leven. We sturen lieve kaartjes, soms met bloemzaadjes erin, soms met opbeurende woorden, we sturen elkaar boeken, bloemen en we denken aan elkaar. We leunen op elkaar, we steunen elkaar. We zijn er weer voor elkaar. We bellen elkaar op, en houden elkaar in onze verbeelding vast. We hebben elkaar lief, ook al zien we elkaar niet. We bidden soms zomaar weer. Ik bid wel eens in de auto, als ik alleen ben, hardop. Voor al die mensen, die in mijn hart zitten. Voor die ene man in het dorp, die mij vanaf dag één dan ik dit dorp binnenreed, mijn 'vriend' is. En die nu op de IC ligt en wij denken aan hem, iedere dag. En gisteren in de auto, heb ik voor hem gebeden. Ik die bijna nooit meer bid, maar eigenlijk toch zo vaak weer in stilte ben, en denk aan al die mensen, die in mij zijn. Tja een paasweekend zonder schoonouders, zonder kinderen van Annemarie. Een paasweekend is al een aantal jaren, een paasweekend met An's familie, omdat mijn ouders niet meer leven. En het paasweekend 2020 is een paasweekend samen. Gelukkig hebben wij nu hier in dit mooie Nieuw-Vossemeer een prachtige tuin, een ruimte vol bloemen en planten. En soms komen daar schitterende planten bij, zo kreeg ik gisteren van mijn team, een prachtige bloeiende Camellia Japonica in een mooie rieten mand.
Geweldig en met die prachtige plant naast mij in de Benz, reed ik heel rustig naar huis terug. Deze tijd ben ik vier dagen per week in Hilversum. Wie weet straks vijf dagen, het hangt ervan af. En dit voelt meer dan goed. Er zijn, met mijn team samen zijn en samen werken. Wat een rijkdom is dit. En ja, ik weet het, altijd zeg ik dit, want tot nu toe heb ik mijn hele leven vanaf mijn 17e jaar, gewerkt. En genoten, plezier gehad en veel meegemaakt. Genoten met mijn collega's. En soms nog als ik op de radio een liedje hoor, bijvoorbeeld Love Generation, dan denk ik aan mijn team bij Arinso, Kirsten en Gabija en hoe we langzaam aan dansten en overal op het Service Centrum, de radio's even harder gingen. En nog, als ik dit nummer hoor, swing ik voorzichtig mee. Met een glimlach. Dus muziek verbindt juist nu. In de auto luister ik naar de radio en dan kun je vaak muzieknummers aanvragen voor mensen van wie je houdt. Of voor mensen aan wie je denkt. En nu, denk ik zomaar aan mooie nummers uit de Top 2000, die ik voor mijn 'vriend' zou willen draaien, of voor zijn familie hier in Nieuw-Vossemeer. Voor mij is Avond van Boudewijn de Groot ook zo'n mooi nummer. En natuurlijk Hotel California. Het nummer wat voor mij kenmerkend is, voor mijn vertrek van Flakkee als jong meisje. Ik woonde op kamers in Den Haag en had deze elpee. Geweldig. Ik ga het gelijk beluisteren nu. Maar ook tegenwoordig hoor ik nieuwe liedjes, die me recht in mijn hart raken, zo hoorde ik gisteren een liedje van de nieuwe cd van Daniël Lohues genaamd 'Ie maggen hier altied henkommen' ik zou het eens beluisteren. Want juist nu, is dit wat je zo graag tegen mensen zou willen zeggen, 'kom maar hier, je bent hier altijd welkom'. En juist dit, dit kan niet nu. En juist dit, is wat we zo missen. Mijn schoonouders, die hier zo welkom zijn. Gewoon elkaar een knuffel geven, elkaar het gevoel geven, dat je er bent, ook echt bent en niet op afstand. Maar ook is dit lied kenmerkend voor mijn jeugd, het huis dat altijd open stond voor anderen. Ging het even niet goed met je, dan kon je daar op die boerderij gewoon even landen, even samenkomen of zomaar even alleen zijn. Tot rust komen. En ik hoop zo, dat dit prachtige plekje hier, ook een soortgelijk gevoel kan geven aan mijn vrienden, aan de mensen van wie ik hou. Een plekje waar je rustig in de tuin kunt zitten, je boekje kunt lezen. Waar je een wandeling kunt maken in de mooie omgeving, waar je op het terras van het Wagenhuis, je schnitzel kunt eten. Waar je een glas wijn kunt drinken, zomaar een mooie fles uit de kast kunt halen en mag zijn. Niks meer dan dat, gewoon zomaar zijn. Ik hoop, dat als we ooit in die nieuwe 1,5 meter afstand samenleving terecht komen, en het leven op een andere manier kunnen hervatten, dat dit gewoon zomaar kan.

En dat jij je dan net zo gelukkig zult voelen hier, als ik me nu voel. Ik, ik ben thuisgekomen hier in dit dorp. Ik ben na een tijd van jarenlang leven en zwerven door Nederland, na mijn woonplaatsen Den Haag, Zoetermeer, Boskoop, Groot-Ammers, Schoonhoven, Voorschoten en Wassenaar, ben ik nu thuisgekomen. Een bijzonder gevoel. En thuiskomen is eigenlijk een heel compleet iets geworden, want ook bij Uitvaartstichting Hilversum, heb ik het gevoel dat alles in mij is thuisgekomen. Alles lijkt te kloppen, mijn leven, mijn zijn, mijn vriendschappen, mijn leven hier met Annemarie, alles. Weet je, en het enige dat nu echt niet klopt, is de angst die ik om me heen voel door dit ongekend ingewikkelde virus. Het feit, dat mensen gewoon gaan fietsen en erop uitgaan, om elkaar te zien, terwijl we eigenlijk gevraagd zijn, dit niet te doen. Ja en ik realiseer me, dat ik makkelijk praten heb, met deze tuin, met mijn leven. Maar het gaat nu niet om die vergelijking, het gaat er nu om, dat we met elkaar in staat zijn, om dit leven, dit virus, het hoofd te bieden. Door verstandig te zijn, afstand te houden, respect te hebben voor elkaar. Voor de ander. Laten we zorgvuldig zijn, alsjeblieft, doe het voor jezelf, voor je medemens. Doe het, zodat we ooit met elkaar, zorgvuldig verder kunnen leven. Laten we leren van deze les. Ja, de Paasdagen 2020 we zullen deze niet eenvoudig vergeten. Laten we er vooral van leren. En laten we er zijn, voor elkaar. Ik denk aan jou, aan je familie, je zieke man, vrouw of vader. Ik denk aan je, en ja, ik bid voor je. Liefs!