Terwijl de maand oktober een soort van grillige schoonheid
laat zien, schijnt daar zomaar opeens de zon. Waardoor de kleuren groen, geel,
bruin en rood onze tuin zo mooi doen oplichten. De achterdeur nog open, maar
toch ook wel bezig met hout voor de houtkachel. Een trui aan, en toch nog je
korte broek aan willen. Maar eigenlijk te koud..een hoofd vol dingen,
gedachten, tranen soms bij een afscheid, en een glimlach bij een herinnering. Al
livestreamend meekijken naar een uitvaart, voelt als net niet echt, en toch doet het je
beseffen dat er weer iemand ergens anders is…weg hier, weg bij zijn geliefde,
bij zijn gezin..en mooi hoe woorden gesproken worden, en hoe een mens wordt
neergezet, als een penseel waardoor het doek, het schilderij van iemands leven
wordt ingekleurd. Prachtig, luisterend naar Sanne, die mooie liedjes van Stef
Bos op haar geheel eigen wijze zingt en ook weer van kleur en klank doet
veranderen. Mooi hoe we in dit leven, ons dingen eigen maken. Hoe we laten
zien, aan elkaar, hoe het leven ook kan zijn. Een filmpje opnemen en daardoor
eventjes heel dichtbij komen. Corona doet me beseffen, dat het leven zo anders
is geworden dan het voor 15 maart was. 2020 is een gek en heel bijzonder jaar.
Een jaar van pijn, verdriet, loslaten, ingewikkeld voelen, maar ook een jaar
van groeien, aanraken, dichtbij komen en licht aan de horizon zien. 2020 het
jaar van de USH, van de natuurgraven, de bomenweide, de bloemenpracht, de
lichten, en de mensen die ons dit jaar ontvallen zijn. De week van de aandacht,
en wij doen daar aan mee. Morgenavond op de Zuiderhof. Intens, intiem en
dichtbij…pfffft zo mooi. Voor mijzelf is 2020 een mooi jaar, wat zoeken, wat
onderzoeken, maar vooral heel dichtbij mezelf komen en blijven. Mijn leven is
mooi en heel rustig geworden. Fijn. Af en toe een dagje alleen, hier in Nieuw-Vossemeer.
Bezig met houtblokken, met de tuin, met de regenmeter, de heg knippen, de dahlia’s
knippen zodat ze misschien nog wel een keer uitkomen.
Ik zie dit jaar ook als een jaar, waarin ik nadenk over
alles wat voor me ligt. De Covid-19 tijd, de Corona tijd maakt, dat je soms
meer tijd en rust hebt om goed na te denken, over alles wat er speelt in je
leven. Dagen zoals vandaag, waar ik wat stukken schrijf, wat nadenk, wat lees,
wat buiten ben, geeft me juist de tijd om te reflecteren. Heerlijk….Om me heen
stoppen mensen met werken, gaan vervroegd met pensioen. Ik ben nog niet zo ver.
Hoe en wat er dan gaat gebeuren weet ik niet. Het ligt nog helemaal open. USH
dat blijft en Levenskunst ook, heel klein dat wel, want anders lukt het me niet
meer…fysiek bedoel ik dan. Ik ben moe merk ik…moe maar voldaan. Zou dat de juiste
omschrijving zijn….en dus is het fijn, dat we lekker nog twee weekjes vrij zijn
in november. Zomaar samen vrij zijn. Niks hoeft en alles mag…uitslapen,
wandelen, fietsen, boekjes lezen. De tuin echt winterklaar maken….De herfst is
begonnen. De stilte past daar bij. De rust in huis hier is voelbaar. Heerlijk.
Voor nu, een mooie dag gewenst. Dag!
Hier een prachtig
gedicht van Joris Vincken – ik zocht –
Ik zocht
Ik zocht,
maar kon geen einde vinden,
ik keek,
maar zag geen horizon.
Ik dacht,
maar kon niet begrijpen,
ik hield,
maar kon niet houden.
Want dit is eindeloos,
zonder horizon,
onbegrijpelijk,
onhoudbaar.
Dit is
Joris Vincken
